บทที่ 45 เพียงเพื่อความสำเร็จ

บทที่ 45 เพียงเพื่อความสำเร็จ

หมิงกวง ตกใจเมื่อได้ยินว่า มู่เฟิง จะไปจับหมูป่าและรู้สึกดีใจอีกครั้ง เขาจำได้ว่าการล่าสัตว์ครั้งล่าสุดของ มู่เฟิง ที่พาพวกเขาออกไปนั้นได้การเก็บเกี่ยวกับมามากมาย

“มู่เฟิง เจ้าต้องการที่จะจับหมูป่านั้นหรือ?”

“ใช่ ข้าคิดว่า ซั่วเฟิง ได้บอกเจ้าแล้ว ภูเขาตะวันออกมีหมูป่าอยู่ไม่น้อย!” มู่เฟิง พยักหน้า

“เยี่ยมไปเลย!  หมิงกวง กำหมัดแน่น

“หมูป่าอร่อยกว่าเนื้อสัตว์ป่าตัวอื่นๆมากเพียงแต่พวกมันดุร้ายเกินไปแต่จะจับพวกมันอย่างไรล่ะ?”

มู่เฟิง ถามขึ้น “ก่อนหน้านี้พวกเจ้าจับหมูป่ากันอย่างไร”

“ก่อนหน้านี้ทีมล่าสัตว์ได้ร่วมมือกันเลือกหมูป่าขนาดเล็กเพื่อโจมตี มันเป็นเรื่องโชคดีถ้าเราจะเจอหมูป่าสัก 1 หรือ 2 ตัวหากพบจำนวนมากพวกเราจะอ้อมหลบไปเท่านั้น!”

พูดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปหา มู่เฟิง

“ข้าได้ยิน ซั่วเฟิง บอกว่ามีหมูป่าภูเขาตะวันออกมากกว่า 40 ตัวงั้นหรือ?”

“ใช่อย่างน้อยก็ประมาณ 40 ตัว!”

“เยอะขนาดนั้นมันอาจจะอันตรายเกินไปหรือเปล่า?” หมิงกวง มองไปที่ มู่เฟิง อย่างลังเล  ที่จริงแล้วตามความหมายของเขา หมูป่ากลุ่มใหญ่ขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลย ต้องจับไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ มู่เฟิง กลับพูดว่าเขามีวิธีที่จะจับมัน ตอนนี้ไม่ใช่แค่ หมิงกวง เท่านั้นแม้แต่หลี่หูและคนอื่นๆก็คิดเช่นเดียวกัน

มู่เฟิง พยักหน้า “อันตรายย่อมมีแน่นอน ข้ามาหาท่านเพื่อปรึกษาหาวิธีจับหมูป่า”

หมิงกวง แบมือ “ก่อนหน้านี้พวกเรามากกว่า 50 คนจับได้ครั้งละ 2-3 ตัวเท่านั้น  หากไม่ระวังอาจได้รับบาดเจ็บได้ ไม่รู้ว่าจะจับพวกมันยังไง”

มู่เฟิง ขมวดคิ้ว เขาคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้ขึ้นมาเช่นกันเขาถามอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นท่านลองช่วยกันคิดว่าพื้นที่ที่มีหมูป่าอยู่มีลักษณะเป็นอย่างไรแล้วค่อยมานั่งคิดกัน?”

หมิงกวง พยักหน้า “ไม่มีปัญหาขอเวลาข้า 2 วันข้าจะหาพื้นที่ที่อยู่ของมัน”

“งั้นก็ดี!” มู่เฟิง พยักหน้า “งั้นก็ดีภายใน 2 วันนี้เจ้าไปที่ภูเขาตะวันออกเพื่อหาลักษณะนิสัยของหมูป่า นำ ซั่วเฟิง ไปด้วยแล้วยังมีคนอื่นเก็บผักที่ข้าได้ทำเครื่องหมายเอาไว้หลังจากนั้นอย่าลืมเก็บเห็ดกลับมาด้วย”

“ผักชีฝรั่งให้ขุดรากกลับมา ข้าจะปลูกพวกมันในเผ่า”

“ได้! ท่านได้โปรดวางใจ!” หมิงกวง ให้คำมั่นว่าจะยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง

มู่เฟิง กลับมาว่างอีกครั้งและคิดถึงวิชารักษาธาตุไม้อีกครั้ง

“ไม่ได้ ต่อให้ไปจับหมูป่าได้ก็ต้องใช้เวลาอีก 2 วันตอนนี้ไม่สามารถแลกเปลี่ยนคะแนนได้!”  มู่เฟิง รู้สึกกังวลมาก หลังจากนั้นเขาก็ตบไปที่หน้าผากตัวเองแล้วสื่อสารกับระบบทันที

“ระบบเข้าสู่หน้าจอภารกิจ!”

