บทที่ 47 2,000
บทที่ 47 2,000
พูดตามตรง มู่เฟิง รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะหากการคาดเดาของเขาถูกต้องทักษะการรักษาธาตุไม้ของเขาจะสามารถแลกเปลี่ยนได้ในทันที!
เพื่อความปลอดภัยเขาจึงส่งสัญญาณให้กลับ ไป๋หยา เพื่อมองหาต้นไม้ชนิดอื่นต่อไปส่วนเขาหันหลังและแอบสื่อสารกับระบบ
“ระบบส่งภารกิจ!” มู่เฟิงพูดขึ้น
ระบบในหัวของเขาเด้งขึ้นมีหน้าจอภารกิจและเขียนไว้ว่า
“ได้พบพืชกินได้ ได้รับ 200 คะแนน!”
“ตอนนี้คะแนนความสำเร็จคือ 1700 คะแนน!”
“เยส!” มู่เฟิง ตะโกนขึ้นในใจ เขาอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม ไป๋หยา ที่อยู่ด้านข้างยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เห็น มู่เฟิง วิ่งพลางหัวเราะเสียงดัง
“มาเร็วๆเข้า ไป๋หยา ที่นี่มีดอกไม้ชนิดหนึ่งที่กินได้ หวานกว่าเมื่อครู่อีก!”
“อะไรนะ!” ไป๋หยา ดวงตากลมโตเต็มด้วยความประหลาดใจ
“มีดอกไม้ที่กินได้งั้นหรือ”
“การที่ติดตามพี่มู่เฟิง ออกมาในครั้งนี้ช่างสุดยอดแม้แต่ดอกไม้ก็ยังกินได้!”
แม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัยแต่ ไป๋หยา ก็ยังคงวิ่งติดตามไป ก่อนที่นางจะวิ่งทัน มู่เฟิง มู่เฟิงก็รีบดึงกิ่งไม้ที่ปกคลุมไปด้วยดอกไม้สีขาวจากต้นไม้ต้นหนึ่ง
“ดอกไม้ในนี้กินได้หรือ?” ไป๋หยา ถามโดยไม่รู้ตัวใบหน้าอันงดงามเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ แต่ มู่เฟิงคว้าดอกไม้ขึ้นมาใส่ปาก มันหวานฉ่ำ มันคือดอกอาเคเซีย
ไป๋หยา และคนอีก 2 คนที่ตามมาอยู่ด้านหลังไม่ได้ตกใจเหมือนก่อนหน้านี้เขาเอื้อมมือไปหยิบพวงดอกไม้แล้วใส่เข้าปาก ต่อมาก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจด้วยความเอร็ดอร่อยของดอกอาเคเชีย
มู่เฟิง รู้สึกพอใจและสงบสติอารมณ์พึมพำในใจว่า
“ระบบส่งภารกิจ!”
ทันทีระบบก็ปรากฏขึ้น
“ได้พบดอกไม้กินได้และได้รับคะแนน 200 คะแนน!”
“ตอนนี้มีคะแนนความสำเร็จ 1900 คะแนน!”
มู่เฟิง แทบจะโห่ร้องด้วยความดีใจ “ยังเหลืออีก 100 คะแนน!”
ต่อจากนี้ก็เป็นเรื่องง่ายแล้วความสำเร็จ 100 คะแนนเขาไม่จำเป็นต้องคิดหาวิธีอื่นตราบใดที่เขาพบไม้ที่เหมาะสมที่จะผลิตโต๊ะเก้าอี้เขาก็สามารถรวบรวมคะแนนได้ถึง 2000 คะแนน!
“หาไม้กันเถอะ!” มู่เฟิง ตะโกนเสียงดัง
คราวนี้แม้แต่ไป๋หยาก็ไม่เข้าใจและมองไปยังคนอีก 2 คนที่อยู่ด้านหลังเพื่อที่จะส่งสายตาสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับ มู่เฟิง หลังจากนั้นไม่นาน มู่เฟิง ก็พบกับท่อนไม้ที่เหมาะสม
ดูเหมือนว่ามันเป็นต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาและตายลงในป่าแห่งนี้ มู่เฟิง ใช้เครื่องมือช่าง และเลื่อยไม้ให้คนแบกกลับไป
เมื่อพวกเขาเห็น มู่เฟิง เลื่อยไม้ ด้วยเลื่อย ทั้ง 3 คนที่อยู่ข้างๆต่างอุทานออกมาอีกครั้ง
ไป๋หยา ถึงกับอุทาน “พี่มู่เฟิง นี่คงเป็นอุปกรณ์ระดับทองคำ?ยังมีอีกหรือไม่ขอข้าซักชิ้นได้ไหม แบบนี้เวลาที่พวกเราออกมาเก็บไม้แห้งจะได้ประหยัดแรงขึ้นมาก!”
“ได้สิ!” มู่เฟิง พยักหน้า “แต่ต้องรออีก 2 วันนะ!”
