ตอนที่ 35 ดึงดูดความสนใจจากคนใหญ่คนโต

หลายวันต่อมา รายงานความพ่ายแพ้ของสโมคเกอร์ก็ถูกวางไว้บนโต๊ะของจอมพลแห่งกองทัพเรือ

ท้ายที่สุดแล้ว สโมคเกอร์ก็ไม่ใช่ทหารเรือธรรมดาทั่วไป และก็ขึ้นอยู่กับจอมพลเรือว่าจะติดสินใจว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง

" ไม่คิดเลยว่าผ่านมาหลายปีขนาดนี้แล้วจะมีคนระดับนี้ในอีสต์บลูอีก "

เซ็นโกคุถอนหายใจ แต่สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีนัก เขาคาดหวังกับอนาคตของสโมคเกอร์ไว้สูง

แม้ว่าเขาจะส่งสโมคเกอร์ไปที่สาขาอีสต์บลูเพื่อปรับนิสัยของสโมคเกอร์โดยหวังว่าเขาจะเติบโตเป็นพลเรือเอกที่มีคุณสมบัติครบถ้วนและเชื่อฟังคำสั่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดสิ่งนี้ขึ้น

" ฮ่าฮ่าฮ่า! แม้ว่าอีสต์บลูจะเป็นทะเลที่อ่อนแอที่สุดในหมู่ทะเลทั้งสี่เพราะเป็นที่จับตาดูของกองทัพเรือในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ก็อย่าประมาทคนที่ออกมาจากอีสต์บลูนะ "

" ทะเลอีสต์บลูเป็นแดนที่ปลูกฝังผู้ยิ่งใหญ่มาโดยตลอด! "

แน่นอน คนที่กล้าพูดกับจอมพลเรือแบบนี้ก็มีแค่คนเดียวคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา การ์ป วีรบุรุษแห่งกองทัพเรือ!

เมื่อมาถึงจุดนี้ การ์ปดูมีความสุขและเศษขนมแซมเบ้ที่เขากินอยู่ก็หล่นเเกลื่อนไปทั่ว มีบางส่วนที่กระเด็นไปติดหน้าเซ็นโกคุด้วย

" การ์ป ช่วยสำนึกด้วยว่าแกเป็นใครนะเจ้าบ้า! "

เมื่อได้ยินเพื่อนเก่าของเขาพูดพล่ามอีกครั้ง เซ็นโกคุก็ทำอะไรไม่ได้

" ฉันพูดอะไรผิดล่ะ? รายงานทั้งหมดเกี่ยวกับเด็กคนนี้อยู่บนโต๊ะของนายแล้ว รวมถึงข้อมูลที่เปลี่ยนเขาจากฮีโร่ที่ช่วยหมู่บ้านด้วยการต่อสู้กับโจรสลัดให้กลายเป็นโจรสลัดที่ถูกหมายจับ ทั้งหมดนี่เป็นเพราะอะไร แกเป็นคนที่รู้ดีที่สุดนี่? "

การ์ปพูดตรงๆแบบไม่ไว้หน้า หลังจากที่เพื่อนของเขาคนนี้เข้ารับตำแหน่งจอมพลมาหลายปี ความคิดเห็นของทั้งสองก็ดูจะสวนทางกันมากขึ้นเรื่อยๆ

นอกจากนี้ ดราก้อน ลูกชายของเขาก็ยังสร้างกองทัพปฏิวัติที่ต่อต้านรัฐบาลโลก  และยังมีลูฟี่ หลานชายของเขาที่อยากจะเป็นราชาโจรสลัดอีก

ทั้งหมดกลายเป็นประเด็นที่ย้อนแย้งกับตัวเขามาก!

ถ้าไม่ใช่เพราะมิตรภาพเก่าๆ เขาคงทนไม่ได้และโยนงานทั้งหมดนี้ให้เซ็นโกคุ แล้วถอนตัวไปใช้ชีวิตสบายๆ กินเซมเบ้แกล้มเหล้าและสอนลูฟี่ให้มาช่วยแบ่งเบาภาระของเขาไปแล้ว การเป็นวีรบุรุษแห่งกองทัพเรือนี้มันเป็นอะไรที่สวนทางกลับคนในครอบครัวของเขาตลอด!

