บทที่ 11 ป๊ะป๋าแข็งแรงมาก

เป็นเวลานานมากแล้วที่เขารู้สึกว่ามีคนห่วงใยเขา เขาลืมไปแล้วว่ามันรู้สึกยังไง และตอนนี้เขาก็ถูกกระตุ้นออกมา เป็นความรู้สึกอันอบอุ่นสุขสบาย

ซูเชิ่งจิ่งเข็นรถเข็นไปที่โซนของใช้ในชีวิตประจำวัน เขาเดินผ่านชั้นผ้าอ้อมและหยิบห่อหนึ่งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและถามซูจิ่วว่า "เธอใช้สิ่งนี้ไหม?"

ซูจิ่วส่ายหน้าอีกครั้งและพูดอย่างจริงจัง "ไม่ป๊ะป๋า หนูจะไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง จะอาบน้ำด้วยตัวเอง จะนอนและทำอาหารด้วย!"

ซูเชิ่งจิ่ง "...!!!"

เธอมีช่วงเวลาที่เลวร้ายในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และต้องดูแลตัวเองอย่างงั้นเหรอ?

แม้แต่การทําอาหาร เธอเพิ่งจะอายุไม่เท่าไหร่!

"ป๊ะป๋า หนูรู้หลายสิ่งหลายอย่าง ดังนั้นหนูจะไม่ปล่อยให้ป๊ะป๋าต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้" ซูจิ่วพูดเสริม

ซูเชิ่งจิ่งหนักใจ ใช้มือใหญ่ลูบหัวเล็กๆของเธอ

เด็กหญิงตัวน้อยถูศีรษะเธอกับฝ่ามือของเขา ซูเชิ่งจิ่งใจอ่อนลงอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีเสียงอุทานดังขึ้นจากด้านข้าง "อ๊ะ! น่ารักจัง! สวัสดี นี่ลูกสาวคุณงั้นเหรอ? น่ารักจังเลย!”

ซูจิ่วกระพริบตามอง นางเป็นสาวสวยอายุ 20 กับชุดเดรสสุดเก๋ เมื่อเห็นเด็กน้อย ดวงตาของนางก็เปล่งประกายและถามซูเชิ่งจิ่งอย่างคาดหวัง

ซูเชิ่งจิ่งกระแอมไอเบาๆ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยที่จะพูด "ใช่ ลูกสาวฉัน"

"ดูไม่เหมือนคุณเลย!"

ซูเชิ่งจิ่ง "...???"

ตัวเขารู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าลูกสาวต้องเหมือนพ่อมากหรอกเหรอ ทําไมไม่เหมือนเขาล่ะ? !

ซูเชิ่งจิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองดูโทรมขนาดไหน เขาดูเหมือนผู้ชายหยาบกระด้างคล้ายอันธพาล แต่ลูกสาวทั้งนุ่มนิ่มและน่ารักราวกับว่าสามารถบีบน้ำออกมาได้ ดูไม่เหมือนกันเลยจริงๆ ในแวบแรก

หญิงสาวยื่นมือออกไปลูบหัวเล็กๆของซูจิ่วอย่างตื่นเต้น และผมหยิกปุกปุยเล็กน้อยของเด็กน้อยให้ความรู้สึกที่ดีมาก เธออดไม่ได้ที่จะขยี้อีกสองสามครั้งและพูดว่า "น่ารัก! น่ารักไปหมดเลย!”

ซูเชิ่งจิ่งไม่ชอบให้ใครแตะต้องซูจิ่ว เชาขมวดคิ้วและพูดว่า "พอได้แล้ว"

หญิงสาวดึงมือกลับและแลบลิ้นด้วยความเขินอาย "ขอโทษค่ะคุณลุง ลูกสาวของคุณน่ารักมาก ฉันเลยอดใจไม่ไหว”

ลุง?

ซูเชิ่งจิ่งมุมปากกระตุก เขาอายุแค่ยี่สิบสี่ปี เขาจะเป็นลุงได้ยังไง ใช้อะไรดู!

เขาส่งเสียง ฮึ! และผลักรถเข็นเพื่อเดินต่อไป เขาหยิบกระป๋องนมผงสองกระป๋อง ขวดนมหนึ่งขวด และเครื่องใช้ในห้องน้ำสําหรับเด็ก อุปกรณ์ซักผ้าและอื่นๆ เขาเห็นอะไรที่เหมาะก็อยากจะยัดใส่ตะกร้าสินค้า แต่เงินกระเป๋าเขาก็มีไม่มากพอ จึงทําได้เพียงซื้อของที่จำเป็นส่วนหนึ่งก่อน

สุดท้ายซื้อผักและผลไม้สด เนื้อและไก่ครึ่งตัว ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกว่าเรียบร้อยแล้ว และเดินไปที่แคชเชียร์เพื่อชำระเงิน

มาถึงแคชเชียร์ ซูจิ่วเอื้อมมือสั้นๆช่วยซูเชิ่งจิ่งนําของในรถเข็นไปที่เคาน์เตอร์

แคชเชียร์อดไม่ได้ที่จะมองซูจิ่ว เธอไม่เคยเห็นเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักขนาดนี้มาก่อน เหมือนดาราเด็กในทีวีที่ถ่ายโฆษณานมผง และน่ารักกว่าด้วยซ้ำ!

หลังจากจ่ายเงินแล้ว ซูเชิ่งจิ่งมือข้างหนึ่งหิ้วถุงใบใหญ่และถุงใบเล็ก อีกมือหนึ่งอุ้มซูจิ่วออกมาจากรถเข็นและอุ้มไว้อย่างมั่นคงในอ้อมแขน ก้าวขายาวออกไปด้านนอก ป๊ะป๋าแข็งแรงมาก

เห็นเขาถือของเยอะแยะ ซูจิ่วพูดว่า "ป๊ะป๋า หนูเดินเองได้ และช่วยป๊ะป๋าถือของได้ด้วย”

เด็กคนนี้ เป็นเด็กดีจริงๆ

## เรื่องใหม่มาแล้ว รับรองสนุกไม่แพ้ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ

ซูเชิ่งจิ่งถอนหายใจ อุ้มเธอโดยไม่ปล่อยและพูดขณะเดินว่า "ฉันถือได้ นอกจากนี้ที่นี่มีคนเยอะมาก อุ้มเธอไว้จะดีกว่า”

ขณะเดียวกัน หญิงสาวที่พบในโซนของใช้ในชีวิตประจำวันก็ออกมาจ่ายเงินเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นภาพนี้เธอก็เปิดกล้องโทรศัพท์และถ่ายรูปทั้งสองคนทันที