ตอนที่ 16 ฝึกยิงปืน(อ่านฟรี)
ตอนที่ 16 ฝึกยิงปืน
เรย์ยิ้มออกมาด้วยความพอใจ แม้จะต้องเสียเลือดสีขาวไปมากถึง 45 หยดด้วยกันก็ตาม แต่การฝึกฝนนั้นก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงความสูญเสียวัตถุดิบไปได้ เรย์เชื่อว่าถ้าเข้าชำนาญมากขึ้นก็จะช่วยลดการเสียวัตถุดิบได้และอาจจะทำจนไม่เกิดความผิดพลาดเลยก็ได้
แม้ตอนนี้เวลาจะเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่เรย์ที่พึ่งจะสลักคาถาบอลเพลิงสำเร็จนั้นยังคงมีแต่ความตื่นเต้นจนไม่อาจข่มตานอนหลับไป เขาจึงเปิดกระดาษหน้าต่อไปและเริ่มลงมือสลักคาถาบอลเพลิงคาถาเดิมอีกครั้ง
ในครั้งนี้เรย์ทำพลาดไปสามครั้งและทำสำเร็จในครั้งที่สี่ก็ได้คาถาบอลเพลิงแผ่นที่สองแล้ว
ส่วนแผ่นที่สามนั้นเรย์สลักพลาดไปสองครั้งและทำสำเร็จในครั้งที่สาม จนกระทั่งแผ่นที่สี่ก็ยังคงรักษาระดับไว้ที่สามครั้ง สำเร็จหนึ่งครั้งอยู่เช่นเคย นี่คือขีดจำกัดของเรย์แล้ว
เรย์วางปากกาทองคำลง ด้วยความเหนื่อยล้าจากการต้องเพ่งสมาธิจดจ่อหลายชั่วโมง ทั้งยังรู้สึกปวดแผลที่มือ เพราะต้องใช้หยดเลือดลงไปที่อักษรเวทมนตร์อีก แม้จะไม่มากแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่
กึก!
ปากกาทองถูกเก็บเข้าที่สันหนังสือเวทมนตร์ตามเดิม จากนั้นเขาก็เก็บหนังสือเวทมนต์ลงไปในกล่องก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องน้ำชำระล้างตัว
มือของเรย์เอื้อมไปบิดเปิดวาล์วน้ำทองเหลือง น้ำเย็น ๆ ไหลออกมากระทบใบหน้าของเรย์ในทันที ทำให้เขารู้สึกสดชื่นมาก แต่การอาบน้ำตอนตี 4 นั้นมันก็หนาวมากพอสมควร เรย์รีบอาบน้ำอย่างรวดเร็วหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัวใส่กางเกงในเดียวกระโดดขึ้นเตียงห่มผ้านอนในทันที
เรย์หลับไปตอนไหนไม่ทราบเหมือนกัน เขารู้สึกตัวอีกครั้งก็ปาเข้าไปตอนที่แสงอาทิตย์สาดส่องใบหน้าของเรย์ผ่านทางหน้าต่างแล้ว เรย์ไม่ได้รีบตื่นขึ้นเขาไม่จำเป็นต้องรีบไปที่โรงแรมนักล่าเนื่องจากเขายังมีเวลาฝึกฝนอิสระอีก 3 วันนับวันนี้ด้วย
“เราควรนอนต่ออีกหน่อย” เรย์นึกถึงคำพูดของแม่ที่ว่าวัยรุ่นควรนอนเยอะ ๆ แต่พอคิดถึงคำพูดของผู้เป็นแม่ เรย์ก็ดีดตัวลุกขึ้นมาในทันที
“เราจะมานอนแบบนี้ไม่ได้ ตอนนี้พ่อกับแม่อาจจะยังต้องการให้เราไปหา” เรย์รีบลุกขึ้นมาจัดการแต่งตัวเพื่อไปโรงแรมนักล่าในทันที
ออกจากห้องมาก็เจอกับริชาร์ดกำลังนั่งจัดการเอกสารบางอย่างอยู่ ริชาร์ดสังเกตเห็นเรย์และรอยบาดที่นิ้วก็ถามออกมา