เขาตัดสินใจว่าในตอนนี้เขาจะไม่พยายามดึงของออกจากระบบเพราะเขาจำเป็นที่จะต้องเก็บสะสมแต้มให้ได้ 2,000 คะแนนเพื่อแลกกับทักษะการรักษาธาตุไม้
และเมื่อเขาสามารถจับหมูป่าได้เขาจะได้รับความสำเร็จอีก 300 คะแนนและภารกิจรักษาความปลอดภัยของเผ่าอีก 500 คะแนน เขาวางแผนที่จะใช้คะแนนเหล่านี้แลกอุปกรณ์เลื่อยให้กับ ไป๋หยาและคนอื่นๆ
เขามองไปที่หน้าจอแลกเปลี่ยน คะแนนที่ต้องใช้สำหรับแลกเลื่อยออกมาก็คือ 50 คะแนนและขีดจำกัดการแรกก็คือ 3 ชิ้น
เมื่อเขาพูดไปเช่นนั้นเห็นได้ชัดว่าไป๋หยาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเมื่อเห็นว่า มู่เฟิง สัญญาว่าจะหามาให้นาง ดวงตาของ ไป๋หยา เป็นประกายและมีความสุขกระโดดโลดเต้นไปมา “เยี่ยมไปเลย!”
ไม้ที่ถูกเลื่อยถูกนำมาไว้ที่ถ้ำของ มู่เฟิง อย่างรวดเร็ว เขาให้ ไป๋หยา ไปเรียกหลี่หูมา และเรียกคนแก่ชราที่อายุมากในเผ่ามา 2-3 คน เขาวางแผนที่จะมอบทักษะช่างไม้ให้กับชายชราเหล่านั้นและพวกเขาจะคอยผลิตเครื่องมือในเผ่า
คนชรารู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าถูกเรียกตัวจาก มู่เฟิง ในฐานะที่เป็นคนชราในเผ่าพวกเขาไม่อาจมีส่วนร่วมในกิจกรรมของเผ่าอีกแล้ว แล้วเมื่อชนเผ่าประสบปัญหาเรื่องอาหาร สิ่งแรกที่ชนเผ่าต้องทำก็คือลดอาหารของคนแก่ชราเหล่านี้
หากเผ่าต้องอพยพพวกเขาจะเป็นฝ่ายที่ถูกทอดทิ้ง ดังนั้นพวกเขาจึงหวงแหและตื่นเต้นในสิ่งที่ มู่เฟิง นำมาสู่เผ่าโดยเฉพาะผู้เฒ่าที่ไม่สามารถอพยพได้ เมื่อรู้ดังนั้นมู่เฟิงตัดสินใจให้พวกเขามาเรียนรู้ทักษะของช่างไม้
นอกจากนี้ช่างไม้ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาออกไปผจญภัยหรือเป็นแรงงานที่ต้องใช้แรงกายหนักเป็นพิเศษ มู่เฟิง หยิบเครื่องมือช่างไม้ออกมาและเริ่มเลื่อยไม้ ตัดและเจาะรูต่อหน้าคนเหล่านั้น
ท่อนไม้แต่เดิมมีทั้งรอยถูกเลื่อยและความสั้นยาวไม่เท่ากันดังนั้นหลังจากการไสขัดเงาทำให้มันดูเรียบเนียนมากยิ่งขึ้น
หลังจากทำสำเร็จ มู่เฟิง ก็ใช้สิ่วเจาะรูที่เชื่อมต่อกันทุกจุด จากนั้นเขาก็ยึดแผ่นไม้กว้าง 20เซนติเมตร และหนา 3-4 เซนติเมตร เนื่องจากไม่มีตะปูเหล็ก เขาก็ขุดรูเล็กๆ ใช้มีดตัดตะปูไม้แทนและเอาไม้อีกแผ่นมาวางรวมกันกลายเป็นโต๊ะที่พร้อมใช้งาน
เมื่อทำสำเร็จ มู่เฟิงก็ยึดขาไม้สี่เหลี่ยมทั้ง 4 ขา แล้วใช้ปลายขวานเคาะเพื่อยึดกลับ 4 ขาง่ายๆ
ตอนนี้โต๊ะพร้อมแล้ว ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง
“สิ่งนี้เรียกว่าโต๊ะงั้นหรือ?” หลี่หู เบิกตากว้าง ยื่นมือออกไปจับโต๊ะและรู้สึกถึงสิ่งแปลกใหม่
“สิ่งนี้ใช้อย่างไร?”
“ง่ายมาก แต่พวกท่านต้องรออีกหน่อย!”
หลังจากพูดจบ มู่เฟิง ก็หยิบแผ่นไม้ขึ้นมาอีกแผ่นที่เจาะรู 4 รูไว้ก่อนหน้านี้จากนั้นใช้สี่เหลี่ยมผืนผ้าที่สั้นกว่าวางลงล็อกแล้วเคาะให้เข้าที่ก็จะกลายเป็นม้านั่งขนาดเล็ก
จากนั้น มู่เฟิง ก็วางม้านั่งไว้ที่หน้าโต๊ะ วางชามหินและตะเกียบไว้บนโต๊ะก่อนจะนั่งลง
ตอนนี้ทุกคนไม่จำเป็นต้องได้คำอธิบายอะไรจาก มู่เฟิง แล้วทุกคนเข้าใจแล้วว่าสิ่งที่เรียกว่าโต๊ะและม้านั่งนั้นใช้ทำอะไร
หลี่หูถลึงตาแทบถลนและกล่าวว่า “หัวหน้าเผ่าข้าเองก็จะหัดทำโต๊ะเหมือนกัน!”
ในเวลาเดียวกันเสียงแจ้งเตือนของระบบก็ดังขึ้นในหัวของ มู่เฟิง
“ทำโต๊ะและม้านั่งสำเร็จได้รับคะแนน 100 คะแนน”
“ตอนนี้คะแนนความสำเร็จคือ 2,000 คะแนน!”