ตอนที่ 9 หัวหน้าไดร่า(อ่านฟรี)
ตอนที่ 9 หัวหน้าไดร่า
ชายหนุ่มมองไปที่หญิงสาวเจ้าของชื่อ ‘ไดร่า’ ผู้เป็นถึงหัวหน้าทีมเช่นเดียวกับหัวหน้าคอนราด
ไดร่านั่งอยู่ที่เก้าอี้เบื้องหน้ากำลังอ่านหนังสือในมืออย่างตั้งใจ เรย์สังเกตเธออย่างสนใจ ไดร่าเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดเท่าที่เด็กหนุ่มอย่างเขาเคยเห็นมา เธอไว้ทรงผมสั้นกุดสีน้ำตาลคาราเมล ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเรียวยาว จมูกโด่งเล็กน้อย พร้อมกับริมฝีปากสีชมพูเล็ก เธอดูมีเสน่ห์จนทำเอาเรย์คันในหัวใจยิบยับ
นอกจากนั้นไดร่ายังใส่ชุดยุทธวิธีทหารลักษณะแบบเดียวกับที่เซลีนใส่ แต่ไม่ได้ติดอาวุธอะไรแม้แต่ชิ้นเดียว นอกจากกระเป๋าสี่เหลี่ยมใบไม่เล็กไม่ใหญ่ข้างเอว
หญิงสาวรับรู้ได้ว่าเด็กหนุ่มกำลังมองดูเธอ ไดร่าจึงวางหนังสือในมือลง ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าหาเขา เธอหยุดยืนห่างเรย์และคอนราดเล็กน้อย
ตัวของไดร่าสูงเกือบจะเท่าเรย์ แต่ไม่ใช่เพราะเรย์นั้นตัวเตี้ย แต่เนื่องเรย์ยังอายุแค่ 17 เขายังสูงมากกว่านี้ได้อีกในอนาคต นั้นเป็นเรื่องทั่วไปของเด็กผู้ชายในวัยแบบเรย์ที่จะพัฒนาความสูงได้จนถึงอายุ 20-25 ปี เขาจะสูงมากขึ้นในอนาคต
เรย์มองไปที่ไดร่าเขาเห็นสายตาที่ราบเรียบไร้อารมณ์ แต่ก็ไม่ถึงกับเย็นชา
คอนราดและไดร่าทักทายกันง่าย ๆ ก่อนจะพูดเขาเรื่องธุระของตนในทันที
“เด็กคนนี้นะหรือ?”
“แน่นอน เขาคือผู้ที่มีพลังของผู้ใช้เวทมนตร์ ถ้าอย่างนั้น...หนี้ของพวกเราหายกันแล้วใช่ไหม”
“ขอฉันทดสอบดูก่อน” ไดร่าล้วงหยิบล็อกเกตออกมาจากในลิ้นชักของโต๊ะข้าง ๆ ล็อกเกตสีทองขนาดประมาณ 3 นิ้ว สลักลวดลายของดอกกุหลาบที่ฝาด้านบน ด้านหลังมีชื่อสลักไว้ว่า “ไดร่า ดิออร์”
ไดร่าถือล็อกเกตไว้ในมือ ขยับนิ้วเรียวยาวกดไปที่ล็อกของล็อกเกตเบา ๆ ดัง กริก! ฝาของล็อกเกตถูกเปิดขึ้น เธอหันไปหาเรย์พร้อมกับยื่นมือขาวเนียนซึ่งถือล็อกเกตอยู่ไปด้านหน้า
“คุณช่วยวางนิ้วลงไปที่ล็อกเกตที”
เรย์มองไปที่ล็อกเกตด้านในมันไม่ได้มีรูปหรืออะไรนอกจากลวดลายแปลกตาสลักเท่านั้น
เขาลังเลอยู่สักครู่ ก่อนจะหันไปมองคอนราด เมื่อคอนราดพยักหน้าเชิงบอกว่าไม่มีอันตรายอะไร เรย์จึงตกลงยืนนิ้วชี้วางไปที่ล็อกเกต
ไดร่าเห็นว่าเรย์วางนิ้วลงไปที่ล็อกเกตแล้ว เธอก็กล่าวคำบางอย่างออกมา
“ฟอนดาบีล (ตรวจจับเวทมนตร์)”
เสียงของไดร่าดังกังวานไปทั่วห้องพร้อมกันนั้นก็มีสัญลักษณ์แปลกประหลาดออกมาจากล็อกเกต ลอยไปอย่างน่าอัศจรรย์
