ตอนที่ 1103-1104 ผู้หญิงอย่างเธอ

เหมาเยซื่อหมดอารมณ์จะพูด “ถ้าเธอต้องการเงินของผมแล้วไง? ไม่ใช่ว่าผมไม่มีเงินให้เธอนี่ ไม่ว่าแม่จะยินยอมให้เราอยู่ด้วยกันไหม? เราก็อยู่ด้วยกันแล้ว แม่ครับ ผมเคารพแม่นะ นั่นเป็นเหตุผลที่ผมพยายามให้แม่ยอมรับเมียนเมียน แต่แม่กลับดูถูกเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แม่ยังพยายามเปลี่ยนความประทับใจที่มีต่อเธอ”

“แต่ดูเหมือนว่าผมจะดูผิดไป”

การแสดงออกของคุณผู้หญิงเหมาเปลี่ยนไป “แกหมายความว่าอะไร?”

ดวงตาของเหมาเยซื่อเต็มไปด้วยความผิดหวัง “ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าแม่จะยอมรับเมียนเมียนหรือไม่ก็ตาม มันไม่สำคัญ ถ้าแม่ไม่ชอบเธอ ผมจะให้แม่กับเธอเจอกันให้น้อยที่สุด หรืออาจจะไม่ต้องเจอกันอีกเลย”

“ไม่สำคัญว่าแม่จะชอบหรือไม่ชอบเธอ อย่างไรเสีย ผมต่างหากที่เป็นคนอยู่กับเธอในอนาคต ไม่ใช่แม่ ตราบใดที่ผมชอบภรรยาของผม ผมไม่บังคับให้ใครมาชอบเธอด้วยหรอก”

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็หันหลับกลับและเดินไปที่ห้องอาหารโดยไม่รอดูปฏิกิริยาของคุณผู้หญิงเหมา

เขาหยุด หลังจากก้าวขาได้เพียงสองก้าว

เขาหันหน้าและมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของคุณผู้หญิงเหมา เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าแม่อยากจะทานข้าวข้างบน ก็แล้วแต่แม่ แม่ครับ แม่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับผม เพราะผมไม่สนใจหรอก”

“แม่ก็อย่าโกรธไปล่ะ ที่มีลูกอกตัญญูแบบผม ถ้าตอนนั้นพ่อไม่ปกป้องและเอาอกเอาใจแม่ ผมเกรงว่าชีวิตของแม่ก็คงไม่ราบรื่นนัก แม่ชอบความรักและความใยจากพ่อไหมล่ะครับ แม่ภูมิใจรึเปล่าที่มีสามีที่ดีที่รักแม่ ผมแน่ใจว่าแม่คงจะเข้าใจความรู้สึกของผมที่มีต่อเมียนเมียน”

“ตอนนี้ ผมแค่ต้องการเอาใจและรักเธอก็เท่านั้น ผมอยากดูแลเธออย่างดีไปตลอดชีวิต จะไม่มีใครทำให้เธอต้องทนทุกข์ได้” เขาหยุดชั่วคราว มองไปที่คุณผู้หญิงเหมา และพูดทีละคำ “แม้ว่าคน ๆ คนนั้นจะเป็นแม่ แม่ก็ไม่อาจทำให้เขาต้องทนทุกข์ได้”

“ถ้าแม่ยืนกรานที่จะเป็นศัตรูกับเมียนเมียน ก็อย่าโทษที่ผมเอาใจออกห่างจากแม่”

“ถ้าแม่ไม่เคาระคนที่ผมห่วงใย ผมก็จะไม่เคารพแม่อีกต่อไป”

คำพูดของเขาทำให้คุณผู้หญิงเหมาโกรธมากจนเลือดขึ้นหน้า

“นี่แกกำลังท้าทายแม่ของแก เพื่อผู้หญิงคนนั้นเหรอ?” คุณผู้หญิงเหมาโกรธจนเสียงสั่น

เหมาเยซื่อพูดอย่างใจเย็นว่า “ผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของผมและเป็นลูกสะใภ้ของแม่ ไม่สำคัญหรอกว่าแม่จะไม่ชอบเธอ ก็แค่อยู่ร่วมกันให้ได้ ผมได้บังคับให้แม่ชอบเธอสักหน่อย แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอ”