“นิ้วนายไปโดนอะไรมา”
“นี่นะเหรอ แค่ฝึกฝนนิดหน่อย ตอนนี้แผลเริ่มหายแล้ว” เรย์ไม่ได้โกหก เพราะตอนนี้แผลของเขานั้นหายแล้ว มันเหลือเพียงแค่รอยแผลเท่านั้น ซึ่งนั้นทำให้เรย์รู้สึกแปลกใจพอสมควร ปกติแล้วแผลของเขาพึ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงแต่มันเหมือนกับผ่านมาแล้วสองวันไม่มีผิด
เรย์ได้แต่โยนไปว่าเป็นผลมาจากการเป็นผู้มีพลังพิเศษ
เรย์เดินออกจากบ้านมาพร้อมกับกล่องหนึ่งใบภายในบรรจุปืน M1911A1 มาด้วย วันนี้เป้าหมายของเขาคือการซ้อมยิงปืน เรย์ไม่ได้สำคัญตัวจนคิดว่าแค่มีปืนในมือก็ยิงได้ดังใจแล้ว
มันไม่ใช่ ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาฝึกซ้อม โดยเพราะถ้าเขาต้องยิงที่หัวของซอมบี้แล้วนั้นยิ่งยากไปใหญ่ ซอมบี้เคลื่อนที่ได้ แถมเป้าก็ยังเล็กและสภาพแวดล้อมที่มืดอีก มันยากมากที่จะยิงโดนในนัดเดียว
โดยเฉพาะการใช้กระสุนชำระล้าง ถ้าเขายิงพลาดไปนั้นเท่ากับการสูญเสียเงินนับพันเหรียญไปอย่างน่าเสียดาย
เมื่อมาถึงโรงแรมนักล่า เรย์ก็ทักทายฮอลลี่ตามปกติเหมือนเช่นเคย เธอยังพูดในหลาย ๆ เรื่องให้เรย์ฟังเหมือนกับนกกระจิบตัวเล็ก ๆ
หลังจากจับใจความเรื่องที่คุยกันได้จากฮอลลี่ วันนี้ก็มีข่าวสองสามเรื่องที่น่าสนใจ หนึ่งคือมีผู้เข้ามาอีกสองคนเข้าร่วมกับหน่วยนักล่าความตาย
เรื่องสองนั้นคือเมื่อวานหัวหน้าคอนราดจัดการซอมบี้ที่โรงงานแห่งหนึ่ง ในโรงงานนั้นมีคนงานอยู่และช่างน่าเสียดายที่คนงาน 20 คนนั้นตายเรียบ
พอได้ยินการตายของคนจำนวนมากขนาดนี้เรย์ก็มีสีหน้าอึมครึมขึ้นมาในทันที
ส่วนเรื่องสุดท้ายนั้นคือทางสำนักงานใหญ่กำลังส่งคนมาและจะเพิ่มทีมนักล่าให้กับหน่วยนักล่าความตายสาขาเมืองเรซี เนื่องจากในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานั้นมีการเกิดขึ้นของรอยแยกจำนวนมากกว่าทีมที่มีจะจัดการได้
เรย์ได้ยินดังนั้นก็อดสงสัยไม่ได้ว่าในสาขาเรซีนั้นมีกี่ทีม
“ฮอลลี่ ผมถามหน่วยได้ไหมว่าที่นี่มีกี่ทีมกัน”
“เรย์ คุณถามถูกคนแล้ว” ฮอลลี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนจะเล่าให้เรย์ฟัง “ที่นี่มีทีมทั้งหมด 4 ทีม โดยมีทีมของหัวหน้าไดร่า ทีมของหัวหน้าคอนราด ทีมของหัวหน้าเอ็ดการ์ด และทีมของหัวหน้าโอเว่น”
“มีแค่สี่ทีมเอง แต่ผมไม่ค่อยได้เห็นทีมของหัวหน้าเอ็ดการ์ดกับทีมของหัวหน้าโอเว่นสักเท่าไหร่”
