ตอนที่ 1107-1108 ไม่คิดว่าลำเอียงเกินไปเหรอ?
เหมาเยซื่ออยู่ที่บ้านประมาณหนึ่งชั่วโมงหลังจากทานอาหารเสร็จ ก่อนจะเดินทางกลับออกไปพร้อมกับเฉียวเมียนเมียนและเฉียวเฉิน
แม้ว่าพวกเขาจะกลับกันไปแล้ว คุณผู้หญิงเหมาที่อ้างว่าป่วยก็ยังไม่ออกมาจากห้อง
หลังจากที่พวกเขากลับไปแล้ว คุณผู้หญิงเหมาอาวุโสก็ให้สาวใช้ไปเรียกคุณผู้หญิงเหมาลงมา
“ไปตามคุณผู้หญิงเหมาให้ลงมาหาฉัน ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าเธอจะอึดอัดแค่ไหน ยังไงเธอก็ต้องลงมา”
ไม่นานสาวใช้เรียกคุณผู้หญิงเหมาลงมาชั้นล่าง
“แม่คะ เรียกหนูเหรอคะ?” คุณผู้หญิงเหมาเดินลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นหญิงสูงวัยทำหน้าเคร่งขรึมนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เธอรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อยในทันที และค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเธอ
หญิงสูงวัยไม่พูดอะไร เพียงแต่ทำหน้าเย้ยหยัน
ท่าทางของคุณผู้หญิงเหมาเปลี่ยนไปทันที
เธอถามอย่างระมัดระวัง “แม่คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”
หญิงสูงวัยเงยหน้าขึ้นและมองมาที่เธอ ดวงตาของเธอเย็นชาด้วยเช่นกัน เธอเปิดปากของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากว่านั้น “เธอไม่รู้เหรอว่าทำไมฉันถึงเรียกเธอลงมา? ชางกวันเหวินเป่ย เธออายุเท่าไหร่แล้ว แต่ยังไม่พอใจลูกชายกับลูกสะใภ้อยู่อีก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาจะกลับมาที่บ้าน แล้วเธอทำอะไร ทำหน้าบึ้ง เธอต้องการให้พวกเขาไม่มาที่นี่อีกอย่างงั้นเหรอ?”
“วันนี้เธอทำอะไรลงไป เธอทำตัวเป็นผู้ใหญ่รึเปล่า”
“เธอต้องการให้คนอื่นคิดอย่างไรกับตระกูลเหมาของเรา? ให้ฉันบอกเธอไหมว่าฉันน่ะรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่ฟังให้ดี ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะคิดยังไง เธอต้องจัดการความคิดของตัวเองซะ”
“อาซื่อแต่งงานแล้ว และฉันก็พอใจเมียนเมียนมาก ถ้าเธอยังกล้าสร้างปัญหาให้ฉันและทำลายการแต่งงานของหลานชายและหลานสะใภ้ของฉัน ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”
ท่าทางของคุณผู้หญิงเมหาเปลี่ยนไป เธอดูเศร้านัก
เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ หญิงสูงวัยก็พูดขึ้นอีก “อะไร รู้สึกแย่อยู่หรือไง? คิดว่าฉันทำให้เธอทุกข์ทรมานรึไง?”
คุณผู้หญิงเหมาอาวุโสไม่เคยพอใจกับลูกสะใภ้คนนี้
แต่เพราะลูกชายของเธอ แม้จะไม่ค่อยพอใจนัก แต่เธอก็ไม่ไดทำอะไรให้คุณผู้หญิงเหมาลำบากเลย
เธอคิดไปว่า ไม่ว่าคุณผู้หญิงเหมาจะไม่มีความกับเฉียวเมียนเมียนแค่ไหน อย่างน้อยเธอก็จะรู้สึกแบบเดียวกันกับเธอ
เธอจะถอยให้ลูกสะใภ้เพราะลูกชายของเธอ
แต่เห็นได้ชัดว่าเธอคิดผิด
ลูกสะใภ้ของเธอไม่ฉลาดอย่างที่เธอคิด
หญิงสูงวัยไม่สุภาพกับเธออีกต่อไป
เธอเกลียดที่สุดเมื่อครอบครัวของเธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสกปรกและส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ที่ดีในครอบครัว
และคุณผู้หญิงเหมาก็ทำในสิ่งที่เธอเกลียดที่สุด
คุณผู้หญิงเหมากัดริมฝีปากและมองคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสด้วยดวงตาแดงก่ำ เธอคิดถึงทัศนคติของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสที่มีต่อเฉียวเมียนเมียน และเปรียบเทียบกับทัศนคติของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสที่มีต่อเธอ
เธอไม่สามารถเก็บความคับข้องใจที่สะสมอยู่ในหัวใจของเธอได้อีกต่อไป
“คุณแม่ลำเอียง” เธอร้องออกมาอย่างไม่พอใจ
คุณผู้หญิงเหมาเป็นผู้หญิงที่ถูกสามีตามใจจนเสียนิสัย แม้แต่ต่อหน้าแม่สามี เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “เฉียวเมียนเมียนแต่งงานกับอาซื่อนานแค่ไหนกัน? แม่เคยเจอเธอไม่กี่ครั้ง แต่แม่พูดถึงเธอไม่หยุด”
“ทุกอย่างที่เธอทำนั้นถูกต้อง ส่วนหนูทำอะไรก็ผิดไปเสียหมด”
“แม่พอใจกับเธอในทุกเรื่อง แต่แม้ว่าหนูจะทำอะไร คุณแม่ก็ไม่เคยพอใจ”
“แม่คะ แม่ไม่คิดว่าแม่ลำเอียงกับหนูเกินไปหน่อยเหรอคะ? เธอมีอะไรดีในสายตาของแม่ ทำไมเธอถึงได้พอใจเธอนัก? เธอพูดจาไพเราะอ่อนหวานและรู้จักวิธีเกลี้ยกล่อมผู้คนอย่างงั้นใช่ไหมคะ แต่คำพูดแบบไหนจากคนอย่างเธอที่เชื่อถือได้บ้าง? แม่ดีกับเธอก็จริง แต่แม่คิดไหมว่าเธอปฏิบัติกับแม่เหมือนกันรึเปล่า”
“แม่อาจถูกเธอหลอกก็ได้? เธอเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่หลอกล่อแม่กับอาซื่อ”
“ตอนนี้ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวแล้ว ยังมีน้องชายของเธออีกคน” ขณะที่คุณผู้หญิงเหมาพูด เธอกัดฟันด้วยความเกลียดชัง
“ทั้งสองคนต้องไม่มีเจตนาที่ดี แม้จะพูดจาไพเราะน่าฟังก็เถอะ ผู้อาวุโสอย่างคุณแม่ ฉลาดออกขนาดนี้ แม่ดูไม่ออกเลยเหรอคะ?”
หลังจากได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา ใบหน้าของหญิงชราก็มืดลง
“นี่เหรอ สิ่งที่เธอกำลังคิด เธอคิดว่าฉันลำเอียงอย่างงั้นเหรอ แล้วเธอล่ะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหม? สิ่งที่คิดอยู่มีข้อไหนที่ถูกต้องบ้าง”
“เธออยากยกเลิกงานแต่งของอาซื่อทั้งวันทั้งคืน แล้วยังต้องการให้ฉันทำดีกับเธออีกเหรอ?”
“มีแม่อย่างเธอด้วยเหรอ? เธอไม่อยากให้ลูกชายของเธอมีชีวิตที่ดี แต่กลับคิดวิธีทำให้เขาไม่มีความสุขตลอดทั้งวัน บอกฉันทีสิ ว่าฉันจะพอใจเธอได้อย่างไร เธออยากให้หลานชายของฉันมีชีวิตที่ย่ำแย่ และต้องการให้ฉันทำดีด้วยเหรอ?”
