ตอนที่ 119+120 เหตุฉุกเฉินภายในร้านอาหาร
ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารกลางวัน บทสนทนาระหว่างเจียงเหยาและโจวเหวยฉีก็วนมาถึงเรื่องของลู่ชิงสีและกลุ่มเพื่อนของเขา
เจียงเหยารู้สึกทึ่งกับการที่เขาทำให้เธอไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ เมื่อเห็นความเพลิดเพลินของเจียงเหยา โจวเหวยฉีจึงทรยศเพื่อนของเขาทั้งหมด โดยบอกความลับของพวกเขากับเธอ ใครเคยฉี่รดที่นอนตอนอายุ 5 ขวบ ใครเคยไปยุ่งกับรังนก ใครถูกแมลงกัด เขาเอาความลับเหล่านั้นมาเล่าให้เธอฟังเพื่อทำให้เธอหัวเราะ
“เจียงเหยา เรื่องที่เกิดขึ้นในหนาน ก็ให้อยู่ที่หนานเจียง ตกลงไหม? ตอนไปที่จินโดก็อย่าเอาไปพูดล่ะ!” โจวเหวยฉียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “พวกเขาเอาฉันตายแน่ พูดกันตามตรง แม้ว่าเฉินซวีเหยาที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม ยังไม่ใจดีกับฉันเลย เจ้าบ้านั่น มักจะบอกว่าสติปัญญาฉันสูงไม่เท่าเขาเสียด้วยซ้ำ!”
เจียงเหยาหัวเราะมากจนน้ำตาไหล เธอพยักหน้ารับคำวิงวอยจากโจวเหวยฉี ก็น่าเสียดายอยู่ไม่น้อยที่ไม่รู้ความลับอะไรเกี่ยวกับลู่ชิงสีเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโจวเหวยฉีไม่ยอมบอก หรือเป็นเพราะลู่ชิงสีไม่เคยทำอะไรโง่ ๆ เลยกันแน่
ร้านอาหารเสิร์ฟอาหารค่อนข้างเร็ว อาหารทุกจานถูกเสิร์ฟมาที่โต๊ะ ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน โจวเหวยฉีกระตุ้นให้เจียงเหยาเริ่มลงมือกิน แต่พวกเขาก็ต้องถูกรบกวนด้วยความโกลาหลที่เกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียง
“เจียงเหยา มีบางอย่างผิดปกติตรงนั่น!” เขาหันมาและพูดกับเธอ “ฉันจะเข้าไปดูเสียหน่อย กินไปก่อนเลย”
หลังจากนั้นโจวเหวยฉีวางตะเกียบลงและวิ่งไปยังที่เกิดเหตุ เจียงเหยาเงยหน้าขึ้นมองตามหลังเขา พร้อมกับหัวเราะเบา ๆ กับท่าทางขบขันของเขา เป็นคนที่ยุ่งวุ่นวายที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกิน
ส่วนเจียงเหยานั้นไม่ได้สนใจ เธอหันกลับมาและเริ่มทานอาหารต่อ
ทันใดนั้น ก็มีเสียงคร่ำครวญดังก้องมาจากที่ที่เกิดความโกลาหล มีคนตะโกนเสียงดังขึ้น “ช่วยด้วย! ที่นี่มีหมอไหม ช่วยด้วย! โทรเรียกรถพยาบาลที!”
