บทที่ 5 การทดสอบความเป็นพ่อ 2
เขามีความสุขที่ได้เป็นพ่อจริงๆ
"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้" ซูเชิ่งจิ่งอารมณ์พลุ่งพล่าน
เขาจำไม่ได้จริงๆว่าตัวเองไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงตอนไหน แล้วมีลูกได้ยังไง? นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว
ผู้ประเมินพูดอย่างจริงจังว่า "มิสเตอร์ ผมขอแจ้งให้ทราบอย่างจริงจังอีกครั้งว่าผมเป็นมืออาชีพจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณสามารถไปที่สถาบันอื่นเพื่อตรวจสอบได้"
ต้องตรวจสอบอยู่แล้ว เขาไม่เชื่อเรื่องภูติผีปีศาจชั่วร้ายนี้
ซูเชิ่งจิ่งวิ่งไปดำเนินการเพิ่มอีกสององค์กร แต่ยังไงก็ตามผลการประเมินก็ยังคงเป็น เขาและซูจิ่วเป็นพ่อลูกกัน
ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกว่าโลกนี้เหมือนฝันจนเกินไป อยู่ๆ เขาก็มีลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคนโดยไม่มีเหตุผล เขาไม่สามารถป้องกันตัวได้เลยแม้แต่น้อย
เขายังไม่สามารถยอมรับมันได้จริงๆ เมื่อนึกได้ เขาก็รีบถามซูจิ่วว่า "ใครคือแม่ของหนู"
ซูจิ่วส่ายหน้า "หนูไม่รู้"
เธอไม่รู้จริงๆ ไม่มีการเขียนที่ชัดเจนในนวนิยาย มีบอกไว้เพียงว่าเธอเป็นผลจากสัมพ้นธ์จากหยาดน้ำรักซูเชิ่งจิ่งและผู้หญิงคนหนึ่ง และนางรองก็ไม่ได้ไปตามหามารดาผู้ให้กำเนิดเมื่อเธอเติบโตขึ้น
ซูเชิ่งจิ่ง "..."
แม่คนนี้ขาดความรับผิดชอบเกินไป หลังคลอดออกมาแล้วก็ไม่สนใจ โยนเด็กให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปโดยตรง?
เขาถามอีกครั้งว่า "ใครบอกหนูว่าฉันคือพ่อของหนู?"
ซูจิ่วคิดสักพักแล้วก็ให้เหตุผลว่า "ป้าผู้ดูแลบอกหนูว่า ก่อนจากไปแม่ได้บอกไว้ว่าป๊ะป๋าคือป๊ะป๋าของหนู ดังนั้นหนูจึงมาหาป๋ะป๋า"
แค่มาหาเขาแบบนี้เหรอ?
ซูเชิ่งจิ่งจินตนาการไม่ออกว่า เธอหนีออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเดินไปตามถนน โชคดีเหลือเกินที่ไม่เจอคนเลวและอันตราย
ดวงตากลมโตของซูจิ่วเต็มไปด้วยน้ำตา เธอกอดต้นขาเขาแล้วสะอึกสะอื้นว่า "ป๊ะป๋า ป๊ะป๋าอย่าพาหนูกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะ… หนูไม่อยากเป็นเด็กเถื่อนที่ไม่มีใครๆต้องการ"
ซูเชิ่งจิ่งกัดฟันแน่น "หนูวางแผนที่จะพึ่งพาฉันงั้นเหรอ ฉันขอบอกหนูว่าฉันไม่ใช่คนดี และฉันก็ไม่มีเงินเลี้ยงดูหนูเหมือนกัน"
## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ
"ป๊ะป๋า หนูกินไม่มาก เลี้ยงง่าย นอกจากนี้ ถ้าป๊ะป๋าไม่มีเงินเลี้ยงหนู หนูจะหาเงินเลี้ยงป๊ะป๋าเอง” ใบหน้าเล็กๆของซูจิ่วเต็มไปด้วยความจริงจัง
"พรูด” ซูเชิ่งจิ่งหัวเราะ
ฉันเชื่อในความชั่วร้ายของเธอ ใครจะไม่รู้ว่าการเลี้ยงลูกนั้นแพงมากในตอนนี้? ยังจะดิ้นรนอีก
เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ยังบอกว่าจะเลี้ยงเขาอีก ลำพังเพียงแค่เธอนะเหรอ?
หัวเราะให้ตาย
ซูเชิ่งจิ่งทำหน้าราบเรียบ "หนูวิ่งออกมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไหน ฉันจะได้ส่งหนูกลับไป"
ซูจิ่ว "..."
เจ้าคนบัดซบ ไม่ต้องการลูกสาวตัวเองงั้นเรอะ?
สมควรแล้วที่จะเหลวแหลก
แต่ซูจิ่วก็สามารถเข้าใจหัวอกเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นใคร หากทันใดนั้นก็มีลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคน เขาก็จะต้องตกใจมากอย่างแน่นอน และไม่มีทางที่จะยอมรับได้ในทันที แต่ไม่เป็นไร เธอจะหาวิธีทำให้เขายอมรับตัวเองให้ได้
ซูจิ่วตัดสินใจถอยอำพรางรุก ดังนั้นเธอจึงทำตาแดงก่ำแล้วพูดว่า "ป๊ะป๋า ไม่เอาเสี่ยวจิ่วจริงๆ งั้นเหรอ เสี่ยวจิ่วจะทำตัวดีมาก ป๊ะป๋าอย่าส่งหนูกลับนะ โอเคนะ ป๊ะป๋า......"
เธอตะโกนป๊ะป๋า ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใครได้ยินต่างก็พากันเศร้า คนเห็นต่างก็สะอึกสะอื้น
ทันใดนั้นหัวใจซูเชิ่งจิ่งก็อ่อนลง แต่เขาไม่สามารถเลี้ยงดูเธอได้จริงๆ และเขาก็ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงลูกยังไง คงจะดีกว่าที่จะส่งเธอกลับ
อย่างมาก… เขาก็ไปเยี่ยมเธอเป็นครั้งคราว และถ้ามีเงินอยู่ในมือ ก็ส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าให้ผู้อำนวยการดูแลเธอให้มาก
ทำแบบนั้นแหละ
ไม่ว่ายังไง เขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเด็กคนนี้มาได้ยังไง ตัวเขาเองกลายเป็นพ่อเธอไปแล้วอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ จะให้เขารับผิดชอบมันไร้สาระสิ้นดี
คิดแบบนี้แล้ว ซูเชิ่งจิ่งก็ทำใจโหดเหี้ยม ขึ้นเสียงถามว่า "หนูมาจากไหน บอกฉัน ไม่เช่นนั้นฉันจะจากไปโดยไม่สนใจใยดีหนูเลย"
