บทที่ 35  20หรือ30

บทที่ 35  20หรือ30

หมูป่าตัวใหญ่วิ่งนำหน้า  มู่เฟิงวิ่งตามหลัง ซั่วเฟิง วิ่งตาม มู่เฟิง

ฉากนี้เป็นฉากที่แปลกมาก

“หัวหน้าเผ่า!”  ซั่วเฟิงฝืนใจตะโกน

“หยุดเถอะ เดินต่อไปอีกจะถึงส่วนลึกของภูเขาตะวันออก ด้านในนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายมากมาย!”

มู่เฟิง หยุด

เขารู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นหมูป่าตัวใหญ่ เขาอดไม่ได้ที่จะใช้เทคนิคฝึกสัตว์เพื่อสื่อสารกับหมูป่าและหวังว่าจะพาหมูป่าตัวใหญ่นี้กลับไปที่เผ่าด้วย

แต่เห็นได้ชัดว่าหมูป่าตัวใหญ่ไม่เต็มใจจึงได้หันหน้าหนี ส่วนทำไมหมูป่านั้นไม่เชื่อฟังเหมือนมังกรดิน  มู่เฟิง คาดเดาว่ามีเหตุผล 2 ประการ

ประการแรกทักษะฝึกสัตว์ของเขาเป็นทักษะเบื้องต้น สัตว์ป่าที่เชื่องยากเช่นหมูป่าอาจเป็นเรื่องยากที่จะใช้ทักษะเพียงระยะเวลาอันสั้น

ประการที่ 2 มังกรดิน ถูกส่งมาจากเผ่าเห็นได้ชัดว่าพวกมันถูกฝึกจนเชื่องแล้วเพียงแค่ไม่ฟังคำสั่งของเผ่าอื่นก็เท่านั้น

“ดูเหมือนว่าการฝึกหมูป่าเป็นได้ยากจริงๆคงจะต้องซื้อทักษะฝึกสัตว์ระดับสูง! แต่คะแนนความสำเร็จ…” มู่เฟิง พูดไม่ออก

อย่างไรก็ตามเขายืนยันได้อย่างหนึ่งว่าทักษะการฝึกสัตว์นั้นเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ป่าทั่วไปเขาจะไม่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป

“หัวหน้าเผ่า!”  ซั่วเฟิง ติดตามมาและถามด้วยความหวาดกลัว

“เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น? ทำไมหมูป่าถึงวิ่งหนีไป? เจ้าใช้คาถางั้นหรือ?”

“อืม”  มู่เฟิง  ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดจึงขี้เกียจที่จะอธิบายให้มากกว่า ตอนนี้เขามีสถานะเป็นหัวหน้าเผ่า แล้ววิธีการมากมายที่ได้รับจากระบบก็ทำให้เขาสมกับเป็น “หัวหน้าเผ่า”โดยไม่มีผู้ใดสงสัย

“อ๋อ” ซั่วเฟิง มีสีหน้าตกใจ ลอบคิดในใจว่า “สมควรแล้วที่เป็นหัวหน้าเผ่า” จากนั้นก็ถามต่อว่า

“ในเมื่อเจ้าไล่มันไปแล้วจะไล่ตามมันไปทำไม?”

มู่เฟิง และกล่าวว่า “ตอนนี้ในเผ่ามีแกะและไก่ อีกทั้งหมูป่าตัวนี้ก็สามารถนำไปเป็นอาหารหรือนำไปเลี้ยงได้ ในอนาคตหน่วยล่าสัตว์จะไม่จำเป็นต้องเสี่ยงออกไปล่าสัตว์อีกต่อไป!”

ซั่วเฟิง มีปฏิกิริยามอง มู่เฟิง อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“เจ้าหมายความว่าแม้แต่หมูป่าก็สามารถเลี้ยงได้งั้นหรือ?”

“ใช่!  หมูป่าตัวใหญ่มาก เนื้อบนตัวของมันเยอะมาก!เพียงฆ่าหนึ่งตัวก็เพียงพอสำหรับคนจำนวนมากที่จะกิน!”

“แต่หมูป่าดุร้ายและหาได้ยาก แม้แต่เสือดาวบางตัวก็ไม่กล้าสู้กับพวกมันโดยตรง!”ใบหน้าของ ซั่วเฟิง ฉายแววกังวล

“เมื่อครู่ที่เผชิญหน้ากับมันข้านึกว่าพวกเราสองคนจะตายซะแล้ว!”

“ไม่ต้องห่วง เมื่อพวกเรากลับไปยังเผ่า ข้าคิดวิธีที่จะจับหมูป่า!แม้ว่า จะไม่สามารถเลี้ยงได้แต่ก็สามารถจับกลับไปเป็นอาหารได้!”

“หมูป่ามักจะกินงูพิษ ดังนั้นในสถานที่ที่พวกมันอยู่โดยทั่วไปจะไม่มีงูพิษหรือแมลงอาศัยอยู่ ดังนั้นถ้าเผ่าของเราสามารถเลี้ยงหมูป่าได้ งูพิษและแมลงพิษก็จะไม่กล้าปรากฏตัวออกมาง่ายๆ!”

