บทที่ 17 สิ่งอำนวยความสะดวก 

บทที่ 17 สิ่งอำนวยความสะดวก

การขุดบ่อน้ำเป็นไปอย่างราบรื่นและปริมาณน้ำเองก็เพียงพอ คนทั้งเผ่าถือถุงหนังหรือไม่ก็โถหินออกมาตักน้ำ หลังจากดื่มน้ำสะอาดรสชาติหวานของบ่อน้ำทั้งเผ่าก็แทบจะเกิดความโกลาหล

“หัวหน้าเผ่าเป็นต้าเซียนจริงๆ! อุกะอุกะ”

“เผ่าต้าเจียงของพวกเราจะได้รับการฟื้นฟูอย่างแน่นอน!”

“ผู้อาวุโสเลือกผู้สืบทอดถูกต้องแล้ว!”

มู่เฟิง เกาหัวอย่างเขินอาย เขารู้สึกว่าเขาแค่ขุดบ่อน้ำเท่านั้นแต่ไม่คาดคิดว่าชนเผ่าจะมีปฏิกิริยาเช่นนี้ และเมื่อเห็นคนของเผ่าตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน  มู่เฟิง ก็ฉวยโอกาสให้หลี่หูรวบรวมเส้นเอ็นของสัตว์อสูรแล้วนำมารวมกันเป็นเชือก

เนื่องจากตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว พวกเขาทำงานมาทั้งวัน เรื่องการขุดบ่อจึงทำเพียงแค่นี้รอไว้พรุ่งนี้ค่อยมาจัดการเพิ่มเติม ในคืนนั้นทุกคนในเผ่าต่างเต็มไปด้วยความสุข ปลาที่จับได้ในตอนกลางวันและเนื้อที่ยังหลงเหลืออยู่ถูกนำออกมาแจกจ่าย คนในเผ่าต่างอยู่รวมกันหน้ากระท่อมมุงจาก ก่อไฟแล้วย่างเนื้อ

ผู้ที่ได้ไปตกปลาในวันนี้ต่างตื่นเต้นและบอกคนในเผ่าว่าวันนี้พวกเขานั้นจับปลาได้อย่างไรส่วนคนที่มีส่วนร่วมในการขุดบ่อน้ำในช่วงบ่ายก็ตะโกนอย่างมีความสุข สายตาของพวกเขามองไปที่ มู่เฟิง ราวกับความคลั่งไคล้เช่นเดียวกับมองไปที่ผู้อาวุโสก่อนหน้านี้

แม้ว่า มู่เฟิง เพิ่งเป็นหัวหน้าเผ่าเพียง 2 วันแต่ก็ทำให้พวกเขาประหลาดใจมาก ผู้อาวุโสถูกเชิญออกมาจากกระท่อมและมีส่วนร่วมในงานรื่นเริงของเผ่าพันธุ์

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างปฏิกิริยาและคำพูดของเขาเหมือนคลุมเครือ

“เจ้าหนู เจ้าเป็นเด็กดี เจ้าจะต้องทำให้เผ่าพันธุ์ต้าเจียงของเราฟื้นฟูมากยิ่งขึ้น!”

“เผ่าต้าเจียงของเราเป็นเผ่าเล็กๆแต่ที่มานั้นยิ่งใหญ่มากบรรพบุรุษของเราเป็นชนเผ่าใหญ่ริมแม่น้ำ…”

“เอ้อ น้ำที่เจ้าทำมาในวันนี้หวานมาก!”

ชายชราจูงมือ มู่เฟิง และพูดไปเรื่อยๆในขณะที่ มู่เฟิง ไม่ได้พูดอะไรเลยเขาถามชายชราเกี่ยวกับความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในหัวของเขาแต่พบว่าชายชราไม่ได้ยินและจมอยู่กับการเล่าเรื่องของเขา

มู่เฟิง ถอนหายใจในใจของเขาพอเดาได้รางๆว่าชายชราคนนี้มีสภาพจิตใจย่ำแย่ดูจากสถานการณ์ของเขาแล้วดูเหมือนจะเป็นสัญญาณของสภาวะสมองเสื่อม

“ผู้อาวุโสได้โปรดวางใจเถอะ!”  มู่เฟิง คิดในใจ

“ในเมื่อตอนนี้ข้าได้เป็นหัวหน้าเผ่า เผ่าต้าเจียงนี้ก็ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของข้า ข้าจะทำมันให้ดีที่สุด!”

ไม่รู้ว่าชายชราเข้าใจในประโยคนี้หรือไม่เขาตบมือและหัวเราะว่า “ดี ดี!”

ในวันรุ่งขึ้น มู่เฟิง ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ ถึงอย่างไรเสียในยุคนี้เขาก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือหรือคอมพิวเตอร์ดังนั้นเมื่อฟ้ามืดเขาก็ต้องนอนยังไม่รวมถึงเรื่องเตียงที่แข็งเป็นหิน

เพียงเพิ่งตื่นไม่นานก็เห็น ไป๋หยา กระโดดโลดเต้นถือโถหินมาถึงปากถ้ำและหัวเราะอย่างเบิกบาน “พี่ มู่เฟิง พี่ตื่นแล้วหรอ?”

“อื้ม!”  มู่เฟิง ยิ้มและพูด

“เจ้าเองก็ตื่นเช้าเช่นกัน!”

