ตอนที่ 79+80 สุภาพบุรุษของตระกูลลู่

เจียงเหยาถอนหายใจกับความคิดเห็นของลู่เสี่ยวเซียว

ลู่อี้ชิงจริงจังและใจดีกับจ้าวจวนซ่งมากมาโดยตลอด เพราะแบบนี้เธอจึงตอบสนองทุกความต้องการของเขา รวมไปถึงครอบครัวของเขาด้วย แต่สุดท้ายแล้วตระกูลจ้าวกลับกลายเป็นคนโลภ พวกเขาได้รับความเมตตาจากเธอและรู้สึกว่าตัวเองมีสิทธิ์ได้รับความเอื้ออาทรนั้นของลู่อี้ชิง

เจียงเหยาคิดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเมตตาและความถ่อมตนของลู่อี้ชิง ครอบครัวจ้าวถึงไม่ได้แยกแยะสถานะของตัวเองและรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ถ้าลู่อี้ชิงเอาอย่างสามีของเธอที่นับถือตระกูลลู่ผู้มั่งคั่งและปฏิบัติต่อตระกูลจ้าวอย่างเท่าเทียม เธอสงสัยว่าพวกเขาจะปฏิบัติกับเธอแบบเดียวกันที่ทำอยู่ในตอนนี้หรือไม่

จ้าวจวนซ่งนี่ก็ช่างเนรคุณเสียเหลือเกิน ทั้งที่ลู่อี้ชิงยอมอ่อนให้เขาถึงเพียงนั้น เขาไม่เพียงดูหมิ่นเธอเท่านั้น ยังทำเหมือนเธอเป็นตู้เอทีเอ็มไม่รู้จบ ถ้าอยากได้ก็เพียงแต่ยื่นมือออกมาและเรียกร้องของเงินจากเธอเท่านั้น

ตอนนี้ความชั่วร้ายของพวกเขาทำให้ความโกรธของลู่อี้ชิงปะทุ จนเธอได้เลิกรากับจ้าวจวนซ่งไปแล้ว

ชีวิตอันหรูหราของตระกูลจ้าวก็ถือว่าได้จบสิ้นแล้ว พวกเขายากจนและตกต่ำเสียยิ่งกว่าตอนก่อนแต่งงานเสียอีก แล้วยังกล้ามาประท้วงที่หน้าประตูบ้านตระกูลลู่อีกหรือ

พวกเขาล้มเหลวในการไตร่ตรองว่าสิ่งที่ตัวเองได้รับทั้งหมดนั่นคือ ความเอื้อเฟื้อของลู่อี้ชิง นอกจากจะไม่รู้ตัวแล้ว พวกเขาไม่เคยให้เกียรติเธอหรือขอบคุณเธอเลยแม้แต่น้อย

บางทีเจียงเหยาคงจะเงียบไปนาน กระทั่งดึงดูดความสนใจของลู่เสี่ยวเซียว เธอเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ อีกใจก็นึกไปไกล เธออ้าปากค้างและโพล่งออกมาอย่างไม่ลดละ

“เจียงเหยา เธอไม่ต้องกังวล ฉันรับประกันได้ พี่ชิงสีน่ะ ไม่เหมือนจ้าวจวนซ่งเลยแม้แต่น้อย! พี่ชิงสีน่ะเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก ถือเป็นสุภาพบุรุษที่ดีที่สุดที่เธอเคยเจอเลยล่ะ! ผู้ชายในตระกูลลู่ล้วนแต่เป็นสุภาพบุรุษที่เยี่ยมยอดทั้งนั้น ดูคุณลุงกับพ่อฉันสิ พวกเขายอดไปเลยใช่ไหมล่ะ วางใจได้ พี่ชิงสีเองก็เป็นสุภาพบุรุษเช่นกัน อย่าคิดมากกับเรื่องที่ฉันเพิ่งพูดไปเลยนะ”

“ฉันรู้แล้ว เธอพูดถูก ผู้ชายในตระกูลลู่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีที่สุด น่าเสียดาย เธอเองก็เป็นคนจากตระกูลลู่ คงหาคนดีกว่าผู้ชายตระกูลลู่แต่งด้วยได้แล้วล่ะ” เจียงเหยาหัวเราะเบา ๆ

เธอมั่นใจในตัวลู่ชิงสี ชายผู้ที่จะต้องก้าวไปได้อีกไกล ในชีวิตก่อน เขาทำเพื่อเธอมามาก ถึงขั้นทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในอันตราย

