WS บทที่ 305 การอัญเชิญของพ่อมดลีโอ PART 3
"มีปัญหา? ใช่ขอรับ ผมเจอปัญหาบางอย่างที่นั่นแต่ต้องขอบคุณสร้อยข้อมือของอาจารย์ลีโอ ผมเลยสามารถหลบหนีอันตรายและกลับมายังดินแดนมนต์ดำได้อย่างปลอดภัย!”
เมอร์ลินเงยหน้าขึ้นมองพ่อมดลีโอเบา ๆ ตอนนี้เขามั่นใจมากขึ้นว่าตอนที่เขาใช้สร้อยข้อมือพ่อมดลีโอจะต้องรู้สึกได้อย่างแน่นอน
ดวงตาสีเลือดในแนวตั้งบนหน้าผากของพ่อมดลีโอเปล่งแสงสีเลือดออกมาซึ่งห่อหุ้มเมอร์ลินและไม่นานก็หายไป พ่อมดลีโอถอนหายใจยาวและพูดว่า “ใช่ เจ้าได้ใช้สร้อยข้อมือนี้แล้ว ไม่เพียงแค่นั้น เจ้าได้ใช้พลังของมันไปถึงขีดจำกัดด้วย…”
ขณะที่พ่อมดลีโอกำลังจะพูดมากขึ้น ดูเหมือนว่าเขาจะค้นพบบางอย่าง เขาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เอ๊ะ? เมอร์ลิน เจ้า…เจ้ากลายเป็นนักเวทย์ระดับสองแล้วหรือ?”
คนทั่วไปไม่สามารถสังเกตเห็นได้ แต่ดวงตาแห่งความมืดของพ่อมดลีโอมีความสามารถลึกลับมากมายและสามารถมองผ่านสภาพที่แท้จริงของเมอร์ลินได้ ไม่สำคัญว่าพ่อมดลีโอจะรู้เรื่องหรือไม่ และเมอร์ลินก็ไม่แปลกใจที่เขาสามารถรู้เรื่องนี้ได้ในเร็ววัน
ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและตอบว่า “ถูกต้องขอรับ ผมได้สร้างคาถาระดับสองทั้งหมดด้วยโชคและกลายเป็นพ่อมดระดับสองแล้ว!”
“ไม่น่าเชื่อ...”
พ่อมดลีโอผู้ผ่านอะไรมามากมายในชีวิตของเขา อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าอย่างแรงในขณะนั้น เขารู้อย่างชัดเจนว่าเมื่อเมอร์ลินออกจากดินแดนมนต์ดำไปยังหมู่เกาะเคิร์ดมันสลา ตอนนั้นเขาเป็นเพียงนักเวทย์ระดับหนึ่งเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม ภายในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงครึ่งปี เมอร์ลินได้กลายเป็นนักเวทย์ระดับสอง ความเร็วดังกล่าวหาที่เปรียบมิได้ แม้แต่กับไคลส์ในอดีต เขายังเหนือกว่าอัจฉริยะหลายคนที่ได้รับการฟูมฟักมาโดยเฉพาะจากองค์กรนักเวทย์ขนาดใหญ่หลายแห่ง
“เมอร์ลิน บอกข้าที นอกจากดินลาวาแล้ว คราวนี้เจ้าได้อะไรจากหมู่เกาะเคิร์ดมันสลาอันห่างไกลนี้”
เพียงพริบตา พ่อมดลีโอก็รู้ว่าเมอร์ลินได้รับดินลาวาและทำการฝึกฝนผสานผืนพิภพสำเร็จ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กลับมา
อย่างไรก็ตาม พ่อมดลีโอก็รู้ว่าเมอร์ลินได้ประโยชน์มากกว่านั้นมาก แม้แต่สร้อยข้อมือที่เขาผลิตได้ถูกทำลายลงซึ่งเพียงพอแล้วที่บ่งบอกว่าเมอร์ลินต้องพบกับสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง
