“ฝีมือในการจับไก่ของข้านั้นไม่ค่อยดีนักแต่ข้าสามารถจับสัตว์ป่าตัวอื่นได้ดีกว่า! แต่ก็ไม่มีใครคาดคิดว่าหัวหน้าเผ่าจะจับมันได้มากขนาดนี้ในครั้งเดียว! ตอนนี้เรารู้วิธีที่จะจับไก่แล้วพรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปในป่าเพื่อดูว่ามีไก่ฝูงอื่นอีกหรือไม่”

“อืม ได้สิ!” มู่เฟิง พยักหน้า “กรงไก่ของเรายังมีขนาดใหญ่และยังใส่ได้อีก 1-200 ตัวไม่มีปัญหา ถ้าใส่ไม่ได้จริงๆเราก็แค่สร้างกรงขึ้นมาใหม่!”

“เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราก็จะมีไก่กินทุกวัน!”

“ดีจังเลย”หลี่หูพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ถ้าเช่นนั้นข้าคิดว่าเผ่าใหญ่ๆคงไม่มีเหมือนพวกเรากระมัง?”

มู่เฟิง หัวเราะและกล่าวว่า “ข้าไม่สนใจว่าเผ่าใหญ่จะมีหรือไม่แต่เผ่าต้าเจียงของเราจะดีขึ้นมากในอนาคต!”

หลังจากพูดประโยคนี้ เขาก็รู้สึกแปลกๆในใจและคิดว่า

“ถ้าคนในชาติก่อนมาได้ยินคงหัวเราะเยาะข้า และคิดว่า ข้าคงมีความรู้แค่เรื่องอาหารกระมัง”

แต่สิ่งที่ชนเผ่าระดับล่างต้องแก้ไขมากที่สุดก็คือปัญหาการอิ่มท้อง ถ้าท้องไม่อิ่มก็จะคุยเรื่องอื่นไม่ได้

กองทัพต้องเดินด้วยท้อง!

มู่เฟิง รู้สึกสบายใจและกล่าวว่า

“ช่วงนี้หน่วยล่าสัตว์ไม่จำเป็นต้องออกไปเสี่ยงล่าสัตว์อีกต่อไป แล้วทุกๆวันให้คนสองสามคนออกไปดูกับดักว่ามีแกะหลงลงไปในกับดักหรือไม่ ถ้ามีก็นำกลับมา!”

หลี่หูพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้วหัวหน้าเผ่า อุกะอุกะ!”

เขาหยุดไปครู่นึงก่อนจะเอ่ยอย่างเครียดแค้น “น่าเสียดายที่เกลือในเผ่าไม่พอไม่อย่างนั้นจะสามารถใช้น้ำเกลือล่าแกะป่าได้อีกซัก 2 ครั้ง พวกเราจะต้องเก็บเกี่ยวได้มากกว่าตอนนี้อย่างแน่นอน!”

“นี่เป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้!” มู่เฟิง สายหน้าอย่างใจเย็น

“ตอนนี้เผ่าขาดแคลนเกลือและขนสัตว์จึงไม่สามารถออกไปไหนได้ชั่วคราว นอกจากการจับแกะป่าแล้ว ลุง หมิงกวง ยังสามารถพาคนไปจับปลาที่ทะเลสาบต้าหลงและไก่ได้อีกด้วย!”

“ถ้าคนจากเผ่าวิหคเขียว รักษาคำพูด อีกเพียงไม่กี่วัน นางจะต้องส่งคนเอาเกลือมาให้ เมื่อถึงเวลานั้นเราจะมีเกลือและขนสัตว์ เราจะสามารถออกไปล่าได้อีกครั้ง!”

“เผ่ามังกรเหมิงที่น่ารังเกียจ!” หมิงกวง พูดอย่างเครียดแค้น

“ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่รักษาสัญญา พวกเราจะเกือบสูญพันธุ์ไปได้อย่างไร!”

“ต้องแก้แค้น!” หมิงกวง กำหมัดแน่นกระแทกเข้ากับแผ่นหินอย่างแรง

หัวใจของ มู่เฟิง สั่นสะท้าน ฉับพลันเขานึกได้ว่าหลายวันที่ผ่านมาเรื่องของเผ่ามังกรเหมิงไม่ได้เป็นหัวข้อในการสนทนา ถ้าพวกเขาย้อนกลับมา เผ่าของเขาจะไม่โชคร้ายซ้ำอย่างนั้นหรือ?”

