EP 716 เอกสารสำคัญที่ไม่ควรถูกเปิดเผย!

EP 716 เอกสารสำคัญที่ไม่ควรถูกเปิดเผย!

By loop

หลังจากจัดการกับ รปภเสร็จเรียบร้อย

ตอนนี้ดงซูบินอยู่ในลิฟท์ของโรงแรมเฉิงไห่

ชั้นสิง……

สามชั้น...

หกชั้น...

ติ๊ง ลิฟต์หยุดและประตูก็เปิดออกเล็กน้อย

ดงซูบินดับบุหรี่ โดยโยนมันลงไปที่พื้น เหยียบมันและก้าวออกจากลิฟต์อย่างใจเย็น

ดงซูบินเอนตัวหลบกระบองที่พุ่งเข้ามาในทันที ดูเหมือนจะมีรปภ.รออยู่ด้านนอกลิฟต์ ดงซูบินยกแขนขึ้นเหมือนไม่มีอะไรน่ากลัว กระแทกหมัดของเขาและบีบข้อมือของ รปภ.คนนั้นทันที มือของเขาบิดไปออกจากตัวพร้อมกับร้องออกออกมาอย่างเจ็บปวด ดงซูบินยกเข่าขึ้นและป้องกันการโจมตีของชายคนนั้น  ชายคนนั้นจ้องมองไปที่ดงซูบิน ในเวลานั้นขาอีกข้างหนึ่งที่ว่างอยู่ของดงซูบินเตะ รปภ. ลงไปนอนกับพื้นในทันที!

สายตาของคนจำนวนมากมองมาที่จุดนั้น

นี้ขนาดโรงแรมเล็กๆ ยังจ้าง รปภ. มาเยอะขนาดนี้เลยอย่างงั้นหรอ?

สิ่งที่ดงซูบินพึงทำลงไปทำให้ รปภ.อีกสามคนที่ยืนอยู่บนทางเดินด้านซ้ายตกตะลึง และรู้สึกว่าชายคนนี้คงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

รปภ.สองคนมองหน้ากันและรีบวิ่งไปประจันหน้ากับดงซูบิน ดูเหมือนทั้งคู่รู้ดีว่าดงซูบินไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่รับมือได้ง่ายอย่างแน่นอน

แน่นอนดงซูบินเองก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจ รปภ.พวกนั้นเช่นกัน เนื่องจากดงซูบินได้พลั่งมือทำร้าย รปภ. พวกนั้นไปแล้วและแน่นอนเรื่องนี้คงจะจบไม่สวย

ณ สำนักงานสุดทางเดิน

เจ้าของโรงแรม ชางดาจินจ้องไปที่กล้องวงจรปิดของหกชั้นที่อยู่บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา เมื่อเขามองไปที่ดงซูบิน ซึ่งตอนนี้กำลังประจันหน้ากับ รปภ สองคนอยู่ ทำให้สีหน้าของฉางดาจินรู้สึกกังวลและแปลกใจขึ้นมาในเวลาเดียวกัน "นั้นใครกัน?"

"ผมเองก็ไม่รู้" ชายที่นั้งถัดจากเขาเองก็มีสีหน้าตกใจ

"..............., แล้วพวก รปภ. พวกนั้นกำลังทำอะไรกันอยู่?"

“ดูเหมือนผมจะได้รับแจ้งมาว่าเขาตามหาตัวคุณ  เฮ้ย เขาบุกทะล่วงมาได้แล้ว”

“คนเรามีตั้งเยอะตั้งแยะ! ทำอะไรชายคนนั้นไม่ได้เลยหรือยังไงกัน! นี้ฉันจ้างพวกมันมารักษาความปลอดภัยหรือมาเลี้ยงคนชรากันแน่”

“เจ้านายครับ  ดูเหมือนชายคนนั้นจะเก่งมากและทักษะของเขาเองก็ดูมีความเป็นมืออาชีพเอามากๆครับ”

ชางดาจินเห็น รปภ. ถูกชายหนุ่มที่อยู่ในกล้องวงจรปิดตอนนี้จัดการไปอีกคน มันทำให้เขาหัวเสียมากและกระแทกโทรศัพท์มือถือของเขาทันทีและโทรหาลูกน้องของเขา “สวัสดีครับ ผู้กำกับหวู่ พอดีที่นี้เกิดเรื่องยุ่งวุ่นวายมาเลยเวลานี้”

ผู้กำกับหวู่ที่อยู่ปลายสายขมวดคิ้ว: “เหตุการณ์ยุ่งวุ่นวายอะไร?”

ชางดาจินพูดอย่างใจเย็น: "ผมเองก็ไม่รู้รายละเอียดทั้งหมดครับ แต่มีคนบุกเข้าในโรงแรมและทำร้าย รปภ.ของเราไปหลายคนเลยครับ ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะมุ่งมาที่สำนักงานของผม"

"พวกนั้นมีกี่คน?"

“ก็... หนึ่งคนครับ”

"หนึ่ง?" ผู้กำกับหวู่กล่าวว่า: "ก็แค่คนเพียงคนเดียวไม่ใช่หรือยังไง?"

“ดูเหมือนชายคนนี้จะเชียวชาญในการด้านการต่อสู้เอามากๆ แม้แต่ รปภ. ของโรงแรมก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะรีบเตรียมคนไปเดียวนี้ พยายามควบคุมสถานการณ์ไว้ก่อนล่ะกัน”

"ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนทางผู้กับกับหวู่ด้วย ทางเราขอบคุณผู้กำกับมาก"

เมื่อสายตัดไป ชางดาจิน ดูเหมือนจะคลายความกังวลไปได้บ้างแล้วมองไปที่จอคอมพิวเตอร์ที่ฉายภาพกล้องวงจรปิดอยู่ แต่ในเวลานั้นกับพบว่า รปภ ทั้งหมดนอนลงไปกับพื้นแล้ว บางคนถึงขั้นสลบ และบางคนพยายามเอื้อมมือไปที่วิทยุสื่อสาร บางคนเอามือกุมท้องและร้องโอดโอยออกมาตั้งนั้นและเขาก็ไม่เห็นร่างของชายหนุ่มแล้ว ชางดาจินถึงกับย่นคิ้วของเขาและมองไปที่ลูกน้องของเขาที่อยู่ข้างๆ ก่อนที่เขากำลังจะถามอะไร มันก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมา!

เสียงทุบประตูห้อง ปัง ปัง ปัง!

ประตูห้องถูกถีบจากภายนอกทันที!

ดงซูบินจัดเสื้อผ้าของเขาและเดินเขามามองดูคนสองคนในห้อง เขากระพริบตา: "ใครคือเจ้าของโรงแรม? คุณใช่ไหม?"

ชางดาจินนั่งนิ่งมาก "ฉันเอง."

"การที่จะพบตัวคุณนี้มันยากจริงๆเลย" ดงซูบินดูทำท่าทางเหมือนคนพึงจะมาถึงบ้าน เขาเดินไปข้างหน้าและนั่งลงที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่

ชายในชุดสูทมองมาที่เขาอย่างเย็นชา "คุณคือใคร?"

“ไม่ต้องสนหรอกว่าฉันจะเป็นใคร” ดงซูบินกล่าวอย่างเฉยเมย: "คุณควรถามฉันมาทำอะไรมากกว่า"

ชางดาจิน กล่าวต่อในทันที "เอาล่ะ คุณมาทำอะไรที่นี้"

แน่นอนว่าชื่อเสียงของดงซูบินเองนั้นโด่งดังอยู่ในเขตหนานฉางเท่านั้น สำหรับฝั่งทะเลจีนตะวันออก ชื่อเสียงของเขายังมาไม่ถึงที่นี้ ดังนั้นจึงยังไม่มีใครรู้จักเขา และดงซูบินเองเขาก็ไม่อยากจะแนะนำตัว เขากล่าวว่า: “อันที่จริง ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายเช่นนี้ อันที่จริงมันจะย่ำแย่ขนาดนี้ถ้าคุณยินดีที่จะมาพบกับผมจริงไหม?  แต่ก็นะ พวก รปภ ของคุณเองก็ฝีมือใช้ได้เลย ยังไงก็ตามมันก็ยังไม่เพียงพอที่จะเป็นคู่มือของฉัน  อันที่จริงเรื่องนี้ที่ฉันมาที่นี้มันก็ไม่ใช่เรื่องซับซ้อนอะไร”

ชางดาจินเองเขารอยยิ้มและคำพูด: "มันคงไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสินะ"

"ถูกแล้ว." ดงซูบินพยักหน้าและหบยิบบุหรี่ขึ้นมาดูด และสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปจริงจัง "ฉันเองไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ อีกทั้งฉันมีเหตุผลที่ต้องมาพบกับคุณ  ตอบความจริงฉันมาว่า โรงแรมของนายทำธุรกิจอะไรกันแน่?”

ชางดาจินยิ้มอย่างรู้สึกมั่นใจ “คุณต้องการจะพูดอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพยายามจะบอก”

“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ” ดงซูบินชี้นิ้วไปที่ชางดาจิน "พวกคุณแอบติดกล้องในห้องของแขกผู้มาพักใช่ไหม! ห้องดูและอยู่ตรงไหน?"

ชายเสื้อสูทถึงกับขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่านั้น

ชางดาจินไม่ได้พูดว่า: "คุณพูดอะไร? กล้องอะไร?"

