ตอนที่ 9: การเผชิญหน้าระหว่างศัตรู (2)
ขณะที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความเป็นความตายอยู่นั้น มู่ฮวนก็ได้วิ้งเข้าไปเตะสาวคนที่ถืออาวุธมีดในมือออกจากเซี่ยวหยิงแล้วดึงเธอออกไปด้านข้างทันพอดี เซี่ยวหยิงได้แต่ตัวสั่นจากความตกใจ เธอคิดจริงๆว่าเธอกำลังจะตาย
“จะกลับตอนนี้เลยไหม” มู่ฮวนมองไปที่เธอ
เซี่ยวหยิงตัวสั่นไม่สามารถพูดอะไรได้ เธอทำได้เพียงจับมือของมู่ฮวนเอาไว้แน่น เธอได้รับการปกป้องจากครอบครัวของเธอเป็นอย่างดีมาโดยตลอดตั้งแต่เธอยังเด็ก และไม่เคยเจอสถานการณ์อันตรายอย่างนี้มาก่อน พอเมื่อเธอได้ออกไปพบปะและสังสรรค์ เธอใช้เงินไปกับพวกสาวๆในแก๊ง กินและดื่มพร้อมกับพูดภาษาหยาบๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต่อสู้ แรกๆเธอมีความสุขและตื่นเต้นมาก เพราะในที่สุดเธอก็จะได้ไปอยู่ในฉากเหล่านั้นเหมือนในภาพยนตร์ นั้นจึงทำให้เธอเป็นคนแรกที่วิ่งออกไปเผชิญหน้ากับพวกแก๊งอันธพาลนั่น แต่ใครจะรู้.......
มู่ฮวนไม่พูดอะไรมากขณะที่เธอก็ดึงเซี่ยวหยิงวิ่งออกไป แต่ตอนนี้ พวกเขาคงหนีไม่พ้นถึงแม้อยากจะหนีออกจากตรงนั้นมากแค่ไหนก็ตาม เพราะแก๊งอันธพาลฝั่งตรงข้ามคงไม่ยอมปล่อยให้ใครได้ออกไปง่ายๆ
“เธอพาเซี่ยวหยิงออกไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง”
มู่ฮวนส่งเซี่ยวหยิงให้กับหลี่เหมิงดูแลต่อ จากนั้นเธอก็กลับไปจัดการกับคนที่ไล่ตามพวกเขามา
"ระวังด้วยนะ!"
หลี่เหมิงรู้ดีว่ามู่ฮวนเป็นนักสู้ที่ดีกว่าเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องพูดมากให้เปลืองน้ำลายไปกว่านี้ ขณะที่เธอก็ดึงเซี่ยวหยิงหนีออกไป แก๊งของเซี่ยวหยิงไม่ถูกกับแก๊งตรงข้าม ไม่นานก็เหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยืนอยู่ มู่ฮวนเกลียดการต่อสู้เอามากๆ แต่ในครั้งนี้เธอไม่สามารถหนีจากมันได้
...............
ในห้องสวีทที่ชั้นบนสุดของบาร์
ขณะที่กงเซเย่จิบแอลกอฮอล์อยู่ในมือ เขาสังเกตเห็นความโกลาหลที่เกิดขึ้นด้านล่างพวกเขา หลังจากนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดัง
“เฮ้ยเปา มาที่นี่เร็ว ๆ มาดูนี่!”
เปาจุนเยี่ยน มองลงไป เห็นแค่กลุ่มสาวๆอันธพาลกำลังตบตีกัน เขาละสายตาจากเธอและจ้องเขม่งไปที่กงเซเย่ อย่างเย็นชา ดูกลุ่มผู้หญิงอันธพาลเหล่านั้นตบตีกันมันน่าดูตรงไหน?
กงเซเย่ ยิ้มย่องอย่างมีความสุข
“ไหนๆก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วนิ!”
เปา จุนเยี่ยนไม่สนใจเขาในขณะที่เขายังคงดื่มต่อไป
กงเซเย่มองออกไปนอกหน้าต่างและดูการตบตีต่อไปด้วยความสนใจ
“เฮ้ยเปา ดูสิ! สาวคนนี้นี่เก่งจริงๆ เธอสู้กับคนตั้งเจ็ดแปดคนด้วยตัวคนเดียวแถมดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ได้จัดเต็มเสียด้วย!”
เปาจุนเยี่ยนไม่ได้เหลียวมองแต่อย่างใด เขาไม่สนใจที่จะมองดูสาว ๆ เหล่านั้นที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแปลก ๆ การแต่งหน้าแต่งตาก็ดูเลอะเทอะน่าขนลุก
ด้านล่าง.......
มู่ฮวนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อถูกตีด้วยไม้เบสบอล ขณะที่เธอกำลังจะหยิบไม้ตีตอบโต้กลับ เสียงไซเรนก็ดังขึ้นแล้วมีคนตะโกนเสียงดัง
“ตำรวจมา!”
เด็กผู้หญิงเจ็ดถึงแปดคนที่กำลังรุมตบตีกับมู่ฮวนก็เริ่มตื่นตระหนกในทันที มู่ฮวนก็ใช้โอกาสนี้วิ่งหลบหนีไปด้วยเหมือนกัน ขณะที่สาวๆก็วิ่งไล่ตามเธอมาติดๆ มู่ฮวนไม่แน่ใจที่พวกเขากำลังทำเพียงเพราะพวกเขาไม่ยอมปล่อยเธอไปหรือเพราะว่าพวกเขาแค่อยากจะหนีไปในทางเดียวกับเธอ
มู่ฮวนจัดการตามหลี่เหมิงและเซี่ยวหยิงทัน โดยที่พวกสาว ๆ ก็ยังคงไล่ตามพวกเขาจากทางด้านหลังเช่นกัน ทั้งสามคนเริ่มวิ่งราวกับทั้งชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับมัน หลังจากวิ่งไปทั่วบนท้องถนนแล้วในที่สุดพวกเขาก็จัดการขจัดสาวๆพวกนั้น ออกไปได้ ทั้งสามคนหมดแรงหยุดวิ่งที่ริมถนน พร้อมกับพยายามหายใจอย่างเหนื่อยหอบ
รถสีดำแล่นผ่านพวกเขาไม่แม้แต่จะชะลอตัว พอขับผ่านแอ่งเหยียบน้ำโคลนสกปรกๆสาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของพวกเขาในขณะที่พวกเขากำลังหยุดพักหายใจหายคอกัน ทั้งสามคนได้แต่ตะลึงงัน!
หลี่เหมิงรับรู้ได้ถึงน้ำโคลนในปากของเธอ ขณะที่เธอก็ตะโกนด่าไอ้คนในรถดำคันนั่นอย่างเกรี้ยวโกรธ กับความไม่มีน้ำใจของคนขับ ตอนแรกมู่ฮวนต้องการจะไปส่งเซี่ยวหยิงกลับบ้านก่อน แต่เธอเช็ดเอาน้ำสกปรกบนใบหน้าของเธอออกไม่สะดวกเธอเลยเดินไปที่รถคันนึงที่จอดอยู่ข้างหน้าเธอและมองไปที่เงาสะท้อนตรงหน้าต่างของรถ เพื่อที่จะเช็ดทำความสะอาดสิ่งสกปรกบนใบหน้าเธอให้สะอาดก่อนที่จะไปส่งเซียวหยิงกลับ
ขณะที่เธอกำลังจะใช้ผ้าเปียกๆเช็ดหน้าอยู่นั้น หน้าต่างของรถก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาอย่างช้าๆ ขณะที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาปรากฏขึ้นให้เห็น!
มู่ฮวนตกตะลึง เธอสะดุดถอยหลังด้วยความตกใจ เกือบจะล้มลงกับพื้น
ปะ เปา จุนเยี่ยน ° ¤ °
ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? เขาไม่ได้บอกว่าจะอยู่ที่ต่างประเทศหนึ่งสัปดาห์หรอกหรอ!
เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่สู้ดี หลี่เหมิงก็แทบจะเดินพุ่งไปถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นเปาจุนเยี่ยนนั่งอยู่ในรถ เธอถึงกับต้องตกใจถอยกลับไปสองสามก้าวด้วยความกลัว
