ตอนที่ 113+114 สัตว์เลี้ยงที่เธอรับเลี้ยง

เป็นผลให้ตลอดที่กำลังเดินทางกลับหอพัก หูของเจียงเหยาได้ยินแต่คำยกยอหลี่หรงฮุยจากปากของเวินเสวี่ยฮุ่ย ว่าชายผู้นั้นโดดเด่นเพียงใด ดีแค่ไหน เจียงหยาไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไป อยากจะบอกให้เวินเสวี่ยฮุยได้รับรู้ว่าจิตใจของนักเรียนดีเด่นคนนั้นมันสกปรกขนาดไหน

เวินเสวี่ยฮุ่ยเดินนำหน้าเจียงเหยาไปหนึ่งก้าว เมื่อถึงประตูห้องพัก เธอหยิบกุญแจออกมาเปิดประตู สิ่งแรกที่เข้ามาในความคิดของเธอคือการเปิดพัดลม เธอพึมพำและบ่นกับเจียงเหยา “มหาวิทยาลัยของเราน่ะนะดีมากก็จริง เสียอย่างเดียวคืออากาศในหน้าร้อน ร้อนจัด ถ้าพกเครื่องปรับอากาศมาจากบ้านได้ ก็คงจะดี”

เธอพูดขณะโยนกุญแจลงบนโต๊ะ ขณะที่เธอหันกลับมา กำลังจะปีนขึ้นไปบนเตียง เธอสังเกตก้อนกลม ๆ ขนปุกปุยสีขาว นอนอยู่บนเตียงของเจียงเหยา

“เจียงเหยา! ดูนั่นสิ! มีลูกแมวอยู่บนเตียงของเธอ นั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอใช่ไหม? ว้าว น่ารักจังเลย!” เวินเสวี่ยฮุ่ยพูดเสียงดังกับเจียงเหยาอย่างต่อเนื่อง “ชื่ออะไรเหรอ? เป็นพันธุ์อะไร?”

เจียงเหยาโผล่หน้าออกมาและเหลือบมองมัว ที่กลับมานอนกรนอยู่บนเตียงของเธอ มัวตะลึง เมื่อได้ยินเวินเสวี่ยฮุ่ยพูดเสียงดังใส่มัน มันจ้องไปที่เวินเสวี่ยฮุ่ยและมองกลับไปยังเจียงเหยา

“มันชื่อมัวนะ ส่วนพันธุ์อะไร ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เธอจะอธิบายได้อย่างไร นอกจากยอมรับออกไปว่าเธอแอบพาสัตว์เลี้ยงเข้ามาในห้องพัก? อย่างไรซะ เจียงเหยาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไม มัวถึงกลับมา ทั้งที่รู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในหอพัก

ย้อนกลับไปที่ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธออยู่ในบ้านกับครอบครัวลู่ มัวไม่เคยปรากฏตัวมาให้เห็นเลย แต่ในห้องพักมีคนอยู่ถึงหกคน ทำไมมัวถึงไม่ปิดบังตัวเองเล่า?

“มัว? ชื่อไพเราะดีจริง ๆ!” เวินเสวี่ยฮุ่ยกล่าวชม

มัวได้ยินเธอพูดเช่นนั้น ดวงตาของมันเป็นมิตรมากขึ้น จากนั้นมันก็ลูบไล้ฝ่ามือของเวินเสวี่ยฮุ่ย แล้วหันไปพูดกับเจียงเหยา “ดูสิ สาวน้อย รสนิยมดี ใช่ได้!”

หลังจากที่มัวหันไปพูดกับเจียงเหยา เวินเสวี่ยฮุ่ยได้ยินเพียงเสียง เหมียว และนั่นทำให้หัวใจของเธอฟูฟ่องขึ้น

“มัว คืนนี้นอนกับฉันนะ!” เวินเสวี่ยฮุ่ยมองไปในทิศทางของเจียงเหยา และถามว่า “ได้ไหม”

“มันเป็นตัวผู้” เจียงเหยาไม่ลืมว่ามัวมักจะเรียกตัวเองเป็นผู้ชาย เจียงเหยากังวลว่ามัวจะยึดติดกับเธอตลอดไป หลังจากเธอยอมรับว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอ

