ตอนที 14: โคบี้ เป็นตัวเอก?

วิลก็เตรียมตัวจะกลับไปนอนหลังจากจัดการเรื่อง โคบี้ เสร็จแล้วแต่กัปตันกลับหยุดเขาไว้

“ท่านวิล ท่านเชื่อสิ่งที่เด็กคนนั้นพูดหรอครับ?”

“ดูสารรูปขี้อายที่หมอนี่แสดงออกมาสิ นายคิดว่าหมอนี่จะเป็นโจรสลัดชั่วช้าหรือไง?”

“ก็จริงครับ แต่ผมอยากจะสอบปากคำเขาหน่อย อีกอย่างเราเพิ่งออกจากพื้นที่คุ้มครองของอาณาจักรโกอาแล้วไปเจอเข้ากับกลุ่มโจรสลัด ถ้าจะบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ มันก็เกินไปนะครับ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ วิลก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ซึ่งมันดูราวกับว่าอัลวิด้ากำลังเฝ้ารอพวกเขาอยู่

“ก็แล้วแต่ อย่าทำให้เด็กคนนี้กลัวหล่ะ เขาก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรหรอกนะ”

"แน่นอนครับ"

“แล้วมีอะไรอีกไหม?”

เมื่อวอลเห็นว่าหมอนี่มีอะไรจะพูด เขาจึงได้ถามขึ้นมาทันที

“พูดเร็วๆแล้วกัน ฉันยังต้องไปอาบน้ำ!”

“อืม... ผมสงสัยว่าท่านจะทำยังไงกับเรือที่เรายึดมาครับ?”

วิลก็ตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับปัญหานี้เลย

เก็บมันไว้?

อย่างแรกที่เขาอยากได้ก็คือเรือไว้ออกทะเล และการมีเรือเป็นของตัวเองมันก็ไม่เลว แต่เมื่อคิดว่าเรือลำนั้นถูกใช้โดยหญิงอ้วนน่าขยะแขยงแล้ว เขาก็ไม่อยากได้มันเลย

ขายมัน?

ก็เป็นวิธีที่ดี บวกกับค่าหัว 5 ล้าน ก็น่าจะซื้อเรือลำใหม่ได้เลย

"แล้วนายหล่ะคิดว่าไง?" เนื่องจากหมอนี่รีบถามเขาถึงเรื่อง เขาจึงคิดว่าหมอนี่ต้องมีแผนในใจแน่ๆ ถ้าวิลยังไม่สังเกตสิ่งนี้ละก็ เขาควรจะกระโดดน้ำตายได้แล้ว

"ถ้าท่านต้องการขายมัน ผมสามารถจัดการให้ท่านได้ในทันที แต่ต้องใช้ค่าคนกลางอันเล็กน้อยและแน่นอนว่าราคาสมน้ำสมเนื้อแน่ๆครับ!"

“แต่ถ้านายท่านต้องการเก็บไว้ก็ไม่เป็นไรครับ คนในครอบครัวของผมเปิดอู่ซ่อมเรืออยู่ ดังนั้น ผมจึงสามารถซ่อมแซมและปรับแต่งให้ได้ครับ ผผมสัญญาว่าจะลดราคาค่าต่างๆให้ท่านวิลอย่างงามเลย!”

หลังจากพูดจบกัปตันก็ยิ้มออกมาอย่างเขินอาย　　

“แล้วถ้าขายมันจะได้เท่าไหร่?” วิลก็รู้สึกสนใจขึ้นมาเมื่อได้ยินว่าชายคนนี้จะมาหากำไรกับเขา ในมุมของวิลมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเนื่องจากทั้งสองฝ่ายต่างก็ได้ประโยชน์และมันก็เป็นการค้าที่ดีด้วย

“จากที่ผมดูคร่าวๆนะครับ ตัวเรือโดยรวมได้รับการดูแลอย่างดีแถมยังสะอาดและดูเหมือนว่าเพิ่งจะซื้อมาไม่นานแต่เนื่องจากเป็นเรือมือสองและถูกโจรสลัดใช้งาน จึงสามารถขายได้มากที่สุดประมาณ 8 ถึง 9 ล้าเบรีครับผม”

วิลจึงพยักหน้าหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด เพราะนี่มันเป็นกำไรที่คาดไม่ถึงเลย

เดิมทีเขาคิดว่าค่าหัวนั้นเป็นเงินก้อนใหญ่มากแต่ไม่คิดว่าเงินก้อนใหญ่จริงๆก็คือเรือลำนี้ เขาคิดว่าอัลวิด้าคงจะใช้สมบัติทั้งหมดที่ขโมยมาเพื่อซื้อเรือลำนี้แน่ๆ ดังนั้นเธอถึงได้ดูยากจนมากนี่เอง!

