ตอนที่ 28 สโมคเกอร์มาถึงแล้ว

"ไม่ถึงร้อยดอลลาร์ด้วยซ้ำ...แย่ แย่ แย่..."

วิลล์ฮัมเพลงจากโลกเก่าพร้อมกับมองโคบี้ที่กำลังขนของเข้าไปเก็บในห้องโดยสาร

“ไม่เคยคิดเลยว่าฉันคนนี้จะโดนหลอกแบบนี้”

"ถ้า 10,000 เบรีได้กอดหนึ่งทีล่ะก็ 10 ล้านเบรีก็น่าจะพอที่จะกอดนามิทั้งวันเลยไม่ใช่หรือไงกัน? ฉันกอดเธอจนเราเข้านอนก็ยังได้!"

"ขาดทุน! ขาดทุนยับเลย!"

“ไม่ ฉันต้องไปคุยกับนามิซะแล้ว เอาเงินของฉันไปแล้วยังพยายามที่จะไม่รับผิดชอบฉันอีกงั้นเหรอ!”

ดังนั้นวิลล์ผู้โกรธแค้นจึงรีบวิ่งตรงไปยังห้องของนามิและผลักประตูของเธออย่างแรง

"นามิ! เธอต้องให้...เอ่อ..."

“นั่นมัน...เธอคงไม่?”

"เจ้าบ้าเอ้ย!!!"

นามิที่ทั้งอายและโกรธเอามือข้างหนึ่งปิดหน้าอกเธอไว้ส่วนอีกข้างนึ่งก็โยนเก้าอี้ไปทางวิลล์ที่กำลังตกตะลึงอยู่!

“เข้าใจผิด! มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงๆนะ!”

“ไงก็เถอะ เธอซื้อชุดสีดำตัวนั้นกลับมาด้วยสินะ”

"ปัง!"

นามิทุบวิลล์ลงกับพื้นด้วยหมัดของเธอแล้วปิดประตูอีกครั้ง!

หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้เล็กน้อย นามิที่สวมแค่ชุดวีเชพสีดำก็เอนหลังพิงประตูด้วยใบหน้าแดงก่ำและเธอก็ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเร็วในห้องเล็กๆแห่งนี้!

“ไอ้เวรนั่น!”

แค่คิดว่าเขาเข้ามาเห็นเธอที่สวมชุดน่าอายนั่นก็ทำให้นามิอยากจะรีบออกไปแล้วกัดเขาให้ตายไปซะ!

แม้ว่าเธอจะแต่งตัวอย่างกล้าหาญและเต็มใจที่จะแสดงร่างกายที่สวยงามของเธออยู่เสมอ แต่สายรัดสองเส้นนี้มันก็อีโรติกเกินไปหน่อย

มันโอเคที่จะซ่อนในห้องและใส่มันให้ตัวเองดู แต่ไอ้สารเลวนั่นมันเห็นหมดแล้ว!

“ทำไมฉันถึงลืมล็อคประตูกันนะ!”

นามิปิดหน้าอกของเธอพยายามระงับความเขินอายที่ไม่สามารถบรรยายได้นี้ลง

ในทางกลับกัน วิลล์ซึ่งถูกนามิทุบตีจนตากลายเป็นแพนด้า ก็ได้หลบหนีออกจากที่นั่นแล้ว ฉากที่เขาได้เห็นเมื่อกี้นี้ช่างน่าตื่นเต้นเหลือเกิน!

นามิที่มีแค่เส้นสองเส้นปิดตำแหน่งสำคัญของเธอกำลังตรวจดูตัวเองในกระจกและเปลี่ยนท่าโพสของเธอไปเรื่อยๆ....

วิลล์แตะจมูกตัวเองโดยไม่รู้ตัว โอเคร้อนนิดหน่อย อากาศโง่ๆ!

เมื่อพิจารณาจากกองชุดชั้นในที่กระจัดกระจายอยู่บนเตียงของนามิ เห็นได้ชัดว่านามิแค่ลองสวมชุดว่ายน้ำของเธอ แต่มันก็เป็นเรื่องบังเอิญที่เขาบังเอิญไปเห็นเธอขณะลองสวมชุดนั้นพอดี!

แต่คำถามคือนามิซื้อชุดว่ายน้ำวีเชพมาเมื่อไหร่กัน?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วิลล์ก็คิดได้แค่ว่านามิแอบซื้อเจ้านี่มาตอนที่เขาไม่รู้ตัวแน่ๆ

นั่นไม่ใช่เรื่องที่แย่เลย!

วิลล์ฮัมเพลงด้วยความยินดีโดยไม่สนใจแม้แต่เงิน 10 ล้านเบรีที่โดนยึดไปและการโดนต่อยหน้าอีกด้วย

“อาจารย์ครับ ผมขนของหมดแล้วครับ”

ในเวลานี้ โคบี้มองวิลที่หน้าตาเหมือนหมูด้วยใบหน้าแปลก ๆ และกล่าวว่า “อาจารย์ครับ ผมเก็บทุกอย่างหมดแล้วครับ”

วิลล์รีบรักษารอยบวมที่หน้าของเขาทันทีแล้วรีบทำหน้าเคร่งขรึม “อืม ทำได้ดีมาก”

"ถ้าเราช็อปปิ้งกันเสร็จแล้ว ก็ได้เวลาออกเดินทางกันสักที ไปเรียกนามิมาเร็ว เป้าหมายต่อไปของเราก็คือ แกรนไลน์!"

