บทที่ 20 เตรียมตัวล่าสัตว์
บทที่ 20 เตรียมตัวล่าสัตว์
มู่เฟิง ขี่มังกรดินลงมาจากภูเขาผู้คนในเผ่าต่างได้เห็นเด็กหนุ่มขี่มังกรราวกับเทพสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ พวกเขาต่างอิจฉาเมื่อเห็นว่า ไป๋หยา ได้นั่งอยู่ด้านหลังของมังกรดิน
เมื่อพวกเขามาถึงกำแพงต้นหนาม มู่เฟิง ตบคอมังกรดินเบาๆเป็นสัญญาณให้มันหมอบตัวลงจากนั้น เขาก็ออกคำสั่งอีกเล็กน้อย มันมองซ้ายมองขวาและนอนหมอบอยู่ที่ข้างกำแพงไม้หนามไม่เดินไปไหน
“พี่ มู่เฟิง” ความตื่นเต้นบนใบหน้าของ ไป๋หยา ยังคงไม่จางหาย
“ทำไมมันถึงหมอบลงที่นี่!”
มู่เฟิง ยิ้มและพูดว่า
“มังกรดินตัวนี้มีผลทำให้สัตว์ป่าในป่าหวาดกลัว ถ้ามันอยู่ที่นี่เผ่าของเราจะปลอดภัยจากสัตว์อสูรตัวอื่นๆ!”
“แบบนี้นี่เอง!” ไป๋หยา เรียงคอครุ่นคิด ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“แต่ถ้ามันอยู่ตรงนี้มันจะกินอะไร!”
“เป็นเรื่องง่ายมาก มันกินหญ้าไม่ใช่หรอ?ถ้าอย่างนั้นก็ให้คนส่งหญ้าและใบไม้มาให้กับมันโดยเฉพาะ!” หลังจากนั้น มู่เฟิง ก็หยุดคิดชั่วครู่และกล่าวว่า
“จริงสิเราควรจะสร้างเพิงหญ้าให้กับมัน!”
“พิงหญ้าคืออะไร?” ไป๋หยา ไม่เข้าใจ
“เอ่อ มันคือบ้านของมังกรดิน!” มู่เฟิง อธิบาย
จากนั้นเขาก็เรียกหลี่หูและ หมิงกวง มาทันที เขาให้คน 10 กว่าคนมาตัดต้นไม้และตัดหญ้า ภายใต้การบัญชาการของ มู่เฟิง ภายในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง เพิงหญ้าที่เหมาะสมสำหรับมังกรดินก็ถูกสร้างขึ้น
ในเพิงหญ้ามีหญ้าแห้งอยู่
คนในเผ่าที่อยู่ด้านข้างต่ำอุทานออกมา “ทุกคนมาดูนี่เร็วเข้ามังกรดินตัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านหญ้าด้วยล่ะ!”
ไป๋หยา เบิกตากว้าง และพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “พี่ มู่เฟิง พี่ให้มันอยู่ในบ้านหญ้าอย่างนั้นหรอ?”
มู่เฟิง ส่ายหัว “นี่ไม่ใช่บ้านแต่เป็นเพิง มันมีไว้สำหรับมังกรดินโดยเฉพาะ มันแตกต่างจากกระท่อมมุงจากของผู้อาวุโส”
“แต่ทำไมข้ารู้สึกว่ามันดูดีกว่ากระท่อมของผู้อาวุโสล่ะ!”สาวน้อยกะพริบตาและถามอย่างซุกซน
มู่เฟิง รู้วันนี้คือคำพูดที่ไร้เจตนา แต่เขากลับหันหน้าไปมองปฏิกิริยาของคนอื่นๆและเข้าใจในทันที เขายิ้มและกล่าวว่า
“วางใจเถอะพวกเราจะมีที่พักอาศัยดีกว่ามันแน่นอน เรามาสร้างบ้านหลังใหญ่กันเถอะ!”
“จริงหรอ?”ดวงตาของ ไป๋หยา เป็นประกาย สายตาที่มองไปยัง มู่เฟิง เต็มไปด้วยความชื่นชม
“แน่นอน! ในอนาคตทุกคนในเผ่าของเราจะมีบ้านเหมือนผู้อาวุโสและมันจะดีกว่ามาก!”
“โอ้ว อุกะอุกะ อุกะอุกะ!” คนรอบข้างโห่ร้อง
มู่เฟิง กล่าวต่อไป “ตอนนี้พวกเราเพียงสร้างเพิงหญ้าให้กับมังกรดินเท่านั้น เราจะมีเพิงหญ้าแบบนี้เพิ่มอีกมากมายและยังมีสัตว์ป่าเพิ่มอีก!”
