ตอนที่ 91+92 ความน่ารักของทั้งคู่

เจียงเหยาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเจียงเล่ยกำลังจะทำอะไร? ตั้งแต่ที่เขายกมือขึ้นแล้ว เธอก็เตรียมตัวเองรับแรงตบจากเขา แต่สุดท้าย เธอเห็นเขาทำท่าแปลก ๆ โดยดึงมือของเขาออก แล้วเกาศีรษะของเขาเอง เธอตกใจและเพิ่งจะรู้ว่าเจียงเล่ยไม่ได้มองมาที่เธอ แต่เขากลับมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างเธอแทน จากนั้นเธอก็หันกลับไปมองลู่ชิงสู่ที่อยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความอยากรู้

หลังจากที่เธอหันกลับไป ฝ่ามือใหญ่ของลู่ชิงสีก็วางอยู่บนศีรษะของเธอแล้ว เขาเริ่มลูบเบา ๆ

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่ลู่ชิงสีอย่างสงสัย เธอไม่แน่ใจในท่าทางที่เขาแสดงต่อเจียงเล่ย

“ทั้งสองคนขึ้นไปพักที่ชั้นบนก่อนเถอะ ถึงเวลาทานอาหารเย็นค่อยลงมา อาของเธอกับเสี่ยวเซียวสักพักถึงจะกลับมา” แม่ลู่ยิ้มอย่างมีความสุข แล้วหันกลับไปคุยกับแม่เจียง “แม่เจียง คงต้องรบกวนให้ช่วยฉันทำอาหารเย็นคืนนี้แล้วล่ะ”

“จะรบกวนอะไรกันเล่า? กังวลก็แต่ฝีมือทำอาหารของฉันนี่แหละ กลัวว่าจะไม่มีใครแตะต้องอาหารที่ฉันทำน่ะสิ” แม่เจียงตอบรับด้วยรอยยิ้มในขณะที่ทำท่าเขินอาย ความจริงทั้งสองครอบครัวไม่ได้มีโอกาสทานอาหารร่วมกันบ่อยนัก พวกเขาเคยทานข้าวร่วมกันก็วันที่เจียงเหยาแต่งงาน และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พวกเขาก็ไม่มีโอกาสได้ร่วมทานอาหารด้วยกันอีกเลย

“ถ่อมตัวเกินไปแล้ว แม่เจียง ดูลูกทั้งสามนี่สิ ดูก็รู้ว่าฝีมือทำอาหารของคุณไม่ได้แย่เลย น่ารักกันเชียว” แม่ลู่กล่าวตอบ

“ป้าลู่ ผมเป็นผู้ชายนะ ไม่เหมาะที่บอกว่าผมน่ารักเสียหน่อย อย่างผมเหมาะกับคำว่าหล่อมากกว่า” เจียงเล่ยตอบอย่างหน้าด้าน ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะออกมาเสียงดัง

เจียงเหยายังคงกังวลเกี่ยวกับลู่ชิงสี เพราะเขาไม่ได้นอนพักมาทั้งคืน ดังนั้นเธอจึงไม่อยู่ชั้นล่างและพูดคุยกับคนอื่นนานนัก หลังจากคุยกันสักพักประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ยืนขึ้นและดึงแขนเสื้อของลู่ชิงสี กระตุ้นเขาเบา ๆ “เราขึ้นไปชั้นบน พักผ่อนกันเถอะ”

“เหนื่อยรึเปล่า?” เจียงเหยาดูมีพลังมาก สมาชิกในครอบครัวของเธอมาที่นี่ ลู่ชิงสีจึงคิดว่าเธอคงจะไม่เต็มใจที่จะขึ้นไปชั้นบน

“ไม่เหนื่อยเหรอ?” เจียงเหยาถามเขากลับ ก่อนลู่ชิงสีจะตอบ เธอผลักเขาขึ้นบันไดพร้อมกับทักทายผู้อาวุโส “พ่อคะ แม่คะ ชิงสีกับหนูจะขึ้นไปพักที่ข้างบนนะคะ”

“ไปเถอะ ไปเถอะ” แม่ลู่ยิ้มอย่างมีความสุขพรางพยักหน้าไปด้วย

เธอสังเกตเห็นปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาแล้วในตอนนี้ ลูกชายของเธอคิดว่าเจียงเหยาไม่อยากขึ้นไปข้างบนเพราะครอบครัวของเธออยู่ที่นี่ ส่วนเจียงเหยาก็คิดถึงลู่ชิงสีที่ไม่ได้พักผ่อนเพียงพอเมื่อคืนที่ผ่านมา ทั้งสองต่างห่วงใยซึ่งกันและกัน