เมื่อได้ยินคนร้องว่าต้องการหมอ เจียงเหยาวางตะเกียบของเธอลง แล้วรีบไปยังที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว เธอผลักฝูงชนพร้อมกับตะโกน “ขอโทษค่ะ ขอทางหน่อยค่ะ”
คนที่ยืนดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลีกทางให้กับเธอ นึกว่าหมอมาถึงแล้ว
“หมอครับ! ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกค้ารายนี้ เขาเพิ่งเข้าประตูมาและล้มลงทันที!” ผู้จัดการบอกด้วยท่าทางเป็นกังวล จนไม่ทันสังเกตว่าหมอที่เขาพูดด้วยนั่นคือใคร ตอนนี้คลุกเข่าลงเพื่อตรวจสอบชายที่หมดสติ จึงรู้ว่าเธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงอายุเพียงสิบเก้าปี
หลังจากที่เจียงเหยารู้ว่าลูกค้าท่านนี้มาเพียงลำพัง เธอจึงไม่มีคนให้สอบถามประวัติทางการแพทย์ของเขา เธอนั่งลงสังเกตชายคนนั้น เขาอายุประมาณห้าสิบปี ดวงตาของเขาปิดสนิทราวกับเขาหมดสติไป
เจียงเหยาพยายามปลุกเขาด้วยการตบเขาแรง ๆ พร้อมกับตะโกนเรียก เธอเอื้อมมือไปที่ตำแหน่งของข้อมือ ความรู้สึกนั่นทำให้เธอหวาดกลัว! เธอไม่รู้สึกถึงการเต้นของชีพจรเลย!
“เหวยฉี โทรเรียกรถพยาบาล เร็วเข้า!” เจียงเหยาหันไปหาโจวเหวยฉี จากนั้นเธอก็หันไปหาผู้จัดการร้านที่เกือบจะร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจและกล่าวว่า “ขอให้พนักงานช่วยกันคนออกไปค่ะ พวกเขากำลังปิดกั้นการไหลเวียนของอากาศ!”
เจียงเหยาพูดอย่างรวดเร็วและแม่นยำจนฟังดูเหมือนกำลังสั่ง
โจวเหวยฉีและผู้จัดการพยักหน้าและทำตามที่เธอขออย่างรวดเร็วในทันที
จากนั้นเจียงเหยา หันกลับไปหาลูกค้าที่กำลังหมดสติ และดูแลเขา โดยไม่สนใจความโกลาหลในกลุ่มผู้ชม เธอเปิดทางเดินหายใจโดยจัดศีรษะของเขาให้อยู่ในท่าตรง เอียงศีรษะไปข้างหลัง ปลดกระดุมเสื้อและปลดเข็มขัดของเขา
__
หลังจากนั้น เธอยังอยู่ในท่าหมอบ เธอถอยหลังหนึ่งก้าวและทำ CPR1 ให้กับชายที่กำลังหมดสติ
หลังจากที่โทรเรียกรถพยาบาลแล้ว โจวเหวยฉีกลับมายังที่เกิดเหตุ เขาเห็นเจียงเหยาแสดงสีหน้าจริงจัง คุกเข่าลงบนพื้นและจดจ่ออยู่กับการปั้มหัวใจ เจียงเหยาดูเหมือนหมอจริง ๆ ฉากนี้สะกิดใจโจวเหวยฉีที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความงุนงง
ประมาณเจ็ดหรือแปดนาทีต่อมา ชายคนนั้นก็ยังคงหมดสติ แม้ว่าเจียงเหยาจะพยายามอย่างมากในการปั้มหัวใจเขา ผู้ชมต่างรู้สึกสงสารเธอที่ตอนนี้ตัวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ จึงพูดกับเธออย่างอ่อนโยน “คุณหนู ฉันว่าเขาไม่ฟื้นแล้วล่ะ ฉันว่าเขาคงไม่รอดแล้ว”
ผู้จัดการปวดเหงื่อและพูดด้วยความหนักใจ “ใช่แล้วครับ คุณทำดีที่สุดแล้ว ผมคิดว่าเขาคงไม่รอดแล้วล่ะ”
ผู้จัดการถอนหายใจด้วยความหดหู่ หัวใจของเขาปวดร้าวเมื่อมองดูเด็กสาวร่างผอมที่กำลังกัดฟันและจดจ่ออยู่กับการช่วยชีวิต เหงื่อที่หน้าผากของเธอหยดลงมาราวกับหยาดน้ำฝน
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะเกราะล้อมรอบเจียงเหยา ปิดกันเสียงเรียกเหล่านั้นทั้งหมด เธอดูเหมือนหุ่นยนต์ จังหวะการทำ CPR และท่าทางของเธอยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ขณะที่เธอทำท่าเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอไม่ยอมแพ้
โจวเหวยฉีเริ่มลังเล สงสัยว่าเขาควรหยุดเธอหรือไม่ ดูจากท่าทางของเธอแล้ว เธอไม่ได้ดูเหมือนกำลังจะยอมแพ้ในเร็ว ๆ นี้เลย บางทีเธออาจคิดว่าชายคนนั้นสามารถฟื้นขึ้นมาได้
อย่างไรก็ตาม ในวินาทีที่ผ่านไปเกือบสิบนาทีแล้ว แต่ชายคนนั้นก็ยังไม่ฟื้นคืนสติ เธอต้องการดำเนินการต่อจนกว่ารถพยาบาลจะมาถึงหรือเปล่า?