“ไม่ได้ไม่ว่าเผ่ามังกรเหมิงจะมาหรือไม่ เราจะต้องมีสติเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้นวันหนึ่ง ถ้าเกิดพวกเขาบุกเข้ามาเผ่าทั้งเผ่าอาจจะโชคร้าย!”

เมื่อคิดได้ดังนั้น มู่เฟิง ก็กล่าวขึ้นว่า

“แม้ว่า ตอนนี้เราไม่สามารถแก้แค้นได้ทันทีแต่การป้องกันของเผ่าจะต้องเตรียมให้พร้อม เอาอย่างนี้พรุ่งนี้ส่งคนออกไป 10 คนเพื่อจับแกะส่วนคนอื่นๆอยู่ในเผ่า!”

“หา?”หมิงกวง ประหลาดใจอีกครั้ง

“ทำไมล่ะ?”

“พวกเราจะต้องป้องกันการปล้นสะดมของเผ่ามังกรเหมิงตลอดเวลา!” มู่เฟิง พูดเสียงต่ำ

“มีเพียงการเตรียมพร้อมสำหรับการป้องกันและอาวุธของเผ่าเท่านั้นที่จะสามารถรับประกันได้ว่าเราจะไม่พ่ายแพ้เมื่อพวกเขากลับมาอีกครั้ง!”

“เข้าใจแล้วอุกะอุกะ!” ทุกคนตระหนักได้ถึงความรุนแรงที่ มู่เฟิง พูดถึงสีหน้าของพวกเขาแปรเปลี่ยนเป็นตื่นตะลึง เห็นได้ชัดว่านอกจากความเกลียดชังแล้วยังมีเงามืดของเผ่ามังกรเหมิงทิ้งไว้ในใจของพวกเขา

มู่เฟิง ส่ายหัวเมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขา เขาต้องการให้เผ่าของเขาให้ความสำคัญกับเรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะกลายเป็นคนหดหู่เช่นนี้

เขาตบมือเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วง ทุกคนมีกำลังใจพรุ่งนี้แค่ทำตามที่ข้าบอก ถ้าคนของเผ่ามังกรเหมิงยังกล้าที่จะมา พวกเราก็จะสามารถเอาชนะพวกเขาได้!”

ทุกคนมองไปที่ มู่เฟิง

“หัวหน้าเผ่าท่านมีวิธีใด?”

โดยเฉพาะ ไป๋หยา ดวงตากลมโตของนางเต็มไปด้วยความเลื่อมใส

“พี่มู่เฟิง ท่านพูดเรื่องจริงนั่นหรอ?”

“ต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน!” มู่เฟิงสาบาน

เช้าวันถัดมาหน่วยล่าสัตว์ 10 คนของเผ่าก็ออกไปนอกเผ่าหลังจากนั้น มู่เฟิง ก็เรียกคนที่เหลือมาที่หน้ากระท่อมมุงจาก

“หลี่หู พาคน 20 คนไปขุดบ่อน้ำ แล้วใช้โคลน ยัดเข้าไปในรอยแยกของหินบนกำแพงเหมือนที่ข้าเคยทำ!”

“ระวังด้วย โคลนที่ดีต้องไม่นิ่มและแข็งเกินไป หากมีเศษหินก็ใส่ลงไปในดินโคลนด้วยแล้วคนมันให้เข้ากันก่อนที่จะปิดรอยแยกบนกำแพงแล้วปาดให้เรียบ!”

มู่เฟิง สาธิตเรื่องนี้แล้วมอบให้ หลี่หู เป็นคนจัดการ คนในเผ่าต่างมีสีหน้าประหลาดใจ

“หมิงกวง พาคน 20 คนไปตัดไม้ไผ่ที่ภูเขาทางเหนือ อย่าตัดต้นเล็กเกินไป เอาหนาเท่าแขนของข้าตัดเป็นท่อนยาวขนาดนี้ เอามาทำหอก!”

“สำหรับคนอื่นๆ ไปยกหินที่อยู่นอกกำแพงขึ้นมาแล้วมากองไว้เป็นกองกอง!”

บางคนอดถามไม่ได้ว่า “หัวหน้าเผ่าพวกเรากำลังทำอะไรกัน?”

มู่เฟิง ยิ้มกว้าง “แน่นอนว่าปกป้องเผ่าน่ะสิ!”

“ครั้งนี้ขอเพียงแค่เผ่ามังกรเหมิงยังกล้ามาที่เผ่าของเรา ข้าจะทำให้พวกเขาไม่มีวันหวนกลับไปได้!”