HO บทที่ 182 มาสู้กันเถอะ PART 1

ก่อนที่จะเดินผ่านประตูเวทมนตร์ที่รีแอนน่อนสร้างขึ้น ซินหยาและเพื่อน ๆ ของเขาก็หลับตาลง พวกเขาทั้งหมดเชื่อว่าทันทีที่พวกเขาเข้ามาพวกเขาจะพบกับแสงสีทองที่ทำให้มองไม่เห็นและได้รับประสบการณ์เหมือนรถไฟเหาะตีลังกาที่พวกเขาเคยมีมาก่อน

แต่ถึงพวกเขาจะรู้ว่าจะเกิดขึ้น ไม่ได้ช่วยให้ซินหยาโล่งใจมากนัก แทนที่จะต้องนั่งท้องไส้ปั่นป่วนในอุโมงค์ที่มืดมิด กลับมีเพียงการลากจูงอย่างรวดเร็วและเกือบจะในทันทีที่พวกเขากลับมาที่ป่าบริมรีอยู่ในตำแหน่งเดียวกับที่พวกเขาจากไป

เมื่อได้ยินเสียงคำรามดังใกล้ ๆ ซินหยาลืมตาขึ้นก็พบว่าเขาอยู่ห่างจากกรงเล็บของมังกรโคมาโดเพียงไม่กี่เซนติเมตร เขาตกใจเมื่อเห็นภาพนั้นและพยายามหลบแต่ก็สายเกินไป

สัตว์ร้ายตัวใหญ่กระโดดมาที่เขาพร้อมกับกรงเล็บที่พุ่งมาตรงหน้าอกของเขา ทำให้เขากระแทกกับต้นไม้อย่างแรง

-153 HP

 

ซินหยาส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เขาดีใจที่การตั้งค่าความเจ็บปวดของเขาอยู่ในระดับต่ำเพราะเขารู้ว่าหากเขาตั้งมันสูงกว่านี้ เขาจะตื่นตระหนกและเริ่มกรีดร้องจากความเจ็บปวด

เขาเห็นมอนสเตอร์กำลังจะโจมตีเขาอีกครั้ง เขารีบหยิบยาต่อสู้ขึ้นมา โชคดีเว่ยยิงสกัดด้วยกระสุนเพลิงจึงหยุดมันและผลักมันถอยหลังไปได้

“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย ดริฟติ้งคลาวด์?” เว่ยถามขณะชักปืนของเธอพร้อมที่จะยิงเจ้ามอนสเตอร์อีกครั้ง

ซินหยาปายาบุปผาพิฆาตใส่มัน อันแรกใช้ไม่ได้ เขาเลยโยนอีกอันหนึ่งใส่ ขณะที่เขาดูกลีบดอกไม้กำลังงอกเงยซึ่งทำให้มันเคลื่อนที่ไม่ได้ ซินหยาได้กล่าวว่า "ไม่เป็นไร ฉันสบายดีแต่มันเข้าใกล้ฉันเร็วเกินไปเลยหลบไม่ทัน"

"เกิดอะไรขึ้นในโลกนี้!" เมลติ้งสโนว์ถาม เขาจับดาบสีฟ้าน้ำแข็งที่อยู่ในมือของเขา เขาตื่นตัวและพร้อมสำหรับการต่อสู้ “ทำไมมันยังเป็นเวลากลางคืนอยู่และทำไมมอนสเตอร์ตัวนั้นยังโจมตีเราอยู่ด้วย”

“อาจเป็นเพราะเราหายไปแค่นาทีเดียว แทนที่จะเป็นชั่วโมงอย่างที่เราคิด” วอนเดอร์ริ่งซาวด์คาดเดา

เมลติ้งสโนว์ดูสับสน “มันหมายความว่าไง?”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน” ซินหยาเริ่มตัดบทเด็กหนุ่มหูขนยาว “ฉันคิดว่าเราควรไปจากที่นี่ ยาของฉันจะไม่น่าจะอยู่ได้นาน”

“เราจะไม่สู้กับมันเหรอ?” เว่ยถาม

"เราไปตั้งหลักกันก่อน ส่วนเรื่องนั้นค่อยตัดสินใจอีกที" ซินยาตอบขณะที่เขาวิ่งไปที่ทุ่งกว้างไปยังที่กำบังของต้นไม้

หลังจากลังเลเล็กน้อย เว่ย เมลติ้งสโนว์และวอนเดอร์ริ่งซาวด์ก็ตามไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาซ่อนตัวในที่ปลอดภัยหลังใบไม้ของป่าแล้ว ซินหยาก็เริ่มพูดอีกครั้ง

เขามองไปทางอื่น ๆ ถามว่า "พวกคุณทั้งหมดต้องการสู้กับมอนสเตอร์ตัวนี้งั้นเหรอ?"

“ผมอยากทำ ผมอยากฆ่ามังกรมาตลอดและมอนสเตอร์ตัวนี้ก็มีรูปร่างใกล้เคียงกับมังกรด้วย” เมลติ้งสโนว์พูดอย่างตื่นเต้น

วอนเอร์ริ่งซาวด์พยักหน้าเห็นด้วย “ฉันก็อยากลองเหมือนกัน ฉันต้องการดูว่าทักษะของฉันจะดีขึ้นหรือไม่?”