เมอร์ลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าพ่อมดลีโอจะรอบรู้แต่เขาอาจไม่รู้จักแม็กซิมแห่งไฟมาก่อน ก่อนหน้านี้ เมื่อดวงตาแห่งความมืดตรวจดูเขา เมอร์ลินก็รู้สึกถึงความผันผวนพิเศษปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติจากแม็กซิมแห่งไฟทำให้ดวงตาแหงความมืดไม่สามารถตรวจจับได้
แม็กซิมแหง่ไฟมีความสำคัญเกินไป เขาจะต้องได้รับรับผลกระทบอย่างหนักแน่หากมีข่าวรั่วไหลออกไป แม้แต่จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ก็ยังสนใจ ด้วยเหตุนี้ เมอร์ลินจึงไม่สามารถบอกพ่อมดลีโอเกี่ยวกับแม็กซิมแห่งไฟและเรือของนิโคล่าที่เขาได้รับจากใต้ทะเลได้ แม้ว่าเขาจะเชื่อใจพ่อมดลีโอมากแค่ไหนก็ตาม
นอกจากแม็กซิมแห่งไฟแล้ว เขายังมีพลังปีศาจแพนโดร่าสายลมแสงวาบที่เขาได้รับจากพ่อมดแบมมู บางทีนี่อาจเป็นประโยชน์สำหรับพ่อมดลีโอ
ท้ายที่สุด พ่อมดลีโอเคยใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อช่วยให้เมอร์ลินได้รับดวงใจแห่งความมืดและผสานผืนพิภพ ดังนั้นคนที่เมอร์ลินไว้วางใจมากที่สุดในดินแดนมนต์ดำก็คือพ่อมดลีโอ
“ท่านอาจารย์ นอกจากการได้รับดินลาวาในการเดินทางไปหมู่เกาะเคิร์ดมันสลาแล้ว ผมก็ต้องเผชิญกับอันตรายเช่นกัน อย่างไรก็ตาม เป็นเพราะความโชคร้ายเหล่านี้ ผมจึงโชคดีพอที่จะได้รับพลังปีศาจแพนโดร่าอันทรงพลัง สายลมแสงวาบ ขอรับ!
สายลมแสงวาบเป็นพลังปีศาจแพนโดร่าที่สามารถหลอมรวมกับเวทย์มนตร์ได้ มันเร็วมากจนความเร็วของมันไม่มีใครเทียบได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันหลอมรวมกับเวทมนตร์ระดับเจ็ด เมื่อการฝึกฝนจนสมบูรณ์ ผมเกรงว่าจะไม่มีใครหยุดมันได้ มันน่าจะเป็นประโยชน์กับท่านอาจารย์มากขอรับ!”
เมื่อพูดจบ เมอร์ลินก็หยิบวิธีการฝึกฝนสายลมแสงวาบออกมาและยื่นให้พ่อมดลีโอ
“หื้ม? นี่เจ้าได้รับพลังปีศาจแพนโดร่ามาอีกแล้วเหรอ?” พ่อมดลีโอรู้สึกทึ่ง เขาเอื้อมมือออกไปทันทีและคว้าสายลมแสงวาบ ก่อนที่จะพิจารณาอย่างรอบคอบ
สีหน้าของพ่อมดลีโอค่อย ๆ เปลี่ยนไป ในที่สุดก็กลายเป็นความเคร่งขรึมอย่างที่สุด
“เมอร์ลิน สายลมแสงวาบนี้ไม่ใช่พลังปีศาจแพนโดร่าธรรมดา มีสามรูปแบบและสามารถหลอมรวมกับคาถาได้ นี่คือความสามารถระดับสุดยอดของพลังปีศาจแพนโดร่า แม้แต่ในดินแดนมนต์ดำก็ไม่สามารถนำออกมาให้ใครได้ง่าย ๆ!” พ่อมดลีโอดูจริงจังมาก เขาส่งสายลมแสงวาบกลับคืนให้เมอร์ลิน
เมอร์ลินรู้ถึงความสำคัญของสายลมแสงวาบดี นับตั้งแต่เขาได้รับบันทึกของนักเวทย์อัจฉริยะที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับพลังปีศาจแพนโดร่า ความเข้าใจของเมอร์ลินเกี่ยวกับพวกมันก็ลึกซึ้งขึ้นอย่างมาก เขาไม่ใช่นักเวทย์ที่ไม่รู้อะไรเลยอีกต่อไป
