ตอนที่ 3: เคยชิน

สิ่งหนึ่งที่เราควรรู้ก่อนเลย ว่าถึงแม้เขาจะมีรูปร่างหน้าตาที่ดูหล่อเหลาเหมือนดังพระเจ้าสร้างจนไม่มีใครเทียบได้ แต่ชายคนนี้ก็ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของจิตใจที่มีความเมตตาและเอื้อเฟื้อดั่งพระเจ้าเลย เพราะจริงๆแล้วเขาเป็นคนที่เลือดเย็น ไร้หัวใจ และชั่วร้ายอย่างที่เคยถูกกล่าวขานกันไปทั่ว ดังนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะกังวลว่าเขาอาจจะเห็นและจำที่เธอปลอมตัวได้

แต่ตอนนี้...ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอต้องรีบขจัดความกังวลของเธอทิ้งไปให้หมด แล้วทำหน้าที่ภรรยาเขาเสียก่อน เธอฮัมเพลงอย่างเพลิดเพลินขณะที่กำลังก้มตัวเติมน้ำใส่อ่างอาบน้ำให้สามีอย่างไม่รู้สึกกังวลอะไร และขณะที่เขาเดินเข้ามาในห้องน้ำ เปา จุนเยี่ยนเห็นภรรยาตัวน้อยของเขากำลังโยกตัวไปมาตามจังหวะของเพลงด้วยความอารมณ์ดี

พอเสียงน้ำไหลหยุดลงหลังจากที่เธอปิดน้ำจากก๊อก เธอถึงได้รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป เธอชำเรืองมองผ่านไหล่ไปด้วยสัญชาตญาณและก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าเขายืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอรีบก้มหัวหลบออกไปอย่างไว

“อะ อ่างอาบน้ำพร้อมแล้วคะ”

จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จนเธอไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเขา ดังนั้นเธอจึงรีบเดินออกไปทันทีหลังจากที่พูดแบบนั้นเสร็จ จุนเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับความจริงที่ว่าเธอขี้อายมากๆ และอันที่จริงแล้วเขาค่อนข้างพอใจกับภรรยาคนใหม่ของเขาเพราะเธอมักจะก้มหัวต่ำเสมอเวลาที่พูดกับเขา เหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังหวาดกลัวพยายามหลบสายตาของเขา

ขณะที่เธอกำลังจะเดินผ่านเขาไป เขาเอื้อมมือดึงเธอเข้ามากอด เธอรู้สึกร้อนรนขึ้นมาทันทีภายใต้แสงไฟสลัวๆ ใบหน้าที่ขาวใสของเธอก็แดงก่ำด้วยความเขินอายและใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอก็ทำให้เขานึกถึงผู้หญิงที่ไม่รู้จัก คนที่แต่งหน้าหนาๆที่เขาพบในลิฟต์ก่อนหน้านี้ เขาต้องโยนเสื้อคลุมทิ้งก็เพราะคราบเครื่องสำอางที่เธอทิ้งไว้ให้เขาดูต่างหน้า

“ต่อไปคุณก็อย่าแต่งหน้าหนาเกินไปละ!”

ภรรยาของเขาดูสวยธรรมชาติและสะอาดกว่าตั้งเยอะ

มู่ ฮวน: “….....!”

เขาหมายความว่าอย่างไร ที่ว่า.......?

ที่เขาพูดแบบนี้เพราะอะไรกันนะ?

หรือว่าเขาจะ.........

วันรุ่งขึ้น มู่ฮวนตื่นขึ้นพร้อมกับท้องที่กำลังส่งเสียงร้องครวญครางเสียงดัง และพบว่าพื้นที่บนเตียงข้างๆเธอว่างเปล่าไปนานแล้ว....เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำอย่างไม่ใส่ใจ

เธอยังคงจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ทั้งวันเมื่อครั้งที่เธอตื่นขึ้นมาในที่แห่งนี้เป็นครั้งแรก เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าการแต่งงานของเธอจะออกมาเป็นแบบนี้ — ไม่เคยคิดว่าเธอจะต้องเสียสละความสุขเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป

วันนั้นเธอถึงกับร้องไห้ฟูมฟาย แล้วถ้าเธอไม่เคยคาดหวังที่จะมีชีวิตแบบนี้ล่ะ? แล้วการร้องไห้ทำอะไรได้บ้าง?

มันไม่ช่วยอะไรเลย.......

เป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ใช่เจ้าหญิงตัวน้อยๆของตระกูลมู่ที่พ่อแม่ของเธอให้ความรัก ไม่มีใครรู้สึกเสียใจหรือเป็นกังวลกับน้ำตาของเธอและช่วยเธอแก้ไขปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป