EP 710 ชัยชนะเหนือเกิงโยฮวา
EP 710 ชัยชนะเหนือเกิงโยฮวา
By loop
ในวันถัดมา
ช่วงเช้าตรู่, ฟ้ารุ่งอรุณยามเช้า, นกสองสามตัวเริ่มส่งเสียงร้องออกมานอกหน้าต่าง
ติ๊ด ติ๊ด นาฬิกาปลุกมือถือดังขึ้นเสียงดัง
ดงซูบินที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกดโทรศัพท์ทันทีและมองดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้ว และด้านข้างของเขาก็เป็นเกิงโยฮวาที่นอนอยู่ ซึ่งเธอยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงตอนนี้บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ ดงซูบินเองก็ไม่ได้ปลุกเธอตื่น และเขาขยี้ตาเพื่อจะได้มองเห็นได้ชัดขึ้น แน่นอนเห็นได้ชัดเธอหลับสนิทเนื่องจากออกศึกหนักกับดงซูบินเมื่อคืน มันเกือบสามชั่วโมงและสำเร็จความใครไปสิบครั้ง ดงซูบินยังจำภาพนั้นได้ติดตาและดงซูบินได้แต่คิดในใจว่าเขาเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย เพราะปกติแล้วเพียง 40 นาทีนั้นก็ถือเป็นลิมิตของเขาแล้ว แต่เพราะเพื่อประชาชนของเขตกวางหมิงของเขา?
“โยฮวา โยฮวา”
"……ฮ่ะ."
“ตื่นได้แล้ว เจ็ดโมงแล้ว”
"…ฮ่ะ."
“คุณบอกว่าคุณให้ผมตั้งนาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมงเช้าไม่ใช้หรือยังไง?”
"……อืม."
เกิงโยฮวาหลับตาลงก่อนจะตอบรับดงซูบินด้วยการพยักหน้าเบาๆ พร้อมเสียงเล็กๆ ไม่รู้ว่าเธอกำลังละเมอหรือเธอตื่นแล้ว
ดงซูบินเองคิดว่าเมื่อคืนคงเหนื่อยมากเลยไม่เร่งเร้าเธอ และปล่อยให้เธอนอนพักผ่อน ดังนั้นเขาจึงดึงผ้าห่มมาห่มให้เธอและลูบผมเธอ เอาแขรไปโอบแขนของเธอ หลังจากถูเอวสองครั้ง เธอก็ยังนอนหลับอยู่ คงจะไม่มีใครมีโอกาสเห็นใบหน้าแบบนี้ของนายกเทศเทศมนตรีโยฮวาที่มีสีหน้าเย็นชาอยู่ตลอดเวลาแน่ๆ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะหลับอย่างมีความสุข ดงซูบินเองก็ดูอารมณ์ดีเช่นเดียวกัน
ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา
เมื่อเกิงโยฮวาเริ่มเคลื่อนไหว เธอหรี่ตาและลืมตา
"ตื่นแล้วหรอ?" ดงซูบิน ยิ้ม
"......กี่โมงแล้ว"
“เจ็ดโมงยี่สิบแล้วละ”
ดงซูบินที่โอบเอวช่วยพยุงเกิงโยฮวา ก่อนที่เธอจะรีบลุกออกจากเตียง เธอขยับตัวได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้นก่อนที่เธอจะร้องโอ้ยออกมาล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ก่อนที่เกิงโยฮวาจะขมวดคิ้ว และใช้มือสัมผัสด้านล่างของเธอบริเวณต้นขา
ดงซูบินเหลือบมอง "มีอะไรผิดปกติ?"
สีหน้าของเกิงโยฮวาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ""...เจ็บขาไม่มีแรงเลย ”
"อ้าว." ดงซูบินพูดเสียงเบาๆออกมา: "ขอโทษด้วยนะ คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อวาน... ถ้าอย่างงั้นเดียวผมจะช่วยพยุงคุณเอง"
เกิงโยฮวาลุกขึ้นนั่งข้างๆ ดงซูบินอีกครั้ง แต่เห็นได้ชัดว่าเธอจะลุกออกากเตียงเธอก็ร้องออกมาอย่างคร่ำครวญเกิงโยฮวาจับขาของเธอก่อนที่จะถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไร แล้วนอนลงบนเตียง "ส่งโทรศัพท์มาให้ฉัน!"
"ได้สิ." ดงซูบินมอบโทรศัพท์มือถือให้เธอทันที
เกิงโยฮวาใช้ผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเธอไว้ และไถลหน้าปัดโทรศัพท์ ดงซูบินไม่รู้ว่าเธอตั้งใจจะโทรหาใคร
ดงซูบินเองพยายามฟังและเห็นว่าเกิงโยฮวากดโทรออกไปแล้ว กล่าวว่า "เลขาหม่า ฉัน... ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย วันนี้ช่วงเช้าฉันคงจะไม่เข้าไปนะ"
ดูเหมือนเลขาหม่าเองก็ไม่ได้ซักไซอะไรมากมาย “เข้าใจแล้วค่ะ”
เกิงโญฮวาพูดอย่างจริงจัง: "ถ้ามีเรื่องด่วนหรืออะไรที่สำคัญ รีบโทรแจ้งมายังฉันโดยตรง แต่ถ้าคิดว่ามันมีเรื่องยากที่จะต้องใช้การตัดสินใจ... ให้แจ้งที่ประชุมบอกให้พวกเขาย้ายมาประชุมตอนบ่าย...เข้าใจ!"
“รับทราบค่ะ หายไวๆดูแลสุขภาพด้วยนะคะท่านนายก”
"อืม เท่านี้แหละ"
แน่นอนว่าดงซูบินก็ได้ยินบทสนาเช่นเดียวกัน และได้ยินเสียงของเลขาหม่า
หลังจากวางสายเกิงโยฮวาก็มองมาที่เขา "คุณกำลังฟังอะไรอยู่!"
"ป่าว…ไม่มีอะไร." ดงซูบินไอกลบเกลื่อน: "ผมไม่ได้ยินอะไรเลย"
เกิงโยฮวาเองก็ไม่สนใจดงซูบินอีกต่อไป ก่อนที่เธอพยายามจะจับไปที่หัวที่มีอาการมึนๆ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ของเธอลงบนขอบหมอน นอนลงและหลับตา
ดงซูบินเองรู้สึกกังวล: "ถ้าคุณเหนื่อยก็พักเถอะ ไม่ต้องไปตอนบ่ายหรอก คุณเองก็ลุกไม่ไหวด้วยซ้ำมันเป็นความผิดของผมเองเรื่องเมื่อวาน แต่หวังว่าคุณคงจะมีความสุข ยังไงก็ตามผมต้องขอโทษคุณจริงๆ" ดูเหมือนเกิงโยฮวาจะไม่พูดอะไรทำให้ดงซูบินพูดต่อว่า: "โยฮวา คุณสัญญากับผมเมื่อคืน วันนี้คุณจำมันได้ไหมผมหวังว่าคุณจะไม่ลืมเรื่องที่คุณสัญญาไว้เมื่อคืนนะ" เมื่อเห็นเธอตื่นนอนและไม่ได้พูดอะไรทางโทรศัพท์ ดงซูบินรู้สึกว่าจำเป็นต้องเตือนเธอว่านี่เป็นเรื่องสำคัญ
เกิงโยฮวาขมวดคิ้ว “ฉันพูดอะไร”
ดงซูบินยิ้ม "ให้เงินช่วยเหลือสำนักงานเขตกวางหมิง สองล้าน และสนับสนุนนโยบายสำหรับการเตรียมรับมือป้องกันแผ่นดินไหว"
“ฉันจำไม่ได้ว่าสัญญากับคุณไว้นะ!” เกิงโยฮวามองเขาอย่างเฉยเมยและทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้
"คุณสัญญากับผมแล้ว!" ดงซูบินกระพริบตา: "คุณเป็นคนพูดกับผมเอง จะเปลี่ยนคำพูดได้อย่างไร คุณพูดไปแล้วว่าจะทำตามที่ผมขอทุกอย่างเมื่อคืน!"
เกิงโยฮวาแสดงสีหน้าเย็นชา: "ฉันไม่ได้พูด!"
“โยฮวาคุณไม่รักษาสัญญาอย่างงั้นหรอ”
“คุณตั้งหากใช้โอกาสที่ฉันไม่มีทางเลือก…คุณคิดว่าฉันโง่หรือยังไง!?”
“ฟังนะ คุณเป็นคนพูดเอง ยังไงก็ตาม คุณสัญญาแล้ว และไม่มีทางเลือกอื่น ผมต้องตัดสินใจ ถ้าอย่างงั้นจะถือว่าคุณเป็นพวกผิดสัจจะ อย่างไรก็ตาม การจัดสรรเงินทุนอาจจะได้ไม่ครบก็ได้และนโยบายเองก็น่าจะต้องได้รับอนุมัติให้ดำเนินการ” ดงซูบินเองก็รู้ดีว่าเขาใช้โอกาสที่เกิงโยฮวาไม่มีทางเลือกทำข้อตกลงกับเธอและเมื่อคืนดงซูบินเองก็ได้มอบความสุขสุดหฤหรรษ์ให้กับเกิงโยฮวาจนเธอยากกกจะปฏิเสธ
สีหน้าของเกิงโยฮวาเปลี่ยนในทันที: "สำหรับเรื่องนี้ฉันต้องคิดก่อน!"
“มันเป็นความยินยอมของคุณเอง”
“ยังจะพูดอีก! ฉันไม่เห็นด้วย!”
“คุณสัญญาแล้ว คุณมันคนขี้โกง”
"ใครเป็นคนโกง คุณหรือฉันกันแน่"
ดงซูบินเองร้องขอเกิงโยฮวาอย่างสุดใจและกล่าวหาว่าเกิงโยฮวาไม่รักษาสัจจะ ไม่ทำตามคำพูดที่พูดไว้และทำเป็นลืมคำสัญญา แต่ดูเหมือนมันจะไร้ประโยชน์! อย่างไรก็ตามดงซูบินไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญในการพูดให้รู้สึกผิด เมื่อเห็นว่า เกิงโยฮวา จำมันไม่ได้ เขาเพียงแค่คว้าผ้าห่มแล้วโยนมันลงไปด้านล่างเตียงเพื่อให้ร่างของเกิงโยฮวาที่แต่เดิมคลุมไว้ใต้ผ้าห่มนั้นเผยออกมาให้เขาเห็นร่างกายที่เปลือยเปล่า.
"คุณกำลังทำอะไรอยู่!"
"คุณจะไม่เห็นด้วยจริงๆใช่ไหม?
เกิงโยฮวาตอบอย่างเย็นชา: "ถ้าเป็นอย่างงั้นคุณจะทำอะไรฉัน!"
คิดจะลองดีกับฉันหรอ? ดงซูบินรีบลุกขึ้นไปนั่งค่อมตัวของเกิงโยฮวา และมองตาของเธอโดยไม่ลังเล “จะให้ผมลองย้อนความหลังเรื่องเมื่อคืนไหมล่ะ”
เกิงโยฮวามองดงซูบินด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ลองดูสิ!”
ดงซูบินอดไม่ได้ที่จะรีบออกไป เขาหยิบถุงยางอนามัยกล่องสุดท้ายออกมาทันทีเมื่อคืนนี้ หยิบกล่องสุดท้ายออกมา ขยับต้นขาของเธอ และเริ่มที่จะมีอะไรกับเกิงโยฮวาอีกครั้ง
"เดี๋ยวก่อน!" เกิงโยฮวาตะโกนออกมาทันที ร่างกายของเธอกระตุกและสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป
ในตอนแรกดงซูบินเองทำให้เธอไม่พอใจ แต่หลังจากเมื่อคืนมันสุดยอด และเธอยังจำความรู้สึกนั้นได้ จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเย้ายวน
"ดึงผ้าม่าน!"
"……ไม่."
“ฉันให้คุณดึงม่านออก!”
"……ไม่."
เกิงโยฮวาหันหน้าไปทางอีกทางและกลืนน้ำลาย อันที่จริง เอวและแขนขานั้นแน่น ร่างกายของเกิงโยฮวาดูเหมือนจะสั่นคลอนอย่างควบคุมไม่ได้ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นปรากฏขึ้นมาที่ปากของเธอ และเธอพยายามหลับตา เม็ดเหงื่อของเธอหยดออกมา ตอนนี้สมองของเธอวางเปล่า ต้นขาและร่างกายตอบสนองอย่างต่อเนื่องร่างกายก็นิ่มนวล และเธอก็เสร็จอีกครั้ง
นี่แค่ไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้น
ดงซูบินรู้ว่าเกิงโยฮวานั้นโดนมามากเมื่อคืนนี้ ดังนั้นระยะเวลาสำเร็จความใคร่ของเธอก็ลดลง อีกทั้งเธอนอนเพียงแค่สี่ชั่วโมง
ดงซูบินเห็นแล้วก้มปากจูบปากเธอ "คุณช่างงดงาม."
เกิงโยฮวาไม่ได้พูด แต่เธอเพียงแค่อ้าปากค้างและไม่สามารถพูดอะไรได้
เป็นครั้งแรกในวันที่สดใสนี้ และ ดงซูบินเห็นทุกการแสดงออกของเกิงโยฮวาทุกส่วน ทุกตารางนิ้วของผิวหนังดงซูบินเห็นมันได้ชัดเจน และเขาก็ตื่นเต้นมาก มันต่างกันกับเมื่อคืนที่เห็นเธอผ่านเพียงแสงของดวงจันทร์เท่านั้น ดงซูบินเองรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดดงซูบินเองก็รู้สึกตะลึงกับร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเกิงโยฮวา ดงซูบินรู้สึก สับสน ไม่มีร่างกายที่สวยงามเช่นนี้ในโลกใบนี้อีกแล้ว
มันทั้งนุ่มและลื่นมาก
ไม่ต้องพูดถึงเมื่อได้ใช้ลิ้นริมรสมันมันยากที่จะอธิบาย
“ผมบอกไว้ก่อนเลยว่า คุณเป็นคนบอกผมเองให้ผมลอง” ดงซูบินใช้พลังพิเศษกับตัวเองและพูดว่า: "เปลี่ยนท่าทางของคุณท่าทางนี้มันธรรมดาไป"
เกิงโยฮวามองไปที่เพดานโดยไม่สนใจดงซูบินและไม่พูดอะไร
ดงซูบินเริ่มบรรเลงเพลงรักอีกครั้ง
ร่างกายของเกิงโยฮวาเริ่มยืดออกและการหายใจเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ดงซูบินกระแทกตัวเขาไป "จำได้หรือยังเรื่องเมื่อคืน"
ดงซูบินได้คิดถึงเรื่องเมื่อคืน นั้นเป็นครั้งแรกที่เขาได้เลียน้องสาวของเกิงโยฮวา ตอนนี้เขาพลิกตัวกลับจริงๆ แล้วทั้งสองมือก็จับเตียง คุกเข่าลงต่อหน้าดงซูบินและบั้นท้ายที่สวยงามก็หันหน้าออกไปจากเขา
ดงซูบินตกตะลึงและไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง เมื่อดูครั้งแรกที่นายกเทศมนตรีโยฮวาให้ความร่วมมือ เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไปลย เขาบีบสะโพกของเธอทันทีและเริ่มบรรเลงเธอจากด้านหลังอย่างตื่นเต้น
ยี่สิบนาทีต่อมา
ดงซูบินกับเกิงโยฮวานอนอยู่บนเตียงหอบและอารมณ์ยังคงอยู่ในสถานะที่น่าตื่นเต้นมากปล่อยให้ท่าทางของเกิงโยฮวา อ้อยอิ่ง ดงซูบินไม่เคยคิดเคยฝันเลยไม่ได้คาดหวังนายกเทศมนตรีโยฮวาจะเป็นพวกบ้าเซ๊กส์ขนาดนี้จริงๆแล้วเชื่อฟังแม้ว่าจะเป็น เมื่อเธอหมดแรงไป ดูเหมือนเกิงโยฮวาเองจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วและกลับมาอยู่ในสภาพเดิมเมื่อคืน
ดงซูบินพูดที่ข้างหูของเธอ: “เรื่องของการจัดสรรงบคุณยินยอมไหม?”
เกิงโยฮวานอนลงอย่างแผ่วเบา หอบ: "มือถือ... ขอ... ฉันอนุญาต!"
"อนุญาต." ดงซูบินมอบมือถือให้กับเธอ
เกิงโยฮวาลูบตาของเธอสูดลมหายใจและกดเบอร์โทรศัพ์โทรออก “เฮ้ ฉันเอง...... คุณช่วยติดต่อสำนักการเงิน แล้วอนุมัติเงินไปที่สำนักงานเขตกวางหมิง เงินจะต้องถูกโอนก่อนวันพรุ่งนี้ 1.5 ล้านหยวน”
อีกด้านหนึ่ง เลขาหม่าที่รับสาย "แล้วงบประมาณที่จะให้ สำนักงานถนนไบร์ทล่ะ"
“ทำตามที่ฉันบอก!”
“เข้าใจแล้วค่ะ.. ทำเดี๋ยวนี้”
เมื่อตัดสายโทรศัพท์ดงซูบินอดไม่ได้ที่จะลืมตาและพูดว่า: "นั่นไม่ใช่สองล้านเหรอ?"
"ขอน้ำหนึ่งแก้ว!" เกิงโยฮวาขว้างโทรศัพท์มือถือของเธอ ก่อนจะส่ายหน้าไปมาและหลับตา ดูเหมือนเธอแทบจะคุมสติไม่อยู่ “หนึ่งจุดห้าล้าน! เท่านี้!”
หนึ่งจุดห้าล้านหยวน
นี้ก็ถือว่ามากพอแล้ว.
ดงซูบินปีนขึ้นจากเตียงและให้น้ำแก่เธอ "ขอบคุณครับ ดื่มสิ"
หลังจากได้สิ่งที่หวังดงซูบินก็แสดงรอยยิ้มออกมามันไม่ง่ายเลยในครั้งนี้กว่าจะชนะนายกเทศมนตรีโยฮวา สาวสวยเย็นชาคนนี้ได้ทำเอาฉันเหนื่อยเลยนะเนี่ย!