ตอนที่ 105+106 ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?

“แมว? โอ้ย ขอเถอะ อย่าทำให้ฉันหัวเราะ ฉันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตระดับต่ำบนโลกของพวกเธอหรอกนะ ฉันชื่อมัว ฉันเป็นพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงชั้นชนสูงจากอนาคต” ขณะที่เขาพูด มัวก็เผยกรงเล็บอันแหลมคมทั้งสี่จากอุ้งเท้าอันนุ่มปูของเขา

เจียงเหยาตกตะลึงกับกรงเล็บอันน่ากลัวนั่น และจากนั้นเธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอจำได้ว่าลู่อี้ชิงบอกกับเธอว่าจ้าวจวนซ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บหลังจากถูกกรงเล็บอันแหลมคมนั่นโจมตี แต่เธอยังคิดว่าเขาเสียโฉมไปด้วย

“กาแล็กซี่แห่งอนาคตที่เธอกำลังพูดถึงนั่น มันอยู่ที่ไหนกันล่ะ” เจียงเหยาถามด้วยความสงสัย “พ่อบ้านสัตว์เลี้ยงชั้นสูง? มันเป็นสถานะแบบไหนกัน?”

มัวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “กาแล็กซีแห่งอนาคตเป็นดาวเคราะห์ที่อยู่ห่างไกลจากโลกใบนี้ อาจอยู่ห่างออกไปถึงหนึ่งพันล้านปีแสงมั้ง? ไม่สิ อาจจะมากกว่านั้น”

หลังจากหยุดไปชั่วคราว มัวถอนหายใจ “น่าเสียดายที่ดาวเคราะห์ดวงนั้นแตกสลายไปแล้ว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เจ้านายของฉันอยู่ที่ไหน?”

แม้ว่าเจียงเหยาจะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับกาแลกซีอนาคตที่มัวกำลังพูดถึง แต่เธอก็รับรู้ถึงความกังวลและการโหยหาบ้านเกิดที่ล่มสลายไปแล้วจากเขา

เจียงเหยารู้ว่ามัวสูญเสียเจ้านายและบ้านเกิดของเขาไปตลอดกาล

“สัตว์เลี้ยงทุกตัวในกาแล็กซีของเธอ พูดภาษาของโลกนี้ได้ด้วยเหรอ?” เจียงเหยาสันนิษฐานว่าพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงชั้นสูงตัวนี้คงจะเป็นที่นับหน้าถือตามากในโลกของเขา และนั่นอาจอธิบายความเย่อหยิ่งและลักษณะการพูดของเขา

“เปล่าสักหน่อย!” มัวส่ายหน้าด้วยความรำคาญ ทันใดนั้นเขากลับมามองเจียงเหยา เขาพูดขณะที่เขากลิ้งร่างกายของตนลงบนเตียง เสียงฟี้อย่างแมวหลายตัวสะท้อนออกมาจากปากเล็ก ๆ ของเขาในขณะที่เขาเหยียดร่างกายอย่างสบาย “ฉันอยู่บนโลกของเธอมาหลายร้อยปีแล้วล่ะ แต่ตอนนี้เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด แปลกมาก”

เจียงเหยากระพริบตากับคำพูดของเขา เธอยังแปลกใจกับการค้นพบเรื่องนี้ เมื่อเธอพบกับมัวครั้งแรกในวันนั้น เขาได้รีบเข้าไปช่วยเธอและคำรามใส่เธออย่างโกรธจัด ในเวลานั้นเธอไม่มีเวลาคิดอะไร เธอทำได้เพียงหนีไปจากที่เกิดเหตุและช่วยตัวเองให้รอด

เธอเคยคิดว่ามัวเป็นเพียงแมวที่สามารถพูดได้ แต่นี่เธอเป็นคนเดียวที่เข้าใจสัตว์เลี้ยงเอเลี่ยนตัวน้อยตัวนี้อย่างไม่คาดคิด

“นี่ ยื่นมือออกมาสิ” ทันใดนั้น มัวก็ลุกขึ้นจากเตียงนุ่มและตบมือของเจียงเหยาด้วยอุ้งเท้าซ้ายของมัน เจียงเหยาอดไม่ได้ที่จะลูบไล้อุ้งเท้าอันอ่อนนุ่มของมันที่ดูน่ารักอย่างยิ่ง ตอนที่มันไร้กรงเล็บอันแหลมคม

เจียงเหยายื่นมือของเธอออกมาอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนที่เธอจะถามว่าทำไม เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหันที่ปลายนิ้วของเธอ เธอจ้องไปที่ต้นตอของความเจ็บปวด พร้อมกับสะดุ้งด้วยความตกใจ! มัวกัดปลายนิ้วของเธอ ทำให้นิ้วมือมีเลือดซึมออกมา!