“นั้นเพราะทีมของพวกเขามักรับผิดชอบในแทบเหมืองแร่ซะเป็นส่วนใหญ่ ส่วนทีมของหัวหน้าไดร่าและหัวหน้าคอนราดรับผิดชอบภายในเมือง เฮ้อ แต่ช่วงนี้มีรอยแยกมิติเกิดขึ้นมากเฉลี่ยแทบจะวันละหนึ่งถึงสองรอยแยกมิติเลย ทำให้พวกเขาไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่ จริงสิเรย์ คุณรู้หรือยังว่าได้ประจำอยู่ทีมไหน”
“ผมได้อยู่ทีมของหัวหน้าคอนราด”
“โอ้....เยี่ยมไปเลยหัวหน้าคอนราดนะเก่งมากเลย โดยเฉพาะตอนเขาสูบบุหรี่เท่มากมาย...” ฮอลลี่ชมหัวหน้าคอนราดไม่หยุด
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเราจะพบกับแฟนคลับของหัวหน้าเข้าให้แล้ว เรย์ยิ้มออกมาก่อนจะรีบตัดบทของฮอลลี่ “วันนี้ผมไปฝึกก่อนนะไว้เดี่ยวว่าง ๆ มาคุยใหม่”
“ได้ งั้นโชคดีนะ”
“คุณเช่นกัน”
เรย์เดินออกไปที่ลิฟต์กดไปยังชั้นใต้ดินไปยังห้องเก็บยุทโปกรณ์ เรย์เดินเข้ามาหาคอนเนอร์เพื่อขอใช้สนามซ้อมยิงปืนของที่นี่ ซึ่งเขาเห็นมันในเอกสารทั่วไปของหน่วย
“จะซ้อมยิงปืนอย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นรอเดี๋ยว” คอนเนอร์เดินหายออกไปทางหลังห้องค้นหาอะไรอยู่สองสามครั้งก่อนจะหยิบกล่องกระสุนปืน .45ACP ออกมาส่งให้กับเรย์และกล่าว “เห็นแก่คุณเป็นเด็กใหม่ เอานี่ไปซ้อมยิงก็แล้วกัน มันเป็นกระสุนที่เหลือใช้ประจำเดือน แต่อย่าไปบอกใครในหน่วยล่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดกระซิบของลุงคอนเนอร์เรย์ก็ขอบคุณในทันที
“ลุงคอนเนอร์ขอบคุณครับ เรื่องนี้ผมจะเหยียบให้มิดเลย”
“ไม่เป็นไร เพราะถ้าใช้ไม่หมดก็น่าเสียดายอย่างไรซะก็สามารถทำเรื่องเบิกได้ตลอดอยู่แล้ว”
เรย์หยิบกล่องกระสุนที่บรรจุ 50 นัดออกมา จากนั้นก็เดินไปที่ห้องฝึกถัดไปซึ่งเป็นสนามซ้อมยิงปืนที่รอบห้องนี้มีแผ่นซับเสียงสะท้อนได้เป็นอย่างดีจึงไม่ต้องกลัวว่าจะเสียงดังออกไปด้านนอกหรือเกิดเสียงสะท้อนทำเอาหูดับด้านในห้อง
เป้าซอมบี้มีอยู่หลายระยะสามารถปรับได้ 5 10 15 20 25 เมตร เรย์เลือกที่ 5 เมตรก่อนเลยซึ่งถือว่าไม่ไกลมาก อันที่จริงเขาแค่จะลองยิงปืนเท่านั้น ไม่ได้สนใจว่าจะโดนมากน้อยแค่ไหน เรย์หยิบที่ปิดหูขึ้นมาซึ่งมีเตรียมไว้ให้อยู่แล้วด้านหน้าและทำการปลดแม็กกาซีนของปืนพกกึ่งอัตโนมัติ M1911A1 ออกมาวางคู่กับแม็กกาซีนสำรอง จากนั้นก็บรรจุกระสุนจากกล่องกระสุนนั้นที่ได้มาลงไป หนึ่งแม็กกาซีนสามารถบรรจุได้ 7 นัด เรย์ใช้เวลาไม่นาน
หลังจากนั้นก็เขาหยิบแม็กกาซีนขึ้นมาเสียบบรรจุเข้าไปในปืน วางนิ้วนอกไกปืนเพื่อความปลอดภัย จากนั้นใช้มือซ้ายดึงสไลด์ ก่อนจะเล็งไปที่เป้าและทำการเหนี่ยวไกในทันที
ปัง!