คิดถึงวันเก่าๆจริง...

ร็อค..ชิกิ..โรเจอร์...

เมื่อนึกถึง...การ์ปก็หลับไป...

ปึง!

เซ็นโกคุโกรธจัดจนทุบโต๊ะ!

" ทำเป็นโมโหไปได้.." การ์ปที่ตื่นแล้วก็เคี้ยวขนมเซมเบ้อย่างเฉยเมย

" ถึงยังไงก็ตาม การทำร้ายทหารเรือถือเป็นความผิดทางอาญา! "

" และภาพลักษณ์อันชอบธรรมของกองทัพเรือก็ไม่สามารถถูกดูหมิ่นได้! ฉันคิดว่าเรื่องนี้จะต้องได้รับการจัดการให้ดีที่สุด! "

เซ็นโกคุประกาศลั่น!

นี่คือความเห็นที่ต่างกันระหว่างทั้งสองคน ในฐานะจอมพลแห่งกองทัพเรือ สิ่งแรกที่ต้องพิจารณาคือผลประโยชน์ของกองทัพเรือทั้งหมด

เซ็นโกคุผิดหรือเปล่า?

ประชาชนจะไว้วางใจกองทัพเรือได้อย่างไรถ้าคนทั้งโลกรู้ว่าพวกเขาสกปรกแค่ไหน? กองทัพเรือจะเอาหน้าไปไว้ไหนกัน?

ดังนั้น การ์ปจึงเลือกที่จะไม่เลื่อนตำแหน่งเป็นพลเรือเอก ที่สำคัญคือเขาต้องปลอดภัยจนกว่าจะเกษียณและคอยคุมลูฟี่ตัวแสบเอาไว้

" แกเป็นจอมพลเรือนี่แกก็ดูแลไปสิ! ฉันขอลาพักร้อน! ฉันไม่รู้ว่าไอ้ผมแดงมันยัดอะไรใส่หัวลูฟี่ ทำเอาไอ้เด็กบ้านั่นชอบตะโกนว่าจะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลยตลอด ฉันต้องกลับไปสั่งสอนให้ไอ้หลานบ้าได้ลิ้มรสกำปั้นเหล็กแห่งความรักของปู่มันซะบ้าง "

เส้นเลือดหน้าผากของเซ็นโกคุปูดออกมาเมื่อเขาได้ยินว่าการ์ปกำลังจะลาพักร้อนอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

เขารู้ว่าพวกเขาเถียงกันมากขึ้นเรื่อยๆตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีเพราะความเห็นที่ไม่ค่อยตรงกัน แต่พวกเขาจะทำอะไรอีก?

รัฐบาลโลก ห้าผู้อวุโส มังกรฟ้า...

หากเสียงของเขาคนเดียวคุมกองทัพเรือได้ เขาจะโวยวายให้เพื่อนเก่าของเขาไม่พอใจแบบนี้ได้ยังไง

อนิจจา...

กองทัพเรือต้องการแก และแกก็เป็นวีรบุรุษของกองทัพเรือ เป็นคนสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็กๆรุ่นใหม่

" หวังว่าวันที่ความจริงปรากฏ วีรบุรุษแห่งกองทัพเรืออย่างฉันจะไม่ต้องทำให้กองทัพเรือต้องขายหน้านะ "

คำพูดของการ์ปทำให้เซ็นโกคุเงียบไป

" ไม่หรอกการ์ป แกจะเป็นวีรบุรุษของกองทัพเรือตลอดไป! "

" อย่าใส่หมวกสูงให้ฉันอีกเลย  เมื่อไหร่แกจะเซ็นใบเกษียณให้ฉันซะที! แกอยากให้ฉันตายคากองทัพเรือเลยหรือไง "

" ยังเกษียณไม่ได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ช่วงนี้! อันที่จริงฉันคิดว่าตำแหน่งจอมพลเรือก็เหมาะกับแกอยู่ "

" ลืมมันซะ ถ้าฉันเป็นจอมพล ฉันอาจพากองทำเรือล่มจม "

เพื่อนเก่าสองคนที่มองหน้ากันและหัวเราะออกมาดังลั่น!