สายลมแสงวาบมีสามรูปแบบและสามารถหลอมรวมกับเวทมนตร์ได้ โดยเฉพาะกับคาถาความเร็วซึ่งทำให้เป็นความสามารถพิเศษขอมัน แม้แต่นักเวทย์ระดับเก้าก็ไม่สามารถฆ่าพ่อมดแบมมูได้หากพวกเขาไม่มีพลังปีศาจแพนโดร่าที่สามารถยับยั้งเขาได้
ย้อนกลับไปตอนนั้น ความมั่นใจของพ่อมดแบมมูเพิ่มขึ้นอย่างมากเพียงเพราะเขาฝึกฝนสายลมแสงวาบจนสำเร็จ เขาไม่เคยกลัว แม้แต่สิ่งที่อันตรายเท่าการค้นหาเรือของนิโคล่าที่ก้นทะเล
เขารู้สึกว่าเขาสามารถหลบหนีได้เพราะเขามีสายลมแสงวาบ อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้ว่าการออกจากเรือของนิโคล่านั้นยากกว่าการเข้าไป ถึงกระนั้น พ่อมดแบมมูก็ยังคงมีชีวิตอยู่แม้ว่าเขาจะเผชิญหน้ากับปฏิมากรอัคนีอันทรงพลังและสุดท้ายก็ถูกบังคับให้ทรมายชนในกรงเพลิง
แต่นั่นสามารถพิสูจน์ได้ว่าสายลมแสงวาบมีประสิทธิภาพเพียงใดในการปกป้องชีวิต!
เมื่อเห็นว่าพ่อมดลีโอส่งสายลมแสงวาบกลับมาหาเขา เมอร์ลินก็ลดเสียงลงและพูดว่า “ท่านอาจารย์ มันจะเป็นประโยชน์อย่างยิ่ง ถ้าคุณสามารถฝึกฝนสาบลมแสงวาบให้สำเร็จได้? แม้ว่าคุณจะต้องเผชิญอันตรายในอนาคต คุณก็สามารถหลบหนีได้ทุกเมื่อ”
เมอร์ลินรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพ่อมดลีโอกับออซมูและมันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน ออสมูสูญเสียนักเวทย์ระดับเจ็ดไป หากพวกเขามีโอกาส พวกเขาจะก่อปัญหาให้กับพ่อมดลีโออย่างแน่นอน
เมื่อถึงตอนนั้น พ่อมดลีโออาจจะต้องเผชิญหน้ากับนักเวทย์ระดับแปดหรือเก้าที่ทรงพลัง ด้วยพลังของสายลมแสงวาบ พ่อมดลีโอจะสามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดาย
ดวงตาสีเลือดแนวตั้งบนหน้าผากของพ่อมดลีโอมองดูเมอร์ลินอย่างเงียบ ๆ จากนั้น รอยยิ้มที่มีความหมายก็ปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาพูด
“เมอร์ลิน เจ้าช่างมีน้ำใจมากจริง ๆ แน่นอนว่าสายลมแสงวาบมีพลังมาก อย่างไรก็ตาม รูปแบบที่สามต้องหลอมรวมกับคาถาระดับเจ็ด จากนั้น สานลมแสงวาบจะไปจุดสูงสุดของมัน
อย่างไรก็ตาม ข้าเป็นเพียงนักเวทย์ระดับหก มันคงยากมากสำหรับข้าที่จะก้าวไปสู่ระดับระดับเจ็ดในช่วงชีวิตนี้ มันไม่มีประโยชน์สำหรับข้า ถ้าฝึกฝนเพียงแค่สองรูปแบบ แต่เอาเข้าจริง ๆ แม้แต่ดวงตาแห่งความมืดก็ไม่สามารถช่วยข้าได้ หากมีนักเวทย์ที่เก่งกาจต้องการทำร้ายข้าปรากฏตัวขึ้นมา เจ้าคิดว่าแค่สองรูปแบบของสายลมแสงวาบจะมีประโยชน์กับข้าจริง ๆ หรือ เมอร์ลิน?”
