ตอนที่ 111+112 รุ่นพี่หลี่หรงฮุย

รุ่นพี่คนนี้ คนที่อาบความรุ่งโรจน์ได้เริ่มเข้าหาเวินเสวี่ยฮุ่ยตั้งแต่ที่เธออยู่ปีหนึ่ง และได้คบหากันอย่างเป็นทางการในเทอม 2 ของปี 1

ในชีวิตที่ผ่าน ก่อนที่จะกลับมาเกิดใหม่ของเจียงเหยา หลี่หรงฮุยถือได้ว่าเป็นรักแรกของเวินเสวี่ยฮุ่ยและเป็นคนรักเพียงคนเดียวของเธอด้วย แต่สุดท้ายหลี่หรงฮุยก็เป็นคนที่ทำร้ายเวนเสวี่ยฮุ่ยราวกับว่าเขาอยากจะถลกหนังและทุบกระดูกของเธอ ในที่สุดเวินเสวี่ยฮุ่ยก็เลือกที่จะติดตามเจียงเหยาไปยังหมู่บ้านจน ๆ ที่ห่างไกลเพื่อซ่อมแซมหัวใจที่แตกสลายของเธอ

ไม่ว่าหลี่หรงฮุยจะสดใสและรุ่งโรจน์เพียงใดในใจของนักศึกษาคนอื่น สำหรับเจียงเหยาแล้วหลี่หรงฮุยคนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าจ้าวจวนซ่งเลย

หัวใจของพวกเขายากแท้หยั่งถึง เป็นเพียงคนขี้ขลาดที่หาประโยชน์จากผู้อื่น

เมื่อคิดถึงเด็กหนุ่มคนนั้น่ ความร่าเริงของเวินเสวี่ยฮุ่ย และนึกถึงคนที่ต้องเศร้าโศกเสียใจก่อนที่เธอจะได้กลับมาเกิดใหม่

เจียงเหยาสาบานกันตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้เวินเสวี่ยฮุ่ยต้องจมดิ่งในความสุขของคนขี้ขลาดคนนั้นในระหว่างที่เธอมีโอกาสได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งอย่างแน่นอน

เพราะฉะนั้น อันดับแรกคือการป้องกันไม่ให้เวินเสวี่ยฮุ่ยได้พับกับหลี่หรงฮุย

เวินเสวี่ยฮุ่ยและเจียงเหยากำลังเดินอยู่ ไม่นานพวกเธอก็เจอกับร้านบะหมี่ เวินเสวี่ยฮุ่ยพาเจียงเหยาเข้าไปในร้านพร้อมกับแนะนำว่า “ร้านนี้เป็นร้านเก่าแก่ที่สุดในมหาวิทยาลัย เขาใช้น้ำซุปก๋วยเตี๋ยว กลิ่นหอมมากเลยล่ะ บะหมี่ของที่นี่ขายดีมาก เป็นเมนูพิเศษของบ้านเกิดของเจ้าของร้าน”

ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ เจ้าของร้านเห็นทั้งสองคนเดินเข้ามา ก็ร้องทักทาย “สาวน้อย แวะมาแล้วเหรอ” เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านกับเวินเสวี่ยฮุ่ยรู้จักกันเป็นอย่างดี

“ลืมไปหรือเปล่าคะ ว่าปีนี้หนูอยู่ปีหนึ่งแล้วนะ? ไว้หนูจะแวะมาบ่อย ๆ” เวินเสวี่ยฮุ่ยยิ้มให้กับเจ้าของร่างอ้วน จากนั้นจึงพาเจียงเหยาไปที่โต๊ะที่ว่างอยู่และสั่งบะหมี่สองชาม

หลังจากที่พวกเขานั่งลง เจียงเหยามองไปรอบ ๆ น่าแปลกที่เธอบังเอิญเจอกับเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนของเธอหลี่อี้และหลินเฉียวอยู่ ทั้งคู่มาพร้อมกับครอบครัวและมาจากบ้านเกิดเดียวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงรู้จักกันเป็นอย่างดี พวกเขากำลังพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้นระหว่างทานอาหาร ทั้งร้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาของพวกเขา

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังพูดภาษาถิ่นของเขาอยู่นั่น เจียงเหยาไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาพูดเลย

ในฐานะนักศึกษาใหม่ บางทีเจียงเหยาและเวินเสวี่ยฮุ่ยจะดูเด่นเกินไป หลังจากที่ทักทายเจ้าของร้านอย่างสบาย จึงทำให้นักศึกษาใหม่คนอื่น ๆ คงจะอยากรู้เกี่ยวกับพวกเขา