“กัดฉัน?” เจียงเหยาดึงมือของเธอออกมา พร้อมกับน้ำตาซึม

“โอ้ย! เดี๋ยวก็ยิงให้หรอก”

เธออยากจะวิ่งออกจากห้องพัก ไปฉีดวัคซีนป้องกันโรคพิษสุนัขบ้า หลังจากที่ถูกพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงอันสูงศักดิ์จากโลกอื่นกัดเอง!

มัวกลอกตาไปที่เจียงเหยาอย่างหงุดหงิด “ฉันบอกเธอแล้วนี่ ว่าฉันน่ะไม่ใช่สัตว์เลี้ยงชั้นต่ำจากโลกของเธอหรอกนะ” ใบหน้าและน้ำเสียงของมันบ่งบอกถึงการดูถูกอย่างชัดเจน

เจียงเหยารีบคว้าผ้าเช้ดหน้ามาวางบนบาดแผล เธอเหลือบมองมัวอย่างสงสัย หลังจากครุ่นคิดอีกครั้ง เธอคิดว่าเธอน่าจะไปฉีดวัคซีนกันไว้ก่อน ปลอดภัยไว้ก่อน ดีกว่าเสียใจภายหลัง

เนื่องจากมัวไม่อธิบายว่ากัดเธอทำไม เจียงเหยาจึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอย้ายเก้าอี้ให้ออกห่างจากเตียงนอน เธอตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อมันก่อนที่มันจะกล่าวขอโทษ แม้ว่าก่อนหน้านี้ม้นจะเคยช่วยชีวิตของเธอ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์กัดเธอแบบนี้!

โดยไม่สนใจว่าเธอกำลังโกรธอยู่ มัวจ้องมองเจียงเหยาอย่างประหม่า

เมื่อเห็นว่าเธอนั่งโดยไม่พูดไม่จา มันก็ถามว่า “นี่ เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?”

__

“ฉันควรรู้สึกอะไรล่ะ..” ก่อนที่เจียงเหยาจะพูดจบ เธอรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังฉีดบางอย่างเข้าไปในสมองของเธอ โชคดีที่ความเจ็บปวดเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาที จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงจากสมองของเธอ

“ทดลองระบบการแพทย์ของกาแล็กซีของอนาคตน่ะ กำลังอยู่ระหว่างการเริ่มต้น รอก่อนสิ”

จากนั้นเจียงเหยาก็เห็นบางอย่าง คล้ายกับแถบแสดงความคืบหน้าการดาวน์โหลดทีละนิด ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบกลับ การแจ้งเตือนก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ เพื่อแจ้งให้รู้ว่า ระบบได้เปิดใช้งานเสร็จสมบูรณ์แล้ว

“คุณต้องการเปิดใช้งานระบบในตอนนี้หรือไม่”

เจียงเยหาอุทานด้วยความสงสัย “อะไรนะ?”

“ระบบได้เปิดใช้งานเรียบร้อยแล้ว!”

เจียงเหยาทำได้เพียงกระพริบตาด้วยความงงงวย เธอยืนยันการเปิดใช้งานแล้วเหรอ?

เห็นได้ชัดว่าระบบการแพทย์อะไรนี่เจ้ากี้เจ้าการเกินไปแล้ว เธอเดาว่าหลังจากการเปิดใช้งานระบบเสร็จสมบูรณ์ ระบบก็คงเปิดโดยอัตโนมัติตามค่าเริ่มต้นโดยไม่ได้คำนึงถึงคำสั่งของเธอ

หลังจากที่ระบบเปิดโดยอัตโนมัติ เจียงเหยาก็เห็นหน้าจอที่คล้ายก้บหน้าจอของเว็บไซต์ บนหน้าจอมีเฟรมเล็ก ๆ สี่เฟรมปรากฎขึ้น : เฟรมแรกถูกเขียนว่า ‘การค้นหาค่าความชอบ’ เฟรมที่สองถูกเขียนว่า ‘การค้นหาการนำเสนอที่มีมูลค่า’ เฟรมที่สามเขียนว่า ‘ระบบการผ่าตัด’ และเฟรมสุดท้ายเขียนว่า ‘ผู้ดูแลระบบ’

ราวกับว่าโลกใบใหม่ได้ปรากฎขึ้นต่อหน้าของเจียงเหยา เธอศึกษาหน้าจอนั้นด้วยความสงสัย ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและแปลกประหลาดในเวลาเดียวกัน

“ดูเหมือนว่าตอนนี้ เธอจะรู้สึกอะไรบางอย่างแล้วสิน!” มัวกระโดดอย่างตื่นเต้น ขึ้นไปบนตักของเจียงเหยา มันถามเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกระตือรือร้นวา “เป็นไงบ้าง? เป็นไง? ระบบการแพทย์นี้เจ๋งไปเลยใช่ไหม?”