“เก็บมันไว้ก่อนแล้วกัน ค่อยคุยกันทีหลัง”

“เราควรจะกลับไปเก็บเรือก่อนหรือจะออกเดินทางต่อไปดีครับ?”

"ทำไมต้องยุ่งยากกลับไปด้วยเล่า เผาธงโจรสลัด แล้วแล่นเรือทั้งสองไปด้วยกันนี่แหละ!"

วิลก็ได้ออกคำสั่งโดยตรง แต่กัปตันนั้นก็ไม่ได้ไม่พอใจแต่อย่างใด เพราะไม่เพียงแต่ วิลช่วยชีวิตพวกเขาทั้งหมดไว้แต่มันเป็นเพราะความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมานั่นเอง นี่แหละคือเหตุผลหลัก!

หลังจากกลับมาที่ห้อง วิลก็ได้นำสมบัติทั้งหมดที่เขาได้มาเข้าไปในพื้นที่มิติของถุงมืออินฟินิตี้ จากนั้นจึงฮัมเพลงเล็ก ๆ พลางอาบน้ำ เขานั้นเฝ้ารอการเดินครั้งต่อไปอย่างมกาๆ

. . . . . . . . . . . . .

วันรุ่งขึ้น วิลนั้นกำลังนอนนอนบนเก้าอี้ตัวเก่าโดยเปลือยท่อนบน

ส่วนที่อยู่ไม่ไกลกันนักก็คือ โคบี้ที่กำลังยุ่งอยู่กับการเช็ดดาดฟ้าเรือย่างหนักหน่วง

ผ่านไปเพียงวันเดียว ลูกเรือทุกคนก็ชอบเด็กหนุ่มผู้ขยันขันแข็งคนนี้ที่รู้วิธีหางานทำเสียแล้ว

และด้วยเหตุนี้ บรรดาลูกเรือจึงได้มีเวลาว่างพักผ่อนมากขึ้นซึ่งพวกเขาก็ได้ไปรวมตัวกันกินดื่มและเล่นไพ่กัน

“นายท่าน ผมควรจะจัดการเรื่องนี้ยังไงดีครับ”

ร่างของกัปตันก็ได้โผล่ขึ้นมาข้างวิลโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง

“ไม่ใช่ว่ามีหอยทากสื่อสารหรอกหรอ เอาเป็นว่าบอกเฒ่าจอห์นก็พอ การหาหนอนบ่อนไส้น่าจะง่ายสำหรับเขาหน่ะ มิฉะนั้นแล้วหากเขาทำไม่ได้ เขาก็คงไม่มีทางสร้างหอการค้าขึ้นมาได้หรอก”

กัปตันจึงพยักหน้าตอบแล้วหันกลับไปสื่อสารกับประธานของเขา

หนอนบ่อนใส้นั้นคือสิ่งที่กัปตันได้ถามโคบี้ไปเมื่อวาน แม้ว่า โคบี้ จะเป็นช่างซ่อมบำรุงในยามจำเป็นแต่อัลวิด้ากลับไม่เคยปิดบังอะไรจากเขาเลย

เพราะบางทีเธออาจจะเห็นว่าคนขี้ขลาดอย่างโคบี้นั้นไม่สามารถหนีไปจากเธอได้หรอก นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอหยิ่งยโสนัก

ดังนั้นโคบี้ที่เป็นช่างซ่อมบำรุงซึ่งไม่ได้เป็นโจรสลัด จึงได้รู้ข่าวมากมาย รวมถึงการซุ่มโจมตีครั้งนี้ด้วย

และเป็นอย่างที่พวกเขาคิด  มีคนได้ระบุเส้นทางเดินเรือและเวลา ดังนั้นกลุ่มโจรสลัดอัลวิด้าจึงสามารถรอที่นี่ล่วงหน้าเพื่อสกัดกั้นพวกเขาได้อย่างแม่นยำ!

