341 - ไม่ให้หนี
341 - ไม่ให้หนี
เย่ฟ่านคร่ำครวญด้วยความปรารถนา สิ่งที่ขาดแคลนที่สุดสำหรับเขาก็คือคำภีร์การบ่มเพาะนั่นเอง
"อันที่จริงข้าอยากจะฝึกสองอาณาจักรลับของตำหนักเต๋าไม่ทราบว่าในตำรานั้นพอจะมีวิธีหรือไม่" เย่ฟ่านถามด้วยรอยยิ้ม
“นักพรตเจ้าโลภมากเกินไป หากข้ามีตำราแบบนั้นจริงๆข้าก็ไม่คิดจะเอามาแลกกับเจ้า” บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงตอบกลับตรงๆ
"ก็จริงอย่างที่เจ้าว่า " เย่ฟ่านมองไปที่ใบมีดผุก่อนจะยิ้มและกล่าวต่อไปว่า
"ใบมีดผุดูเหมือนว่าเจ้าจะมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องลึกลับไม่น้อย เจ้าสนใจที่จะแลกเปลี่ยนกับข้าหรือไม่”
เนื่องจากบุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะโจมตีตรงๆดังนั้นเย่ฟ่านจึงคิดจะเสนอขายของสิ่งนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
ใบมีดผุสายหน้าและกล่าวว่า
"ข้าแก่แล้วมิหนำซ้ำยังยากจนอย่างยิ่งจะไปมีปัญญาประมูลแข่งกับยอดฝีมือรุ่นเยาว์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างไร"
เย่ฟ่านรู้สึกอึดอัดในใจ เขารู้สึกว่าชายชราคนนี้มีความลึกลับบางอย่าง เขาไม่น่าจะหวาดกลัวต่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงอยู่แล้ว แต่เย่ฟ่านก็ไม่เข้าใจว่าชายชราคนนี้ต้องการอะไรกันแน่
"ข้าเพียงต้องการคัมภีร์โบราณบางอย่างเท่านั้น"
"มีคัมภีร์โบราณเพียงไม่กี่เล่มที่สามารถนำมาแลกกับของวิเศษของเจ้า ข้าไม่สามารถเอามันออกมาได้" ใบมีดผุส่ายหัว
เย่ฟ่านเลิกสนใจใบมีดผุก่อนจะหันไปกล่าวกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกและเหยาซีแทน
"นางฟ้าทั้งสองพวกเจ้าสนใจทองคำเลือดหงส์หรือไม่?
"แลกเปลี่ยนด้วยร่างกายของข้าเป็นอย่างไร" เหยาซีกล่าวด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
"ข้าแค่ถามเฉยๆถ้าเหยาเซียนจื่อไม่มีเจตนาก็ลืมไปซะ"
เขาไม่ต้องการลวนลามเหยาซีทางวาจา ไม่ว่าจะอย่างไรหญิงสาวที่งดงามคนนี้จะต้องเป็นภรรยาของบุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงในอนาคต การสร้างศัตรูกับคนที่แข็งแกร่งแบบนั้นไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดสักเท่าไร
สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกครุ่นคิดเล็กน้อยและพูดว่า
"บางทีทะเลสาบหยกของข้าอาจมีคัมภีร์บางเล่มสามารถแลกเปลี่ยนกับมันได้”
"เป็นหนึ่งในทักษะลับทั้งเก้าของดินแดนรกร้างตะวันออกหรือไม่”
จุดประสงค์ในการเดินทางสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกของเย่ฟ่านก็คือคัมภีร์ฝีมือตั้งแต่แรก ดังนั้นเมื่อได้ยินข้อเสนอนี้ดวงตาของเขาจึงลุกวาวในทันที
"เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้ แม่ว่าทักษะลับของดินแดนรกร้างตะวันออกครึ่งหนึ่งจะอยู่ในทะเลสาบหยกแต่เราก็ไม่สามารถให้คนภายนอกศึกษาได้”
เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจจริงๆ ในตอนแรกเขาพยายามค้นหาญาณวิเศษลับทั้งเก้าของดินแดนรกร้างตะวันออก ไม่คิดว่าครึ่งหนึ่งจะอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยก
"ข้าขอเวลาพิจารณาหน่อย"
เขาไม่ได้ปฏิเสธตรงๆเพราะหากคนเหล่านี้หมดหวังอาจจะมีการต่อสู้อันรุนแรงเกิดขึ้นในทันที แต่ในความตั้งใจของเขานั้นต้องการจะแลกเปลี่ยนกับสตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกตั้งแต่แรก
อย่างน้อยๆหญิงสาวคนนี้ก็น่าเชื่อถือมากที่สุด
เย่ฟ่านระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงทำให้เขารู้สึกอันตรายอย่างแท้จริง เย่ฟ่านไม่เชื่อว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีคัมภีร์โบราณอะไรมาแลกเปลี่ยนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่คนที่เขาหวาดกลัวมากที่สุดกลับเป็นใบมีดผุ ชายชราคนนี้มีจิตใจที่ลึกซึ้งอย่างมาก ด้วยความแข็งแกร่งของเขามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาทำตัวเป็นคนนำทางกระจอกกระจอกแบบนี้
เขาต้องมีจุดประสงค์บางอย่างในการพาคนเข้าสู่ดินแดนมรณะตลอดทั้งปีทั้งชาติ
"ท่านนักพรตต่อให้เจ้าไม่คิดจะแลกทองคำเลือดหงส์กับข้า แต่ข้าก็ยังจะขอเชิญเจ้าให้เป็นแขกผู้มีเกียรติของทะเลสาบหยกเหมือนเดิม” สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกกล่าวด้วยรอยยิ้ม
คำพูดของนางไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการช่วยเหลือเขาทางอ้อม
"ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่ทำลายมิตรภาพของพวกเราด้วยความรุนแรง ต่อให้เจ้าไม่คิดจะแลกเปลี่ยนมันข้าก็ไม่มีทางปล้นชิงเหมือนอย่างพวกโจร" บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงช่วงพยายามผ่อนคลายสถานการณ์
"แย่แล้ว พวกมันกำลังมา!" หลี่เต๋อซ่งตัวสั่นและคำพูดของเขาก็ผิดธรรมชาติ
เขารู้ว่าไม่มีโอกาสในการได้รับทองคำเลือดหงส์อยู่แล้ว ดังนั้นสิ่งที่เขาสนใจก็คืออันตรายที่อาจจะออกมาจากดินแดนต้องห้าม
เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่เต๋อซ่งทั้งห้าคนที่เหลือต่างก็วิ่งออกห่างจากชายขอบของเหมืองศักดิ์สิทธิ์โดยไม่สนใจหลี่เต๋อซ่งที่เป็นคนตักเตือนพวกเขาด้วยซ้ำ
แต่หลังจากที่พวกเขาวิ่งไปไม่นานก็มีกลุ่มคนมากมายซึ่งดูเหมือนกำลังจะรอพวกเขาอยู่ด้านนอก
"แย่แล้ว!”
