บทที่ 4 ภารกิจสร้างเผ่า
บทที่ 4 ภารกิจสร้างเผ่า
“หัวหน้าเผ่า!”
ทุกคนมองไปที่ มู่เฟิง และรอให้เขาพูด
“ข้า..” มู่เฟิง อยากจะพูดแต่ก็หยุดมองชายชราเพื่อขอความช่วยเหลือ ชายชราส่ายหัว
“ข้าบอกไปแล้วว่าตอนนี้เจ้านั้นคือหัวหน้าเผ่า!”
“ข้า?” มู่เฟิง รู้สึกกังวลเล็กน้อย เขาเพิ่งเข้ามายังโลกนี้และจะต้องรับภาระอันหนักอึ้งเพื่อกอบกู้สถานการณ์อีกนั้นหรือ?
ในตอนนั้นเองระบบก็แจ้งเตือนอีกครั้งในหัวของเขา
ภารกิจที่ 1: ช่วยให้เผ่าผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากและประสบความสำเร็จได้รับคะแนน 300 คะแนน
ภารกิจที่ 2: แก้ปัญหาการอยู่รอดของชนเผ่า ได้รับคะแนน 500 คะแนน
ภารกิจที่ 3: สร้างขวัญและกำลังใจของเผ่า ได้รับคะแนน 200 คะแนน
“เฮ้อ ไม่มีทางเลือกอื่น ภารกิจของระบบได้แสดงออกมาแล้ว!” มู่เฟิงเกาหัวอย่างจนปัญญา เขาทำได้เพียงรับภารกิจเท่านั้น
อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าเผ่า เขาไม่อยากเป็นผู้บัญชาการที่เผด็จการ
เขาครุ่นคิดถึงวิกฤตที่เผ่ากำลังเผชิญหน้าอยู่ เพลิงศักดิ์สิทธิ์ถูกปล้นไป พวกเขาถูกปล้นสะดม ความสูญเสียหนักหนาสาหัสและผู้คนหวาดกลัว สิ่งที่แย่กว่านั้นก็คือแม้ว่าพวกนักล่าจะไปแล้วแต่ใครจะสามารถรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไม่กลับมาอีก
ดังนั้นสิ่งที่ มู่เฟิง ต้องแก้ไขคือ สร้างขวัญและกำลังใจในปัญหาด้านความปลอดภัย
มู่เฟิง รู้ทันทีว่าจะต้องทำอย่างไร เขาค้นหาในความทรงจำอย่างละเอียดและเดินไปหาหลี่หูก่อนจะพูดว่า
“รวบรวมชายหนุ่มในเผ่าข้ามีเรื่องจะพูด นอกจากนี้รวบรวมมีดกระดูกทั้งหมดในเผ่า!”
“ขอรับ หัวหน้าเผ่า!” หลี่หูถอยหลังออกไปอย่างนอบน้อม หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พาชายหนุ่มกว่า 50 คนมาถึงหน้ากระท่อมมุงจาก บนพื้นมีมีดกระดูกมากกว่า 30 เล่มวางอยู่หนัง
“นี่….” มู่เฟิง อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา “นี่มันช่างอ่อนแอกว่าที่คิด ดูเหมือนว่ามีงานจะต้องทำอีกมากมาย!”
คนที่เดินตามหลังหลี่หูเป็นชายฉกรรจ์ที่มีหนวดและสูงกว่าเขาแข็งแกร่งกว่า ใบหน้าของเขาคมกริบ คิ้วหนาตาโตดวงตาเด็ดเดี่ยวดูแล้วเหมือนคนที่ซื่อสัตย์และกล้าหาญ
มู่เฟิง เพิ่งรู้ว่าเขาชื่อหมิงกวง เขาเป็นหัวหน้าหน่วยล่าสัตว์ของเผ่า
“หัวหน้าเผ่า!”หมิงกวงกำลังจะทำความเคารพ มู่เฟิง โบกมือเป็นสัญญาณว่าเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น เขามองไปยังผู้คนด้านหลัง 50 คนที่เดินตามหลังมา
“ความยากลำบากของเผ่าพึ่งประสบผ่านไปไม่นานแต่พวกเรายังคงมีชีวิตอยู่ คนที่ปล้นพวกเรานั้นจะกลับมาเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่เราต้องเตรียมตัวให้พร้อม! ตราบใดที่เราทำงานร่วมกันเราจะเอาชนะความยากลำบากแล้วนี้และแก้ไขปัญหาเรื่องอาหารได้!”
“แต่ว่าพวกมันมีกลุ่มชายฉกรรจ์มากกว่า 200 คน พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา!”มีคนคนหนึ่งพูดขึ้น
“ไม่เป็นไร!” มู่เฟิง พยักหน้าและยิ้ม “โปรดเชื่อข้า ข้ามีวิธีปกป้องทุกคนและสามารถทําให้ทุกคนอิ่มท้องได้!”
