บทที่ 4 การทดสอบความเป็นพ่อ 1
มาบอกว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเล็กน้อย เขาไม่เชื่อหรอก “หน้าเหมือนผมงั้นเหรอ สายตาคุณเป็นยังไง” ซูเชิ่งจิ่งโมโห “คุณตำรวจ บอกความจริงกับคุณ ผมไม่มีผู้หญิงเลย แล้วผมจะเอาลูกสาวมาจากไหน แถมยังโตขนาดนี้ นี่ไม่ชัดเจนอีกเหรอ?”
เจ้าหน้าที่ตำรวจชำเลืองมองเขา "นี่ อาจจะเป็นหนี้ความรักก้อนใหญ่ที่คุณเคยมีอยู่ แต่คุณจำไม่ได้ล่ะ"
"จริงๆนะ ผมไม่ใช่พ่อของเธอแน่นอน" ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกผิด
ซูจิ่วพูดทันทีว่า "ป๊ะป๋าเป็นป๊ะป๋าหนู"
"ฉันไม่ใช่"
"ใช่แล้ว"
"ไม่"
"ใช่—-"
"หยุด" เจ้าหน้าที่ตำรวจทนดูต่อไปไม่ไหว เขาต้องขัดจังหวะทั้งสองคนและพูดกับซูเชิ่งจิ่งว่า "คุณอย่าทะเลาะกันเลย ไปทำแบบทดสอบความเป็นพ่อโดยตรงเลยคุณก็จะรู้ว่านี่ใช่ลูกสาวคุณหรือเปล่า"
## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ
"ได้ ถ้าผมถูกระบุว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ ก็ให้ส่งเธอไป อย่าปล่อยให้เธอมายุ่งกับผม" หลังจากซูเชิ่งจิ่งพูดจบแล้ว เขาก็ไม่รอที่จะพาซูจิ่วไปที่ศูนย์ตรวจสอบเพ่ือตรวจดีเอ็นเอ
ผลการตรวจสอบจะใช้เวลาอย่างเร็วที่สุดสามชั่วโมง ซูเชิ่งจิ่งทำได้แค่นั่งรอตรงม้านั่งตรงทางเดินเท่านั้น ซูจิ่วอยากนั่งข้างเขา แต่เธอสูงไม่พอ เธอทำได้แค่ปีนขึ้นไป ฮึบ ฮึ ! แล้วนั่งข้างๆเขา
ซูเชิ่งจิ่งทำตัวเหมือนกับเผชิญหน้ากับศัตรู เขาย้ายไปด้านข้างทันที ไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับเกี๊ยวน้อยที่ไม่ทราบที่มา
ซูจิ่วทำหน้าน้อยใจ "ป๊ะป๋า..."
"หุบปาก ถ้ายังร้องโวยวายอีกฉันจะตีเธอแล้วนะ" ซูเชิ่งจิ่งขู่อย่างดุเดือด
ซูจิ่วเบะปาก เธอหยุดพูด เพียงแค่มองเขาอย่างน่าสงสาร
ซูเชิ่งจิ่งทนไม่ไหวแล้ว เขาเดินไปที่ม้านั่งตัวอื่นแล้วนั่งลงห่างจากเธอ
ไม่คาดคิดว่าซูจิ่วก็กระโดดลงจากม้านั่งทันที เธอวิ่งเหยาะๆ และพยายามปีนขึ้นไปบนม้านั่งแล้วนั่งลงข้างๆเขา ด้วยท่าทางที่ว่า "พ่อกับลูกสาวจะต้องทำตัวให้เป็นระเบียบเรียบร้อย"
ซูเชิ่งจิ่ง "..."
ช่างน่าปวดหัวจริงๆ
ช่างมันเถอะ ถ้าเธอจะนั่งกับเขา งั้นก็ปล่อยให้นั่งไป ตัวเองอย่าไปสนใจเธอก็พอแล้ว
สามชั่วโมงนั้นเป็นการรอที่นานมาก บวกกับเวลาดึกมาก ซูจิ่วเริ่มง่วงนอนตามสัญชาตญาณ หาวติดต่อกันหลายที ใช้มือเล็กๆขยี้ตา แต่พยายามทําให้จิตใจฮึกเหิม
ซูเชิ่งจิ่งเหลือบมองเธอ เห็นหัวเล็กๆ ของเธอเอียงลงทีละน้อย ทุกครั้งที่เธอกำลังจะหลับ เธอจะยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองหลับไป ท่าทางแบบนั้น… ต้องบอกว่าระดับความน่ารักนั้นสมบูรณ์แบบและทำให้คนอยากจุ๊บแก้มเล็กๆ ของเธอ
เมื่อตระหนักว่าตนเองคิดมาก ซูเชิ่งจิ่งรีบเบือนหน้าหนีและหยุดมองเธอ
ทันใดนั้น มือเล็กๆคู่หนึ่งก็โอบแขนเขาไว้ และเมื่อเขามองลงมา ซูจิ่วก็พิงแขนเขาและผล็อยหลับไป
ซูเชิ่งจิ่ง "..."
เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ไร้ความระมัดระวังขนาดนี้เลยเหรอ? หลับไปข้างตัวใครซักคนเลยงั้นเหรอ?
อยากผลักเธอออกไป แต่ยังไงก็ตาม เธอกอดเขาไว้โดยไม่ปล่อยมือ ซูเชิ่งจิ่งได้แต่กัดฟัน เขาไม่สามารถทำอะไรกับเด็กได้ จึงทำได้เพียงอดทนและทำหน้าที่เป็นหมอนอิงรูปคนให้เธอ
…
สามชั่วโมงต่อมา ซูจิ่วถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงตะโกนว่า "นี่คุณทำผิดพลาดบ้าอะไรหรือเปล่า"
เธอลืมตาขึ้น พบว่าของตัวเองนอนอยู่บนม้านั่ง ซูเชิ่งจิ่งหันหลังให้กับเธอ และตรงหน้าของพวกเขามีเจ้าหน้าที่ประเมินในชุดเสื้อกาวน์สีขาว
ซูเชิ่งจิ่งถือรายงานในมือ ด้วยความตกใจ มือเขาจึงสั่น "เธอเป็นลูกสาวของผมจริงๆ เหรอ?"
"ผมเป็นองค์กรที่เป็นมืออาชีพที่เชื่อถือได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำผิดพลาด ผลการทดสอบพบว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบพ่อลูกกับเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ 99.9999 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งแปลว่าเธอเป็นลูกสาวของคุณจริงๆ" เจ้าหน้าที่ประเมินมีสีหน้าบอกได้ว่า "ไม่ผิดไปจากที่คาด ไม่น่าประหลาดใจเลย"
ซูเชิ่งจิ่ง "...เชี่ย！ ！”