โจวเหวยฉีเริ่มเสียใจที่ตัดสินใจพาเจียงเหยามายังร้านนี้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่เจอเรื่องฉุกเฉินเช่นนี้ เขาพนันว่าหากลู่ชิงสีรู้เรื่องนี้เข้า เขาคงโดนชายหนุ่มแหวกอกเป็นแน่ เขาไม่ยอมให้ลู่ชิงสีเห็นเจียงเหยาจูบผู้ชายคนอื่นหรอก ไม่งั้นเขาได้ตายแน่!
“เฮ้ ดูนั่นสิ! หน้าของเขาเริ่มแดงขึ้นแล้วใช่ไหมนั่น?” ใครบางคนในกลุ่มคนอุทานขึ้นทันที “ดูสิ! ผิวของเขาไม่ซีดเหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย! ใช่หรือเปล่า?”
ในขณะนั้น รถพยาบาลมาถึงหน้ารถพอดี ฝูงชนต่างหลีกทางอย่างรวดเร็ว ขณะที่ทีมหมอและพยาบาลรีบเข้าไปพร้อมกับชุดปฐมพยาบาลในมือ
“หมอครับ! รีบไปดูผู้ชายคนนั้นหน่อยเถอะ สาวน้อยคนนี้ช่วยทำปั้มหัวใจเขามาสิบนาทีแล้ว!” ผู้จัดการส่งเสียงร้องด้วยความยินดีที่เห็นหมอ
หมอมองไปที่เจียงเหยา รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก เธอยังดูเด็กอยู่เลย เขายังรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับเทคนิคที่เป็นมืออาชีพและถูกหลักของเธอ
อีกอย่างสังเกตเห็นว่าเจียงเหยาเหนื่อยล้าเพียงใด ดังนั้นเขาจึงรีบเข้าไปหาเธอ “คุณผู้หญิงครับ ให้พวกเราจัดการต่อเถอะ!” เขาหันไปหาพยาบาล สั่งให้ทุกคนเข้าสู่ตำแหน่ง ขณะที่เขาหมอบลงและตรวจสอบชีพจรของชายคนดังกล่าว
เจียงเหยานั่งลงบนพื้น พลังทั้งหมดของเธอถูกใช้จนเกือบหมด เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน เธอรวบรวมพลังที่เลหืออยู่ แล้วแจ้งให้หมอทราบ “ชีพจรของเขากลับมาแล้วค่ะ แต่ว่าอ่อนมาก ฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นโรคหัวใจ รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”
...
หมายเหตุ
1 CPR หรือ Cardiopulmonary resuscitation เป็นการช่วยเหลือผู้ป่วยที่กำลังจะหยุดหายใจ หรือหัวใจกำลังจะหยุดเต้น ให้กลับมาหายใจ หรือลมหายใจไหลเวียนได้ตามปกติ
