ตอนที่ 107+108 ระบบวิบัติ
หลังจากที่เขาบอกว่าให้รอสักครู่ เพียงเสี้ยววินาที หน้าจอก็มืดลงเหมือนการปิดไฟและเปิดไฟขึ้นใหม่อย่างกะทันหัน หน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้งในเวลาไม่กี่วินาที
เจียงเหยาเกือบจะอ้วกออกมาเมื่อจ้องไปที่หน้าจอ!
“เป็นเปลี่ยนอย่างอื่น! ไปเลย! ไปเปลี่ยนใหม่เดี๋ยวนี้! เอาอะไรมาหุ้มให้มิดชิดหน่อย!”
เขาเปลี่ยนจากกางเกงว่ายน้ำ เป็นชุดกระต่าย มีหางสั้นและนุ่มอยู่ที่บั้นท้าย และมีหูกระต่ายอยู่บนศีรษะ! อ๊าก!
“ฮือ ฮือ เจ้านาย ไม่ชอบฉันเพราะฉันมันไม่หล่อใช่ไหม?”
หลังจากคร่ำครวญอย่างรุนแรง หน้าจอก็มืดลงและกลับมาสว่างใหม่อีกครั้ง และคราวนี้ เจียงเหยาถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตามที่เขาเธอได้บอกไป เขานำผ้าพันคอมาพันรอบคออยู่หลายชั้น อีกทั้งยังสวมผ้าคลุมศีรษะ เหลือเพียงดวงตาให้สามารถมองเห็นได้เท่านั้น
‘ดี! เยี่ยมมาก!’ เจียงเหยาคิดในใจ สวมเยอะไป ยังดีกว่าชุดน้อยชิ้นอันน่าสยดสยองนั่น!
“บอกฉันหน่อยว่าระบบการแพทย์นี่เกี่ยวกับอะไร” เจียงเหยาเอนหลังพิงเก้าอี้ เธอเอื้อมมือไปลูบไล้มัวที่นอนอยู่บนตักของเธอ มันหันมามองเธอด้วยความตื่นเต้น
“ได้เลยเจ้านาย!” ผู้ดูแลระบบพูดด้วยน้ำที่อ่อนโยน ราวกับผู้หญิง
โชคดีที่เมื่อระบบพูดอีกครั้ง เสี้ยงนั้นก็ไม่เสียงที่น่ารำคาญจากผู้ดูแลระบบคนเดิมอีกต่อไป เจียงเหยาคิดว่าเธอไม่ได้ต้องการพบผู้ดูแลระบบอีกตลอดชีวิต เขาอาจทำให้เธอฝันร้าย!
ตัวหนังสือปรากฎขึ้นบนหน้าจอ – ‘ผู้ใช้ที่รัก หลังจากที่คุณเปิดใช้งานระบบการแพทย์นี้ คุณคงตั้งใจที่จะเป็นหมอแล้วสินะ ระบบของเรามีความรู้ทางการแพทย์ที่ครอบคลุมและทันสมัยที่สุดเพื่อช่วยให้คุณเป็นหมอชั้นนำของโลกนี้ได้’
ต่อมา การแนะนำของระบบก็ถูกดาวน์โหลดเข้าสู่สมองของเจียงเหยาโดยตรง
ในที่สุด เจียงเหยาก็รู้แล้วว่า มัวได้ใส่อะไรลงไปในตัวของเธอ!
