ตอนที่ 20 การตัดสินใจของโคบี้
ไม่ว่าการเข้าร่วมกับกองทัพเรือด้วยความตั้งใจหนักแน่เพื่อเปลี่ยนแปลงความเสื่อมทรามของกองทัพเรือด้วยพลังของตัวเอง หรือจะทำตามคำแนะนำของนายท่านวิลโดยการอยู่มาอยู่เคียงข้างเขาเพื่อเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม!!
การเคลื่อนไหวต่อไปของพันเอกเนซูมินั้จะเป็นการตัดสินใจว่ากองทัพเรือนั้นจะได้รับ ซุปเปอร์โนว่าเข้ากองทัพเรือในอนาคตหรือเขาจะกลายโจรสลัดผู้แบกความยุติธรรมในทางของเขาเอง!!
“นอกจากสมบัติพวกนี้ ไม่มีอะไรอื่นอีกหรอ?”พันเอกแนซูมินั้นก็ถามขึ้นด้วยดวงตาแวววับ
“ของทั้งหมดที่เราพบอยู่ที่นี่หมดแล้วครับ”
พันเอกเนซูมินั้นก็พยักหน้าอย่างไม่ปฏิเสธแล้วจากนั้นผู้ช่วยของเขาก็ได้กระซิบพูดกับเขา “พวกเราค้นหาทั่วแล้วครับแต่ไม่เจออะไรอีกเลย”
พันเอกเนซูมินั้นก็ยิ้มออกมาอย่างโหดเหี้ยม
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าโทษว่าฉันโหดร้ายแล้วกัน!!
“ไอ้ชาวบ้านสารเลวอย่างแกบังอาจหลอกลวงกองทัพเรือได้อย่างไรกัน?”
“ส่วนพวกเศษเดนของกลุ่มโจรสลัดอารอง พวกแกตายอยู่ที่นี่แหละ!!”
ชาวบ้านทั้งหมดต่างก็ตกใจมากจนพูดไม่ออก
พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มโจนสลัดอารองงั้นหรอ?
วิลก็จ้องมองก็จ้องมองนามิที่ทรุดลงกับพื้นและสงสัยว่าเธอนั้นตัดสินใจจะทำอะไรต่อไป
ในตอนนี้ปืนของกองทัพเรือที่อยู่รอบๆนั้นก็ได้ถูกยกขึ้นมาเล็งกันอย่างพร้อมเพรียงและทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าจู่ๆนามิตะโกนขึ้นมา!!
“เดี๋ยว!! ฉันมีสิ่งที่นายอยากได้!”
นามินั้นก็เดินออกไปแล้วโยนหนังสือหลักฐานให้กับพันเอกเนซูมิ
พันเอกเนซูมินั้นก็หยิบขึ้นมเปิดอ่านแล้วจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“ดีมากๆ เธอนี่ฉลาดมาก!!”
“ยิง!!”
ปัง ปัง!!
ต่อหน้าดวงตาอันไม่อยากจะเชื่อของนามิ โคบี้และเหล่าชาวบ้านมากมาย กองทัพเรือที่สมควรจะปกป้องพวกเขานั้นกลับลั่นไกปืนใส่ชาวบ้านที่ไร้พิษสง!!
และแค่เพียงห่ากระสุนรอบเดียว ชาวบ้านหลายคนก็ได้ลมลงไปบนพื้นพร้อมกับเลือดเจิ่งนองแต่ทหารเรือนั้นไม่รู้ว่านักล่าโจรสลัดที่ทำลายกลุ่มโจรสลัดอารองนั้นยังอยู่ที่นี่และกำลังรอคอยคำตอบหรือสัญญาญบางอย่างเพื่อจะออกไปสั่งสอนพวกกองทัพเรือ
ชาวบ้านทั้งหมดที่ตายไปนั้นก็เริ่มล้มลงทีละคน!!
“ช่วยฉันได้วย!! ช่วยฉันฆ่าพวกมันทั้งหมด!!!”
“ฉันผิดไปแล้ว!! ฉันควรจะรอคอยโอกาสตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ!!”
“นี่ฉันทำบ้าอะไรไปเนี่ย อ้า….”
ในขณะเผชิญหน้ากับความโหดเหี้ยมอำมหิตอย่างนี้ นามินั้นก็กรีดร้องออกมาในขณะจับมือของวิลและขอร้องอ้อนวอนเขา
“ก็อย่าที่ฉันบอกไป ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอย่างไง ฉันก็ช่วยเธอ และไอ้พวกทหารเรือสารเลวพวกนี้ก็ไม่มีทางหลบหนีไปได้!!”