เมอร์ลินตกตะลึงเล็กน้อย เขาลืมไปว่าพ่อมดลีโอเป็นเพียงนักเวทย์ระดับหก ดังนั้นเขาจะไม่สามารถฝึกฝนสายลมแสงวาบรูปแบบที่สามได้สำเร็จ
ยิ่งกว่านั้น เมอร์ลินยังมีความคิดที่ว่าดวงตาแห่งความมืดนั้นทรงพลังเพียงใดเมื่อเขาได้ปลดปล่อยพลังในสร้อยข้อมือที่สร้างโดยพ่อมดลีโอบนเรือของนิโคล่า
ปัจจุบันมีนักเวทย์ไม่มากนักที่สามารถคุกคามความปลอดภัยของพ่อมดลีโอได้ พวกเขาอาจจะต้องเป็นนักเวทย์ระดับแปดหรือเก้าที่มีพลังพิเศษ เมื่อเผชิญกับพวกเขา การฝึกฝนเพียงสองขั้นตอนแรกของสาลมแสงวาบคงไม่ช่วยอะไรได้เลย
เมอร์ลินเก็บสายลมแสงวาบเข้าไปในแหวนอย่างเงียบ ๆ อีกครั้ง แม้ว่าพ่อมดลีโอจะไม่รับมันเป็นของขวัญ แต่รอยยิ้ม ‘น่าเกลียด’ ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกมีความสุขมาก
“เมอร์ลิน ข้าเชื่อว่าเจ้าสามารถสัมผัสได้ถึงความผิดปกติที่ออกมาจากดวงตาแห่งความมืดใช่ไหม? เจ้าอาจจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าพูดในหอคอยอเวจีในตอนนั้น มันไม่ใช่เรื่องจริง เรื่องที่สามารถสามารถดัดแปลงดวงตาแห่งความมืดได้”
เมื่อพ่อมดลีโอเริ่มพูดหัวข้อเรื่องดวงตาแห่งความมืดสีหน้าของเมอร์ลินก็เคร่งขรึมทันที
พ่อมดลีโอมองไปที่เมอร์ลินและพูดต่อ “ดวงตาแห่งความมืดเป็นพลังปีศาจแพนโดร่าที่ทรงพลังที่ข้าเจอโดยบังเอิญ อันที่จริงพลังปีศาจแพนโดร่านี้สืบทอดมาจากยุครุ่งโรจน์ของเหล่านักเวทย์โดยมหาจอมเวทย์แห่งความมืด โอลาส มันมีทั้งหมดเจ็ดรูปแบบ มันทรงพลังมากจนเกินจินตนาการของพ่อมดส่วนใหญ่ แม้แต่ในหอคอยอเวจีที่มีวิธีการฝึกฝนดวงตาแห่งความมืดเก็บไว้มาโดยตลอดนั้น พวกเขามีเพียงวิธีการฝึกฝนที่ง่ายที่สุดเท่านั้น ยิ่งกว่านั้น มันเป็นวิธีการฝึกฝนที่ไม่สมบูรณ์ มันไม่สามารถเปรียบเทียบกับดวงตาแห่งความมืดของจริงที่ข้ามีเลย!”
จากข้อมูลที่เมอร์ลินได้รับมา เขาคาดเดาว่า หลังจากสิ้นสุดยุคทองของนักเวทย์ วิธีการฝึกดวงตาแห่งความมืดของโอลาสได้กระจายออกไปเป็นวงกว้าง
บางทีอาจทำให้วิธีการฝึกอาจถูกดัดแปลง ปรับเปลี่ยนในช่วงเวลานั้น อย่างไรก็ตาม สิ่งเหล่านั้นไม่ใช่ดวงตาแห่งความมืดที่แท้จริง พลังของพวกมันด้อยกว่าของต้นฉบับมากเกินไป
บางทีวิธีการฝึกฝนที่หอคอยอเวจีอาจเป็นวิธีการฝึกฝนที่ไม่สมบูรณ์
มีเพียงของพ่อมดลีโอเท่านั้นที่เป็นของต้นฉบับที่มีทั้งหมดเจ็ดรูปแบบซึ่งตรงกับคำอธิบายที่เมอร์ลินเคยเห็นในบันทึกของพลังปีศาจแพนโดร่า
เมื่อกล่าวถึงดวงตาแห่งความมืด สีหน้าของพ่อมดลีโอแม้จะดูมีความสุขแต่ก็มีความกังวลเล็กน้อยซึ่งยากที่จะซ่อน
“เมอร์ลิน ถึงดวงตาแห่งความมืดจะทรงพลัง แต่ก็ยังยากที่จะฝึกฝน ยิ่งกว่านั้น เมื่อเจ้าเริ่มฝึกฝน มันไม่ใช่เส้นทางที่เจ้าสามารถจะหวนกลับมาได้…บางทีข้าอาจจะพิจารณาส่งต่อวิธีการฝึกฝนที่แท้จริงสำหรับดวงตาแห่งความมืดให้กับเจ้าเมื่อเจ้ากลายเป็นนักเวทย์ระดับสี่!”