ระบบเด้งหน้าภารกิจขึ้นมาทันที

มู่เฟิง ถามในใจ “มีงานเกี่ยวกับเครื่องมือการผลิตหรือไม่!”

ระบบเด้งขึ้นมาเป็นหน้าจอย่อยซึ่งทั้งหมดเกี่ยวกับงานสร้างเครื่องมือ

“ไอ้ชิบ!”มู่เฟิง อุทานออกมา

“เยอะขนาดนี้เลยหรอ!”

เขามองไปที่ภารกิจที่เขาเคยทำ

“ภารกิจ: สร้างลูกกลิ้งสำเร็จ 100 คะแนน!”

“ช่างน้อยนัก!” มู่เฟิง คร่ำครวญในใจ

“เนื่องจากวิธีทำและเครื่องมือของการขุดบ่อถูกแลกออกมาจากระบบดังนั้นความสำเร็จจึงน้อยลง หากกระบวนการผลิตทั้งหมดทำด้วยตัวเองจะได้คะแนนความสำเร็จสูงขึ้น!”

“แบบนี้นี่เอง!”  มู่เฟิงประหลาดใจ

“ถ้าข้าทำชุดโต๊ะเก้าอี้และมานั่งด้วยตนเองข้าจะได้รับคะแนนความสำเร็จมากน้อยเพียงใด!”

“200 คะแนน!”ระบบตอบ

“แล้วพวกเครื่องปั้นดินเผาล่ะ?”

“500คะแนน!”

“นี่…” มู่เฟิง รู้สึกประหลาดใจและสงสัย

“ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้?” ระบบตอบว่า “คำตอบทั้งหมดที่ได้จากระบบจะขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมและเงื่อนไขของคุณ จากปัจจุบันความยากลำบากในการทำโต๊ะและเก้าอี้ม้านั่งต่ำกว่าเครื่องปั้นดินเผา!”

“ในทำนองเดียวกันการเกิดขึ้นของเครื่องปั้นดินเผาในประวัติศาสตร์ไม่ได้มีเพียงเครื่องมือสำหรับสินค้าแต่ยังมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อสุนทรียศาสตร์วัฒนธรรมและงานฝีมือสำหรับคนรุ่นหลัง”

“เข้าใจแล้ว!”  มู่เฟิง พยักหน้า ขณะเดียวกันในใจก็เข้าใจถึงมาตรฐานการตัดสินความสำเร็จของระบบ

“ถ้าเช่นนั้น ข้าสามารถทำโต๊ะเก้าอี้มานั่งได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง!” หลังจากพูดเสร็จเขาก็รีบไปหาไม้ในเผ่าทันที แต่ปัญหาก็คือไม่มีไม้ที่เหมาะสมสำหรับทำเฟอร์นิเจอร์ในชนเผ่า เขาคิดไปคิดมาจึงเดินไปหาหลี่หูและหวังว่าเขาจะรู้ว่าไม้แห้งอยู่ที่ไหน

หลี่หูกำลังพูดคุยอยู่กับชิงหยาและหงหยาเมื่อเห็น มู่เฟิง เดินมาก็รีบเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า

“หัวหน้าเผ่า!”

ชิงหยาและหงหยาก็รีบแสดงความเคารพ “หัวหน้าเผ่า!”

มู่เฟิง โบกมือ “เรียกข้าว่า มู่เฟิง ก็พอ!”

พูดจบเขาก็หันไปมองหลี่หู “ท่านลุงที่ไหนจะมีไม้แห้งและแข็งแรงบ้าง?”

“ไม้แห้งนั้นหรือ?”หลี่หูแปลกใจ

“ไม่แห้งล้วนถูกผ่าเป็นฟืนในเผ่า ท่านต้องการอะไร?”

“ถ้าอยากใช้พวกมันเป็นโต๊ะและเก้าอี้!” มู่เฟิงยิ้ม

“โต๊ะ เก้าอี้อย่างนั้นหรอ?” หลี่หูถามอย่างแปลกใจ “มันคืออะไร?”

“มันคือสิ่งของที่จะเอามาใช้ โต๊ะสามารถวางของได้ เก้าอี้สามารถใช้นั่ง!”

หลี่หูขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ไม่เข้าใจว่า มู่เฟิง พูดอะไรจึงได้แต่พูดตามตรงว่า “ไม้แห้งมักถูกรวบรวมโดยผู้หญิงในเผ่า จริงสิ ไป๋หยา กับแม่ของนางเองก็เก็บไม้แห้งมา ถ้ายังไงข้าจะไปเรียก ไป๋หยา ให้มาหาท่าน”

“ดี!” มู่เฟิง พยักหน้า

ในเวลาเดียวกันก็คิดถึง “คะแนนความสำเร็จ 100 คะแนนกำลังใกล้เข้ามาแล้ว!”