ตอนที่ 21 ผลที่ตามมา
พันเอกเนซูมิและกองทัพเรือที่เขานำมาจากสาขาที่16ไม่มีใครหลบหนีไปได้ และทุกคนได้เสียชีวิตลงที่จัตุรัสกลางหมู่บ้าน
ปัญหาต่อมาคือต้องคอยดูผลที่จะตามมาหลังจากนี้
หลังจากทำการรักษา ชาวบ้านมากกว่าสิบคนเสียชีวิตจากการยิงของกองทัพเรือ
นามิตั้งใจจะรับความผิดนี้ไว้กับตัวเอง แต่ถ้าเธอเลือกที่จะต่อต้าน ชาวบ้านจะไม่ตายหรอ?
แม้ว่ายาแก้ความเสียใจจะไม่มีขายในโลกนี้ แต่เธอก็ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องมานั่งเสียใจอีกครั้ง
วิลล์จุดบุหรี่และมายืนข้างๆนามิ
บุหรี่เป็นถ้วยรางวัลที่เขาพบบนศพของพันเอกเนซูมิ ในฐานะคนรวยรุ่นที่สอง การสูบบุหรี่ ดื่มเหล้าและเล่นกับสาวๆ นอกจากนี้ยังมีสื่อลามกอนาจาร การพนันและยาเสพติดแล้ว ถือว่าเป็น อบายมุขทั้งห้า
“เธอเสียใจหรือเปล่า?”
นามิพยักหน้า “ฉันเสียใจที่ไม่ได้ฆ่าพวกมันตั้งแต่แรก!”
วิลล์พูดว่า “อันที่จริง นี่ยังไม่ถึงจุดที่แย่ที่สุด”
“ กองทัพเรือไม่ได้มีแต่พวกขยะอย่างพันเอกเนซูมิและเท่าที่ฉันรู้ เจ้าหน้าที่คนใหม่ที่เข้าประจำที่โร๊คทาวน์นั้นเป็นคนที่ยุติธรรมจริงๆ
“แค่เธอโยนความผิดทั้งหมดมาให้ฉัน ทุกคนก็รอดแล้ว”
นามิมองเขาอย่างไม่คาดคิด “นายจริงจังมั้ยเนี่ย นี่นายเป็นนักล่าโจรสลัดจริงๆหรือเปล่า”
“มันก็แค่งานชั่วคราว และแม้ว่าเธอจะไม่โยนความผิดให้ฉัน กองทัพเรือจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปงั้นหรอ”
“ต้องมีคนแบกรับความผิดทั้งหมดไว้ การเป็นโจรสลัดที่มีอิสระเองก็ไม่ได้แย่นัก ปกติไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากล่องเรือชมวิวก็สนุกดี และเมื่อเห็นความอยุติธรรมก็เข้าไปจัดการ เป็นชีวิตที่ดีจะตายไป”
วิลล์โยนก้นบุหรี่ทิ้งแล้วใช้เท้าขยี้มัน ก่อนจะพูดด้วยสายตาจริงจัง
เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ นามิก็อดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้น..ขอบคุณนะ”
วิลล์และนามิมองหน้ากันและยิ้ม
- - -
“นายท่าน..” กัปตันและคนของเขามองวิลล์ และทำเหมือนอยากจะพูดบางอย่างแต่พูดไม่ออก
พวกเขาได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ และพวกเขารู้ดีว่าอะไรทำให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้น
อีสต์บลูเป็นที่รู้จักในฐานะทะเลที่อ่อนแอที่สุดในบรรดาสี่ท้องทะเล และไม่มีใครกล้ายั่วยุอำนาจของกองทัพเรือมาหลายปีแล้ว
ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร ก็เป็นไปไม่ได้ที่กองทัพเรือจะไม่ใช้มาตรการบางอย่างมาจัดการ
และเชื่อว่าอีกไม่นานก็จะมีการออกเงินรางวัลนำจับของวิลล์ จากนั้นกองทัพเรือหรือนักล่าค่าหัวก็จะมาปิดล้อมเขา!
ก่อนแยกจากกัน วิลล์เรียกกัปตันและคนอื่นๆเข้ามาหา
“ไม่ต้องห่วงฉัน แล้วนายจำได้มั้ยว่าต้องพูดอะไรหลังกลับไปแล้ว”
“จำไว้ อย่าลืมไปที่โร๊คทาวน์และตามหาผู้พันที่ชื่อสโมกเกอร์”
“เมื่อนายเจอเขาแล้วก็ให้หลักฐานทั้งหมดนี้กับเขาและบอกว่าฉันฆ่ากลุ่มโจรสลัดอารองและพันเอกเนซูมิและชาวบ้านพวกนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆด้วย”
“เรือรบไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ จากกว่ากองทัพเรือจะมารับมันไป ส่วนอีกสองหัวและเรือโตรสลัด นายบอกจอห์นให้ขายมันและแบ่งเงินกับฉันครึ่งนึง อีกสักพักฉันจะกลับไปหาเขา และฉันหวังว่าเฒ่าจอห์นจะเข้าใจ”
วิลล์ไล่พวกเขาออกไปเพื่อไม่ให้ผู้บริสุทธิ์ต้องเข้ามาพัวพัน
“นายท่าน แล้วท่านจะออกจากเกาะไปยังไง”
วิลล์ถอนหายใจเล็กน้อย ด้วยการติดต่อกับลูกเรือที่น่ารักเหล่านี้เพียงไม่กี่วัน พวกเขาก็ยินดีจะเสี่ยงเพื่อช่วยเหลือเขา ความหล่อของเขามาถึงจุดที่ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต้องยอมสยบแล้วหรือ?