“ถ้าแม่ยังแคร์ความสัมพันธ์รหว่างแม่ลูกของเราจริง ๆ ก็อย่าบังคับให้ผมทำในสิ่งที่เลวร้ายแบบนั้นเลย”

หลังจากพูดจบ เขาก็จากไป

ใบหน้าของคุณผู้หญิงเหมาซีดเผือดขณะยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นและฟังเสียงหัวเราะที่ลอยออกมาจากห้องอาหารเธอกัดฟันด้วยความเกลียดชัง

เธอไม่ยอมให้เฉียวเมียนเมียนอยู่ในตระกูลเหมา

ไม่ยอม!

...

ในห้องอาหาร

เมื่อเหมาเยซื่อเดินมาถึงห้องอาหาร คนรับใช้ก็จัดวางอาหารเย็นไว้ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว

คุณผู้หญิงเหมาอาวุโสกำลังพูดคุยกับเฉียวเมียนเมียนและน้องชายของเธออย่างมีความสุข เฉียวเฉินที่เคยรู้สึกไม่สบายใจก่อนหนี้ ตอนนี้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกับหญิงชรา แต่เธอหัวเราะหนักมากจนน้ำตาไหลอาบหน้า

“กำลังคุยกันอะไรอยู่? ทำไมถึงได้ดูมีความสุขมากแบบนั้นล่ะ?”

เหมาเยซื่อเดินไปหาเฉียวเมียนเมียน โดยมีคนรับใช้ดึงเก้าอี้ออกให้เขา

หลังจากที่เขานั่งลง เขาก็เอื้อมมือไปจับมือเฉียวเมียนเมียน

“ผมอยู่ข้างนอก ยังได้ยินเสียงหัวเราะของคุณย่าเลย”

ทางด้านซ้ายของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโส คือเฉียวเมียนเมียน ส่วนด้านขวาของเธอคือเฉียวเฉิน

เธอมองไปที่เฉียวเฉินด้วยความรัก “เฉินเฉินเพิ่งเล่าเรื่องตลกให้ฟังน่ะ เด็กคนนี้ตลกเกินไปแล้ว”

เหมาเยซื่อเหลือบมองไปที่เฉียวเฉินและแสร้งทำเป็นอิจฉา

“ก่อนหน้านี้เพราะเมียนเมียน ย่าเลยไม่สนใจผม ตอนนี้มีเฉินเฉินมาอีกคน ดูเหมือนว่าสถานะของผมในครอบครัวจะแย่ลงทุกวันแล้ว”

คุณผู้หญิงเหมาอาวุโสรู้สึกขบขันเขา “ลูกเอ๋ย นี่หลานอิจฉาภรรยากับน้องเขยของตัวเองเหรอ? ย่าชอบเมียนเมียนกับเฉินเฉิน หลานไม่มีความสุขหรือไง แต่ว่าเมียนเมียนกับเฉินเฉินน่ารักจริง ๆ ย่าอดไม่ได้ที่จะสนใจพวกเขา”

เฉียวเฉินรู้สึกประหม่ามากก่อนที่เขาจะมาถึง

เขารู้สึกเสมอว่าผู้อาวุโสของครอบครัวใหญ่ไม่สามารถเข้าถึงได้ง่าย ๆ พวกเขาเป็นคนที่จริงจังและเข้าถึงยาก

แต่คุณผู้หญิงเหมาอาวุโสไม่สนใจความคิดของเขา

เขาเป็นเหมือนเฉียวเมียนเมียน ถ้าคนอื่นดีต่อเขา เขาก็ดีต่อพวกเขาอย่างดีด้วยเช่นกัน

แม้ว่าพวกเขาจะมีปฏิสัมพันธ์กันเพียงช่วงสั้น ๆ แต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความกรุณาและความชื่นชอบของคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสที่มีต่อพวกเขา

สิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับทัศนคติของคุณผุ้หญิงเหมา

เช่นเดียวกับเฉียวเมียนเมียน เฉียวเฉินพูดอย่างไพเราะว่า “คุณย่าชอบฟังผมเล่าเรื่องตลก ถ้าคุณย่ายังไม่เบื่อ ต่อไปผมจะเล่าให้ฟังอีกนะครับ”

“แน่นอน”

เฉียวเฉินนั่งบนที่นั่งแรกทางด้านขวาของหญิงชรา หญิงชราเอื้อมมือออกไปและจับมือเขาไว้ ดวงตาของเธอดูอ่อนโยนและเปี่ยมด้วยความรัก ขณะที่เธอยิ้มและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ต่อไปเฉินเฉินว่างเมื่อไหร่ ให้มาหาย่าที่บ้านนี้บ่อย ๆ สิ ปกติย่าอยู่กับป้าเหมา เบื่อจะแย่”

“คนหนุ่มสาวจะมาเยี่ยมทีก็ต้องรอพวกเขาว่าง พวกเขาก็มีความสุขของพวกเขา”

“ย่าว่านะ เฉินเฉินมาอยู่กับย่าในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ได้นี่”หญิงสูงวันพูด เริ่มจริงจัง “พี่สาวเขาก็ไปถ่ายละครที่ต่างเมือง พี่เขยก็ยุ่งอยู่กับงาน อีกอย่างผู้ชายอย่างเขาจะดูแลหลานได้ยังไง มาอยู่กับย่าสิ ย่าจะดูแลหลานเอง”

“แต่ไม่เบื่อที่ต้องอยู่กับหญิงชราอย่างย่าน่ะนะ”

“ก็นะ หนุ่มสาวก็มักจะชอบอยู่กับคนวัยเดียวกัน ถ้าเธอไม่อยากอยู่กับหญิงชราอย่างย่า...”

“จะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไรครับ” ก่อนที่หญิงสูงวัยจะพูดจบ เฉียวเฉินก็ยิ้มและพูดว่า “คุณย่าอยากเจอเฉินเฉิน เฉินเฉินก็เต็มใจอยู่กับคุณย่าเหมือนกันครับ เฉินเฉินไม่รู้สึกเบื่อเลยเวลาอยู่กับคุณย่า”

คำพูดของเขาทำให้หญิงชรามีความสุขมากขึ้น เธอหัวเราะอย่างมีความสุขและกล่าวว่า

“เฉินเฉิน เด็กคนนี้ช่างรู้วิธีทำให้คนที่อยู่ด้วยมีความสุขเสียจริง ต่อไปต้องมาเที่ยวพักผ่อนกับย่าล่ะ”

“ได้ครับ”

เหมาเยซื่อมีความสุขที่เห็นว่าน้องเขยของเขาและคุณผู้หญิงเหมาอาวุโสเข้ากันได้ดี

เขาสามารถบอกได้ว่าผู้อาวุโสเหมาอาวุโสชอบเฉียวเฉินจริง ๆ

เหตุผลหลักอาจเป็นเพราะเฉียวเฉินใบหน้าคล้ายกับอารองของเขา

เหมาเยซื่อไม่ได้สังเกตเรื่องนี้ในทีแรก

ตอนนี้เขากำลังให้ความสนใจ เขาจึงตระหนักว่าเฉียวเฉินดูเหมือนอารองของเขาจริง ๆ

ไม่มีใครสงสัยความคล้ายคลึงระหว่างทั้งสองคน

เหมาเยซื่อมองไปที่ใบหน้าของเฉียวเฉินซึ่งไม่เหมือนกับเฉียวเมียนเมียนเลย ดวงตาของเขาฉายแววแปลก ๆ เขาปรับขนาดมองดูเฉียวเฉินอีกครั้ง

“อาซื่อ แล้วแม่ของหลานล่ะ ไปไหนเสียแล้ว?”