แม้วิลนั้นจะคาดคิดไว้อยู่แล้วว่าพันเอกเนซูมินั้นจะโจมตีชาวบ้าน แต่เขานั้นก็ยังโมโหมากๆอยู่ดี!!
แม้ว่าจะไม่มีคำขอของนามิ เขานั้นจะกำจัดพวกเศษสวะพวกนี้อยู่ดี!!
วิลนั้นจึงได้ใช้ผลปีศาจฮันนี่แบดเจอร์และผลลื่นไหลเนียนนุ่มในร่างมนุษย์แล้วพุ่งออกไปโจมตีพวกมันอย่างโมโหเพื่อไม่ให้พวกกองทัพเรือได้ฆ่สชาวบ้านคนใหนอีก
และทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว มันก็จะทำให้ทหารเรือตื่นตระหนกันเป็นเจ้าเข้า!!
“โดน..ชิบพลาด!!”
“ใครก็ได้ช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากตาย!!”
“อย่าเข้ามาใกล้นะ ไอ้ปีศาจ….”
และสถานการณ์นี้ก็ได้เปลี่ยนไปในทันที
ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ มันก็คือสถานการณ์ที่เหล่าชาวบ้านกรีดร้องอ้อนวอนแต่ตอนนี้มันเป็นฝ่ายกองทัพเรือที่กรีดร้องอ้อนวอนขอร้องไว้ชีวิต
พันเอกเนซูมินั้นก็ก็หรี่ตามองวิลแล้วตะโกนว่า “แกคือนักล่าโจรสลัดสินะ?”
“แกรู้ใหมว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? โจมตีกองทัพเรือมันผิดกฏหมายนะเฟ้ย!!!”
“ถ้าหากแกหยุดตอนนี้ ฉันจะปล่อยแกไปและทำเป็นไม่เห็นเรื่องนี้!!”
พันเอกเนซูมินั้นก็ตะโกนออกมา ส่วนวิลนั้นก็ได้ตอบหมอนี่ด้วยกรงเล็บอันคมกริบของเขา!!
การที่นั่งอยู่ในตำแหน่งพันเอกได้ แม้ว่าจะเป็นแค่หัวหน้าสาขา แต่พันเอกเนซูมินั้นก็มีความสามารถอยู่เหมือนกัน
ในขณะที่เผชิญหน้ากับการโจมตีด้วยความเร็วสูงของวิล เขานั้นจึงใช้ดาบยาวป้องกันการโจมตีนี้!!
“ก็แค่ผู้ใช้ผลปีศาจสายโซอาน อย่าทำกับตรูเหมือนพวกปลาชั้นต่ำนั่นนะโว้ย!!”
วิลนั้นไม่รู้ว่าไอ้ตัวน่าขยะแขยงนี่ไปเอาความั่นใจมาจากใหน
“อะไรวะเนี่ย อย่ามาตลกเลย แกหน่ะอ่อนแอกว่าอารองซะอีก!!”
กรงเล็บอันดุร้ายข้างขวาของวิลนั้นก็ได้ฟันใส่ดาบยาวเป็นชิ้นแล้วจึงเข้าตัดแขนข้างหนึ่งของเนซูมิไปโดยไม่มีแรงต้านใดๆเลย!!
“แขนตรู!! แขน!!!”
“ในเมื่อตรูอยากให้เอ็งทุกคนตาย!! พวกมึงก็ต้องต่ายกันที่นี่ทั้งหมด!!”
“ถ้ามึงกล้าโจมตีกองทัพเรือ ก็ไม่มีใครจะปกป้องมึงได้หรอก!!”
ต่อหน้าการข่มขู่อันไร้ประโยชน์ของพันเอกเนซูมิ วิลนั้นก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างดูถูกแล้วพุ่งไปปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาแล้วใช้กรงเล็บข้างขวแทงใส่หัวใจของเขา!!
พันเอกเนซูมินั้นก็จ้องมองวิลอย่างโหเหี้ยมราวกับว่าเขานั้นมีอะไรที่อยากจะแต่ความมืดมิดได้แทงทะลุหัวในของเขาไป
ด้วยการสะบัดมือขวา วิลนั้นก็ได้โยนร่างที่ไร้ชีวิตของพันเอกเนซูมิไปด้านข้างโดยที่ไม่มีเลือดเปรอะถุงมือินฟินิตี้ของเขาเลย
แต่ มันไม่จบแค่นั้น!!
