ตอนที่19 กองทัพเรือที่เสื่อมโทรม
วันรุ่งขึ้นเมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง โดยไม่รู้สาเหตุ วิลล์มักจะรู้สึกว่านามินั้นมองเขาแปลกๆ รวมทั้งโนจิโกะด้วย
และความแปลกประหลาดนี้มันก็ทำให้วิลล์รู้สึกขนลุกนิดๆ
“นี่ นายไม่ต้องการสมบัติของอารองจริงๆหรอ?”
นามินอนหลับฝันดีตลอดคืนและไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้จะ ขี้ขลาด อย่างน่าประหลาด…ถ้าเขาคิดว่าจะทำอะไรกับเธอได้จริงๆเพราะเธอเมาก็คิดผิดแล้ว แอลกอฮอล์แค่นี้มันสิวๆสำหรับเธอ!
เจ้าแม่หมื่นแก้วไม่ใช่เรื่องตลก!
อย่างไรก็ตาม ความชอบของเธอที่มีต่อเขาก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อย อาจไม่เพียงพอจะกลายเป็นความรัก แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ไม่ชอบเลย
และการได้รู้ว่าเธอไม่เกลียดเขาก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี!
วิลล์กำลังครุ่นคิดว่าจะลักพาตัวเธอหนีไปยังไง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
“กลุ่มโจรสลัดอารองรวยมากมั้ย?”
“ก็เล็กน้อย น่าจะมีประมาณ100ล้านเบรี่ ฉันลองคำนวณดูแล้วตอนเก็บกวาดเมื่อวาน”
“ขนาดนั้นเลย!”
วิลว์รู้สึกประหลาดใจและสังเกตเห็นท่าทางที่ยิ้มแย้มของนามิ
“อะแฮ่ม! ฉันเองก็นึกไม่ถึงว่ามันจะเก็บสมบัติไว้เยอะขนาดนั้น”
“เยอะหรอ นั่นเป็นแค่ครึ่งเดียว และอีกครึ่งถูกกองทัพเรือที่ควบคุมที่นี่ฮุบเอาไป”
ถ้าโจรสลัดและกองทัพเรือไม่ได้ร่วมมือกัน อารองจะยึดหมู่บ้านกว่า20แห่งในอิสต์บลูได้ยังไง!
วิลล์ไม่ได้แปลกใจ แต่โคบี้ที่อยู่ด้วยนั้นไม่อยากเชื่อหูตัวเอง!
“เป็นไปไม่ได้! กองทัพเรือจะรับสินบนจากโจรสลัดได้ยังไงกัน!”
“ลูกชายคุณหรอ?”
“อึก! แค่กๆๆ..”
การโจมตีที่มองไม่เห็ฯนี้เกือบฆ่าวิลล์!
“จะบ้าเรอะ! เว้นแต่เธอจะอยากเป็นแม่ของเขา ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะยอมเป็นพ่อเขาก็ได้”
นามิหน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องเขม็งใส่เขา
นับตั้งแต่อารองตาย ดูเหมือนว่าเธอฟื้นสภาพจิตใจตัวเองและไร้ความเกรงใจกับวิลล์ผู้ช่วยเหลือของเธอ
“เด็กน้อย ฉันไม่รู้ว่าเธอโตมาในสภาพแวดล้อมแบบไหน แต่ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องโกหกเธอ นี่คือหลักฐานที่พบเมื่อวานนี้ มันเป็นบันทึก ภาษี ทุกรายการที่ส่งให้พันเอกเมาส์โดยอารอง เช่นเดียวกับหลักฐานที่พันเอกเมาส์ช่วยกลุ่มอารองปกปิดคดีและโยนความผิดให้คนอื่น”
“ถ้าไม่เชื่อก็ดูซะให้เต็มตา!”
“ดูสิ และเธอจะเห็นว่ากองทัพเรือโสมมแค่ไหน ยืนหยัดเพื่อความยุติธรรมรึ น่าขยะแขยงสิ้นดี!”
นามิดึงสมุดบัญชีเล่มหนาออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้วโยนให้โคบี้
หลังจากที่ได้รับมัน โคบี้ก็มองไปที่วิลล์อย่างระมัดระวังก่อนจะอ่านบัญชีในมือพร้อมกัดฟันแน่น
สีหน้าของโคบี้ยิ่งดูยิ่งน่าเกลียดขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งอ่านยิ่งมึนงง
ตัววิลล์เองไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นด้วยซ้ำแต่นามิก็ใส่หลักฐานมาให้เอง ความตั้งใจที่จะเข้าร่วมกองทัพเรือครึ่งหนึ่งของโคบี้ก็แตกสลายลง!
ศรัทธาอีกครึ่งก็คงอยู่ได้ไม่นานเพราะ…
“ไม่นะ! กองทัพเรือขึ้นฝั่งแล้ว!”
ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งมาด้วยท่าทางตื่นตระหนก
โคบี้มองเขาอย่างมึนงง ทำไมเขาถึงดูตกใจขนาดนั้น? พวกเราไม่ควรจะโล่งใจเมื่อกองทัพเรือมากหรอกหรอ?
ในสายตาชาวบ้านเหล่านี้ กองทัพเรือก็เหมือนกับพวกโจรสลัดที่ชั่วร้ายงั้นหรอ?
แม้แต่นามิก็ยังตื่นตระหนก และตอนนี้เธอมีหลักฐานว่าอารองสมรู้ร่วมคิดกับ
กองทัพเรือ และหากกองทัพเรือรู้ว่ากลุ่มอารองถูกกำจัดไปปล้ว พวกเขาต้องหาทางปิดปากทุกคนแน่!