ทำให้เมื่อเจียงเหยามองดูพวกเขา ทั้งสองคนก็สังเกตเห็นเจียงเหยาและเวินเสวี่ยฮุ่ยด้วยเช่นกัน

เจียงเหยาไม่สามารถทักทายพวกเขาในเวลานี้ เธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา เธอก้มศีรษะลงและพูดคุยกับเวินเสวี่ยฮุ่ย

เวินเสวี่ยฮุ่ยถามเกี่ยวกับบ้านเกิด เมื่อรู้ว่าเจียงเหยามาจากที่ใกล้ ๆ ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่กี่ชั่วโมง เธอก็ยิ้ม

“อยู่ใกล้แค่นี้เอง ถ้าคิดถึงบ้าน ก็สามารถกลับบ้านได้ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์น่ะสิ”

เธอไม่เคยคิดว่าการขึ้นรถไฟกลับบ้านต้องใช้เงินเท่าไหร่ เพราะเธอใช้ส่วนตัวมาตลอด สำหรับเวินเสวี่ยฮุ่ยแล้ว การได้ไปไหนมาไหนกับเจียงเหยาดูไม่อึดอัดอะไรเลย

“ถ้าเธอไม่กลับบ้านในช่วงสุดสัปดาห์นี้ ฉันจะพาเธอไปเที่ยวรอบ ๆ เจียงหนาน เธอต้องทึ่งกับทิวทัศน์ที่นี่แน่” เวินเสวี่ยฮุ่ยรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ “วันเสาร์เราไม่ต้องไปเรียน เธอมานอนที่บ้านฉันได้! ฉันยังไม่ได้บอกเธอ พ่อฉันน่ะเป็นรองอธิการบดีมหาวิทยาลัยที่เราเรียน ถ้าไปที่บ้านฉัน ก็อย่าได้ตกใจไป”

เจียงเหยาทำหน้าประหลาดใจเพื่อขบขับเวินเสวี่ยฮุ่ย เธอเอนตัวลงบนโต๊ะและหัวเราะออกมาดัง ๆ เจียงเหยารู้สึกถึงความอบอุ่นใจ ในขณะที่เวินเสวี่ยฮุ่ยปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อนสนิท ทั้งที่พวกเขาเพิ่งจะเจอกันวันนี้นี่เอง นั่นคือเห็นผลที่เธอเต็มใจจะบอกว่าเธอเป็นลูกสาวของรองอธิการบดี

บรรยากาศระหว่าพวกเขาเป็นไปด้วยดี ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเจียงเหยา

__

เจียงเหยาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เมื่อเธอหันกลับไปมอง เธอตกตะลึง โดยไม่คาดคิดว่าจะเจอกับหลี่หรงฮุย!

“รุนพี่! ตอนนี้ฉันเรียกพี่ว่า รุ่นพี่ได้แล้วสินะ?” เวินเสวี่ยฮุ่ยรู้สึกตื่นเต้น และลุกขึ้นเมื่อเห็นเขา “รุ่นพี่ นี่เพื่อนร่วมห้องฉัน ชื่อเจียงเหยา ต่อไปพวกเราคงมีอะไรที่ต้องเรียนรู้จากรุ่นพี่อีกมาก! อ้อ เราสองคนเป็นนักศึกษาคณะแพทย์เหมือนกันด้วยค่ะ”

หลี่หรงฮุยยิ้มให้กับเวินเสวี่ยฮุ่ยก่อนที่จะก้มหน้ามองเพื่อนร่วมห้องของเธอ

หลี่หรงฮุยเป็นคนฉลาด เขาจึงมีวิธีดูคนในแบบของเขา เมื่อมองไปที่รูมเมทของเวินเสวี่ยฮุ่ย เขาจึงรู้ว่าเธอไม่ชอบเขา

แม้ว่าเวินเสวี่ยฮุ่ยไม่รู้ถึงเหตุผลว่าเพราอะไรที่ผู้หญิงไม่ชอบเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบหน้า แต่เขาเชื่อว่าสัมผัสที่หกของเขาไม่ผิดพลาด

แต่สำหรับหลี่หรงฮุยแล้ว ความประทับใจแรกที่เจอเจียงเหยาคือ เธอสวย!