ดงซูบินหัวเราะเยาะออกมา "ยังมาทำเป็นไขสืออยู่"

"ทางเราทำธุรกิจอย่างซื่อสัตย์" ชางดาจินยิ้มและสบกับดงซูบิน “สิ่งที่คุณพูดเราไม่รู้จริงๆว่าคุณหมายความยังไง แต่เราเจรจากันได้ ทำไมคุณถึงต้องการเข้าไปที่ห้องดูแลกล้องวงจรปิด?”

ดงซูบินกางแขนของเขา “อย่ามาทำตัวกลับกลอกกับฉันนะ ตัวคุณนั้นแหละรู้ดีว่าทำอะไรลงไป และกล้องพวกนั้นก็เป็นหลักฐานสำคัญที่จะมัดตัวพวกคุณได้” ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร สไตล์การทำงานที่ตรงๆของดงซูบินก็ไม่เคยเปลี่ยน

ชายในชุดสูทหงุดหงิดทันที “ไอ้หนู! แกจะพูดมาเกินไปแล้วนะ!”

ชางดาจินโบกมือและขัดจังหวะเขา เขามองไปที่ดงซูบินทันที: “เราคงจะคุยกับปกติ ไม่ได้แล้ว”

ดงซูบินยิ้ม "ไม่ยอมรับสินะ? ตกลง ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปที่ห้องพักในโรงแรมของคุณแล้วไปสำรวจหน่อย เอายังงั้นดีไหม?"

ชาง าจิน ไม่ได้พูดอะไร: "ไม่มีปัญหา แต่ก่อนหน้านี้ คุณทำลายข้าวของของโรงแรมของเราและ รปภ ของเราก็บาดเจ็บไปหลายคน เรื่องนี้อาจต้องมีคนรับผิดชอบสักห่นอย" ชางดาจินเองรู้สึกแปลกใจกับสิ่งที่ชายหนุ่มคนนี้พูด เพราะเขาเองดูแลโรงแรมนี้และรู้มันทุกซอกทุกมุม เขาไม่รู้ว่าพ่อหนุ่มคนนี้ได้ข่าวมาจากไหน แต่ได้บุกเขามาประชิดขนาดนนี้คงไม่ใช่เรื่องกล้องเฉยๆแน่นอน เราความรอเจรจากับเขาก่อน ดังนั้น ชางดาจินจึงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมาแบบว่า เขาจะเจอแทบคนมาติดต่อเขาด้วยประเด็นนี้ทุกสองเดือนแต่ยังไม่เจอใครที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน

ต่อให้เขาไปดูในห้องได้แล้วยังไง? มันไม่วันที่จะถูกจับได้หรอก!

ไอ้เด็กเวรนี้จะต้องโดนยิงสั่งสอนสักหน่อย จริงไหม?

แน่นอนชางดาจินไม่รู้จริงๆ ตอนนี้ดงซูบินไม่กลัวแม้แต่ขีปนาวุธ นับประสากระสุน “ ฉันอยากจะอธิบายให้คุณฟังได้หม ฉันเกรงว่าคุณต้องระบุตัวตนให้เราทราบก่อน

ชางดาจินพยายามยื้อเวลา〗 〖 ตำรวจจะมาถึงเร็วๆ นี้ ฉันต้องพยพายามหลอกล่อหมอนี้ไว้ จนกว่าพวกตำรวจจะมา"

ดงซูบินพยักหน้าช้าๆ "ฉันจะโทรหาตำรวจ ปล่อยให้ทางสถานีตำรวจเข้ามาตรวจสอบปัญหาของโรงแรมของคุณ"

“สิ่งที่คุณพูดมันเป็นการกล่าวหา” ชางดาจินยิ้มและพูดต่อวา: "ถ้าเช่นนั้นก็คงอีกสักครู่ ฉันเกรงว่าถ้าตำรวจมาเขาจะไม่อยู่ฝั่งคุณ ควรเตรียมใจเอาไว้ก่อน ต่อให้คุณจะเก่งขนาดไหนก็หนีไม่รอดหรอก ฉัหนุ่มน้อย ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อน ”

ดงซูบินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: "ถ้าอย่างนั้นฉันก็ขอบคุณจริงๆ ที่โทรเรียกตำรวจมาให้"

"ขอบคุณอย่างงั้นหรอ ไม่จำเป็นหรอก"

“คุณบอกว่าตำรวจไม่ได้อยู่ฝั่งเดียวกับผมอย่างงั้นสินะ” ดงซูบินมองมาที่เขา "หมายความว่ายังไง? เมื่อมีเรื่องที่สงสัยว่าจะเป็นการกระทำผิดพวกเขาก็น่าจะมาด้วยเรื่องนั้นไม่ใช่หรือยังไง?"แน่นอนดงซูบินเคยอยู่สำนักงานความมั่นคงสารธารณะมาก่อน

ชางดาจินขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก็รู้”

“อืม อย่างงั้นหรอ?” ดูเหมือนดงซูบินจะเข้าใจเหตุการณ์มากขุ้น.