เรย์รู้สึกสับสนปนสนใจในสิ่งที่เห็น แต่แล้วอยู่ ๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบาดที่ปลายนิ้ว มันเจ็บจนเขารีบดึงมือออกตามสัญชาตญาณด้วยความตกใจ
เมื่อมองดูที่ปลายนิ้วก็เห็นว่ามีรอยบาดแผลขนาดเท่าเส้นผม โลหิตสีแดงซึมออกมาจริง ๆ
แผลนั้นเล็กน้อยมากจนเรย์เลิกสนใจมัน ตอนนี้สายตาของเขานั้นกำลังจ้องมองล็อกเกตที่อยู่ในมือของหัวหน้าไดร่า เลือดที่ตอนแรกเป็นเพียงคาบติดอยู่ที่ผิวของล็อกเกตตอนนี้พวกมันเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ก่อนจะกลายเป็นวงแหวนหนึ่งสองวงซ้อนทับกัน
ไดร่าขมวดคิ้วเล็กน้อยกับสิ่งที่เห็น แต่สุดท้ายเธอก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เรย์เห็นสีหน้าของหญิงสาวก็ใจแป้วขึ้นมาทันที
หรือเราจะไม่มีพลังพิเศษอะไร...แต่พอมาคิดดูน่าจะไม่ใช่อย่างนั้น
หัวหน้าคอนราดเคยทดสอบเรามาครั้งหนึ่งแล้ว และถ้าไม่มีพลังอะไรหัวหน้าคอนราดคงไม่พาเรามาที่นี่
เมื่อคิดได้ดังนั้นเรย์ก็วางใจลง
ไดร่าหันไปกล่าวกับคอนราดต่อด้วยน้ำเสียงปกติ
“แค่ระดับ 2 เท่านั้น”
“พรสวรรค์เขาอยู่แค่ระดับ 2 แต่ก็ถือว่าเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ เพราะอย่างไรผู้ใช้เวทมนตร์ก็หายากกว่าพวกผู้มีพลังกายภาพกับหรือผู้ใช้พลังจิต” คอนราดพูดเสริม เพราะกลัวไดร่าจะตอบปฏิเสธ
ไดร่าพยักหน้าอย่างเห็นด้วยก่อนจะกล่าว “หนี้ของเราหายกันแล้ว”
“ดีมาก” คอนราดยิ้มออกมาอย่างโล่งอกในที่สุดหนี้สินที่ติดค้างไดร่าก็ใช้หมดสักที
คอนราดหันไปพูดกับเรย์ต่อ “คุณอยู่ที่นี่เรียนรู้กับหัวหน้าไดร่าไปก่อน หลังจากนั้นรอให้ผู้จัดการซีน่อนกลับมาจัดการว่าคุณจะอยู่ทีมไหน บางทีหลังจากนี้ไม่นานคุณอาจจะได้ออกไปสู้กับซอมบี้ ดังนั้นรีบแข็งแกร่งไม่อย่างนั้นคุณอาจจะตายโดยไม่รู้ตัว”
“ขอบคุณครับหัวหน้าคอนราด” เรย์มองคอนราดที่เดินออกจากห้องไป ก่อนที่เขาจะหันกลับมาและนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ในห้องมีแค่เขาและหญิงสาวสองต่อสองเท่านั้น มันทำให้น่าอึดอัดเล็กน้อยตรงที่ต้องอยู่กับสาวแปลกหน้า
“เรามาทำความรู้จักกันก่อนก็แล้วกัน แล้วเดี๋ยวฉันค่อยบอกเรื่องที่ต้องพาคุณมาที่นี่” ไดร่าพูดอย่างเป็นกันเอง
ก่อนจะแนะนำตัว “ฉันคือหัวหน้าทีมไดร่า ทีมระดับทองแดง 1 ดาว เป็นผู้ใชเวทมนต์ระดับ 5 เพียงคนเดียวของหน่วยนักล่าความตายประจำสาขาเมืองเรซีแห่งนี้”
“ผมชื่อ เรย์ เรนเดล อายุ 17 ปีครับ” เรย์ไม่รู้จะแนะนำอะไรจึงบอกไปเพียงชื่อและอายุ แต่มันฟังดูแปลก ๆ ยังไงไม่รู้
“ถ้าอย่างนั้นเรย์ คุณอยากรู้ไหมว่าทำไมคอนราดพาคุณมาที่นี่”