เจียงเหยานั่งอยู่ตรงนั่นด้วยใบหน้าเยือกเย็นและไม่แยแสเขา ในเวลานี้เธอรู้สึกราวกับเป็นดอกไม้ที่สง่างามในฤดูหนาว ทั้งเย่อหยิ่งและยากจะเข้าถึง แต่ก็น่าสนใจไม่น้อย

เสน่ห์ของเธอไม่ใช่แบบเย้ายวน แต่เป็นทางตรงกันข้าม ดูหง่างามเมือนกับผู้หญิงที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย

เธอไม่ใช่ผู้หญิงผมยาวเหมือนภาพวาด แต่มีผมยาวประบ่า ดวงตาคู่นั้นทั้งเย็นชาและเฉียบคม

หลี่หรงฮุยมองไปที่เจียงเหยาสักพัก แล้วถอนหายใจออกมา น่าเสียดายที่เธอเป็นรูมเมทของเวินเสวี่ยฮุ่ย เพราะหากไม่ใช่อย่างนั่น เขาอาจจะมีโอกาส

“เสวี่ยฮุ่ย ฉันได้ยินมาจากรองอธิการบดีว่าเธอสอบผ่าน ได้เข้ามหาวิทยาลัยของเรา แต่ยังไม่มีโอกาสแสดงความยินดีกับเธอเลย เธอจะรังเกียจหรือเปล่าถ้าฉันจะขอนั่งทานข้าวกับพวกเธอด้วย”

“ได้สิ!” เวินเสวี่ยฮุ่ยพยักหน้าตอบทันที

เจียงเหยาไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เมื่อเธอเห็นหลี่หรงฮุยนั่งลงข้าง ๆ เวินเสวี่ยฮุ่ย เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

เจียงเหยาคิดว่าเวินเสวี่ยฮุ่ยจะได้พบกับหลี่หรงฮุยคืนนี้เท่านั้นเสียอีก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกันมาก่อนหน้าแล้ว

นอกจากนี้หลี่หรงฮุยอาจจงใจเข้าหาเวินเสวี่ยฮุ่ยก็ได้

คงไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ เธอได้หลีกเลี่ยงสถานทีที่พวกเขาจะได้พบกันครั้งแรกในชีวิตก่อนหน้าแล้ว แต่หลี่หรงฮุยยังสามารถพบพวกเขาได้อีก?

อธิบายได้อย่างเดียวคือหลี่หรงฮุยต้องแอบตามเวินเสวี่ยฮุ่ย ไม่ว่าเวินเสวี่ยฮุ่ยจะทานอาหารเย็นที่ไหน ก็ต้องได้เจอกับเขาอย่างแน่นอน

เจียงเหยาทานอาหารเย็นอย่างไม่รู้รส โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เธอเห็นเวินเสวี่ยฮุ่ยพูดคุยและล้อเล่นกับหลี่หรงฮุย ก็ทำให้เธอใจเสียไปทีละน้อย

ในชีวิตก่อนหน้านี้ เจียงเหยาและเวินเสวี่ยฮุ่ยรู้จักกันช้าเกินไป ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่า เวินเสวี่ยฮุ่ยกับหลี่หรงฮุยเริ่มรู้จักกันได้อย่างไร เธอแค่สันนิษฐานว่าทั้งสองเจอกันครั้งแรกในร้านอาหาร ร้านนั้น แต่ตอนนี้เจียงเหยาสัมผัสได้ว่าเวินเสวี่ยฮุ่ยได้ตกหลุมรักรุ่นพี่คนนี้เข้าให้แล้ว

หลังอาหารเย็น หลี่หรงฮุยยืนกรานที่จะเป็นเจ้ามือให้กับพวกเขา จากนั้นก็อาสาเป็นไกด์ พาพวกเขาทำความคุ้นเคยกับมหาวิทยาลัย ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเหยาบอกว่าเธอเหนื่อย เวินเสวี่ยฮุ่ยคงวางแผนจะไปเดินเล่นรอบ ๆ มหาวิทยาลัยตามคำชวนหลี่หรงฮุยจริง ๆ เป็นแน่

หลี่หรงฮุยพาพวกเขามาส่งที่หอพักหญิงและอยู่รอจนพวกเธอเดินขึ้นไปที่ชั้นบน เจียงเหยารู้สึกประทับใจการการจีบผู้หญิงของเขาเสียจริง ช่างรู้สถานการณ์ เขาจ่ายค่าอาหารให้ อาสาพาเดินย่อยโดยถือเป็นการทำความคุ้นเคยกับมหาวิทยาลัย แม้จะถูกปฏิเสธ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้า แล้วยังเดินมาส่งพวกเธอที่หอพักอีก ส่วนบทสนทนาก็เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตในมหาวิทยาลัย ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องดี ๆ และให้กำลังใจเพียงเท่านั้น สิ่งเหล่านี้ถือเป็นเรื่องที่ช่วยยกเขาให้ดูเป็นสุภาพบุรุษทั้งนั้น