1081-1082
5/8
Ep.1081
เมื่อเห็นว่าพลังจิตของซูเฉินไม่สามารถทําอะไรเขาได้ ไต้อวี้หลินผ่อนลมหายใจยาว หันไปเผชิญหน้ากับซูเฉิน แค่นเสียงเย็น “มนุษย์! พลังจิตของเจ้าแกร่งกว่าข้าแล้วอย่างไร? แล้วเจ้าฆ่าข้าได้หรือไม่?”
“คิดฆ่าเจ้าไม่ต่างอะไรกับการบี้มดให้ตาย!” ซูเฉินหรี่ตาลง ผุดยิ้มดูแคลน
ตามมาติดๆด้วยหนึ่งเท้าขยับวูบ ทั้งคนทั้งร่างดั่งพายุเฮอริเคน พุ่งเข้าใส่ไต้อวี้หลิน
“นี่เขายังเป็นผู้วิวัฒนาการขั้น 10 ด้วยงั้นหรือ!?”
“โอ้สวรรค์! ผู้ฝึกตนขั้น 10 สองอาชีพ!”
สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันบ้าคลั่งที่แผ่ออกมาจากร่างซูเฉิน เบื้องล่างสังเวียนเต็มไปด้วยเสียงอุทานตกใจ ทุกคนเบิกตากว้าง มองไปทางซูเฉิน
โดยเฉพาะไต้อวี้หลิน เขายิ่งตกใจจนอกแทบแตกตาย เกิดความคิดต้องการจะหลบหนีผุดขึ้นมา แต่เขาก็รู้ดี ว่าซูเฉินว่องไวเกินไป ไม่เปิดช่องว่างให้เขาหลบหนีได้เลย
ตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับชุดเกราะ ให้ช่วยป้องกันการโจมตีจากซูเฉิน
วินาทีถัดมา ซูเฉินเข้าประชิดไต้อวี้หลิน ง้างแขนและชกออกไป
ทันใดนั้นเอง เสียงแหวกอากาศอันน่าสยดสยอง ดังก้องไปทั่วสังเวียน
ช่างเป็นหมัดที่น่ากลัวอะไรเช่นนี้!
ใต้สังเวียนประลอง เสียงอุทานดังขึ้นอีกแล้ว
บรึ้มมม!
ตามมาด้วยเสียงระเบิดรุนแรง หมัดของซูเฉินซัดเข้าร่างไต้อวี้หลิน
เห็นแค่เพียงทั้งคนทั้งร่างของไต้อวี้หลิน รวมไปถึงชุดเกราะของเขา ถูกทำลายแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ได้เห็นภาพนี้ ตลอดทั้งสังเวียนเงียบสงัดราวกับไม่มีเสียงหายใจ ทุกคนตะลึงงันอ้าปากค้าง
บางคนขลาดกลัวถึงขั้นสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง
ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าหมัดของซูเฉินสร้างความตกอกตกใจแก่พวกเขาอย่างที่ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน
จนถึงบัดนี้ พวกเขาค่อยตระหนักได้ว่าซูเฉินคือการดำรงอยู่ที่น่าหวาดกลัวเพียงใด
ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องเป็นผู้ฝึกตนขั้น 10 สองอาชีพ เพราะแค่อาชีพเดียวกันก็ห่างชั้นกว่าในขั้นเดียวกันหลายขุมแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายผู้วิวัฒนาการ เขาครอบครองพละกำลังและร่างกายอันแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ
ในหมัดเดียว ไม่เพียงสามารถระเบิดร่างไต้อวี้หลิน แต่ยังทำลายชุดเกราะไปด้วย ช่างทรงพลังยิ่งนัก
เรื่องน่าขันก็คือ ก่อนหน้านี้พวกเขาเยาะเย้ยซูเฉินต่างๆนาๆ หลงนึกว่าซูเฉินวาจาใหญ่โต รนหาที่ตายเอง
ตอนนี้ดูเหมือนว่า เป็นพวกเขาต่างหากที่น่าขัน เป็นตัวตลกซะเอง
ด้วยกำลังรบที่ซูเฉินสำแดงออกมา อาจเรียกได้เลยว่าเป็นอันดับหนึ่งในบรรดาหมื่นเผ่าพันธุ์
“เผ่ามนุษย์ได้ผงาดขึ้นแล้ว!”
ชาวต่างเผ่าหลายคนต่างลอบถอนหายใจ แม้ผู้ฝึกตนขั้น 10 ในเผ่ามนุษย์จะน้อยนิดจนน่าสังเวช แต่ตราบใดที่ยังมีซูเฉิน ย่อมไม่มีใครกล้าดูแคลน
นี่คือสิ่งที่จะตามมาอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง เฉินฉางก็ทราบเรื่องนี้เช่นกัน เขาตื่นเต้นจนมือไม้ปัดป่ายมั่วซั่ว ทำอะไรไม่ถูก
ซูเฉินเก็บชิ้นส่วน กวาดตามองไปเบื้องล่างสังเวียนอีกครั้ง ตะโกนว่า “ใครจะเป็นผู้ท้าชิงคนต่อไป รีบขึ้นมาให้ไว!”