“จะทำไงดี?”
ปรากฏว่าโดยไม่รู้ตัว นามิก็คิดว่าวิลล์เป็นที่พึ่งหลักใจในของเธอไปแล้ว
“คำถามนี้ไม่ควรถามฉัน แต่ควรถามตัวเธอเองว่าเธอพร้อมจะต่อต้านแล้วหรือยัง”
“ถ้าเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาจริงๆ”
“เธออาจต้องออกห่างจากบ้านเกิดอันเป็นที่รักและครอบครัวของเธอ นี่คือราคาที่เธอยอมรับได้หรือไม่”
เมื่อได้ยินคำถามของวิลล์ นามีก็มีสีหน้าสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ
วิลล์ยิ้มและส่ายหัว แม้จะผ่านไปสองปีแล้วก็ยังเป็นเรื่องยากที่จะทำให้เธอตัดสินใจได้ นับประสาอะไรกับตอนนี้
เขาลูบหัวนามิเบาๆแล้วพูดว่า “อย่าพึ่งคิดมาก ไปดูที่นั่นก่อน แล้วเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อจากนี้จะเป็นตัวกำหนดคำตอบของเธอเอง”
“ไม่ว่าคำตอบสุดท้ายของเธอคืออะไร ฉันจะทำให้มันเกิดขึ้นเอง!”
“และฉันขอสัญญาต่อหน้าถุงมืออันเป็นที่รักของฉัน!”
นามิกัดริมฝีปากแน่นและมองเขาด้วยความรู้สึกซับซ้อน ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด
- - -
“กลุ่มโจรสลัดอารองถูกกำจัดไปแล้วจริงๆ ใครเป็นคนทำ?”
พันเอกเมาส์ตกใจมาก เดิมทีเขามาที่นี่เพื่อเก็บส่วย แต่ไม่คิดว่าจะได้ยินข่าวแบบนี้
“เห็นว่ากันว่าเป็นฝีมือนักล่าโจรสลัดที่มากับเรือสินค้า เหตุผลของความขัดแย้งยังไม่แน่ชัด แต่อีกฝ่ายแข็งแกร่งมากจนกวาดล้างกลุ่มอารองได้ด้วยตัวคนเดียว และตอนนี้ก็ยังอยู่ในหมู่บ้าน”
“แล้วสมบัติของโจรสลัดล่ะ?” ดวงตาของผู้พันเมาส์เป็นประกาย
“ชาวบ้านเอาไปหมดแล้ว เพราะเขาบอกว่าสมบัติของคือให้กับเจ้าของที่ถูกต้อง”
“เหลวไหล! ทรัพย์สินที่โจรสลัดเอาไปโดยปกติแล้วต้องส่งมอบให้กองทัพเรือเพื่อความยุติธรรม!”
“ท่านพูดถูก ปล่อยให้พวกมันคายสมบัติออกมา!”
“ไม่ เพราะพวกมันรับเงินจากโจรสลัด นั่นเท่ากับว่าพวกมันสมรู้ร่วมคิดกับโจรสลัด!”
“รวบรวมชาวบ้านทั้งหมดมาที่กลางหมู่บ้าน อย่างให้เหลือใครทั้งนั้น!”
“แล้วก็เขียนข่าวไปด้วยว่า ชาวบ้านในหมู่บ้านโคโคยาชิร่วมมือกับกลุ่มโจรสลัดอารองและตั้งใจจะโจมตีกองทัพเรือ จากนั้นภายใต้การนำของวีรบุรุษแห่งกองทัพเรือผู้พันเมาส์ โจรสลัดก็พ่ายแพ้ อีสต์บลูกลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง!”
“แกได้ยินฉันพูดชัดแล้วใช่มั้ย?”
“ครับท่าน ผมรู้แล้วว่าต้องทำอย่างไร!”
ผู้ช่วยตอบเขาด้วยใบหน้าที่มีเหงื่อเย็น
เขาไม่แน่ใจว่าวิธีของเจ้านายของเขานั้นต่ำทรามไปหรือเปล่า เพราะเจ้านายของเขาคิดจะกวาดล้างทุกคนโดยไม่ปล่อยใครไปเลย
คงต้องโทษตัวเองที่เกิดมาต่ำต้อยเท่านั้น…
หนึ่งชั่วโมงต่อมา ชาวบ้านกว่า 300 คนถูกกองทัพเรือบังคับมาที่จัตุรัสด้วยใบหน้าชั่วร้าย
ด้านหน้ากลุ่มคือ นามิ วิลล์และเกนโซ
สมบัติทั้งหมดที่รวบรวมได้จากอารองก็มากองรวมที่นี่เช่นกัน
“แค่นี้ใช่มั้ย?”
“ทุกสิ่งที่เราพบจากฐานของอารองอยู่ที่นี่หมดแล้ว พวกเราไม่กล้าซ่อนไว้แน่”
เกนโซโค้งหัวอย่างนอบน้อม หวังจะใช้ทรัพย์สินทั้งหมดนั้นเพื่อให้กองทัพเรือเลิกสนใจพวกเขา
โคบี้ที่ไม่โดดเด่นในฝูงชนกำลังกำหมัดของเขาแน่นและมองทุกอย่างด้วยสายตาที่โกรธแค้นของเขา
วิลล์บอกเขาว่า เขาจะได้เห็นกองทัพเรือล่มสลายด้วยตาของเขาเอง
และหลังจากเรื่องนี้จบลง เขาต้องเลือกแล้ว..