คุณผู้หญิงเหมามักจะกลัวคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสอยู่เสมอ
เธอไม่กล้าที่จะพูดคุยกับหญิงสูงวัยนัก
แต่วันนี้เธอโกรธจัดและรู้สึกเศร้าใจเป็นพิเศษ เธออดไม่ได้ที่จะตำหนิหญิงชรา “การปล่อยให้อาซื่ออยู่กับเฉียวเมียนเมียนแบบนั้นต่างหากล่ะคะ คือการทำให้เขาไม่มีความสุข หนูแค่อยากให้เขาเป็นคนที่ดีและมีความสุข หนูไม่ต้องการให้ลูกชายที่มีค่าของหนูถูกทำลายโดยผู้หญิงวัตถุนิยมแบบนั้น”
“แม่คะ แม่ไม่เห็นเหรอว่าเฉียวเมียนเมียนเป็นคนยังไง ถ้าแม่รู้ แม่จะไม่ต้องการให้อาซื่ออยู่กับเธอต่อไปอย่างแน่นอน”
“โอ้ แล้วเธอรู้เหรอว่าจริง ๆ แล้วเขาชอบอะไร บอกมาสิ เขาชอบอะไรเล่า?” หญิงสูงวัยถามอย่างเย็นชา
คุณผู้หญิงเหมารู้สึกตื่นเต้นทันที “เธอเป็นผู้หญิงวัตถุนิยม หนูไม่เคยเห็นใครที่เป็นพวกวัตถุนิยมเท่าเธอมาก่อน”
เธอรู้ว่าคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสไม่เชื่อเธอ ดังนั้นเธอจึงเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับการเจรจาระหว่างเธอและเฉียวเมียนเมียนในทันที
เธอกระวนกระวายและโกรธมากจนไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของหญิงสูงวัยเริ่มแย่ลง
“แม่คะ แม่ไม่คิดว่าเธอเป็นคนวัตถุนิยมเหรอคะ? เธอขอหุ้นของบริษัทเหมาทั้งหมดของเราจริง ๆ นะคะ หนูไม่เคยเห็นผู้หญิงใจดำขนาดนี้มาก่อน เธอยังบอกอีกว่าเธอจะหย่ากับอาซื่อทันที ถ้าหนูตกลงตามเงื่อนไขของเธอ”
“แม่ยังคิดว่าเธอจริงใจกับอาซื่ออีกเหรอคะ?”
“เธอมาแต่งงานกับอาซื่อก็เพราะเงินของเขาเท่านั้น จะให้ผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างเขาได้ยังไง?”
“หนูจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสะใภ้ของหนูต่อไป แม้ว่าแม่กับอาซื่อจะต่อต้านหนูก็ตาม ครั้งนี้ถึงต้องเป็นผู้ร้าย หนูก็ยอม”
เธอก้มศีรษะลงอย่างสับสน
เมื่อเธอเห็นท่าทีโกรธเคืองของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโส เธอคิดว่าเธอโกรธเพราะเธอรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเฉียวเมียนเมียน
เธออดไม่ได้ที่จะดูมีความสุข
เฉียวเมียนเมียนนั้นกล้าหาญเพียงเพราะได้รับความรักจากลูกชายและแม่สามีของเธอ
หากเธอสูญเสียความโปรดปรานของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสไปแล้วล่ะก็...
ยิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข เธอไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้
“แม่คะ ตอนนี้แม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้วใช่ไหมคะ? ผู้หญิงอย่างเธอจะคู่ควรกับอาซื่อของเราได้อย่างไร? ไม่แปลกใจที่การแต่งงานเป็นเรื่องของการจับคู่ที่ดีในแง่ของสถานะทางสังคมด้วย นี่ไม่ใช่การแต่งงานที่มีสถานะทางสังคมที่เท่าเทียมกัน มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ”