แม้จะสงสัยว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่ไปเรียกเอง แต่โคบี้ก็ยังเป็นเด็กดีไปเรียกนามิตามที่เขาบอก

ไม่กี่วิต่อมา...

โคบี้ ก็ปลิวออกมาอย่างรวดเร็ว!

จากนั้นนามิก็ลดขาของเธอลงด้วยความพอใจและปรบมือให้

“อาจารย์เป็นพวกวิปริต ดังนั้นศิษย์ก็คงจะไม่ต่างกัน!”

เธอพูดพร้อมกับเดินไปหาวิลล์

“โอ้ไม่นะ...เธอเข้าใจผิดไปเองทั้งนั้น!”

“ฉันแค่พยายามจะบอกว่าเราควรจะไปกันได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเราจะไปไม่ได้”

วิลล์ชี้ไปที่ข้างหลังเธออย่างช่วยไม่ได้ โดยไม่สนใจโคบี้ที่ดูเศร้าๆและดูสับสนเลย

นามิหันไปมองแล้วตะโกนทันทีว่า “งั้นรออะไรอยู่กัน รีบออกไปจากที่นี่เร็ว!”

"ฉันจะคุมหางเสือเอง โคบี้รีบไปกันเถอะ!"

วิลล์รีบไปที่หางเสือทันทีหลังจากเหลือบมอง โคบี้ซึ่งหน้าบวมไปข้างหนึ่ง

...

ไม่ไกลจากอาณาจักรโกอานัก มีเรือรบลำหนึ่งกำลังเร่งไปยังทิศทางของเรือของวิลล์

มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เขากำลังลาดตระเวนอยู่ไม่ไกลพอดี ตอนที่กองทัพเรือที่อยู่ที่นี่ติดต่อสโมคเกอร์ผ่านเดน เดน มูชิ

ทันทีที่เขาได้รับข่าวว่าวิลล์ซึ่งต้องสงสัยว่าเป็น "กรงเล็บขวาทองคำ" ได้ปรากฏตัวที่หอการค้าบลูเบิร์ดแห่งอาณาจักรโกอา สโมคเกอร์ก็รีบเดินทางกลับมาในทันที

“กัปตันสโมคเกอร์ ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเห็นเราแล้ว”

“ไม่เป็นไร เรือลำนั้นมันหนีจากเรือรบลำนี้ไม่พ้นหรอก และนี่ก็เป็นแค่การดิ้นรนครั้งสุดท้ายของพวกมันเท่านั้น”

ชายที่สูบซิการ์และมีใบหน้าที่โหดร้ายพูดอย่างดูถูก

“แต่เท่าที่เราได้รู้มาอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ใช่คนไม่ดี แต่เป็นฮีโร่ที่ช่วยหมู่บ้านโคโคยาชิจากพวกขยะอย่างกลุ่มโจรสลัดอารองและกัปตันเมาส์นะคะ”

ในขณะนั้นเอง ทหารเรือหญิงที่สวมแว่นและมีดาบอยู่ที่เอวของเธอซึ่งดูเป็นคนเงียบๆพูดออกมาอย่างลังเล

“ฮีโร่? ทาชิงิ เธอคิดอย่างนั้นงั้นเหรอ?”

เธอลังเลเล็กน้อยจากนั้นทหารเรือหญิงก็ดันแว่นขึ้นแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า “คะ ฉันคิดว่าเขาเป็นวีรบุรุษที่ปกป้องประชาชน และขยะที่ข่มขู่คนธรรมดาก็สมควรตาย และการปกปิดความจริงจากเบื้องบนมันทำให้ฉันสับสนและนั่นก็ไม่ตรงกับความเชื่อในหัวใจของฉันเลย!”

สโมคเกอร์สูดซิการ์หายใจเข้าลึก ๆ และหายใจออกมาเป็นควันหนา ๆ ทำให้ใบหน้าของเขาถูกควันบังไว้ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“อย่าได้พูดแบบนี้อีก อย่างน้อยเราก็ต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้บังคับบัญชาของเราถ้าเรายังสวมชุดนี้อยู่”

ทาชิงิอึ้งไปพักหนึ่งแล้วอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึก “เชื่อฟังคำสั่งเนี่ยนะ?”

“คุณพูดคำพวกนี้ได้ด้วยเหรอ? ถ้าคุณเต็มใจเชื่อฟังคำสั่ง คุณก็คงไม่ถูกส่งตัวมาที่นี่...”

“แต่หลังจากจับตัวเขาได้ ฉันสามารถให้โอกาสเขาได้”

“ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับเธอแล้วที่จะรับสมัครเขามาได้หรือเปล่า”

สโมคเกอร์โยนซิการ์ของเขาลงไปในมหาสมุทร จากนั้นก็ดึงอีกอันออกจากกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วจุดไฟ

ทาชิงิทำความเคารพในทันที “คะ! ฉันจะทำให้สำเร็จให้ได้!”

โลกไม่ต้องการฮีโร่แต่โลกต้องการคนโง่ที่สามารถกวาดล้างความมืดมิดโดยทำตามความยุติธรรมภายในใจของพวกเขาเอง

และคนเหล่านี้ก็ไม่ควรกลายเป็นโจรสลัดและไม่ควรจะตายง่ายๆ

สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ควันนั้นก็คือดวงตาอันไม่เต็มใจของสโมคเกอร์