คราวนี้ ไม่มีใครกล้าตะโกนโหวกเหวกอีกต่อไป
ความแข็งแกร่งของซูเฉิน ทำให้พวกเขาหวาดผวาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วใครเล่าจะกล้าขึ้นสังเวียนไปท้าทายซูเฉิน? ทำแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับการหาที่ตาย!
เมื่อเห็นว่าไม่มีคนท้าประลอง ซูเฉินไม่ค่อยพอใจนัก
ปัจจุบันคือเวลาที่ต้องรีบสั่งสมชิ้นส่วนเพื่อเพิ่มพูนความแข็งแกร่ง ทั้งๆที่มีพวกต่างเผาอยู่เยอะถึงขนาดนี้ แต่กลับฆ่าไม่ได้ แล้วเขาจะพอใจได้อย่างไร?
ซูเฉินนึกทบทวนอยู่พักหนึ่ง ก่อนกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าสักครั้ง --ทุกคนเข้ามาพร้อมกันได้เลย!”
เข้ามาพร้อมกัน?
ชาวต่างเผ่ารอบๆตัวแข็งทื่อ เมื่อได้สติ ทุกคนต่างโกรธเกรี้ยว
ต้องยอมรับว่าซูเฉินน่ะแข็งแกร่งมาก สามารถเรียกได้เลยว่าเป็นอันดับหนึ่งในหมื่นเผ่าพันธุ์ แต่เขาก็ไม่ควรบ้าระห่ำขนาดนี้ ถูกไหม?
ลำพังตนกล้าท้าชนทุกเผ่าพันธุ์! นี่ไม่เห็นหัวพวกเขาเลยหรืออย่างไร?
ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับเสมือนเทวะ ก็ยังไม่กล้าใช้วาจาใหญ่โตเช่นนี้เลย
“ซูเฉินเจ้าอย่าได้พูดเหลวไหล!” เฉินฉางตกใจจนหน้าซีด
ในความคิดเขา คำพูดของซูเฉินมิใช่แค่การรนหาที่ตายอีกต่อไป แต่มันคือการทำลายตัวเอง!
มีผู้ฝึกตนต่างเผ่าในที่นี้นับหมื่นคน หากทั้งหมดลงมือพร้อมกัน เกรงว่าซูเฉินคงถูกสังหารในพริบตาเดียว!
6/8
Ep.1082
“พวกต่างเผ่ามีแต่ตัวขี้ขลาดรึไง? ทั้งๆที่ข้ายินดีสู้กับพวกเจ้าทุกคนพร้อมกัน แต่ก็ยังกลัวหัวหด พวกเจ้านี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าขยะซะอีก! มีชีวิตอยู่ไปจะมีความหมายอะไร?”
เพื่อให้พวกต่างเผ่าลุกขึ้นสู้ ซูเฉินใช้คำถากถางไร้ปราณี
ในคราเดียว โทสะของชาวต่างเผ่าทั้งหมดถูกจุดติด หากเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัว ย่อมไม่มีใครกล้าออกหน้าแน่นอน แต่ซูเฉินเหิมเกริมเกินไปแล้ว ถึงกับท้าสู้พวกเขาทั้งหมดในคราเดียว
หากพวกเขายังหลีกเลี่ยงไม่ปะทะต่อไป จะมีหน้าใช้ชีวิตต่อได้อย่างไร?
“ลงมือพร้อมกันเถอะ! อย่าปล่อยให้เขาอาละวาดอีกต่อไป!”
“ฆ่ามันซะ!”
ในพริบตา ผู้แข็งแกร่งชั้นนำจากหลายเผ่าพันธุ์ก้าวขึ้นสังเวียน ร่วมแรงร่วมใจกันโจมตีซูเฉิน
“ต้องแบบนี้สิ!”
เห็นภาพนี้ ซูเฉินไม่เพียงไม่กลัว ตรงกันข้าม เขากลับแสดงท่าทีตื่นเต้นเร้าใจ
ชาวต่างเผ่าที่อยู่ตรงหน้า ในสายตาเขา พวกมันเป็นแค่เครื่องผลิตชิ้นส่วนเท่านั้น!
“ซูเฉินจะสู้ได้ไหม?”
มองไปยังผู้แข็งแกร่งชั้นนำกว่าสิบคนกระจายกันปิดล้อมและโจมตีซูเฉิน เฉินฉางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นกังวลแทนซูเฉินครั้งที่เท่าไหร่แล้ว
และณ ขณะนี้ การรุมโจมตีครั้งใหญ่ได้เริ่มขึ้นแล้ว ชาวต่างเผ่าเจ็ดคนเปิดฉากโจมตีซูเฉินเป็นกลุ่มแรก พวกเขาทั้งหมดเป็นปรมาจารย์มนตรา ปลดปล่อยเวทมนต์นานาชนิดออกมา โจมตีระยะไกลใส่ซูเฉิน พร้อมเปิดโอกาสให้สหายคนอื่นๆเข้าโจมตีระยะใกล้
ต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีมืดฟ้ามัวดินจากทุกทิศทาง ซูเฉินจะสามารถต้านทานได้หรือไม่?