เจียงเหยาไม่ใช่คนที่จะลืมบุญคุณของผู้อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมัวได้ช่วยชีวิตเธอมาก่อน แต่เธอก็กังวลว่ามัวจะบางอย่างที่สัตว์เลี้ยงไม่ได้ และเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของมันต่อหน้าคนอื่น

“จะเพศอะไร ก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรอก ก็มันออกจะน่ารักขนาดนี้ นั่นสิถึงจะสำคัญที่สุด” เวินเสวี่ยฮุยอุ้มมัวไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่งของเธอ พร้อมกับลูบไล้มันด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

“เจียงเหยา มันตัวเล็กมากเลย ดูนะ ฉันสามารถซ่อนมันได้เลย เพียงแค่ใช้มือทั้งสองของฉัน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงพามันเข้ามาที่มหาวิทยาลัยได้ ก็มันเล็กซะจนซ่อนง่ายขนาดนี้ ถ้ามีใครมาตรวจ ก็แค่ใส่มันไว้ในกระเป๋าก็ได้แล้ว”

“เจียงเหยา! เจียงเหยา! การตัดความสัมพันธ์ของแมวเป็นบาปมหันต์นะ!” มัวทำท่าโกรธเคืองเมื่อเห็นว่าเจียงเหยากำลังจะคว้ามันออกจากอ้อมแขนของเวินเสวี่ยฮุย

เจียงเหยากลอกตาไปที่มัวและดึงมือของเธอออกเมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเวินเสวี่ยฮุยชอบมันจริง ๆ

“เจียงเหยา มัวกินข้าวเย็นหรือยัง? เธอเอาอาหารแมวมาด้วยหรือเปล่า?” เวินเสวี่ยฮุ่ยถามขึ้นทันที

“แมวฉัน ไม่กินข้าวเย็นหรอก” เจียงเหยาตอบกลับ ใครจะรู้ว่าพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงจากกาแล็กซีแห่งอนาคตจะอยากกินอะไรหรือเปล่า?

“ผู้หญิงตัวเล็ก! ผู้หญิงร้ายกาจ! ยัยงก! คนตระหนี่!” มัวเริ่มบ่นพึมพำ

เวินเสวี่ยฮุ่ยไม่เชื่อว่าแมวตัวหนึ่งจะไม่ต้องการอาหารเย็น เมื่อพิจารณาจากคำตอบของเจียงเหยาแล้ว เธอเลยถือว่าเจียงเหยาเลี้ยงมันไว้

__

เวินเสวี่ยฮุ่ยไม่คิดจะวางมัวลง เธออุ้มมันไว้ในอ้อมแขน เธอนั่งลงบนเตียงของเจียงเหยาทันที ในขณะนั้นเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน ตามมาด้วยคนสองคนที่ลากกระเป๋าเดินทางจำนวนมากเดินเข้ามา

“สวัสดี” เวินเสวี่ยฮุ่ยซ่อนมัวอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ลุกขึ้นทักทายพวกเขา

เจียงเหยาเดินไปหาพวกเขาเพื่อช่วยลากกระเป๋าเดินทาง เธอรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร คนที่สูงที่สึดคือโจวเสี่ยวเซีย ส่วนอีกคนคือ เฉินซีหยาง

“ขอบคุณ.. เธอ..” เฉินซีหยางกล่าวขอบคุณเจียงเหยา ที่ช่วยเธอถือกระเป๋าเดินทางของเธออย่างเชื่องช้า จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ ห้องและเลือกเตรียงที่ว่างเตียงหนึ่งร่วมกับโจวเสี่ยวเซีย

“ฉันชื่อโจวเสี่ยวเซีย คนนี้ชื่อเฉินซีหยาง เราพบกันที่หน้าประตูมหาวิทยาลัย แปลกใจมากเลยที่รู้ว่าเราอยู่ห้องพักเดียวกัน แล้วเธอสองคนล่ะ?”โจวเสี่ยวเซีย พูดติดสำเนียงตงเป่ย์ (เขตตะวันออกเฉียงเหนือของจีน) ฟังดูน่าขบขัน