ตอนนี้เอรู้อะไรเพิ่มอีก? เธอมั่นใจว่ามัวคงเป็นคนมอบระบบนี้ให้กับเธอ

“นี่มัน ระบบการแพทย์ อะไรกัน?” เจียงเหยาถามขณะที่เธอแหย่นิ้วไปที่ศีรษะของมัว

“มันเป็นสิ่งประดิษฐ์ชิ้นสุดท้ายของเจ้านายฉันเอง เจ้านายของฉันเป็นนักประดิษฐ์ที่เก่งที่สุดในกาแล็กซีแห่งอนาคต เขาผลิตสิ่งประดิษฐ์ที่ทรงพลังและโดดเด่นมากมายตลอดชีวิตของเขา!” มัวร้องออกมาด้วยความภูมิใจ

“ระบบนี้มีผู้ดูแลระบบในตัว หรือเธอจะเรียกมันว่าพ่อบ้านก็ได้ เธอสามารถเรียกผู้ดูแลระบบเพื่อสอบถามคำถามได้ทุกคำถาม เธอปลุกเรียกพ่อบ้านได้ผ่านจิตใต้สำนึกของเธอ”

เจียงเหยาลองทำตามคำแนะนำของมัว เธอปรับจิตสำนึกของเธอให้คลิกไปที่เฟรมผู้ดูแลระบบ แล้วมันก็ใช้ได้ผลจริง ๆ

กล่องตัวเลือกปรากฎขึ้นบนหน้าจอ แจ้งให้เธอเลือกเพศของผู้ดูแลระบบของเธอ

มีสองตัวเลือกด้วยกัน : ผู้ชายหรือผู้หญิง

เจียงเหยาเลือกผู้หญิงโดยไม่ลังเล จากนั้นระบบก็เปลี่ยนหน้าจออีกครั้ง มีวัตถุที่ไม่คาดคิดปรากฎขึ้นบนหน้าจอ...

นี่มันเป็นดูมาดแมนออกขนาดนี้!

“บ้าเอ้ย!” เจียงเหยาสาปแช่งภายในใจ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นดำมือ ขณะที่มองไปยังไปยังชายมีกล้าม สวมเพียงกางเกงว่ายน้ำเพียงตัวเดียว

ราวกับว่าผู้ดูแลระบบสามารถสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจของเจียงเหยาในทันที เขาขดริมฝีปากเป็นรอยยิ้มเขินอายไปทางเจียงเหยา บิดเข่าไปมาอย่างเขินอาย ทำให้เจียงเหยาขนลุกไปทั้งตัวจากฉากที่ไม่น่าเชื่อ

“เจ้านาย ยินดีที่ได้บริการคุณ หากคุณมีคำถามโปรดถามฉันได้ตลอดเวลา” เขาพูด ‘เวลา’ ด้วยเสียงแหลมสูงโดยเจตนาที่ทำให้เจียงเหยาตัวสั่นไปพร้อมกับความอึดอัดสุดขีด ใบหน้าของเธอก็มืดลงด้วยความรังเกียจ

บนหน้าจอ ชายร่างกำยำในกางเกงว่ายน้ำทำตัวเหมือนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขี้อาย บิดขาของเขาชิดกัน พร้อมกับทำเสียงแหลมน่ารำคาญ

“เปลี่ยนชุดก่อนเลยได้ไหม” เจียงเหยาถาม

“เจ้านาย ไม่ชอบชุดของฉันเหรอ? ฉันใส่ชุดนี้แล้วดูไม่ดีเหรอ?” ชายร่างใหญ่ขยิบตาให้เจียงเหยา ขณะที่เขาเกลี้ยกล่อมเธอ เพราะเจียบเหยาไม่ตอบอะไร เขาจึงถอนหายใจอย่างหดหู่ “ก็ได้ ก็ได้ เจ้านายของเวลาสักครู่ ฉันจะเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้!”