“หืม?” หลี่หูที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจจริงๆ เขาไม่คาดคิดว่า มู่เฟิง จะสามารถปรับตัวเข้ากับตำแหน่งหัวหน้าเผ่าได้อย่างรวดเร็วเพียงครึ่งวัน
อย่างไรก็ตามแม้จะปรับตัวได้อย่างรวดเร็วแต่ปัญหาด้านความปลอดภัยของอาหารและชนเผ่านั้นไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ
มู่เฟิง คิดอย่างรอบคอบและกล่าวว่า “ลุงหมิงกวง ตอนนี้มีมีดกระดูก 36 เล่ม แบ่งกันคนละครึ่งแล้วไปขุดต้นหนามที่ภูเขาด้านหลัง ขุดมาแบบถอนรากถอนโคน หากขุดขึ้นมาได้ก็ลากมาวางไว้ที่ทางทิศตะวันตกของเผ่า
“ต้นหนามอย่างนั้นหรอ?” หมิงกวงอดถามไม่ได้ “หัวหน้าเผ่า ต้นหนามล้วนมีหนามแหลมทั้งนั้นท่านต้องการมันทำไม”
มู่เฟิง ยิ้มและกล่าวว่า “ทำตามที่ข้าบอกแล้วพวกเจ้าจะเห็นประโยชน์ของพวกมันเอง!”
เขาหยุดไปครู่นึงก่อนจะพูดต่อ
“นอกจากต้นหนามแล้ว มีดกระดูกอีกครึ่งนึงเอาไปตัดกิ่งไม้ อย่าตัดบางเกินไปอย่างน้อยต้องมีขนาดเท่ากับแขนเล็กๆของข้า หากไม่สะดวกในการที่จะลากมันกลับมาพวกท่านสามารถตัดมันเป็นชิ้นๆยาวประมาณนี้และนำมันกลับมา!”
ตอนแรก มู่เฟิง อยากจะพูดว่ายาวประมาณ 3 เมตรแต่เมื่อคิดว่าสมัยนี้เป็นสมัยดึกดำบรรพ์อาจจะไม่เข้าใจในหน่วยวัดจึงพยายามทำท่าทางเปรียบเทียบ
หลังจากพูดจบ มู่เฟิง มองไปที่ทุกคน “เข้าใจหรือไม่?”
“เข้าใจแล้ว!” หมิงกวง พยักหน้า
เขาเองก็อยากจะถามว่าตัดกิ่งไม้มาทำไมแต่พอเห็น มู่เฟิง มั่นใจเขาก็ระงับความสงสัยและหันไปเลือกคน
หมิงกวง เลือกคนอย่างรวดเร็วแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มและแยกย้ายกันไปคนที่เหลือยืนอยู่ข้างหลี่หูรอรับคำสั่งต่อไป
มู่เฟิง มองไปที่คนเหล่านั้นและกล่าวว่า “ส่วนคนที่เหลือไปเก็บหินขนาดเท่านี้..หรือจะก้อนใหญ่กว่าก็ได้จากนั้นเอามาซ้อนกัน! วางไว้ข้างต้นไม้ใหญ่ทางทิศตะวันตกของเผ่า!”
ตอนนี้ หลี่หู รู้สึกสับสนอีกครั้งเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ มู่เฟิง ต้องการจะทำ สิ่งที่เขาพอจะเข้าใจก็คือ อาจเป็นเพราะต้นหนามบนภูเขาทางเหนือมีมากเกินไป แต่สำหรับการตัดไม้และเก็บก้อนหินรอบๆเหล่านี้เขาจะเอามาทำอะไรกัน
มู่เฟิง มองไปที่หลี่หูและถามขึ้นว่า “มีอะไรเหรอลุงหลี่หู?”
“เอิ่ม?” หลี่หูอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นรีบโบกมือ “ตอนนี้เจ้าได้เป็นหัวหน้าเผ่าแล้วเรียกข้าว่าหลี่หูก็พอ!”
มู่เฟิง สายหน้าอย่างจนปัญญา “ท่านลุง ท่านเห็นข้าเติบโตมาตั้งแต่เล็ก วันหน้าไม่ต้องเรียกข้าว่าหัวหน้าเผ่าเรียกข้าว่า มู่เฟิง ก็พอแล้ว รบกวนท่านไปบอกคนอื่นในเผ่าด้วยว่าให้พูดเช่นนี้!”
“ได้!” หลี่หูตกใจ แต่ก็ยังพยักหน้า
จากนั้นเขาก็หันไปพูดกับชายหนุ่มสองคนที่มีลักษณะเหมือนเขา และยืนอยู่ด้านหลัง “ชิงหยา หงหยา พาทุกคนไปเก็บหิน!”
“ขอรับท่านพ่อ!”ทั้งสองคนพาคนออกไปเก็บหิน
ชิงหยา หงหยา และไป๋หยา เป็นลูกชาย 2 คนและลูกสาวของ หลี่หู
หลี่หูหันไปมอง มู่เฟิง “ท่านหัวหน้า... มู่เฟิง มีคำสั่งอื่นอีกหรือไม่?”
มู่เฟิง ส่ายหัว “วันนี้พวกเราทำสิ่งนี้ให้สำเร็จก่อนพระอาทิตย์ตกดินพรุ่งนี้พวกเราจะเข้าไปในภูเขาเพื่อล่าสัตว์!”
“เข้าใจแล้ว!”สีหน้าของหลี่หูตึงเครียดและรีบหันหลังเดินจากไป