“ฉันชื่อเจียงเหยา ส่วนนี่เวินเสวี่ยฮุย เธอนอนเตียงชั้นบน” เจียงเหยายิ้มให้กับทั้งสองคน

หลังจากที่เจียงเหยาพูดจบ เสียงบาองย่างก็ลอดมาจากนอกประตู น่าจะเป็นเสียงของเพื่อนร่วมห้องอีกสองคน นั่นก็คือ หลี่อี้และหลินเฉียวอยู่ พร้อมกับครอบครัวของพวกเขา

“เฉียวอยู่ เสี่ยวอี้ เพื่อนร่วมห้องของพวกเธอมาถึงแล้ว!” หลังจากที่พวกเขาเข้ามา แม่หลี่เป็นคนแรกที่เริ่มพูดขึ้นก่อน ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างหน้า ดวงตาคู่นั้นของเธอเหลือบมองพวกเขาทั้งสี่คนอย่างรวดเร็ว เธอฉลาดเฉลียว และใครต่างก็มองออกว่าเธอกำลังตัดสินคนอื่น จากสายตาคู่นั้นของเธอ

เมื่อเห็นว่ามีผู้อาวุโสเข้ามา ทั้งสี่คนก็ทักทายอย่างสุภาพ แม่หลี่เหลือบมองโจวเสี่ยวเซีย และเฉินซีหยางอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมองเจียงเหยาและเวินเสวี่ยฮุ่ย เธอพึมพำในใจว่า ‘พวกเขาเป็นใครกัน มีความเกี่ยวข้องกับอาจารย์หรือเปล่า? ฉันเห็นพวกเขาที่ร้านอาหารเมื่อกี้นี่ ดูเธอสนิทกับเจ้าของร้าน อีกคนก็สวมเสื้อผ้ายี่ห้อดัง คงราคาหลายร้อยเหรียญ เธอดูไม่เหมือนเด็กผู้หญิงจากครอบครัวธรรมดาเอาเสียเลย’

“เสี่ยวอี้ เฉียวอยู่ เข้าไปพบเพื่อนร่วมห้องของพวกเธอกันเถอะ” แม่หลี่กระตุ้นทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลัง

“ได้คะแม่ นี่ก็ดึกแล้ว แม่กลับไปก่อนเถอะ แม่ไม่ได้จองตั๋วรถไฟไว้ด้วยนี่คะ ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ จะไม่ทันรถไฟเอานะ” หลี่อี้ตอบเธออย่างไม่อดทน ก่อนที่จะทักทายทั้งสี่คนที่อยู่ในห้อง เธอเดินเข้าไปยังเตียงของเธอทันที

“ลุงคะ ป้าคะ กลับพร้อมกับพ่อแม่หนูเถอะ เดียวจะตกรถไฟได้นะคะ” หลินเฉียวอยู่เสริม และแล้วผู้ใหญ่ทั้งหมดก็จากไปในที่สุด

เมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่ไม่อยู่กันแล้ว หลี่อี้จึงซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและพึมพำ “พวกเขาน่ารำคาญมากเลย!W

หลินเฉียวอยู่เคยได้ยินคำพูดเหล่านี้ของหลี่อี้ก่อนหน้านี้แล้ว เธอเดินเข้าไป ผลักเพื่อนสาวเบา ๆ “พอได้แล้ว พวกเขาก็แค่เป็นห่วงเรา ก็นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาอยู่ไกลบ้าน ถึงได้ตามมาส่งยังไงล่ะ”

เวินเสวี่ยฮุ่ยแหย่เจียงเหยาอย่างนุ่มนวล จากนั้นก็ส่งสัญญาณไปที่เจียงเหยาด้วยสายตา เจียงเหยายักไหล่ เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้เช่นกัน

อีกด้านโจวเสี่ยวเซียถามขึ้นอย่างสงสัย “เวินเสวี่ยฮุ่ย ฉันว่าฉันเห็นเธอถืออะไรอยู่ที่แขนนะ?”

เวินเสวี่ยฮุ่ยหลุดปากพูด “โอ้ เธอกำลังพูดถึงมัวเหรอ!”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็รีบปิดปากของเธอทันทีและมองไปที่เจียงเหยา เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำความลับรั่วไหล