ยังไงก็ตาม ลู่เสี่ยวเซียวพูดถูก ผู้ชายในตระกูลลู่เป็นสุภาพบุรุษที่ดีจริง ๆ

พ่อแม่ของสามีก็ยังคงรักกันมากตลอดหลายปีที่ผ่านมา

อาลู่เองก็รวยพอที่จะมีชีวิตที่สะดวกสบาย แต่เขาก็ยังมุ่งความสนใจไปที่ธุรกิจของตัวเองเป็นหลัก แม้ลู่ไห่เทียนจะแนะนำผู้หญิงให้เขา เขาก็ไม่สนใจ

ลู่ไห่ชิงห่วยใยลู่เสี่ยวเซียวเป็นอย่างมาก เขากลัวว่าคนรักใหม่ของตนจะไม่ดีต่อลู่เสี่ยวเซียว และจะทำให้ลู่เสี่ยวเซียวไม่มีความสุข เขาจึงเต็มใจที่จะครองตัวเป็นโสดเรื่อยมาเช่นนี้

“ดี ดี ดีมาก” ลู่เสี่ยวเซียวหัวเราะคิกคัก “สำหรับฉัน ฉันมีพ่ออยู่แล้ว พ่อนี่แหละเหมาะกับฉันมากที่สุด อีกอย่าง พ่อน่ะดีกว่าพี่ชิงสีเสียอีก!”

เจียงเหยาหัวเราะอย่างพอใจกับความคิดที่มีความสุขของลู่เสี่ยวเซียว เธอพูดถูกลู่ไห่ชิงเป็นคนที่ดีจริง ๆ

“เจียงเหยา เบื่อรึเปล่า มหาวิทยาลัยก็ใกล้จะเปิดแล้วใช่ไหม? ทำไมเราไม่ไปดูหนังกันอีกครั้งเล่า? ดูหนังตลกเก่ากันก็ได้! ฉันไม่เบื่อหรอกนะ ดีกว่าอยู่บ้านเฉย ๆ เสียอีก”

ลู่เสี่ยวเซียวตื่นเต้นทุกคนที่มีเพื่อนมาอยู่ด้วย ก่อนที่เจียงเหยาจะตอบเธอ เธอตะโกนบอกผู้ใหญ่ที่กำลังคุยกันอยู่ชั้นล่าว ว่าจะออกไปข้างนอกกับเจียงเหยา และเดินออกจากบ้านผ่านประตูด้านข้างไป

__

ในโรงหนังคนไม่เยอะมาก เพราะเป็นหนังเก่าที่ฉายในตอนบ่ายที่อากาศร้อนอบอ้าว แม้จะไร้ความนิยม แต่ก็เป็นหนังที่น่าสนใจทีเดียว ลู่เสี่ยวเซียวเจอกับเพื่อนของเธอ หลังจากดูหนังจบ ลู่เสี่ยวเซียวให้เจียงเหยากลับบ้านไปก่อน ขณะที่เธอออกไปทานข้าวกับเพื่อนของเธอต่อ

หลังจากที่เจียงเหยาออกจากโรงหนัง เธอรู้สึกราวกับมีคนกำลังตามเธออยู่ ดังนั้น แทนที่จะเดินกลับบ้านทันที เธอจึงเข้าไปในร้านหนังสือที่มีคนพลุกพล่าน เธอซื้อหนังสือสองเล่ม และอ่านหนังสือแบบผ่าน ๆ โดยแอบมองไปที่ข้างนอกอย่างสุขุม ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่พบคนน่าสงสัยแล้วก็ตาม

เจียงเหยาเคาะศีรษะตัวเองด้วยความงุนงง เจอกับเรื่องไร้สาระเข้าให้แล้วไง

บ้านของลู่ไห่ชิงตั้งอยู่ชานเมือง ห่างจากสถานที่ที่มีคนพลุกพล่าน ระหว่างทางกลับบ้านมีความลาดชันยาวลงไป และเนินที่สูงที่สุดก็คือบริเวณบ้านของลู่ไห่ชิงและเพื่อนบ้านของเขาอีกหลายหลังที่อาศัยอยู่

ทิวทัศน์ของทางลาดนั้นมีต้นแปะก๊วยสูงเรียงรายเป็นแถว ในช่วงฤดูหนาวจะสวยมาก แต่ตอนนี้เนิลาดนั้นราวก็เป็นโพรง