“ใช่ เราสามารถหนีได้เสมอ ถ้าเราไม่สามารถจัดการมันได้” เว่ยบอกเขา “นายไม่อยากสู้กับมันเหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่มันเป็นมอนสเตอร์เลเวลมากกว่าพวกเราตั้ง 5 เลเวลและบอสมอนสเตอร์ เท่านั้นยังไม่ดีพอ นี่เป็นเวลากลายคืนทำให้มันแข็งแกร่งขึ้นหลายเท่า ฉันรู้สึกว่ามันเกินกำลังของพวกเราที่จะสู้ไหว” ซินหยาอธิบาย

เว่ยเห็นด้วยกับซินหยาการต่อสู้กับมอนสเตอร์ตัวนี้อาจเป็นเรื่องยาก แต่เธอก็มีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น “ฉันรู้ว่ามันยากแต่มันก็จะเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของพวกเรา หากเราทำไม่ได้ เราก็วิ่งหนีแต่ฉันอยากลองดู”

ซินหยารู้สึกกดดันจากคำพูดของเธอที่โจมตีทางอารมณ์ เขาถอนหายใจในใจ เขารู้ว่าเธอพูดถูก นี่คงเป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาที่อยู่ด้วยกันชั่วขณะหนึ่งและการต่อสู้กับบอสมอนสเตอร์ที่แปลงร่าง มันจะเรื่องราวที่น่าจดจำมาก

“เอาล่ะ ไปกันเถอะแต่เราต้องการแผน เราไม่สามารถไปโจมตีมันแบครึ่ง ๆ กลาง ๆ” ซินหยาบอกพวกเขาอย่างเคร่งขรึม

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ซินหยามักจะวางแผนก่อนจะโจมตีมอนสเตอร์ที่อันตราย พวกเขาไม่ได้คาดหวังอะไรที่แตกต่างในครั้งนี้เช่นกัน

วอนเดอร์ริ่งซาวด์มองไปที่ดริฟติ้งคลาวด์ที่กำลังขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด เขากำลังจะให้ความช่วยเหลือแต่เมลติ้งสโนว์หยุดเขาก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถาม

“พี่วอนเดอร์ริ่งซาวด์ เมื่อกี้ที่พี่บอกว่าเราอยู่ในดินแดนแฟรี่เพียงนาทีเดียว มันหมายความว่าอย่างไร?” เมลติ้งสโนว์ถามถาม

วอนเดอร์ริ่งซาวด์ขบขันและหันไปมองเด็กหนุ่ม “เธอไม่คิดว่าเราควรช่วยดริฟติ้งคลาวด์คิดแผนเหรอ แทนที่จะสนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนั้น?”

“ผมรู้ว่าเราสามารถช่วยเขาได้” เมลติ้งสโนว์กล่าวขณะที่หันไปหาชายผมสีเขียวที่กำลังศึกษามอนสเตอร์ที่ตอนนี้เป็นอิสระในทุ่งโล่งด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา “แต่ผมคิดว่ามันไม่จำเป็น”

เว่ยที่กำลังฟังการสนทนาของชายหนุ่มทั้งสอง ก่อนที่จะหันไปมองซินหยา จากนั้นเธอก็เข้าใจสิ่งที่เด็กหนุ่มพูด "สิ่งที่เจ้าหนูหิมะพูดมานั้นถูกต้อง เราปล่อยให้ดริฟติ้งคลาวด์คิดแผนไปก่อน ไว้เราจะเสนอความคิดเห็นในภายหลังก็ได้"

แม้ว่าเขาจะยังคิดว่าพวกเขาควรช่วยดริฟติ้งคลาวด์แทนที่จะพึ่งพาเขาให้คิดแผนด้วยตัวเองตลอดเวลาแต่เขาถูกโหวต 2 ต่อ 1 ดังนั้น วอนเดอร์ริ่งซาวด์พับเก็บแผนของเขาไปก่อน ไว้ค่อยนำเสนออีกครั้งหลังจากได้ยินแผนของดริฟติ้งคลาวด์แล้ว

“ทุกคนฉันคิดแผนได้แล้ว พวกเราสามารถจัดการเจ้ามอนสเตอร์ได้แน่นอน!!” ซินหยาบอกพวกเขาด้วยความตื่นเต้น

เมลติ้งสโนว์ที่เห็นสายตาที่กระตือรือร้นของดริฟติ้งคลาวด์ มันทำให้เขาตื่นเต้นไปด้วย "แผนอะไรเหรอ!"

“เอ่อ ก่อนอื่นเราต้อง…” เมื่อซินหยาเริ่มอธิบายแผนของเขากับปาร์ตี้

ด้วยความตื่นเต้น เขาลืมไปว่าตอนนี้เขาอยู่ในที่โล่งและไม่ได้อยู่ใต้ต้นไม้อีกต่อไป

ทำให้มังกรโคมาโดเห็นเขา มันส่งเสียงคำรามออกมาทันทีและพุ่งเข้าหาเขาและปาร์ตี้ของเขา