โรงแรมขนาดเล็ก เช่นนี้ยังมีความสัมพันธ์ลับกับทางตำรวจ? อย่างงี้มันสมควรแล้วอย่างงั้นหรอ? สิ่งต่าง ๆ เริ่มสับสนมากขึ้น ดงซูบินก็ดูสนใจยิ่งขึ้น การแสดงออกของเขาดูเหมือนจะไม่กลัวสิ่งใดในตอนนี้เลย! ดูเหมือนที่นี้จะไม่ธรรมดาจริงๆ อาจมีลูกเล่นบางอย่าง ลองคิดเล่นๆว่าคนพวกนี้ไม่กลัวตำรวจแม้แต่น้อย  และยังแอบตั้งกล้องในห้องพักแขกโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย อีกทั้งมีน่าส่งวิดีโอพวกนั้นให้กับเจ้าของคลิป ดงซูบินเองคิดว่าโรงแรมเฉิงไห่ อาจมีตำรวจในท้องที่พยายามหนุนหลังไว้อยู่ก็ได้? หรือไม่ก็ระดับเมือง? ระดับจังหวัด?

ดงซูบินจึงเริ่มใช้พลังพิเศษของเขาโดยเปร่งเสียงภายในใจ -

หยุด!

แป๊บเดียวเวลาก็หยุด!

การยิ้มเยาะของชางดาจินนั้นค้างอยู่กับที และท่าทางของชายในชุดสูทก็หยุดนิ่ง

ดงซูบินลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินขึ้น เขาดึงลิ้นชักที่อยู่ข้างหน้าเขาต่อหน้าชางดาจิน หนึ่งในเอกสารคือรายงานจากโรงแรม ไม่มีอะไรพิเศษ. ลิ้นชักอื่นๆ ส่วนใหญ่ว่างเปล่า บ้างก็เต็มไปด้วยบุหรี่ เมื่อไม่เห็นอะไร ดงซูบินก็จ้องมองไปที่ชางดาจิน และมองดูและเอื้อมมือเข้าไปที่กระเป๋าของเขา

พลิกมัน

พลิกมัน

ดงซูบินเปิดบัตรประจำตัว บัตรธนาคาร นามบัตร และอื่นๆ ขึ้นมาดู

ในที่สุด มือของดงซูบินก็หยิบเจอบางอย่างและพบว่ามีกระเป๋าที่ซ่อนอยู่ มันอยู่ใต้เสื้อ เขาเอื้อมมือเข้าไปและเดินเข้าไปในนั้นนทันที “

มันเป็นกระเป๋าที่ซ่อนกระเป๋าเงินไว้อีกชั้น ดงซูบินคุ้นเคยกับสิ่งนี้ เมื่อเขาเปิดมั ดงซูบินเองก็เข้าใจในทันที เขาใส่กระเป๋าของ ชางดาจิน กลับไว้ที่เดิมและกลับไปนั่งท่าเดิมของเขา ทำท่าทางสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น -

หยุด!

เมื่อเปร่งเสียงออกมา!

เวลาได้กลับมาเดินอีกครั้ง!

ดงซูบินนั่งนิ่งเหมือนก่อนหน้าที่เวลาจะหยุด เมื่อชางดาจินเห็นว่าดงซูบินไม่โต้ตอบอะไร อีกทั้งดงซูบินก็ดูเด็กเกินที่จะมีปัญหากับเขา ดังนั้นชางดาจินเองจึงไม่มีอะไรที่จะพูดต่อ

ทันทีที่หยุดพูด ดงซูบินก็พูดสอดขึ้นมาทันที “คุณคิดว่าฉันกลัวคุณอย่างงั้นหรอ”

ชางดินจินรู้สึกตกใจไปเล็กน้อย: “ใครจะไปรู้ได้ล่ะ!”

“น่าอายจริงๆ เลย ฉันเองก็อายุยังน้อย เลยไม่รู้จักคำว่า กลัวสักเท่าไร!” ดงซูบินเขาเอามือล้วงกระเป๋าแล้วหยิบกระเป๋าเงินที่อ่านว่า ตำรวจ นี่คือเอกสารสำคัญของคุณใช่ไหม  "ดงซูบินพลิกตัวหันหลังทันที "ชางดาจิน เราได้เห็นดีกันแน่" ”

ชางดาจินเหลือบมองไปที่กระเป๋าลับของเขาทันที แต่พบว่าเอกสารที่ควรซ่อนอยู่ที่ในนั่นมันหายไป! (ยังมีต่อ!