วิลล์มีความสุขมากก่อนจะส่ายหัวลบความคิดที่อันตรายเหล่านั้นออกจากหัว
เรือโจรสลัดอารองมีขนาดไม่ใหญ่นัก เพราะพวกนั้นล้วยเป็นมนุษย์เงือกและไม่ค่อยได้ใช้งานเรือ
มีเพียงโคบี้และเขาสองคน แค่นี้ก็เพียงพอต่อการเริ่มต้นแล้ว
แม้ว่าแผนการของเขาจะคลาดเคลื่อนไปบ้าง และเขาก็เลิกล้มความคิดจะลักพาตัวนามิต้นหนสาวตัวน้อยไปด้วย แต่วิลล์ก็ไม่เสียใจกับทางเลือกนี้
แม้ว่าเขาจะลักพาตัวเธอไปด้วย แต่ถ้าเธอไม่เต็มใจก็ไม่มีประโยชน์
อย่างน้อยโคบี้ซึ่งเป็นเมล็ดพันธ์แห่งอนาคตยังคงให้ความสบายใจกับเขาเล็กน้อยเพราะอย่างน้อยการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ไปซะหมด!
“เราจะไปแล้ว นายท่าน โปรดรักษาตัวด้วย!”
“ไปเถอะ อย่าเป่าคนสุ่มสี่สุ่มห้าตอนเมาล่ะ ฉันช่วยนายไม่ได้แล้วนะ”
“รับทราบครับ นายท่านวิลล์!”
….
เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ มีคนมากมายที่มากับเขา แต่เมื่อพวกเขาจากไปก็เหลือแค่เขากับโคบี้
“เราไปกันเถอะโคบี้”
“ครับอาจารย์!”
ใช่แล้ว หลังจากที่โคบี้ตัดสินใจเลือก วิลล์ก็รับเจ้าตัวเล็กนี้เป็นศิษย์คนแรก!
แม้ว่าโคบี้ในปัจจุบันจะยังมีข้อบกพร่องไปซะทุกอย่างและไม่เห็นแววของชายที่แข็งแกร่งเลย แต่วิลล์ก็มั่นใจในตัวเขาอย่างน่าประหลาด
เขาคิดง่ายๆว่าถ้าโคบี้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ เขาก็จะโยนหมอนี่ลงไปเป็นจ้าวทะเลซะเลย!
โคบี้ตัวสั่นหนาว ราวกับว่าจะมีสิ่งเลวร้ายกำลังจ้องมองเขาอยู่ทำให้เขากลัวมากจนรีบวิ่งตามวิลล์ไป
ออกเรือ!
ภายใต้สายตาสำนึกบุญคุณและสำนึกผิดของชาวบ้าน วิลล์และโคบี้ได้บรรทุกส้มเต็มลำเรือออกจากเกาะไป
สิ่งนี้ทำให้วิลล์รู้สึกเจ็บปวด ไม่เพียงแต่ชาวบ้านจะตอบแทนเขาด้วยส้มแทนที่จะเป็นสมบัติ แต่เพราะจนเขาแล่นเรือออกมาจนสุยสายตาก็ยังไม่เห็นนามามายืนส่งเขาเหมือนชาวบ้านคนอื่นๆ
มันทำให้เขารู้สึกเศร้าเพราะรู้สึกว่าพลังของผลลื่นไหลนั้นไม่ได้ผมหรือไม่?
“อาจารย์ เราจะไปไหนกันครับ” โคบี้ที่คัดท้ายเรืออย่างแข็งขันหันมาถาม
วิลล์คิดอยู่ครู่หนึ่ง ช่วงนี้คงไม่ง่ายนักดังนั้นเขาควรจะหาที่เงียบๆเพื่อหลบคลื่นลมที่จะตามมาดีหรือไม่?
และเขาจะหาผลปีศาจมาเติมช่องที่เหลือจากไหน?
ถึงเวลาแล้วที่จะต้องเสริมพลังความแข็งแกร่งของเขาด้วยผลปีศาจ
สรุปคือตอนนี้เขาขาดแคลนผลปีศาจอย่างแรง!
แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการผลปีศาจที่ไร้ประโยชน์ แต่ว่ายิ่งมีเยอะมันก็ยิ่งดี!
เขาจะหาผลปีศาจจากไหนได้ในอีสต์บลู
ใครจะไม่รู้ฟะ!
ลองทำไปทีละขั้นแล้วกัน
“นายเลือกทางไหนก็ได้ที่คิดว่าเหมาะ ตามใจนายเลย”
เขาต้องการเวลาให้เฒ่าจอห์นเพื่อย่อย ของขวัญ และหลักเลี่ยงกองทัพเรือที่มาจากโร๊คทาวน์ และเนื่องจากว่าเขาไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องไปทิศไหนเขาก็ไม่เชื่อว่ากองทัพเรือจะรู้ว่าเขาไปไหนเหมือนกัน!
วิลล์ชมตัวเองว่าโคตรจีเนียส!
แต่โคบี้ที่ได้ยินก็ถึงกับใบ้กิน ตอนนี้เขาเริ่มกังวลกับอนาคตของเขาซะแล้ว ทำไมอาจารย์ราคาถูกของเขาถึงได้ไม่น่าเชื่อถือขนาดนี้!
ขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็มีเสียงแปลกๆดังออกมาจากห้องโดยสารที่มีแต่ส้มเต็มห้อง