ตามชื่อที่บอกไว้ ระบบการแพทย์ก็ต้องเกี่ยวกับยา มีระบบการแพทย์สองระบบ ระบบหนึ่งสำหรับแพทย์แผนจีน และอีกระบบหนึ่งคือการแพทย์แผนตะวันตก
ระบบการแพทย์แผนจีนประกอบไปด้วยการรวบรวมสมุนไพร ห้องสมุดทฤษฎีและห้องปฏิบัติการ อัตราส่วนของสมุนไพรทั้งหมดถูกบันทึกไว้ในนี้ทั้งหมด การแนะนำที่แม่นยำ รวมไปถึงสภาพแวดล้อมในการเจริญเติบโต หลักการทำงานและผลเสียของสมุนไพรแต่ละชนิด
ในส่วนของห้องสมุดทฤษฎีจะเป็นเหมือนมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีน หนังสือแต่ละเล่มในนั้นเปรียบเสมือนศาสตราจารย์ที่เคร่งครัดและจริงจังซึ่งบรรยายความรู้มากมายเกี่ยวกับการแพทย์แผนจีน เนื้องหาที่มีชีวิตและภูมิปัญญานั้นล้นหลามเกินไปสำหรับเจียงเหยาอยู่บ้าง
เธอพบว่าเธอสามารถเลือกดูได้เฉพาะเนื้อหาที่มีป้ายกำกับระดับ 1 ในสารบัญ แต่ไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหาที่มีป้ายกำกับระดับ 2 ขึ้นไปได้
ในส่วนของห้องทดลองเป็นแบบที่เจียงเหยาชอบ ห้องปฏิบัติกาเสมือนโรงพยาบาล ระบบสามารถสุ่มสร้างผู้ป่วยเพื่อให้เจ้าของระบบได้รักษา เจ้าของยังสามารถตั้งค่าและปรับโหมดผู้ป่วย เพื่อการทดลองรักษาได้ สำหรับฟีเจอร์นี้ จะเข้าใช้งานได้ ต้องเรียนรู้เนื้อหาระดับสองก่อน
ตัวอย่างเช่น หากเจียงเหยาต้องการอ่านเนื้อหาระดับ 2 ของเนื้อหาเกี่ยวกับสมุนไพรและคลังข้อมูลเชิงทฤษฏี เธอจำเป็นต้องผ่านการทดสอบการประเมินระดับหนึ่งจากระบบก่อน
สำหรับหมวดการแพทย์แผนตะวันตก ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือไม่มีข้อมูลปริมาณสมุนไพรศาสตร์อยู่ในนั้น แต่มีการรวบรวมเวชภัณฑ์ บันทึกการสังเคราะห์ทางเคมี คุณสมบัติ และเภสัชวิทยาเกี่ยวกับยา ส่วนที่เหลือคลายกับระบบการแพทย์แผนจีน
เจียงเหยาออกจากระบบและตะโกนไปที่มัวว่า “ฉันไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างค่าความชื่นชอบและค่าปัจจุบัน”
มัวนอนอย่างเกียจคร้าน กระดิกหางช้า ๆ และบ่นพึมพำก่อนจะตอบว่า
“เจ้านายของฉัน บอกว่าในฐษนะหมอ คน ๆ หนึ่งอาจต้องเผชิญกับความท้าทายและความไร้หนทางมากมายในสังคม แต่ต้องไม่เป็นคนที่ไร้จรรยาบรรณให้ต้องละอายใจ นี่แหละคือเหตุผลที่เจ้านายของฉันสร้างการตั้ง ค่าความชื่นชอบในระบบ การให้คะแนนความชื่นชอบมาจากบุคคลภายนอกครอบครัวที่ใกล้ชิดกับเธอ ยิ่งค่าความชื่นชอบของเธอสูงเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งได้ประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น เธอสามารถใช้มันเหมือนกับใช้เงิน – เธอสามารถแปลงเป็นค่าตัวเลขและเพิ่มลงในแถบทั้งห้าตามที่เธอต้องการเพื่อเพิ่มความสามารถให้ตัวเองได้
ความสามารถทั้งห้าสามารถปรับได้ตามที่มัวได้บอก โดยจะมีตัวเลือกปรากฏขึ้นหลังจากคลิกในปุ่มค่าปัจจุบัน ประกอบไปด้วย ค่าการมองเห็น ค่าการได้ยิน ค่าความแข็งแกร่งทางกายภาพ ความจำ และรูปลักษณ์
เจียงเหยาเปิดเข้าดูค่าปัจจุบันด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ต้องพบกับตัวเลขติดลบในทุกแถบยกเว้น ค่าของรูปลักษณ์ ทว่าก็ไม่ได้มากมายอะไร มีเพียง 35 คะแนนเท่านั้น
อาจเพราะสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเจียงเหยา มัวหัวเราะคิกคักพร้อมกับล้อเลียน “ถ้าเธออยู่ในกาแล็กซี่อนาคตของพวกเรานะ เด็ก 2 ขวบยังสามารถทำร้ายเธอได้เลย”
“ฉันน่ะมีสายตาและการได้ยินที่ดีนะจะบอกให้!” เจียงเหยาโกรธเคืองด้วยความรำคาญ ระบบเอาอะไรมาตัดสินว่ารูปร่างหน้าตาของเธอมีค่าเพียง 35 คะแนน? เธอมั่นใจกับรูปลักษณ์ของเธอมาก!
ตอนอายุได้ 5 ขวบ เธอสูงถึง 152.4 เซนติเมตร ซึ่งถือว่าสูงกว่าเด็ก ๆ จากหมู่บ้านทางใต้ แม้ว่าเธอจะไม่สนใจรูปลักษณ์ของตัวเองสักเท่าไหร่ แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็จัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง แต่พอเข้าใช้งานระบบบ้านี่แล้วเป็นอย่างไร เธอมีค่าเพียง 35 คะแนนเท่านั้น?