แม่ลู่มีความสุขมากขึ้น เพราะในที่สุดเจียงเหยาก็เริ่มดูแลสามีของเธอ

หลังจากที่ทั้งคู่ขึ้นไปชั้นบนและปิดประตู แม่ลู่ก็อดหัวเราะไม่ได้

“ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อย ๆ ดีขึ้นล่ะ พวกเขาแทบจะรอวันที่จะได้ติดต่อกันไม่ได้เลย ตอนเช้าฉันไปส่งอาหารเช้าให้ที่โรงพยาบาล ชิงสียังกังวลว่าจะฉันรบกวนเวลาที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันเลย ยังขอให้ฉันกลับบ้านทันทีเสียอีก”

พ่อลู่โค้งริมฝีปากและหัวเราะ เป็นความจริงที่ใครก็ตามที่เคยรู้จักพวกเขา ก็ต้องบอกได้ว่าทัศนคติของเจียงเหยาที่มีต่อลู่ชิงสีเปลี่ยนไปอย่างมาก ในอดีตเธอไม่เห็นใครในสายตาหรือแม้แต่ในหัวใจ แต่ตอนนี้ เธอเป็นเหมือนลู่ชิงสีที่ทั้งคู่ต่างมีกันและกันในสายตาของพวกเขา

เจียงเหยาไม่รู้ว่าคนอื่น ๆ กำลังพูดถึงเธอและลู่ชิงสีหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในห้องและปิดประตู เจียงเหยาหันกลับมาและบอกลู่ชิงสี “ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อน ยังไม่บ่ายสองเลย นอนพักได้จนถึงเวลาอาหารเย็นก็แล้วกัน”

ลู่ชิงสีไม่สามารถหยุดหัวเราะได้ “คุณเป็นห่วงว่าผมจะนอนไม่พอหรือไงกัน หรือกังวลว่าผมจะเหนื่อยตาย หึ?”

เจียงเหยากลอกตาไปที่เขาและเดินไปเปิดสัมภาระของเขา เธอสังเกตว่าเขาไม่ขยับเขยื้อน จึงกระตุ้นเขาอีกครั้ง “เร็วเข้า!”

__

ลู่ชิงสีหัวเราะ “ก็แค่คืนเดียวเอง ตอนผมออกปฏิบัติหน้าที่ เป็นเรื่องปกติเลยที่จะไม่ได้นอนตั้งหลายวันหลายคืน นี่คุณคิดว่าสามีของคุณอ่อนแอเกินไปอย่างงั้นเหรอ?”

เจียงเหยายืนขึ้น ผลักลู่ชิงสีเข้าไปในห้องน้ำทันที จากนั้นปิดประตู การกระทำนี่แหละดีกว่าคำพูด ผู้ชายคนนี้ต้องใจจะล้อเลียนเธออย่างชัดเจน

หลังจากที่ลู่ชิงสีเข้าไปในห้องน้ำ เขามองเข้าไปในกระจกและไม่พบร่องรอยของความเหนื่อยล้าใด ๆ บนใบหน้าของเขา เนื่องจากเขาอดนอนมาทั้งคืนและไม่ได้พักผ่อนเลย เจียงเหยาจึงเป็นห่วงเขา

ลู่ชิงสีอาบน้ำอย่างรวดเร็วและมองไปรอบ ๆ ห้องน้ำด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าของเขา เขาถูกผลักให้เข้าไปในห้องน้ำ จึงไม่ได้หยิบเสื้อผ้าหรือผ้าเช็ดตัวเขามาเปลี่ยนด้วย

“เจียงเหยา ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว” ลู่ชิงสีตะโกนที่ประตู

“เสร็จแล้วก็ออกมาสิ หรือยอากให้ฉันไปต้อนรับกัน หะ?” เจียงเหยาตอบเบา ๆ

“คุณพูดเองนะ” ลู่ชิงสีกล่าวจบ ก็ทำราวกับว่าเขากำลังจะเปิดประตูออกมา

เจียงเหยาตกตะลึงและตะโกนออกมาว่า

“เดี๋ยวก่อน!” เธอเพิ่งคิดได้ว่าลู่ชิงสีไม่ได้เอาเสื้อผ้าติดตั้งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเขาไม่ได้อยู่บ้าน ผ้าเช็ดตัวของเขาจึงถูกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าหลังจากซักเสร็จแล้ว ในเมื่อเธอบอกให้เขาออกมา ก็ไม่ต่างจากให้เขาเปลือยกายออกมาไม่ใช่เหรอ?

