ตอนที่ 8 เซ็นสัญญา(อ่านฟรี)
ตอนที่ 8 เซ็นสัญญา
เจ้าหน้าที่สาวมองนามบัตรสีดำที่ยื่นมาให้สลับกับหน้าของเรย์ด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนที่เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ จึงรีบปิดหนังสือนิยายเรื่องโปรด "เรื่องโลกซอมบี้อีกครั้ง" ก่อนจะเก็บขนมขบเคี้ยวใส่ลิ้นชัก รีบจัดแจงตัวเองให้อยู่ในท่าทีจริงจังและกล่าว
“ขอโทษทีค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ พอดีผมมาที่อยู่นี้ตามที่คุณคอนราดบอก”
“หัวหน้าคอนราดนะเหรอ ถ้าอย่างนั้นคุณคือคนที่หัวหน้าชักชวนมาใช่ไหม” พนักงานสาวมองเรย์ตาปริบ ๆ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เรย์กระซิบถาม “ฉันหมายถึง...หน่วยนักล่าความตาย”
“น่าจะอย่างนั้นครับ ผมต้องไปที่ไหนครับ”
“อืมใช่จริงด้วย ถ้าอย่างนั้นก็เป็นสมาชิกใหม่ที่ได้รับการเชิญชวนมา ไปที่ลิฟต์แล้วกดไปที่ชั้น 5 ได้เลยค่ะ” พนักงานสาวตอบด้วยความกระตือรือร้น
“ขอบคุณครับ” เรย์ขอบคุณอย่างสุภาพพร้อมรับนามบัตรคืนมาก่อนจะเดินไปทางด้านหลังที่มีลิฟต์อยู่ 2 ตัว
เรย์กดปุ่มประตูลิฟต์หนึ่งในสองก็เปิดประตูออก ชายหนุ่มไม่รอช้าเดินเข้าลิฟต์และกดชั้น 5 ในทันที
เมื่อประตูลิฟต์เปิดอีกครั้ง เรย์ก็ตะลึงกับภาพที่เห็น ด้านหน้าเขาเป็นห้องโถงกว้างอีกแล้ว แต่ในครั้งนี้มีคนนั่งรออยู่ก่อนประมาณสามคนที่โซฟากลางห้องโถง
ทั้งสามมีช่วงอายุและเพศต่างกันไป
คนหนึ่งเป็นหญิงสาวอายุราว ๆ 25-28 ปี อีกสองคนเป็นผู้ชายอายุ 20 ต้น ๆ กับอายุ 30 ขึ้นไป ดูแล้วทั้งสามน่าจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน พวกเขาระวังกันและกันอย่างชัดเจน
เรย์เริ่มสังเกตทุกคนในห้อง
ทั้งสามคนก็หันหน้ามามองเรย์ด้วยสีหน้าและแววตาที่อยากรู้อยากเห็นเช่นกัน แต่พอเห็นเรย์คนทั้งสามก็เข้าใจในทันทีว่าเรย์ก็ถูกชักชวนเข้ามาในหน่วยงานนักล่าความตายแบบพวกเขา
เรย์มองดูนามบัตรสีดำในมือและก็มองดูนามบัตรสีดำในมือของทั้งสามมันเหมือนกัน เขากวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งยังมุมหนึ่งของโซฟา
บรรยากาศดูจะน่าอึดอัดกับพวกเขาทั้ง 4 คน เพราะไม่มีใครพูดอะไรออกมาก่อนและก็ไม่รู้ว่าจะรอนานแค่ไหน
ในที่สุดหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มพวกเขาก็เปิดปากชวนที่คนเหลือคุย
“พวกคุณถูกชักชวนให้เข้าหน่วยนักล่าความตายด้วยใช่ไหมคะ” เธอดูจะสุภาพกว่าที่เรย์คิด
“ใช่ พวกนั้นมาตอนที่เกิดเรื่องซอมบี้ขึ้น ผมคือคนที่รอดมาได้ พอวันต่อมาชายที่ชื่อคอนราดก็มาชวนผมเข้าหน่วยนักล่าความตาย ว่าแต่พวกคุณเจอเรื่องแบบผมไหม ที่มีซอมบี้บุกโจมตี ยังดีที่ผมซ่อนตัวเก่งและรอดมาได้” ชายหนุ่มผมดำอายุ 20 ต้น ๆ พูดด้วยความตื่นเต้น
ดูเหมือนเขาจะเป็นคนช่างพูดพอสมควร...เรย์หันไปมอง