เธอได้รับคำชมมากมายว่าสวย น่ารัก และน่าดึงดูดมาตั้งแต่เด็ก เข้าใจกันบ้างไหมเนี้ย?
มัวหัวเราะออกมาดังลั่น “เธอไม่รู้ว่าอะไรที่เรียกว่าดี จนกว่าเธอจะใช้ค่าความชื่นชอบในการเพิ่งการมองเห็นและการได้ยินของเธอ”
มัวทำท่า ‘ฉันไม่ต้องการคุยกับคนปัญญาอ่อน’
“อะไรนะ? เธอหมายความว่าฉันอาจจะมองเห็นได้เหมือนรังสี หรือได้ยินมากกว่าการได้ยินทั่วไปอย่างงั้นเหรอ?” เจียงเหยาไม่เชื่อ
“มันยิ่งใหญ่กว่าที่เธอจินตนาการได้เสียอีก ถ้าเธอเพิ่มค่าให้สูงสุดน่ะนะ” มัวพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ฉันรู้ ไม่ว่าตอนนี้ฉันจะพูดอะไร เธอก็คงไม่เชื่อฉัน ยังไงก็ลองดูเอาเองก็แล้วกัน สักวันหนึ่ง เธอจะรู้ว่าของขวัญสุดวิเศษที่ฉันมอบให้เธอ มันคืออะไร!”
เจียงเหยาไม่เต็มใจที่จะโต้แย้งกับมันต่อ เธอมองมัวที่กำลังทำท่าหยินผยอง แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น อีกอย่างในระบบก็ไม่สามารถลบหรือปลดออกได้ เธอจึงไม่รู้ว่าจะลบเจ้าระบบนี่ออกไปจากตัวเธอได้ยังไง
เธอเฝ้าดูการแนะนำของระบบ มัวเองก็กำลังจ้องไปยังผู้สืบทอดสิ่งประดิษฐ์ของเจ้านายของมัน เจ้านายที่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
“โอ้ ใช่แล้ว!” มัวเงยหน้าขึ้นทันทีและพูดเสียงดังกับเจียงเหยา “ฉันเกือบลืมไปเลย เจ้าของระบบจะต้องรับภารกิจบางอย่างจากระบบ ระบบนี้ได้ติดตั้งระบบทำลายล้างไว้แล้ว ถ้าเธอทำอะไรที่เข้าเงื่อนไข ระบบทำลายล้างจะทำงานอัตโนมัติ แต่ระบบนี้มันผูกติดกับจิตใต้สำนึกของเธอ จะทำเธอหมดสติเมื่อระบผ่านการทำลายล้าง ถ้าโชคดีเธอก็จะบ้าไปตลอดชีวิต ถ้าในกรณีเลวร้ายสุด ๆ เธอจะอยู่ในสภาพเจ้าหญิงนินทราไปจนตาย”
เจียงเหยาเบิกตากว้างและขมวดคิ้วด้วยความตกใจ ไม่มีใครยินดีหรอกนะที่จะได้ยินข่าวแบบนี้
“อะไรคือเงื่อนไขที่จะเรียกให้โหมดการทำลายล้างทำงาน?” เจียงเหยาถาม
“เป็นคำถามที่ดี” มัวเหลือบมองเจียงเหยา มัวลุกขึ้นยืน พร้อมกับเขย่าวร่างกายอย่างสบาย ๆ
“มนุษย์เอ๋ย ทำตัวสบาย ๆ เงื่อนไขนั่นก็คือ เธอไปฆ่าใครสักคน”
เจียงเหยาถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบคุณพระเจ้า” เธอรู้สึกขอบคุณที่เงื่อนไขอยู่ในเกณฑ์เช่นนี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอมองตาของมัวเป็นครั้งที่สอง เธอรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลย
หลังจากหยุดคิดครู่หนึ่ง มัวพูดออกมาช้า ๆ ว่า “จริงอยู่ที่เงื่อนไขคือการฆ่าใครสักคนโดยไม่คำนึงถึงเหตุผล แม้ว่าผู้ป่วยของเธอจะเสียชีวิตบนเตียงผ่าตัดจากการทำหน้าที่ แต่ถ้ามันไม่ได้เกิดจากข้อผิดพลาดในส่วนของเธอ เธอก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของผู้ช่วย ดังนั้น โปรแกรมการทำลายล้างจะไม่ทำงาน”
“ถ้าหากว่า ศัตรูของฉันตามฉันมาเพื่อแก้แค้น เขาต้องการฆ่าฉัน ฉันเลยแทงเขากลับเพื่อป้องกันตัว แล้วเขาดันตาย หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น” เจียงเหยาถาม