ในที่สุด พ่อมดลีโอก็พูดถึงดวงตาแห่งความืดกับเมอร์ลิน เขาตั้งใจจะส่งต่อวิธีการฝึกฝนให้เมอร์ลินแต่เขาต้องรอจนกว่าเมอร์ลินจะกลายเป็นนักเวทย์ระดับสี่ ก่อนที่เขาจะทำการตัดสินใจเรื่องนั้นอีกที
แม้ว่าจะเป็นเพียงคำสัญญาแต่เมอร์ลินกลับรู้สึกมีความสุขอย่างเปี่ยมล้นอยู่ในใจ พลังปีศาจแพนโดร่า ดวงตาแห่งความมืดนั้นทรงมาก แม้แต่ในช่วงยุครุ่งเรืองที่สุดของนักเวทย์ก็ตาม
จนถึงตอนนี้ เมอร์ลินได้รับพลังปีศาจแพนโดร่ามากมายแต่ไม่มีอันไหนจะยอดเยี่ยมเท่า ดวงตาแห่งความมืดเลย
เมื่อเห็นว่าเมอร์ลินตื่นเต้นเพียงใด พ่อมดลีโอก็ส่ายหัวและพูดช้าๆ “เมอร์ลิน เจ้าจงจำไว้ว่าการสร้างคาถานั้นสำคัญที่สุด ไม่ว่าพลังปีศาจแพนโดร่าจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เจ้าจะไม่เป็นนักเวทย์ที่ยอดเยี่ยม หากเจ้าไม่สามารถสร้างคาถาได้!”
เห็นได้ชัดว่าพ่อมดลีโอจำสภาพปัจจุบันของตัวเองได้ เขามีพลังอันยิ่งใหญ่แต่ไม่สามารถเสร็จสิ้นกระบวนการของการเป็นนักเวทย์ระดับเจ็ดได้
เมอร์ลินไม่สามารถทำอะไรกับเรื่องนี้ได้ ขอบเขตของนักเวทย์ระดับเจ็ดยังไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถเข้าใจได้ อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ทำให้เขานึกถึงจำพ่อมดฮาวล์ที่เขาเคยพบก่อนหน้านี้ที่ชั้นหนึ่งของหอคอย
พ่อมดลีโออยู่ในหอคอยมาหลายปีจนเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา ดังนั้น เมอร์ลินจึงถามอย่างระมัดระวังว่า
“อาจารย์ลีโอ คุณรู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของพ่อมดฮาวล์หรือไม่?”
“ฮาวล์? ตอนนี้เขาออกจากดินแดนมนต์ดำไปแล้ว!”
พ่อมดลีโอมองออกไปจากหอคอยอย่างสงบ อย่างไรก็ตาม การแสดงออกของเขาแสดงให้เห็นว่าเขามีอารมณ์เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องเกี่ยวกับพ่อมดฮาวล์มาก
"อะไรกัน? พ่อมดฮาวล์ออกจากดินแดนมนต์ดำไปแล้ว? ก่อนหน้านี้เขายังอยู่ในหอคอย…พ่อมดลีโอ ระหว่างพ่อมดฮาวล์กับไคลส์ พวกเขามีความแค้นอะไรต่อกัน?”
เมอร์ลินนึกถึงสีหน้าบิดเบี้ยวที่เคยปรากฏบนใบหน้าของพ่อมดฮาวล์และอดไม่ได้ที่จะถามพ่อมดลีโอเกี่ยวกับเรื่องนี้