“ผมเจอสิ่งที่เรียกว่าซอมบี้บุกจู่โจมเช่นกัน ภรรยาผมตายไปในเหตุการณ์ครั้งนี้” ชายอายุ 30 กว่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าออกมาอย่างชัดเจน
“เออ...ผมขอโทษด้วย” ชายหนุ่มผมดำอายุ 20 ต้น ๆ กล่าวขอโทษก่อนจะหันไปถามเรย์และหญิงสาวอีกคนด้วยความอยากรู้อยากเห็น
หญิงสาวคนนั้นพอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นแววตาของเธอก็ดูจะหวาดกลัว แต่เธอก็พยายามข่มความรู้สึกไว้เพื่อที่จะเอาชนะความกลัวในจิตใจ
เรย์เห็นสายตาของหญิงสาวคนนั้นเขาก็รู้ว่าเธอเป็นเหมือน ๆ เขาที่มีแผลใจกับพวกซอมบี้
“มันมีแต่เรื่องเศร้า” เรย์นั่นหัวปฏิเสธจะเล่าเรื่องของเขา เขาไม่ได้มานั่งเศร้าแต่มาเพื่อแข็งแกร่งขึ้น จึงบอกตัดบทไปทั้งอย่างนี้
ในตอนนั้นเองประตูอีกบานหนึ่งก็เปิดออก หญิงสาวผมดำมัดผมหางม้า ใบหน้ารูปยาว ทำให้หน้าผากและคางห่างกันกว่าใบหน้ารูปไข่เล็กน้อย แต่มันกลับทำให้เธอดูโดดเด่นมากขึ้น โดยเฉพาะดวงตาที่เป็นประกายคู่นั้นทำให้เธอสวยอย่างน่าประหลาดใจ ชุดที่ใส่เป็นชุดเกราะยุทธวิธีทหารน้ำหนักเบาสีดำด้าน มีเกาะป้องกันตาม ข้อ เข่า แขน หน้าอก และส่วนอื่นของร่างกาย
พร้อมด้วยปืนพกแบบมาตรฐาน เอ็ม1911เอ1 หนึ่งกระบอก ที่ข้างขามีมีดพกขนาด 12 นิ้วเก็บไว้ในซองพกมีดที่รัดขาข้างซ้ายอยู่อีกหนึ่ง
ดวงตาของเธอให้ความรู้สึกเหมือนคอนราดไม่มีผิด...เธอก็เป็นพวกมีพลังพิเศษเหมือนกับคุณคอนราดอย่างนั้นเหรอ เรย์ได้แต่คิดในใจก่อนจะถอนสายตากลับ เพราะรู้ว่าการจ้องแบบนั้นมันเสียมารยาทพอสมควร
หญิงสาวไม่รอช้าพูดเข้าประเด็นในทันที
“พวกคุณถูกชักชวนให้เข้าร่วมกับหน่วยนักล่าความตาย ซึ่งเป็นหน่วยงานที่ไม่มีตัวตนของอาณาจักรลัวอา พวกเราต้องสู้กับซอมบี้และอาจจะมีบาดเจ็บและเสียชีวิตได้ตลอดเวลา ดังนั้นถ้ามีใครกลัวตายพวกคุณสามารถเดินออกไปได้ในตอนนี้ แต่ถ้าใครที่ต้องการฆ่าซอมบี้ก็ตามฉันมาได้เลย เราจะไปพบผู้จัดการและเริ่มกันได้เลย” หญิงสาวพูดจบเธอก็เดินนำไปยังทิศทางหนึ่งในทันที
ทั้งสามคนนั้นยืนครุ่นคิด ส่วนเรย์นั้นเขามีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่แล้วจึงเดินตามหญิงสาวคนนั้นไปอย่างไม่ลังเล เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเดินตามไปเป็นอย่างไม่ต้องคิด ชายวัย 30 กว่าที่เสียภรรยาไปก็เดินตามเรย์ไปเช่นกัน
หญิงสาวเหลือแต่เพียงหญิงสาวและชายหนุ่มสองคน ทั้งคู่มองกันก่อนจะรีบตามพวกเขามา ไม่มีใครเดินกลับไป เพราะก่อนที่จะมาที่นี่พวกเขานั้นทำใจมากันแล้ว
“พี่สาวครับ ผมขอถามได้ไหมว่าเราจะไปที่ไหนกัน” เรย์ถามหญิงสาวที่เดินนำอยู่ด้านหน้า
“พี่สาว?” หญิงสาวหันไปมองเรย์พร้อมกับยิ้มมุมปาก ก่อนจะกล่าว “อีกเดี๋ยวเราก็จะเป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้ว ดังนั้นเรียกฉันว่า ‘เซลีน’ ก็ได้ พวกเรากำลังไปพบผู้จัดการซีน่อนเพื่อเซ็นเอกสารเก็บรักษาความลับของหน่วยงานนักล่าความตาย แล้วคุณชื่ออะไร?”
