บทที่ 29 เผ่าต้องแข็งแกร่งขึ้น
บทที่ 29 เผ่าต้องแข็งแกร่งขึ้น
หลี่หู และคนอื่นๆนำแกะป่ากลับมามากกว่า 10 ตัวแต่ละคนล้วนมีความสุข
แต่หลังจากที่เห็นกรงไก่ขนาดใหญ่ที่อยู่เบื้องหลัง มู่เฟิง ความ ความสุขก็แต่เปลี่ยนเป็นตกตะลึง “โอ้สวรรค์ พวกเจ้าจับมังกรขนดอกได้มากมายขนาดนี้จริงหรือ?”
“อื้ม” มู่เฟิง พยักหน้า
“ครั้งนี้พวกเราจับได้ไม่น้อย ข้าไม่นึกเลยว่าในป่าแห่งนี้จะมีไก่อยู่มากมายเพียงนี้!”
เขามองไปที่ด้านหลังของหลี่หูและหัวเราะ “ดูเหมือนว่าพวกเจ้าเองก็จับมาได้เหมือนกัน!”
“อุกะอุกะ ครั้งนี้จับมาได้ 11 ตัว!” หลี่หูตื่นเต้น
“ข้าเห็นว่ากับดักยังคงใช้ได้จึงจับแกะขึ้นมาแล้วปูหญ้าทับอีกครั้งน่าเสียดายที่เกลือในเผ่าไม่เพียงพอมิฉะนั้นจะโรยน้ำเกลือเข้าไปอีกหน่อยก็น่าจะจับได้มากกว่านี้!”
มู่เฟิง พยักหน้า “ได้แต่ต้องรอให้เผ่าได้เกลือเพียงพอก่อน จริงสิก่อนหน้านี้เผ่าของเราเอาเกลือมาจากที่ใด?”
สีหน้าของหลี่หูเปลี่ยนเป็นอับอายขึ้นมาทันที
“ข้าไปแลกเปลี่ยนกับเผ่ามังกรเหมิง ก่อนหน้านี้พวกเขาขโมยไฟจากเผ่าของเรา และผู้อาวุโสก็ได้รับบาดเจ็บเพราะคนของพวกเขา!”
“หืม? แล้วพวกเขาไปเอาเกลือมาจากไหน?” มู่เฟิง ถามด้วยความแปลกใจ
“ในเมื่อเผาทั้งสองแลกเปลี่ยนสิ่งของกันมาตลอดทำไมพวกเขาถึงมาขโมยไฟในเผ่าของเราล่ะ!”
“ฮึ่ม!” หลี่หูกล่าวด้วยความเครียดแค้น
“ก่อนหน้านี้เราให้ขนสัตว์พวกเขามาตลอดและพวกเขาก็ให้เกลือเป็นการแลกเปลี่ยนแต่ครั้งล่าสุดที่พวกเราเตรียมขนสัตว์เพื่อไปแลกเปลี่ยนกับคนของเขา พวกเขากลับบอกว่าเกลือหายไปและกล่าวหาว่าพวกเราเป็นคนเอาไป”
“แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็กลับมาแล้วปล้นเผาของเราขโมยขนสัตว์และขโมยเพลิงศักดิ์สิทธิ์ไปทำให้เผ่าต้าเจียงของเราเกือบจะสูญพันธุ์!” หลี่หูขบกำแน่น
“พวกเราต้องแก้แค้นให้ได้!”
“ใช่!” มู่เฟิง พยักหน้าเห็นด้วย
“ความแค้นในครั้งนี้ต้องแก้แค้นอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้คนเผ่าต้าเจียงของเรานั้นมีจำนวนน้อยและเผ่ายังไม่แข็งแกร่งพอ การแก้แค้นย่อมทำให้คนในเผ่าได้รับบาดเจ็บสาหัส เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องรอก่อนเข้าใจหรือไม่?”
“อุกะอุกะ!” หลี่หูก้มหน้าลงเล็กน้อย
“เอาล่ะท่านเอาแกะไปใส่ไว้ในคอกก่อนเถอะ!” มู่เฟิง กล่าว
“ข้าจะคิดหาวิธีเรื่องเผ่าเองพวกเราจะช่วยกันให้เราแข็งแกร่งขึ้น!”
“อุกะอุกะ!”หลี่หูพยักหน้าอย่างแรง
“ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน!”
