บทที่ 34 ไปหาเขากันเถอะ
ในเมือง
"เซียวเซียว เธอพูดจริงเหรอ? หลี่หานอยู่ในเมืองของคุณจริงๆเหรอ? ”
"แน่นอน เมื่อฉันเห็นข้อความในอินเตอร์เน็ต ฉันเดาได้ว่าเป็นเขา สองวันก่อนฉันตั้งใจไปหาเขาเพื่อซื้อผักและถามเขาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็ยอมรับมัน ”
"จริงเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอยู่ในเมืองเดียวกับคุณ เป็นไงมั่ง? เขาหล่อมากไหม? ”
"อืม บอกตามตรงนะ หล่อมากจริงๆ แต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเขามากเท่าไหร่น่ะ ”
"มันเป็นเรื่องปกติที่เธอจะไม่เข้าใจเขาน่ะ คนส่วนใหญ่บนอินเทอร์เน็ตก็ไม่เข้าใจ เซียวเซียว เรื่องแบบนี้เธอบอกฉันก่อนหน้านี้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเขาฉันคงไม่รู้ว่าเขาอยู่ในเมืองของเธอ เธออยู่ที่เมืองซุนเซียนใช่ไหม ฉันจะไปหาเธอ ”
"เธอจะมาทําอะไรที่นี่?"
"ไปเที่ยวหาเธอน่ะสิ ถึงอย่างไรตอนนี้ก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว ที่บ้านก็ไม่มีอะไรทํา ฉันจะออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย ”
"เธอคิดจะมาหาเขาใช่ไหม?"
"จะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่ฉันพูดไม่ออกจริงๆ เขาอยู่ในเมืองเดียวกับเธอ แถมเธอยังเคยซื้อผักจากเขา นี่มันมหัศจรรย์จริงๆ ”
"นี่มันมหัศจรรย์อะไรกัน? แม้ว่าเราจะเป็นเมืองเล็ก ๆ แต่ก็มีคนมากมายที่ซื้ออาหารจากที่นั่น ”
"นั่นก็จริง แต่ฉันก็ยังอยากไปอยู่ดี เดี๋ยวฉันไปหาเธอนะ”
"มาสิ แต่เขาไม่ได้มาขายผักทุกวันนะ ไม่รู้ว่าเธอจะได้เจอเขารึเปล่า ”
"ไม่เป็นไร ถ้าฉันไม่เจอเขาฉันก็ไม่กลับก็แค่นั้น ฮ่า ๆ ! ”
“......”
หลังจากวางสาย ซ่งเซียวก็ทําอะไรไม่ถูก
มันวิเศษไหม?
ดูเหมือนจะมีบางสิ่งบางอย่างจริงๆ
ซ่งเซียว เป็นหญิงสาวที่ถามชื่อหลี่หานเมื่อสองวันก่อน
......
หมู่บ้านหยวนซี
หลี่หานส่งผักไปให้ห่าวเจี้ยนเฟิง
ตอนนี้กําลังอยู่กับพ่ออยู่ เอาผักอย่างแตงกวา มะระ ถั่วสี่ฤดูมาปลูกในชั้นปลูก
หลังจากรดแก่นแท้พืชผลที่เจือจางแล้ว เถาวัลย์ของผักเหล่านี้ก็ยาวขึ้นอย่างมาก และยิ่งนานเท่าไหร่ เถาวัลย์ของผักเหล่านี้ก็จะยิ่งยาวขึ้นเท่านั้น
ต้องสร้างชั้นวางใหม่
ด้วยวิธีนี้ จะทำให้ปลูกได้มากขึ้น
ตอนนี้ทุกครั้งที่เขาไปขายผัก ลูกค้าที่ซื้อไม่ทันก็แนะนำให้เขาขยายแผงปลูกผัก
สําหรับเรื่องนี้ หลี่หานไม่ได้วางแผนที่จะขยายการเพาะปลูกของเขาในขณะนี้
เขาคิดว่าตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว
เมื่อมีผักขายก็ไปขายที่ตลาด
เมื่อไม่มีผักขายก็เดินเตร่ไปทั่วหมู่บ้าน
หรือนําฝูงเด็กโข่งไปจับปู จับผีเสื้อ จับปลาในแม่น้ำ
ดี!
ทําไมต้องขยายขนาดการเพาะปลูก?
เขาแค่ชอบขายผัก ไม่ใช่หวังจะทําเงินจากการขายผัก
อย่างไรก็ตาม, วางชั้นวางมากขึ้นเพื่อให้ผักเติบโตได้อย่างดีเยี่ยม มันก็เป็นสิ่งที่ต้องทำ
ดังนั้นเขาและพ่อของเขากําลังโต้เถียงกันอยู่
พ่อและแม่ต้องการให้หลี่หานเพิ่มการปลูกผักให้มากขึ้น ตอนนี้ผักขายดีมาก ทําไมพวกเขาถึงไม่หาเงินเพิ่มล่ะ?
แต่เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับหลี่หานเป็นหลัก
หลังจากวางชั้นวางเสร็จ พ่อก็กล่าวว่า "ผักที่ปลูกอยู่ตอนนี้ควรจะขายได้ในอีกสองวัน พรุ่งนี้ลูกจะไปขายมันไหม? ”
หลี่หานกล่าว "ขายครับ พรุ่งนี้ไปขายที่ตลาดในหมู่บ้าน อีกวันก็ไปขายในเมือง”
ผักพวกนี้สามารถขายได้สองวัน เช่นนั้นก็ขายในหมู่บ้านหนึ่งวัน ขายในเมืองหนึ่งวัน
หลังจากนั้นก็หยุดพัก
......