“แน่นอนครับ หรือเขาต้องการให้คุณสอนผมในเรื่องของผู้ใช้เวทมนตร์ เพราะคุณคือเดียวที่เป็นผู้ใช้เวทมนตร์ของเมืองเรซี” เรย์วิเคราะห์จากเรื่องทั้งหมด
“ทั้งใช่และไม่ใช่ที่ว่าไม่ใช่คือคอนราดเจอคุณและแนะนำคุณให้กับฉันก่อนเพื่อชดใช้หนี้ที่ติดค้างกันไว้ ส่วนเรื่องที่ใช่นั้นคือ การสอนเรื่องการเป็นผู้ใช้เวทมนตร์คือความต้องการของฉัน แต่มันมีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง”
“เงื่อนไข?” เรย์ถามกลับไปอย่างสงสัย
“หลังจากคุณแข็งแกร่งขึ้น ฉันต้องการให้คุณช่วยทำอย่างหนึ่งให้หลังจากที่พลังถึงระดับ 5 แล้ว คิดซะว่าคุณมาช่วยฉันแลกกับการตอบแทนที่ฉันจะช่วยคุณในตอนนี้ โดยฉันจะสอนการเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ให้และยังมอบเลือดสีขาวจำนวนที่เพียงพอในการยกระดับจนถึงระดับ 3 ได้อย่างรวดเร็ว นอกจากนั้นก็มีคาถาระดับมนุษย์อีกสามคาถาพร้อมกับสอนการสลักคาถาสร้างกระสุนชำระล้างให้ด้วย”
ไดร่าบอกข้อเสนอของเธอไป ส่วนเรย์นั้นยังงงกับหลายสิ่งที่หญิงสาวกล่าว
ไดร่าเห็นสีหน้าของเรย์ก็นึกขึ้นได้ว่าเขายังเป็นพวกมือใหม่ที่ไม่รู้อะไรสักอย่าง “คอนราดยังไม่ได้สอนในเรื่องพื้นฐานของผู้มีพลังพิเศษให้กับคุณใช่ไหม”
“ยังครับ ผมพึ่งได้เซ็นสัญญาเขาก็ลากผมมาที่นี่เลย” เรย์ตอบแบบอาย ๆ เล็กน้อย พอคิดดูแล้ว สามคนนั้นที่เซลีนพาไปคงจะไปเรียนรู้เรื่องพื้นฐานของผู้มีพลังพิเศษกันที่นั่น
ไดร่าส่ายหัวกับการกระทำของคอนราดที่พาเด็กหนุ่มคนนี้มาโดยไม่สอนอะไรก่อน ก่อนที่เธอจะพูดต่อ “ถ้างั้นฉันจะพูดเรื่องความรู้พื้นฐานของผู้มีพลังพิเศษแบบคร่าว ๆ กับวิธีการเพิ่มพลังของพวกผู้มีพลังและการใช้พลังของผู้ใช้เวทมนตร์ ซึ่งพอคุณรู้แล้วก็จะเข้าใจว่าข้อเสนอของฉันนั้นดีขนาดไหน”
เรย์ตอบตกลงฟังไดร่าสอน ทั้งสองนั่งลงเก้าอี้คนละตัว
“ถ้าจะพูดถึงพลังของผู้มีพลังพิเศษ ก็ต้องย้อนไปจึงจุดกำเนิดที่มีรอยแยกมิติและซอมบี้ปรากฏออกมา คุณคงเคยเจอพวกมันมาแล้ว...ซอมบี้” ไดร่าหันไปถามเรย์
“ผมเคยเจอตัวที่เรียกว่าซอมบี้ซากศพมาสองครั้ง” เรย์บอกไปตามตรง
ไดร่าพูดต่อ “ซอมบี้ที่คุณเจอเป็นเพียงแค่ระดับต่ำสุดเท่านั้น รอยแยกมิติส่วนใหญ่จะมาพร้อมกับซอมบี้ เพราะด้านหลังรอยแยกมิติคือโลกอีกใบหนึ่ง มันเกิดการทับซ้อนกับโลกของพวกเรา ไม่มีใครรู้ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่ยิ่งรอยแยกใหญ่แค่ไหนจำนวนและความแข็งแกร่งของซอมบี้ที่ออกมาก็จะมากขึ้น แน่นอนว่ามันเกิดโศกนาฏกรรมจากซอมบี้หลายครั้ง แต่ในเมื่อซอมบี้ออกมาได้ พวกเรามนุษย์ก็เข้าไปได้เช่นกัน”
“เข้าไปในรอยแยกมิติ” เรย์พูดออกมาพร้อมกับมือที่สั่นเทา