ชาวต่างเผ่าเกือบทั้งหมดเชื่อว่าซูเฉินคงตายอย่างไม่ต้องสงสัย โห่ร้องบ้าคลั่ง
“ฆ่ามัน!!”
“ไอ้พวกซื่อบื้อเอ๊ย!” ซูเฉินยิ้มดูแคลน ง้างแขนไปทางชาวต่างเผ่าที่พุ่งเข้ามา ชก [หมัดดาวตก] ออกไป
ส่วนเวทมนต์ต่างๆที่ลอยมา เขามองข้ามมันอย่างสิ้นเชิง
ในพริบตา เงาหมัดทองคำนับร้อยผุดพรายขึ้นกลางอากาศ แต่ละหมัดก่อให้เกิดคลื่นความผันผัวนอันน่าหวาดกลัว
“ทักษะลับสายหมัด!”
ทันทีที่เงาหมัดทองคำปรากฏขึ้น รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องตื่นตระหนก
ชาวต่างเผ่าที่พุ่งเข้าหาซูเฉิน ทุกคนชะงักฝีเท้า ในดวงตาสะท้อนไปด้วยความหวาดกลัว
“ตาย!”
ซูเฉินไม่ให้โอกาสพวกเขาตั้งตัว ชกหมัดออกไปจากระยะไกล ท่ามกลางเสียงหวีดหวิวแหวกอากาศ เงาหมัดนับร้อยพรั่งพราวลงมา ท่วมทับชาวต่างเผ่าในพริบตาเดียว
บรึ้ม บรึ้ม บรึ้มมม!
เสียงระเบิดดังร้อยครั้งติดต่อกัน เห็นแค่เพียงหลุมอุกกาบาตขนาดน้อยใหญ่ปรากฏขึ้นบนสังเวียนประลอง และชาวต่างเผ่าแนวหน้าทั้งหมด ซากถูกทำลาย ศพหายไปไม่เหลือแม้แต่กระดูก
และในเวลานี้ เวทมนต์มากมายได้เข้าถึงตัวซูเฉินแล้ว ธาตุแล้วธาตุเล่าปะทะลงบนตัวเขา แต่สุดท้ายกลับสะท้อนออกอย่างน่าประหลาด ทำร้ายซูเฉินไม่ได้แม้แต่เส้นขน
เห็นภาพนี้ ทุกคนกลายเป็นโง่งม สายตาที่มองซูเฉิน เต็มไปด้วยความหวาดผวาอย่างลึกล้ำ
ซูเฉินสังหารผู้ฝึกตนไปเกือบสิบคนด้วยหมัดเดียวก็น่าตกใจมากพอแล้ว ใครจะทันคาดคิดกัน ว่าเขายังสามารถเพิกเฉยต่อการโจมตีทางเวทมนต์ได้
เฉินฉางกลืนน้ำลาย สีหน้าท่าทีคล้ายตกอยู่ในห้วงภวังค์
ปรมาจารย์มนตราที่โจมตีบางคนได้สติกลับมา ข้างในหัวใจของพวกเขาเย็นเยียบ
หลังจากมองหน้ากัน ทั้งหมดถอยกลับไปทีละคน ต้องการออกจากพื้นที่สังเวียนโดยเร็วที่สุด
ในเมื่อซูเฉินสามารถเพิกเฉยต่อการโจมตีด้วยเวทมนต์ได้ ดังนั้นปรมาจารย์มนตราเช่นพวกเขาก็ไม่ต่างจากมดปลวกอีกต่อไป
หากซูเฉินต้องการฆ่าพวกเขา แค่นิ้วเดียวก็สามารถบดขยี้ให้ตายได้แล้ว
“จะหนีไปไหน?”
ซูเฉินยิ้มดูแคลน ขยับเท้าก้าวเดียว หายวับไปจากที่เดิมราวกับภูติผี
วินาทีถัดมา เสียงกรีดร้องน่าสังเวชดังไปทั่วสังเวียนประลอง เห็นแค่เพียงปรมาจารย์มนตราเหล่านั้นไร้ซึ่งกำลังใดๆจะต่อต้าน ถูกซูเฉินไล่กุดหัวทีละคน
“ใครอยากจะฆ่าฉันอีก? ขึ้นมาเลย!”
ซูเฉินยืนอยู่ขอบสังเวียน กวาดสายตามองไปทั่ว
ชาวต่างเผ่าที่อยู่ใต้สังเวียนเงียบกริบ หลบเลี่ยงสายตาของซูเฉิน แม้ยังเหลืออีกเป็นหมื่นคน แต่พอได้เห็นกำลังรบที่ไม่อาจหาผู้ใดเทียบได้ของซูเฉิน ก็ไม่มีใครกล้าต่อต้านอีก
อาจกล่าวได้เลยว่า ความแข็งแกร่งของซูเฉิน ได้สะกดพวกเขาจนมิอาจโงหัวขึ้นได้อีกแล้ว