นัดแรงนั้นทำให้เรย์รับรู้ได้ถึงแรงถีบของปืน เรย์รับรู้ถึงความตื้นเต้นได้จากหัวใจของตนเองที่เต้น ๆ ในยุคของเรย์นั้นไม่ใช่ว่าใครจะอยากยิงปืนก็ได้ยิง ปืนถือเป็นอาวุธควบคุมระดับสูง ยากที่จะครอบครองได้
ขนาดพวกตำรวจในเมืองเรซียังไม่สามารถพกอาวุธปืนได้ ทำได้แต่ใช้กระบองไม้เป็นอาวุธ ดังนั้นไม่ต้องพูดถึงคนธรรมดาเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้เรย์ได้มีโอกาสใช้ปืนแล้วเขาจึงตื่นเต้นธรรมดา เรย์สงบสติตัวเองลง ก่อนจะตั้งสมาธิและฝึกยิงปืนต่อไป
14 นัดแรก เรย์ยิงในระยะ 5 เมตร 14 นัดต่อมาเรย์ยิงในระยะ 10 เมตรและเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนกระสุนนั้นหมดแล้ว เรย์จึงได้หยุดมือลง
เขาเดินออกมาด้านนอกห้องส่งกล่องกระสุนเปล่าคืนให้กับลุงคอนเนอร์ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หัวหน้าคอนราด โบเวนและฟาริสกลับเข้ามาพอดี
“โอ้ เรย์นายอยู่พอดีเลย ไปต่อกับพวกเราไหม” โบเวนเดินเข้ามากอดคอของเรย์อย่างสนิทสนม เรย์ไม่ได้ขัดขืนอะไร เพราะเขารู้ว่าโบเวนนั้นมีนิสัยเข้ากับคนง่ายและเฮฮาสนุกสนานเหมือนกับฮอลลี่
“ไปต่อ ไปไหนกันอย่างนั้นเหรอครับ” เรย์ถามด้วยความสงสัย
“พวกเรากำลังไปฉลองให้กับหัวหน้าคอนราดที่ตอนนี้เลือนเป็นผู้ใช้พลังจิตระดับ 5 แล้ว จริงสินายก็เปิดระดับแรกแล้วใช้ไหม ถ้าอย่างนั้นก็ไปฉลองพร้อมกันเลยเป็นยังไง”
“นั้นก็ดีเหมือนกัน หัวหน้าว่ายังไงครับ”
ฟาริสเห็นด้วย เขาจึงหันไปถามความเห็นของคอนราด
“ไม่มีปัญหา แต่เราควรจะชวนสมาชิกใหม่อีกคนไปด้วยกันเลยถือซะว่าเป็นการเลี้ยงฉลองและกระชับความสัมพันธ์คนในทีม”
“เด็กใหม่อีกคนอย่างนั้นเหรอ แบบนั้นทีมเราก็มี 5 คนครบแล้วจะได้เหนื่อยน้อยลงหน่อย” ฟาริสจับท้ายทอยและบิดตัวไปมา
“ถ้างั้นเราเก็บของกันก่อนก็แล้วกัน อาบน้ำด้วยดีกว่าตอนนี้ตัวฉันมีแต่กลิ่นซอมบี้เน่า” โบเวนทำท่าดมตัวเอง เรย์ก็เหมือนจะได้กลิ่นเช่นกัน
“ฟาริส คุณจัดการเขาเลือดสีขาวไปให้ลุงคอนเนอร์เก็บด้วยก็แล้วกัน”
“ได้เลยหัวหน้า”
ฟาริสยกกล่องโลหะท่มีเลือดสีขาวไปลงทะเบียนกับลุงคอนเนอร์ ส่วนคอนราดนั้นก็หันมาพูดกับเรย์และโบเวน
“พวกเราไปที่ห้องพักของทีมกันเถอะ”
“ครับหัวหน้า”
ทั้งสองขึ้นลิฟต์ไปจนถึงชั้น 3 เดินไปยังห้องพักประจำของทีม