หลังจากที่หลี่หูจากไป มู่เฟิง ก็ขมวดคิ้วคุณคิด วันนี้การจับไก่มาได้มากกว่าร้อยตัวนั้นถือเป็นเรื่องน่ายินดี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ มู่เฟิง รู้สึกกังวลนั่นก็คือ…. ความอ่อนแอของเผ่าต้าเจียง
“ข้าจะต้องเปลี่ยนแปลงเผ่าใต้เตียงให้ได้!” มู่เฟิงตัดสินใจ
ในเวลาเดียวกันเขาก็สื่อสารกับระบบอีกครั้ง
“ระบบส่งภารกิจ!” คราวนี้เขาได้มอบหมายภารกิจการเลี้ยงสัตว์ 2 ภารกิจนั่นก็คือ ไก่ดึกดำบรรพ์และอีกตัวก็คือมังกรดินก่อนหน้านี้
แจ้งเตือนจากระบบ:
“เลี้ยงไก่สำเร็จ ได้รับคะแนน 300 คะแนน!”
“ภารกิจฝึกมังกรดินสำเร็จได้รับคะแนน 300 คะแนน!”
เมื่อรวมกับคะแนนก่อนหน้านี้ 350 คะแนนทำให้ มู่เฟิง มีคะแนนถึง 950 คะแนน คะแนน 950 คะแนนนี้สามารถแลกเปลี่ยนได้มากมายแต่ครั้งนี้ มู่เฟิง ตัดสินใจว่ายังไม่ใช้มัน เขาจะเก็บคะแนนสะสมเพื่อแลกเปลี่ยนกับทักษะรักษาธาตุไม้ (รักษาขั้นสูง)
เขาต้องการที่จะได้รับทักษะที่แข็งแกร่งพอที่จะนำเผ่าพันธุ์ให้แข็งแกร่งขึ้น!
“คะแนนความสำเร็จ คะแนนความสำเร็จ!” มู่เฟิง นั่งครุ่นคิดอยู่ด้านข้างคนในเผ่าเห็น มู่เฟิง เงียบไปพวกเขาจึงเดินจากไปจากที่นี่ ไป๋หยา มีสีหน้ากังวลพยายามหันมามอง มู่เฟิง แต่ มู่เฟิง กำลังเหม่อลอย และคิดหาวิธีที่จะได้รับคะแนน
“การหาเครื่องเทศได้รับคะแนน 100 คะแนนจะรวบรวมคะแนนให้ถึง 2,000 คะแนน สงสัยต้องหาเครื่องเทศอย่างน้อย 11 ชนิด!” มู่เฟิง สายหัว
“แค่หาเครื่องเทศจะมีประโยชน์อะไรก็แค่การปรุงรสเท่านั้นเอง!”
“สิ่งที่ข้าต้องทำก็คือเปลี่ยนแปลงเผ่าให้ได้!”
เขาสื่อสารกับระบบอีกครั้ง: “ถ้าช่วยให้ชนเผ่าหาอาหารอื่นๆจะได้รับคะแนนหรือไม่!”
ระบบ: “ใช่ถ้าทุกคนได้รับอาหารมากขึ้นความเป็นอยู่ของเผ่าดีขึ้นจะได้รับ 200 คะแนน!”
“ไม่ว่าอาหารจะเป็นอะไร ขอแค่กินได้ก็โอเคใช่ไหม?” มู่เฟิง ยืนยันอีกครั้ง
“ใช่!”ระบบตอบอย่างมั่นใจ
“งั้นก็ดี!” มู่เฟิงคลายคิ้วที่ขมวดอยู่
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฉันจะเข้าไปในภูเขาเพื่อหาอาหารและเครื่องเทศ!”
หลังจากตัดสินใจ มู่เฟิง ก็ไปหาผู้อาวุโสเพื่อหวังว่าจะถามข้อมูลบางอย่างในหัวของเขาหลายวันมานี้เขาพยายามที่จะสัมผัสกับความทรงจำในสมองแต่ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ดูเหมือนมันจะไกลออกไป ความทรงจำก้อนนั้นน่าจะเป็นของที่ชายชรามอบให้กับเขาแต่เขาจะใช้ได้อย่างไร
เมื่อถามระบบระบบก็ให้คำแนะนำโดยการแลกเปลี่ยนกุญแจความทรงจำด้วยคะแนน 5000 คะแนนเพื่อช่วยให้เขาเปิดความทรงจำ
เมื่อได้ยินว่าต้องใช้คะแนนถึง 5000 คะแนน มู่เฟิง รู้สึกราวกับโดนปล้นเขารีบยกเลิกคำสั่งอย่างกระสับกระส่ายและหันไปหวังพึ่งชายชราที่ถ่ายทอดความทรงจำให้กับตัวเอง
น่าเสียดายที่ชายชราถูกเขาช่วยชีวิตไว้ได้แต่สมองของเขาด้วยรับการกระทบกระเทือนทำให้เขาหลงลืมความคิดความทรงจำส่วนใหญ่และดื่มด่ำไปกับโลกแห่งจินตนาการ
มู่เฟิง ไปที่กระท่อมมุงจากและถามชายชราอีกครั้ง แต่ชายชรายังคงพูดกับตัวเองและ มู่เฟิง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลับไปและคิดหาวิธีด้วยตนเอง