“เรย์ครับ เรย์ เรนเดล” เรย์แนะนำตัว
“เรย์ เรนเดลสินะ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คือเด็กที่หัวหน้าคอนราดแนะนำมา ใช่หรือเปล่า?” เซลีนมองเรย์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทำเอาภาพลักษณ์ที่จริงจังก่อนหน้านี้หายไปในทันที
“ถ้าไม่มีใครอีกก็คงจะอย่างนั้นครับ ว่าแต่คุณเซลีนมีพลังพิเศษด้วยใช่ไหมครับ”
“แค่เซลีนก็ได้ ไม่ต้องมี คุณ อะไรหรอก ส่วนเรื่องพลังพิเศษแน่นอนว่าฉันมีอยู่แล้ว เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่นี่” แม้เธอจะพูดแบบนั้นแต่ก็ดูภูมิใจกับพลังของตนเองมาก
พอได้ยินเรย์ก็รู้สึกคาดหวังกับพลังของตนเช่นกัน
ทั้งสองไม่ได้พูดกันต่อจนพวกเขาก็มาถึงห้องของผู้จัดการซีน่อนที่อยู่ในสุดของชั้น เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจอเข้ากับคอนราดนั่งอยู่บนเก้าอี้แทนที่จะเป็นผู้จัดการซีน่อนนั่งอยู่
“หัวหน้าคอนราด คุณมาทำอะไรที่ห้องของผู้จัดการกัน” เซลีนถามด้วยความสงสัย แต่น้ำเสียงของเธอนั้นแฝงความสุภาพไว้พอสมควร
“ผู้จัดการติดธุระอยู่ ดังนั้นผมจึงมาทำหน้าที่แทน เรามาเริ่มกันเลยเถอะ” คอนราดไม่เสียเวลา หยิบเอกสารยื่นเอกสารวางลงด้านหน้าของทั้ง 4 คน
เมื่อเรย์ปรายตามองดูเอกสารมันหนาพอสมควร...อย่างน้อยก็หลายสิบหน้า
ในหน้าแรกนั้นมีข้อมูลของเขาอยู่อย่างครบถ้วน ทั้งที่อยู่ชื่อสถานศึกษา ประวัติครอบครัวและอื่น ๆ ทำให้เรย์ประหลาดใจพอสมควร
“เอกสารพวกนี้คือสัญญาปกปิดความลับและสัญญายินยอมถ้าเกิดว่าเสียชีวิตทางเราจะไม่รับผิดชอบใด ๆ ทั้งสิ้น ด้านหลังยังมีเอกสารเงินเดือนที่จะได้รับและสวัสดิการ พร้อมกับกฎข้อบังคับของคนในหน่วยงานนักล่าความตาย ดังนั้นถ้าอ่านจบแล้วก็เซ็นสัญญาได้เลย” คอนราดอธิบายให้กับพวกเขาฟังสั้น ๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอย่างไม่เกรงใจ
เซลีนมองคอนราดพลางส่ายหัว เธอเคยชินกับท่าทีของหัวหน้าคนนี้แล้ว
แม้พลังและความสามารถของเธอจะไม่ต่างจากคอนราดมากนัก แต่การที่คอนราดเป็นหัวหน้าทำให้เขามีตำแหน่งสูงกว่าเธอหนึ่งระดับ
“รีบอ่านเถอะ พวกคุณต้องให้คนระดับหัวหน้าทีมและสมาชิกอีกหนึ่งที่เชิญคุณเข้ามาในหน่วยเซ็นรับรอง”
เรย์มองเซลีนและคิดในใจว่า เธอคือคนที่ชักชวนผู้หญิงคนนั้นและชายอีกคนที่เสียภรรยาไป มาเข้าร่วมทีม ถ้าอย่างนั้นเราและเด็กคนนั้นคือคนที่คุณคอนราด ไม่สิหัวหน้าคอนราดชักชวนเข้ามาสินะ