“ท่านพ่อให้ข้านำน้ำมาให้ท่านแล้วข้าเอาอาหารมาให้ท่านด้วย!”

พูดจบไป๋หยาก็ส่งโถหินให้กับ มู่เฟิง  แล้วเอาเนื้อย่างที่อยู่บนไหล่ออกมาส่งให้กับเขา

มู่เฟิง มองเนื้อย่างรมควันแล้วรู้สึกกินไม่ลงจริงๆแต่พอเห็นดวงตากลมโตของไป๋หยาที่มองมายังเขาด้วยความคาดหวังเขาก็ปฏิเสธไม่ได้จึงได้แต่รับเนื้อย่างมากัดฟันกิน

ไป๋หยา ยืนยิ้มและเฝ้าดูเขากินอย่างมีความสุข จากนั้นหญิงสาวก็รับโถหินคืนกลับมา “พี่ มู่เฟิง วันนี้ท่านจะทำอะไร?”

“วันนี้ข้าจะทำอุปกรณ์ตักน้ำ!”

“อุปกรณ์ตักน้ำ?” ไป๋หยา รู้สึกสงสัยดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ

“สอนข้าได้หรือไม่?”

มู่เฟิง มองไปที่สายตาใสซื่อบริสุทธิ์เขาไม่ได้เห็นหญิงสาวที่ใสซื่อเช่นนี้มานานแล้วจึงอดหัวเราะไม่ได้

“ได้สิหากเจ้าอยากเรียนรู้ก็เพียงอยู่ข้างๆ!”

“เยี่ยมไปเลย!” ไป๋หยา กระโดดสูงมุมปากยิ้มเป็นจันทร์เสี้ยว

มู่เฟิง ยิ้มและส่ายหัวจากนั้นเขาหยิบเครื่องมือช่างออกมาและขอให้ ไป๋หยา ไปช่วยขนไม้ทั้งหมดออกมาจากนั้นเขาก็เริ่มทำลูกกลิ้ง

เนื่องจากเมื่อวานเขาใช้คะแนนไป 50 คะแนนเพื่อแลกกับอุปกรณ์และคู่มือดังนั้นตอนนี้เขาแค่เพียงต้องทำตามขั้นตอนทีละขั้นตอนเท่านั้น

ไป๋หยา กะพริบตาแสงในดวงตายิ่งส่องสว่างยิ่งขึ้นบางครั้งก็สอบถามสองสามประโยค

“พี่ มู่เฟิง ทำไมท่านถึงขุดท่อนไม้ให้เป็นแอ่ง?”

“ทำไมพี่ถึงทำมันอีกอันล่ะ?”

“ทำไมท่อนไม้นี้ถึงบางขนาดนี้ ใช้ทำอะไรหรอ?”

มู่เฟิง พยายามพูดอธิบาย งานช่างไม้ที่เดิมทีน่าเบื่อเล็กน้อยก็น่าสนใจขึ้นมา เมื่อสามารถทำลูกกลิ้ง ชั้นวางไม้ และถังน้ำ  ไป๋หยา ก็เฝ้าดูเขาทำเรื่องพวกนี้อยู่ข้างกายไม่ยอมห่างไปไหน

“เอาล่ะทีนี้ก็ย้ายของพวกนี้ไปที่บ่อน้ำได้แล้ว วันนี้ข้าจะทำแค่นี้เท่านั้น ส่วน อีกบ่อต้องรอก่อน!”

“ให้ข้าช่วยถือ!” ไป๋หยา พูดพลางช่วย มู่เฟิง ย้ายของชุดนี้ไปยังบ่อน้ำจากนั้นก็ช่วยติดตั้งพร้อมกับ มู่เฟิง

ข้างบ่อน้ำเริ่มมีคนเดินมา พอรู้ว่า มู่เฟิง มาที่บ่อน้ำพวกเขาก็พากันมาที่บ่อน้ำเช่นกัน

หลังจากที่ติดตั้งเสร็จแล้ว มู่เฟิง ผูกถังไม้บนเชือกเอ็น จากนั้นหมุนลูกกลิ้งลงและค่อยๆหย่อนถังไม้ลงไป เขาเขย่าเชือกเส้นเอ็นอีกครั้ง เพื่อเติมน้ำในถังไม้ จากนั้นเขาก็หมุนลูกกลิ้งและยกน้ำขึ้นมา

ปริมาณของน้ำในถังเทียบเท่ากับถุงหนังสัตว์ 10 ใบและสามารถตักขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วและประหยัดเวลามากกว่าครึ่ง คนรอบข้างต่างมองไปที่ มู่เฟิง ราวกับว่า มู่เฟิง เหมือนสัตว์ประหลาด เมื่อวานหัวหน้าเผ่าเพิ่งจะสอนขุดบ่อน้ำแล้วได้น้ำหวานๆหอมอร่อยออกมา มาวันนี้ทำอุปกรณ์ที่สามารถตักน้ำได้ทีละมากๆอีกด้วย!

“พี่ มู่เฟิง ข้าเองก็อยากลองเช่นกัน!” ไป๋หยา กระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงใบหน้าที่งดงามของนางฉายแววออดอ้อน

“ได้หรือไม่?”

“ได้สิ!” มู่เฟิง รู้สึกตาพร่ามัวและรีบตอบทันที