หลังจากหัวเราะแล้ว เซ็นโกคุก็พูดว่า " คราวนี้ ตอนกลับไปที่อีสต์บลู ถ้าแกเจอคนที่จัดการสโมคเกอร์ได้ก็ฝากจับตัวกลับมาด้วยล่ะ "

" หากขาดวินัยที่ดีก็ไม่อาจเป็นกองทัพเรือที่ชอบธรรม "

" ไม่กลัวผลที่จะตามมาหรือไง "

" เฮอะ! ฉันกลัวแกจะทิ้งกันมากกว่า! ฉันจะป่าวประกาศบอกสำนักข่าวเลยว่าฉันทำผิดพลาดและถอนราววัลนำจับ แล้วพวกนั้นจะทำอะไรได้อีก? "

" ให้เด็กนี่เป็นตัวอย่าง เกิดอะไขึ้นกับกองทัพเรือที่ทำให้คนกลายเป็นโจรสลัดเพาะ ความผิดพลาด! "

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซ็นโกคุก็ดูมีอำนาจขึ้นมา ซึ่งเป็นอะไรที่หาได้ยาก

การ์ปหัวเราะน้ำตาเล็ด เพื่อนเก่าของเขา อา...

" ไปล่ะ ถ้าฉันเจอเขาจริงฉันจะจับกลับมาให้ "

" ถ้าฉันไม่เจอ ฉันก็หวังว่าเขาจะซื่อสัตว์ต่อหัวใจตัวเองและไม่ทำชั่ว "

การ์ปเดินออกไปตัวตรง ทว่าตาของเซ็นโกคุก็ดูหม่นหมองลง

หวังว่าคงไม่มี คนดี อีกคนที่เกลียดกองทัพเรือเพราะความอยุติธรรมที่ทำให้พวกเขาผิดหวัง...

หลังจากที่การ์ปจากไป เซนโกคุก็หยิบรายงานที่มีข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับวิลล์ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่ออ่านแล้ว เขาก็ได้เห็นข้อคาดเดาถึงสิ่งแปลกๆทั้งสามอย่างของวิลล์

อย่างแรกเลยคือ วิลล์ถูกสันนิษฐานว่าเป็นคนที่มีความสามารถของผลปีศาจสองอย่างที่ไม่กลัวน้ำทะเลหรือหินไคโร แต่อย่างหลังดูไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเคสของวิลล์นั้นพิเศษมากไปจริงๆ

อย่างที่สองคือความสามารถต่างๆของวิลล์นั้นมีมาตั้งแต่กำเนิดหรือเปล่า มันดูค่อนข้างน่าเชื่อถือที่จะบอกว่าวิลล์เป็นสายพันธุ์ที่ยังไม่ถูกค้นพบ

ด้านล่างมีแนบรูปถ่ายถุงมืออันฟินิตี้ที่ขยายใหญ่ขึ้น โดยมีวงกลมสองวงถูกขีดไว้อย่างขัดเจน

มันคือหน้าตาของผลปีศาจที่หดตัวลงนั่นเอง!

อันสีชมพูได้รับการยืนยันจากหน่วยข่าวกรองแล้วว่าเป็นผลลื่นไหล ซึ่งมันตรงกับความสามารถอย่างหนึ่งที่วิลล์ได้แสดงให้เห็น

อย่างสุดท้ายที่หน่วยข่าวกรองตั้งทฤษฎีไว้ก็คือ ถุงมือที่วิลล์สวมถูกสงสัยว่าเป็นอาวุธพาหะที่สามาระแสดงพลังของผลปีศาจหลายชนิดได้ และเนื่องจากไม่ต้องกินเข้าไป จุดอ่อนที่กลัวน้ำทะเลหินไคโรจึงไม่เป็นผล!

ความเป็นไปได้: ไม่ทราบ!

นี่คือเหตุผลที่เซนโกคุให้ความสนใจเป็นพิเศษกับโจรสลัดตัวน้อยที่หนีออกมาจากอีสต์บลู

มันสำคัญพอๆกับต้นกำเนิดของเวก้าพั้งก์

หากกองทัพเรือสามารถควบคุมเทคโนโลยีนี้ได้...

เซนโกคุได้ใส่ตัว X ตัวใหญ่ในรายการค่าหัวของวิลล์

เขาต้องถูกจับตามอง!