“หา?” ไป๋หยา มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยดวงตาเหลือเชื่อ
“ตอนนี้อาหารของพวกเรายังไม่พอ แล้วทำไมจะต้องเลี้ยงพวกมันอีก?”
“ตอนนี้ยังมีอาหารไม่พอแต่ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่เพียงพอสักหน่อย! วางใจเถอะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเราจะไปจับสัตว์ป่าเพิ่ม และจะได้รับอาหารเพิ่มมากขึ้น!”
เมื่อพูดเช่นนี้ในใจของเขาพลันเต้นระห่ำ รีบเรียกหลี่หูและ หมิงกวง ทันที
“พวกท่านทั้งสองมากันแล้วคนอื่นๆแยกย้ายกันไป!”
ดังนั้นคนในเผ่าจึงจากไปเหลือเพียง หลี่หูและ หมิงกวง
“ไป๋หยา เจ้าไปช่วยท่านแม่ของเจ้าทำงาน!”หลี่หูสั่ง
“เข้าใจแล้ว!” ไป๋หยา มองไปที่ มู่เฟิง อย่างอาลัยอาวรณ์จากนั้นหันหลังเดินจากไป
“มู่เฟิง!” หลี่หูและ หมิงกวง มองเขาด้วยความเคารพ
พวกเขารู้สึกเคารพ มู่เฟิง เป็นอย่างมาก เนื่องจากมังกรดินที่ทั้งสองคนไม่สามารถจัดการได้กลับถูก มู่เฟิง ออกคำสั่งได้อย่างง่ายดายตอนนี้ภาพลักษณ์ของ มู่เฟิง ในความคิดของพวกเขาเพิ่มขึ้นอีก
“พรุ่งนี้เป็นวันที่หน่วยล่าสัตว์จะออกไปล่าสัตว์ใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้ว อุกะอุกะ!” หมิงกวง ตอบอย่างสุภาพ
“จะไปที่ใด?และเตรียมจับอะไร?” มู่เฟิง ถาม
“พวกเรายังไม่ได้คิด….” หมิงกวง ตอบตามตรง
“หากไม่มีแผน พวกเราก็จะจับเหยื่อได้ยากขึ้น!” มู่เฟิงส่ายหัว
“แผน?” ใบหน้าของ หมิงกวง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“หมายถึงเตรียมการ!” มู่เฟิง ถอนหายใจ
“ในเมื่อพวกท่านต้องการที่จะล่าสัตว์ พวกท่านจะต้องรู้ว่าที่ใดมีเหยื่อ และเหยื่อเป็นตัวอะไร และจะจับมันอย่างไร!”
หมิงกวง ตกตะลึงเขาไม่เคยคิดเรื่องที่ มู่เฟิง พูดมาก่อน เมื่อเห็น หมิงกวง เป็นเช่นนี้ มู่เฟิง ก็ไม่สะดวกที่จะสืบสาวราวเรื่องอีกต่อไปเขาพยักหน้าและกล่าวว่า
“คราวนี้ไม่ต้องไปไกลใกล้เผ่าเรามีเหยื่อพร้อมแล้ว!”
“แถวนี้งั้นหรอ?” หมิงกวง ตกตะลึงก่อนที่จะสายหน้า
“มู่เฟิง หลินหยาง (แกะ)ในป่าด้านข้างของเผ่าเรานั้นเจ้าเล่ห์เกินไปเราไม่เคยจับพวกมันได้เลย!”
“จับไม่ได้งั้นหรอ?” มู่เฟิง ส่ายหัว
“นั่นเป็นเพราะวิธีก่อนหน้านี้ไร้ประโยชน์!”
“วิธี?” หมิงกวง ตกตะลึง หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วดวงตาก็เป็นประกาย
“ท่านจะบอกว่าท่านมีวิธีจับมันอย่างนั้นหรอ?”
“อื้ม!”มู่เฟิง พยักหน้าและยิ้ม
“ในเมื่อพวกเราไม่สามารถไล่ตามแกะป่าได้เช่นนั้นก็ทำให้พวกมันเดินมาหาเราเอง!”
“ให้เดินมาหาพวกเราเอง?” หมิงกวง รู้สึกประหลาดใจ
“จะเป็นไปได้ยังไง?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนพาพวกท่านทำกับดักแล้วค่อยจับแกะ การล่าจะง่ายยิ่งขึ้น!”
“กับดัก?”หลี่หูและ หมิงกวง มองหน้ากันใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “มันคืออะไร?”
มู่เฟิง ยิ้มอย่างมีเลศนัย “พวกท่านจะรู้เองเมื่อถึงพรุ่งนี้!”
“ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเราต้องเตรียมของบางอย่างก่อน!”
“เตรียมอะไร!”
“น้ำเกลือ!”