เย่ฟ่านใบหน้าซีดเผือด คนที่รอพวกเขาอยู่กลับเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องของบุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วง
บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงและเหยาซีก้าวไปข้างหน้าเพื่อพบกับคนเหล่านั้นและปิดกั้นเส้นทางของเย่ฟ่านโดยไม่ได้ตั้งใจ
ในขณะเดียวกันหญิงสาวมากมายจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกก็วิ่งเข้ามาหาสตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกด้วยความปิติยินดี
"โชคดีที่ศิษย์พี่ปลอดภัย เกิดอะไรขึ้นกันแน่"
เด็กหนุ่มจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงช่วงถามทุกคนด้วยสีหน้างุนงงและเป็นห่วง
"นี่ไม่ใช่ที่สำหรับพูดคุย ออกจากที่นี่ก่อน" บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงช่วงกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
"ท่านนักพรตจะไปกับพวกเราหรือเปล่า" บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงถามด้วยรอยยิ้ม
"พอดีข้ายังมีธุระสำคัญที่ยังต้องทำอีกมาก ยังไงพวกเราก็พ้นอันตรายแล้วข้าขอตัวจากพวกเจ้าเลยก็แล้วกัน" เย่ฟ่านกล่าว
"อย่าเป็นเช่นนั้นเลย ครั้งนี้ที่พวกเราสามารถรอดชีวิตมาได้ก็ล้วนแต่เป็นผลงานของเจ้า ให้โอกาสข้าเลี้ยงตอบแทนเจ้าสักครั้งจะได้หรือไม่” บุตรศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เย่ฟ่านปฏิเสธอย่างเด็ดขาด การเดินทางไปกับคนของดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงแม้แต่กระดูกของเขาก็อาจจะไม่มีเหลือ
"ใบมีดผุเจ้าจะไปที่ไหน?" เย่ฟ่านถามใบมีดผุ
"ข้าอยากไปเที่ยวคนเดียว เจ้าจะไปกับข้าด้วยก็ได้" ใบมีดผุตอบกลับ
" ลืมไปเถอะ เส้นทางของเจ้าเปลี่ยวร้างมากเกินไป ข้ายังคงเดินไปกับกลุ่มนางฟ้าของทะเลสาบหยกดีกว่า”
พูดจบเย่ฟ่านก็เดินไปรวมกลุ่มกับพวกหญิงสาวจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกในทันที
ในเวลานั้นเหยาซีเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานและพูดว่า
"นักพรตเจ้ากลัวแล้วหรือ ให้ข้าร่วมทางไปกับเจ้าด้วยคนเป็นอย่างไร?"
สตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกเดินออกมาขวางทางเหยาซีไม่ให้เข้าถึงตัวของเย่ฟ่านพร้อมกับกล่าวว่า
"ในเมื่อนักพรตยินดีจะร่วมทางกับข้าถ้าอย่างนั้นก็ไปด้วยกันเลย ดีกว่า เรากำลังจะเชิญเจ้าไปที่ทะเลสาบหยกอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรการชุมนุมก็จะเริ่มในไม่ช้า…"
"นั่นเป็นความปรารถนาของข้าตั้งแต่แรก" เย่ฟ่านพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
"ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงและทะเลสาบหยกมีความสัมพันธ์เหมือนพี่น้องมาโดยตลอด ดังนั้นพวกเราควรเดินทางไปด้วยกันเลยจะประหยัดเวลามาก" เหยาซีกล่าวด้วยรอยยิ้ม
และในที่สุดทุกคนก็เดินไปตามถนนด้วยกัน
ห่างออกไปกว่าพันลี้มีพื้นที่ทำเหมืองต้นกำเนิดที่มีแรงงานจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่ได้สนใจสถานที่แห่งนี้มากนักและเดินตรงเข้าไปที่ประตูมิติโดยตรง
เย่ฟ่านอยากจะออกไปตามลำพังแต่ตอนนี้เขาไปไม่ได้แล้ว ผู้คนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงต่างก็มองเขาอยู่เป็นพักๆ มันทำให้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเกาะติดสตรีศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกเท่านั้น
"ทองคำโลหิตหงส์เจ้ามีเสน่ห์มากเกินไป!"
เย่ฟ่านตัดสินใจแล้วว่าเมื่อเข้าสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกเขาจะนำของวิเศษชิ้นนี้ไปแลกคัมภีร์โบราณสักเล่ม ต่อให้ขาดทุนเล็กน้อยแต่เขาก็จำเป็นต้องทำ”