“แต่ตอนนี้พวกเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันอยู่ไหน” ซั่วเฟิง ส่ายหัว

“พุ่มไม้พวกนี้หนาแน่นมากข้าไม่รู้ว่าพวกมันอยู่ที่ไหน?”

“เรื่องนี้ง่ายมาก ดูนี่!”  มู่เฟิงหัวเราะ

พูดจบเขาก็หยิบเห็ดที่เก็บมาจากตะกร้าแล้วใช้พลั่วทุบให้แหลกละเอียด และโรยลงพื้น จากนั้นเขาก็โยนเศษเห็ดทั้งหมดลงพื้นและโยนเข้าไปในป่าที่มีรอยเท้าหมูป่าหายไป

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ซั่วเฟิง รู้สึกสับสน

มู่เฟิง ไม่ได้อธิบายอะไรเขาหันกลับไปและดึง ซั่วเฟิง ให้วิ่งออกมาและหาที่ซ่อนตัว

“อย่าส่งเสียง!”  มู่เฟิง สั่ง

“หัวหน้าเผ่า เจ้าร่ายคาถาไม่ได้หรอ?”    ซั่วเฟิง ถามอย่างระมัดระวัง

“คาถาของข้านั้นใช้ได้กับสัตว์ป่าเพียงครั้งละตัว หากพวกมันมากันเป็นจำนวนมากข้าคงไม่สามารถใช้คาถาได้!”  มู่เฟิง อธิบายตามอำเภอใจ

ซั่วเฟิงคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหลับตาลงโดยไม่ส่งเสียงใดๆและจ้องมองไปที่เศษเห็ด

ทั้ง 2 รออยู่พักหนึ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆรอบด้าน  ซั่วเฟิง อดไม่ได้ที่จะถามเสียงต่ำ “หัวหน้าเผ่าทำอย่างไรดี?”

“รอก่อน!” มู่เฟิงกระซิบ

“หมูป่ากำลังตรวจสอบว่ามีอันตรายหรือไม่ ตราบใดที่มันยังอยู่ที่นี่มันจะออกมา!”

เขามองไปที่ดวงอาทิตย์และกล่าวว่า

“ตอนนี้ใกล้เย็นหมูป่าจะออกหาอาหาร ตราบใดที่มันออกมาหาอาหารก็จะได้กลิ่นของเห็ด”

“กินเห็ด หมูป่าจะได้กลิ่นไหม?” ซั่วเฟิง ค่อนข้างไม่แน่ใจ

“วางใจเถอะต้องมาแน่นอน!”  มู่เฟิง ตัดสินใจแล้ว

“อีกครั้งตอนนี้หมูป่าเองก็น่าจะระมัดระวังตัวตอนนี้คงแอบมองอยู่ในพุ่มไม้ที่ไหนสักแห่ง”

ยังไม่ทันจะพูดจบ พุ่มไม้ที่อยู่ใกล้กองเห็ดไม่ไกลนักก็เกิดการเคลื่อนไหว พุ่มไม้สั่นเล็กน้อยไม่ขยับเขยื้อนมากแต่เห็นได้ชัดว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ใกล้ๆ

มู่เฟิง รีบหุบปากและมองไปที่พุ่มไม้ พุ่มไม้สั่นเล็กน้อย 2 ครั้งก่อนจะเงียบไป หลังจากสงบไปเพียงครึ่งนาทีก็เริ่มขยับตัวอีกครั้ง จากนั้นก็มีหมูอ้วนๆเบียดออกมาจากพุ่มไม้ ดวงตาเล็กๆของมันจ้องมองซ้ายขวา หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอันตรายจึงสะบัดคอและมุดออกมาจากพุ่มไม้

“นั่น?” ซั่วเฟิง มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยความสงสัย ในขณะที่ มู่เฟิง ก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง  เขาคิดในใจว่า “เยี่ยมไปเลย!” เพราะหมูป่าตรงหน้านี้ไม่ใช่หมูป่าตัวก่อน มันมีขนาดเล็กกว่ามาก

มู่เฟิง ยังคงกังวลถึงหมูป่าตัวใหญ่ตัวนั้น แต่ตอนนี้เห็นอีกตัวโผล่ออกมาจากพุ่มไม้เขาจึงโล่งอก

“มี 1 ตัว  2 ตัว  3 ตัว !” มู่เฟิง แอบดีใจ ตามที่คาดเอาไว้เมื่อหมูป่าออกมาพุ่มไม้ก็เริ่มนับอีกครั้ง ตอนแรกมีเพียงแค่ 2-3 ตัวแต่หลังจากนั้นก็ออกมาเป็นกลุ่ม

“พระเจ้า!” มู่เฟิง มองไปที่พุ่มไม้ที่สั่น หัวใจของเขาตื่นเต้นมาก

“นี่มันกี่ตัวกัน 20 หรือ 30?”