ถึงกลับกล้าตอบ! ฟังจากเสียงเปิดประตู เขาคงจะเดินออกมาจากห้องน้ำจริง ๆ

ยังสว่างอยู่เลย ผ้าม่านก็ไม่ได้ปิด

“รอแปบหนึ่ง ฉันจะไปหยิบเสื้อผ้ามาให้คุณ” เจียงเหยากล่าวขณะเปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวที่เขาใช้ก่อนที่จะกลับไปกองทัพครั้งล่าสุด

เธอเดินไปที่ห้องน้ำและเคาะประตู “ฉันอยู่หน้าประตู คุณเปิดประตูมาหยิบเสื้อผาไปสิ”

วินาทีถัดมา ประตูก็ถูกเปิดออก มือหนึ่งเอื้อมออกมาจากประตูและคว้าสิ่งที่อยู่ในมือของเธอ จากนั้นประตูก็ปิดลงอีกครั้ง

เจียงเหยาแตะบนใบหน้าแดงของเธอ หายใจเข้าลึก ๆ ถึงสองครั้ง เมื่อกำลังจะเดินจากไป ผู้ชายที่อยู่ในห้องน้ำก็เรียกหาเธออีก “ไม่ได้เอากางเกงในมาด้วยเหรอ หรือคุณไม่อยากให้ผมใส่?”

เจียงเยหายืนนิ่ง เธอรู้สึกเขินอายและยกขาขึ้นเตะประตูห้องน้ำ ไม่แน่ใจว่าลู่ชิงสีตั้งใจไม่ล็อคประตู หรือลืมล็อคกันแน่ เจียงเหยาไม่คาดคิดว่าประตูจะเปิดออกด้วยการเตะเบา ๆ ของเธอ

ตอนนั้นลู่ชิงสีกำลังก้มศีรษะลง พันผ้าเช็ดตัวรอบเอวของเขา

เขาคงตกใจที่ประตูเปิดออกอย่างกะทันหัน เขายืนแน่นิ่ง เงยหน้าขึ้นมองไปยังผู้หญิงที่ยืนหน้าประตูด้วยความตกใจสุดขีด จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงมองไปยังน้องชายของตัวเอง ที่ปกปิดไว้ได้ไม่ทันเวลา

“เอ่อ...คุณคงไม่อยากให้ผมใส่อะไรเลยสินะ” ลู่ชิงสีแยกริมฝีปากของเขาช้า ๆ และพูด จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ “แต่ผมไม่ชินกับการเปลือยกายเดินไปเดินมานะ”

ใบหน้าของเจียงเหยากำลังร้อนผ่าวราวกับถูกไฟไหม้ เมื่อเห็นเขาถอนหายใจด้วยสีหน้าซังกะตาย เธออยากจะใช้รองเท้าแตะตบเขาให้ตาย

“ทะลึ่ง! อาบน้ำไม่ได้ล็อคประตูหรอกเหรอ! อยากได้อะไรก็ไปหยิบเอาเองเลย ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันจะไปพัก” เจียงเหยารีบวิ่งไปที่เตียงของเธอ ถอดรองเท้าแตะทิ้งแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง

ทว่า ขณะที่เธอหลับตา สมองก็ฉายภาพที่เธอเพิ่งเห็นเมื่อสักคู่ซ้ำไปซ้ำมา อย่างควบคุมไม่ได้

ขาเรียวยาวคู่หนึ่งของเขา กล้ามเนื้อที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ทำให้เธอประทับใจนัก กล้ามเนื้อท้องที่เขาฝึกฝนมาตลอดทั้งปีนั่นด้วย แม้ว่าเธอมองเพียงแวบเดียว แต่เขาก็ดูเซ็กซี่และเร่าร้อนจริง ๆ

อีกทั้งสิ่งที่อยู่ตรงกลางหว่างขาที่ยังไม่ตื่นนั่นอีก...

‘น่ารังเกียจ! น่ารังเกียจ!’ เจียงเหยาตบหน้าผากของเธอ ‘อย่าคิดมาก! อย่าคิดมากน่า!’

จากนั้นเธอก็พึมพำในใจ ‘อะไรนั่น! ส่วนนั้นช่างใหญ่และน่าเกลียดเสียจริง.. สิ่งนั่นน่าเกลียด!’