ในเมื่อพวกเขาเข้าไปได้ ก็แสดงว่าที่นั่น...พ่อกับแม่ก็อาจจะยังรอดอยู่ได้ เราต้องแข็งแกร่งขึ้นและเข้าไปหาพวกท่าน เรย์รู้สึกมีความหวังขึ้นมาหลังจากได้ยินคำพูดของไดร่า
ไดร่าไม่สนใจกับท่าทีของเรย์เพราะทุกคนก็ตกใจแบบนี้กันทั้งนั้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้ครั้งแรก “ที่หลังรอยแยกมิตินั้น พวกเราพบกับหนังสือโบราณมากมาย หนังสือเหล่านั้นถูกนำกลับมาก่อนจะให้วิธีการวิเคราะห์ภาษาเพื่อแปลความหมายจนในที่สุดเราก็รู้วิธีการเป็นผู้มีพลังพิเศษ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นผู้มีพลังพิเศษ การจะรู้ว่าใครมีคุณสมบัติหรือไม่นั้นทดสอบได้วิธีหนึ่งนั้นก็คือ การใช้โลหิตของคนผู้นั้นและใช้เลือดสีขาวผสมลงไป มันจะมีปฏิกิริยาต่างกันไปสามแบบถ้าคนนั้นมีคุณสมบัติเป็นผู้มีพลังพิเศษ”
“ผู้มีพลังพิเศษสามสาย ได้แก่ ผู้ใช้พลังกายภาพ ผู้ใช้พลังจิตและผู้ใช้เวทมนตร์ ถ้าเลือดเมื่อรวมตัวกับเลือดสีขาวแล้วแข็งตัวเป็นผลึก แสดงว่ามีพรสวรรค์เป็นผู้ใช้พลังกายภาพ พลังของพวกเขาก็ตรงตัวเลย ผู้ใช้พลังกายภาพจะร่างกายที่พัฒนาขึ้นจนแข็งแกร่ง มีทั้งพละกำลัง ความรวดเร็วอีกทั้งยังเป็นผู้มีพลังพิเศษที่มีจำนวนเยอะที่สุด ถ้านับจากผู้มีพลังพิเศษหกในสิบคน จะเป็นผู้ใช้พลังกายภาพ”
พอฟังถึงตรงนี้ทำให้เรย์นึกถึงโบเวนชายที่ถือมีดสปาต้าผ่าร่างซอมบี้ซากศพได้อย่างน่าเหลือเชื่อ
“ส่วนที่มีจำนวนรองลงมาคือผู้ใช้พลังจิต ถ้านับจากผู้มีพลังพิเศษสามในสิบคนจะเป็นผู้ใช้พลังจิต ผู้ใช้พลังจิตนั้นมีพลังในรูปแบบที่ต่างออกไป พวกเขาใช้พลังจิตในการขยายพลังของบางสิ่งและใช้งานมัน อย่างเช่นถ้า พวกเขาสามารถขยายให้เปลวไฟจากเทียนเล่มหนึ่งให้กลายเป็นเครื่องพ่นไฟเผาผลาญศัตรูได้อย่างง่ายดาย หรือพลังขยายความรู้สึกของเป้าหมาย ทำให้ความกลัวกลายเป็นความหวาดกลัว หรือจะทำให้ความกล้าหาญเพิ่มขึ้นจะเป็นการข่มความหวาดกลัวลง แต่ทุกอย่างต้องมีแหล่งกำเนิดอย่างเปลวไฟจากเทียนที่ยกไปข้างต้น”
“เหมือนกับของหัวหน้าคอนราด เขาสามารถทำให้บุหรี่หนึ่งม้วนกลายเป็นลูกไฟฆ่าซอมบี้ได้ใช่ไหมครับ...ผมเคยเห็นหัวหน้าคอนราดสู้กับซอมบี้มาก่อน”
“ใช่ หมอนั่นถนัดการใช้พลังจิตควบคุมไฟ พวกผู้ใช้พลังจิตนั้นแม้จะมีพลังที่หลากหลาย ทั้งการขยายหรือลดพลัง แต่ส่วนใหญ่พวกผู้ใช้พลังจิตจะฝึกแค่ไม่มีอย่างเพื่อชำนาญในการใช้งาน” ไดร่ากล่าวเสริม
“พวกเขาสุดยอดมาก” เรย์ชื่นชมพลังของผู้ใช้พลังจิต
“อาจจะทั้งสุดยอดและไม่สุดยอด เพราะพลังของพวกเขามีอาณาเขตและขอบเขตที่แน่นอน มาพูดถึงพลังพิเศษประเภทสุดท้ายกัน ผู้ใช้เวทมนตร์ ซึ่งทั้งฉันและคุณเป็นประเภทนี้”