“นายไม่อ่านเอกสารพวกนี้เหรอ” คอนราดถามเรย์
“อ่าน”
พอรู้ว่าตัวเองเหม่อลอยไปเมื่อครู่ ชายหนุ่มก็รีบหยิบเอกสารขึ้นมาและอ่านมันในทันที
ในเอกสารเป็นอย่างที่หัวหน้าคอนราดบอก มันมีรูปแบบไม่ต่างจากทหาร ยกเว้นก็แต่ศัตรูของพวกเขาคือ ‘ซอมบี้’ และที่มากไปกว่านั้นคือ หน่วยนักล่าความตายมีสิทธิ์กำจัดใครหรือสิ่งใดก็ตามที่เป็นภัยคุกคามหรือขัดขวางการทำงาน สามารถกำจัดทิ้งได้ในทันที
นั้นทำให้เรย์พึ่งตระหนักว่าหน่วยนักล่าความตายนั้นมีอำนาจมากแค่ไหน
พวกเขาคือศาลเตี้ยที่สามารถพิพากษาและตัดสินได้ในทันที...นี่คือคำที่เรย์คิดขึ้นได้ แต่แน่นอนว่ามันยังมีรายละเอียดหลายอย่างในการทำเรื่องต่าง ๆ แต่นั่นก็ไม่สำคัญมากนัก
ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพลัง...
เรย์ไม่รอช้าเซ็นชื่อลงในเอกสารในทุกช่องที่เขาต้องเซ็น ก่อนจะยื่นให้กับคอนราด คอนราดเอกสารจากมือของเรย์และเซ็นเอกสาร คอนราดต้องเซ็นทั้งสองช่องในผู้รับรอง เพราะเขาคือคนที่ชักชวนเรย์เข้าร่วมหน่วยงานนักล่าความตาย ดังนั้นในเอกสารของเรย์จึงมีลายเซ็นของคอนราดอีกลายเซ็นรับรอง
เขายังจัดการเซ็นเอกสารให้กับคนอื่น ๆ ในการรับรองฐานะเช่นกัน แน่นอนว่ายังไงหลังจากนี้ผู้จัดการซีน่อนจะมาจัดการเอกสารพวกนี้อีกครั้ง ดังนั้นเอกสารทั้งหมดที่ผ่านการเซ็นเรียบร้อยแล้วก็ถูกวางไว้ในกล่องตะแกรงเล็ก ๆ บนโต๊ะ
คอนราดลุกขึ้นยืนและบอกกับเซลีน “ตรงนี้หน้าที่ผมหมดแล้ว ฝากพวกคุณพาพวกเขาไปฝึกด้วย ส่วนเรย์ คุณตามผมมา เราจะไปพบหัวหน้าทีมไดร่ากัน”
คอนราดพาเรย์ออกมาจากห้องของผู้จัดการ ก่อนจะลงลิฟต์ไปชั้น 3 และพาตรงไปยังห้องสุดริมทางด้าน เรย์สังเกตห้องในชั้นนี้ดูเหมือนจะเป็นห้องพัก ซึ่งมันไม่ใช่ห้องพักของสมาชิก แต่เป็นห้องของทีมหนึ่ง
“ไดร่าคุณอยู่ไหม”
“เปิดประตูเข้ามาเลย ชายคนนี้คือคนที่คุณบอกว่าเป็นผู้ใช้พลังเวทมนตร์สินะ” เสียงหญิงสาวที่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังขึ้น
เรย์เดินตามหลังคอนราดเข้าไป เขาเห็นว่าในห้องนี้มีหนังสือและอุปกรณ์หลากหลาย ยังมีชุดและอาวุธวางอยู่ในบางจุด
พวกมันคืออาวุธปืนทั้งนั้นเลย...เรย์กลืนน้ำลาย เพราะของพวกนี้พอจะถล่มตำรวจของเมืองเรซีที่ถือชอบกระบองไม้เดินอวดเบ่งได้อย่างสบาย