เมื่อนึกถึงครั้งล่าสุดที่เฒ่า จอห์น 'บังเอิญ' ถูกปล่อยข่าวออกมา เขานสั้นก็เกือบจะถูกพวกโจรสลัดโยนลงไปในทะเลเพื่อให้เป็นอาหารปลา ถ้าบอกว่าเฒ่าจอห์นไม่สงสัยในเรื่องนี้เลย วิลก็ไม่มีทางเชื่ออยู่ดี

นอกจากเหตุการณ์นี้แล้ว หลังจากกลับไป เฒ่าจอห์นจะให้คำอธิบายกับเขาอย่างแน่นอน

เมื่อนักธุรกิจกลายเป็นคนโหดเหี้ยม เขานั้นจะกลายเป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าโจรสลัดซะอีก!

“โคบี้!”

“นายท่านอยากดื่มอะไรครับ? ไวน์หรือน้ำผลไม้ ผมจะเตรียมมันให้เอง!” เด็กผมสีชมพูก็ได้ปรากฏตัวขึ้นข้างๆ วิลหลังจากถูกเรียกโดยที่ถือผ้าขี้ริ้วสำหรับทำความสะอาดดาดฟ้าอยู่

นอกเหนือจากข้อบกพร่องด้านบุคคลิกของหมอนี่แล้ว วิลนั้นก็รู้สึกโคบี้ที่อย่างน้อยก็ไม่มีอีคิวต่ำแบบบางคน หมอนี่รู้วิธีทำให้คนอื่นพอใจและประจบประแจงแถมเขายังทำงานอย่างหนักและขยันขันแข็งด้วย

ไม่อย่างนั้นเขาจะเอาตัวรอดจากกลุ่มโจรสลัดได้อย่างไร และถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของวิลในครั้งนี้ เขาคงจะต้องอยู่ในกลุ่มโจรสลัดอีกเป็นเวลาสองปี!

หมอนี่แม่งโคตรพรสวรรค์สุดๆ!

และยังมีเรื่องสำคัญอีกอย่าง!

เมื่อลูฟี่กับโคบี้ได้พบกัน โคบี้นั้นอายุน้อยกว่าสักสิบปีเห็นจะได้แต่หมอนี่สูงเท่าลูฟี่ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี...

สองปีต่อจากนี้ โคบี้จะกลายเป็นกัปตันเรือของกองทัพเรือ...

แล้วอาหารของกองทัพเรือมันดีขนาดใหนหน่ะหรอ?

แล้วการสั่งสอนของการ์ปมันดีแค่ใหนหน่ะหรอ?

หรือที่จริงแล้วโคบี้มันเป็นตัวละครหลักของวันพีชกัน?

เมื่อลูฟี่อายุได้ 19 ปี โคบี้นั้นก็ได้เข้าสู่วัยรุ่นแล้วและตอนนั้นหมอนี่ก็ได้กลายเป็นกัปตันไปแล้ว!

บางทีหมอนี่อาจจะเก่งกว่าไก้ฟ้าหรือหมาแดงในเรื่องเลยด้วยซ้ำ!

และนี่ยังไม่พูดถึงผลปีศาจด้วยนะ!

ดังนั้น พลเรือเอกในอนาคตหรือจอมพลเรือก็อาจจะเป็นเด็กคนนี้ก็ได้...

เอิ่มมมมม...

"นายอายุเท่าไหร่?"

“อายุเจ็ดขวบครับ!” โคบี้ก็ตอบออกมาอย่างตรงไปตรงมาในขณะที่วิลพูดไม่ออก

“โคบี้ฉั นขอถามนายหน่อย นายมีความฝันไหม?” วิลก็บังคับตัวเองให้จริงจัง อันที่จริงแล้วภายในเขากลับรู้สึกหดหู่จนอยากจะตาย เวรเอ้ยนี่ไม่ใช่เดอะว้อยสักหน่อย!

แต่คนในโลกนี้เป็นแบบนี้จริงๆ!

โคบี้ก็พูดออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที "ความฝันของผมคือการเป็นทหารเรือที่ยุติธรรมครับ!"

ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

“ความฝันดีนี่ อันที่จริง กองทัพเรือหน่ะไม่ได้เป็นตัวแทนของความยุติธรรม เลยสักนิด และนายก็ไม่ต้องเป็นทหารเรือเพราะอยากเป็นผู้ผดุงธรรมหรอก” วิลก็พูดออกมาแบบจริงจัง

และในตอนนั้น วิล ก็ได้เริ่มโปรแกรมล้างสมอง!!!