ถ้าหากสัญญาว่าจะฆ่าครอบครัวใคร ก็ต้องฆ่าจริงๆ!!
เขานั้นได้สัญญากับนามิว่าจะฆ่าพวกสวะพวกนี้ทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางปล่อยพวกมันรอดไปแน่!!
ไม่ว่าพวกกองทัพเรือสารเลวนี่จะร้องไห้อ้อนวอนขอร้องยังไง วิลนั้นก็ไม่เคลื่อนไหวใดๆเพราะทันทีที่พวกมันยิงใส่ชาวบ้านไร้เดียง พวกมันก็ถึงคราวตายแล้ว++
เมื่อทุกอย่างสงบลง ลมทะเลนั้นก็ได้พาลมเข้าไปมาแต่มันไม่ใช่กลิ่นของเกลือแต่กลับเป็นกลิ่นคาวเลือด!!
ฉากนองเลือดนี้มันทำให้ชาวบ้านมากมายอ้วกกันออกมาเลย!!
อีกด้าน นามิที่กำลังทำแผลให้ชาวบ้านีท่บาดเจ็บด้วยน้ำตานั้นก็ไม่รู้สึกอะไร
“ท่านวิล นี่คือกองทัพเรือ? ความฝันของผมสินะ?”
หลังจากการต่อสู้จบลง โคบี้ที่ตัวสั่นไหวนั้นก็กัดฟันแน่นแล้วเดินไปหาวิลในขณะถามคำถามที่ซับซ้อนนี้ออกมา
“ไม่ ความฝันของผมคือการเป็นกองทัพเรือที่เที่ยงธรรม ไม่ใช่พวกเศษสวะพรรค์นี้!!”
ทันใดนั้นดวงตาของโคบี้ก็เปร่งประกายขึ้นมา “มันยังมีพวกกองทัพเรือแบบนี้อีกมากเลยหรอครับ?”
“กองทัพเรือนั้นมีก็มีคนมากมายที่อยู่ฝ่ายยุติธรรมแต่พวกกองทัพเรือที่พัวพันกับโจรสลัดในชนบทอย่างนี้ก็มีเยอะเช่นกัน และมันก็ยังผู้คนมากมายที่ถูกคนรวยและมีอำนาจปฏิบัติเยี่ยงหมูหมา ซึ่งพวกกองทัพเรือพวกนั้นก็เป็นคนที่ทำหน้าที่เป็นฉากหน้าแบบนี้ไง”
โคบี้นั้นก็ตกใจและไม่คาดคิดว่าในความคิดของท่านวิล กองทัพเรือนั้นจะถูกแบ่งออกเป็นหลายประเภทอย่างนี้
“งั้นตอนนี้นายตัดสินใจได้หริอยังว่า นายจะเป็นกองทัพเรื่อเพื่อปฏิรูปมันจากภายในหรือติดตามฉันไปผดุงความยุติธรรม?”
ในขณะจ้องมองชาวบ้านที่คร่ำครวยญและได้กลิ่นเลือดที่น่าขยะแขยงในสายลม ดวงตาของโคบี้นั้นก็ๆมั่นคงขึ้นมา!!
“การเปลี่ยนแปลงกองทัพเรือจากภายในด้วยพลังของผมนั้นเป็นเรื่องที่ยากมาก ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเลือกทางเลือกที่สองและหวังว่าภายใต้การฟูมฟักของนายท่าน ผมจะได้รับความแข็งแกร่งและความยุติธรรม!!”
ในตอนนี้ ในที่สุดวิลนั้นก็มองเห็นบางอย่างในดวงตาของซุปเปอโนว่าแห่งกองทัพเรือในอนาคตคนนี้
“แม้ว่านั่นจะหมายความว่านายกลายเป็นโจรสลัดหรอ?”
“การเป็นผู้ผดุงความยุติธรรมนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้!! แม้ว่านายท่านจะกลายเป็นคนที่ถูกหมายหัวหลังจากวันนี้ไป ผมก็ยังเชื่อในสิ่งที่ผมเห็นด้วยดวงตาคู่นี้!!”
“เยี่ยมาก ฉันไม่รู้ว่านายเลือกถูกหรือไม่ แต่ฉันหวังว่านายจะไม่เสียใจที่เลือกตัวเลือกนี้”