เจียงเหยาคว้าหนังสือสองเล่มไว้ในอ้อมกอดของเธอ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนทางลาด

“ไอ้เหี้ย! นังบ้านั่น! รีบไปจับตัวมันมา”

ทันใดนั้น เสียงขู่เข็ญของจ้าวจวนซ่งก็สะท้อนดังออกมาจากป่าทึบ มีชายสองถึงสามคนปรากฏตัวพร้อมกับเขาที่ด้านหลังต้นไม้สูงใหญ่ พวกเขาค่อย ๆ เข้ามาหาเธอ

ชายทั้งสามจ้องมาที่เธอด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย

“จ้าวจวนซ่ง จริงไหมเนี้ย? นี่เหรอผู้หญิงที่นายอยากให้เราเล่นด้วย อันที่จริงนายต้องจ่ายเงินเสียด้วยซ้ำ” ชายคนหนึ่งที่มีผมสีเหลือ มองมาทางเจียงเหยาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่เลวนี่ สวยเสียด้วย ดูเป็นผู้หญิงที่ดีเชียว ให้ฉันดูหน่อยสิว่ากำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่?”

ชายคนนั้นเอื้อมมือออกไป พยายามคว้าหน้าอกของเจียงเหยา เธอเดินถอยหลังอย่างกังวลและตะโกนออกไป

“จ้าวจวนซ่ง คิดจะทำอะไร?”

เจียงเหยาคำนวณโอกาสในการหนีของตัวเอง หากเธอตะโกนออกไป ชาวบ้านที่อาศัยอยู่บนเนินจะได้ยินเสียงของเธอหรือไม่?

เจียงเหยาไม่แน่ใจนัก ดังนั้นเธอจึงมองไปที่ถนนที่เธอจากมาอย่างระมัดระวัง เธอสงสัยว่าเป็นไปได้แค่ไหนที่เธอจะวิ่งกลับไปที่สี่แยก เพื่อขอความช่วยเหลือ

“ล้อมเธอไว้! นังนี่มันเจ้าเล่ห์ยังกับจิ้งจอก อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้”

จ้าวจวนซ่งสั่งหลังจากสังเกตเห็นสายตาของเจียงเหยาที่จ้องมองไปรอบ ๆ

“นังนี่ทักษะไม่เลวเลยนะ ผู้ชายของมัน หลงมันยังกับอะไรดี เอาเลย ได้เวลาสนุกกับมันแล้ว ลองดูหน่อยไหมว่าจะสนุกแค่ไหนที่ได้ทำกับผู้หญิงเอาแต่ใจและเย่อหยิ่งแบบนี้”

แม้จะรู้ว่าจ้าวจวนซ่งโหดเหี้ยวแค่ไหน เจียงเหยาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดสกปรกเหล่านั้น ที่โพล่งออกมาจากปากสุภาพบุรุษจอมปลอมที่ถูกฉีกหน้ากากนั่นอยู่ดี

จริงอยู่ที่บางคนปลอมตัวได้แนบเนียนจนสามารถหลอกลวงทุกคนได้ แต่ก็ยังมีบางคนที่น่ารังเกียจทั้งภายในและภายนอก

เจียงเหยาจินตนาการว่าลู่อี้ชิงจะเป็นอย่างไร หากเธอได้เห็นจ้าวจวนซ่งในสภาพนี้ เธอตาบอดถึงเพียงไรถึงได้ตกหลุมรักผู้คนแบบนี้

“จ้าวจวนซ่ง นายต้องการอะไร” เจียงเหยาสามารถคาดเดาสถานการณ์ได้ว่าไม่มีที่ให้เธอหลบหนีจากชายเลือดเย็นเหล่านี้ได้

“ฉันต้องการอะไร อย่างนั้นเหรอ? นังบ้า กล้าดียังไงมาถามฉันว่าฉันต้องการอะไร? ทั้งหมดเป็นแก ตอนนี้ฉันไม่มีที่ให้กลับไปแล้ว เจ้าหนี้คอยตามรังครวญทั้งเช้าเย็น ฉันตกงาน ฉันสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง! แกยังคิดว่าฉันจะมีความสุขไหมล่ะ? ดีใจไหมที่เห็น ลู่อี้ชิงหย่ากับฉัน ไล่ฉันออกจากบ้าน ดีใจไหมล่ะ ที่ได้เห็นว่าฉันกลายเป็นหนูข้างถนน ถูกผู้คนรังเกียจ?”