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลี่หานนำตะกร้าผักสองใบใหญ่ไปที่ตลาดในหมู่บ้าน
เขายังคงอยู่ขายตรงที่เดิมที่ขายประจำ
เมื่อมาถึงที่นั่ง ลูกค้าเก่าคนหนึ่งก็กล่าวว่า "หนุ่มน้อย ในที่สุดนายก็กลับมาอีกครั้ง ”
ผักของเขามีชื่อเสียงมาก
คนในหมู่บ้านน้อยกว่าคนในเมืองมาก แต่ธุรกิจของหลี่หานก็ยังคงขายได้ดีเช่นเดิม
เหล่าลูกค้าเข้ามาซื้อผักทีละคน
หยิบผัก เก็บเงิน!
ยุ่งจริงๆ
......
ในขณะเดียวกัน
ที่ตลาดในเมือง ที่ที่หลี่หานขายผักประจำ
"เซียวเซียว เธอแน่ใจนะว่าเขาขายผักที่ตรงนี้?"
"อืม ดูเหมือนว่าวันนี้เขาไม่ได้มาขายนะ ฉันบอกแล้วไงว่าเขาไม่ได้มาทุกวัน ”
"หรือว่าเขาย้ายที่ขายรึเปล่า?"
"ไม่น่าจะใช่ เขาขายตรงนี้นี้เสมอ"
"ลองเดินหากันเถอะ ถ้าวันนี้เขาเปลี่ยนตําแหน่งล่ะ"
"ก็ได้"
สองสาว คนหนึ่งคือซ่งเซียว อีกคน หลินเสี่ยวหยุน เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของซ่งเซียว
หลินเสี่ยวหยุนมีรูปร่างเล็กและเตี้ยกว่าซ่งเซียว แต่รูปร่างของเธอก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าซ่งเซียวและเธอก็สวยมาก
หลินเสี่ยวหยุนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่เจอหลี่หาน
เธออยากเห็นฉากขายผักของหลี่หานจริงๆ มันจะเป็นยังไงกันนะ?
ซ่งเซียวบอกว่าเธอไม่เข้าใจหลี่หาน แต่เธอกําลังคิดว่าเธอจะเข้าใจหลี่หานไหม?
เธอไม่ได้มีความหมายอะไรมาก เธอแค่อยากเห็นหลี่หานขายผักเท่านั้น
ขณะที่กําลังจะลากซ่งเซียวไปหาหลี่หานที่อื่น กลับได้ยินคนข้างๆ พูดว่า
"วันนี้ไม่เห็นหลี่หานแฮะ สงสัยวันนี้คงไม่มา"
"หลี่หานไม่มาวันนี้ เขาบอกฉันว่าวันนี้เขาจะไปขายผักที่ตลาดในหมู่บ้านก่อนน่ะ"
"งั้นพรุ่งนี้เขาจะมาขายที่นี่ใช่ไหม? ”
"ไม่รู้สิ พรุ่งนี้ค่อยมาดูกัน"
“......”
ซ่งเซียวได้ยินดังนั้นก็พูดกับหลินเสี่ยวหยุนว่า "ดูสิ เสี่ยวหยุน เขาไม่ได้มาวันนี้ เราไม่จําเป็นต้องไปหาเขาอีกต่อไป ”
หลินเสี่ยวหยุนพูด "เซียวเซียว ตลาดซวงหลงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ใช่ไหม? ”
ซ่งเซียวถามอย่างสงสัย "เธอถามเรื่องนี้ทําไม? ”
หลินเสี่ยวหยุนกล่าวว่า "ก็คนเมื่อกี้บอกว่าหลี่หานขายผักในหมู่บ้านของพวกเขาไม่ใช่เหรอ? ไปดูที่หมู่บ้านของเขากันเถอะ ”
ซ่งเซียวส่ายหัวและพูดว่า "ไม่ได้ไม่ได้ เธอจะทำอะไร? ตลาดซวงหลงอยู่ห่างจากที่นี่สิบกว่ากิโลเมตร มันไกลเกินไป ”
"สิบกว่ากิโลเมตรก็ถือว่าไม่ไกลแล้ว พวกเราเรียกแท็กซี่ไปกัน อีกไม่นานก็ถึงแล้ว"
"ที่นี่จะมีรถมาให้คุณที่ไหน? แถวนี้มีรถแค่สองสามเที่ยวต่อวันเอง ”
"มอเตอร์ไซค์ก็ได้!"
"ไม่ไม่ เขารู้จักฉัน ฉันต้องอายแค่ไหนที่ต้องวิ่งเข้าไปหาเขาแบบนี้อะ? ไม่ไปไม่ไป เขาอาจจะมาพรุ่งนี้ รอพรุ่งนี้เถอะ ”
"แค่วันเดียวเอง เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็หลบไม่ให้เขาเห็นก็จบแล้ว”
"ไม่ได้ ฉันไม่เคยไปหมู่บ้านหยวนซี เราจะไปหาเขาที่ไหน? นอกจากนี้ตอนนี้เขาอาจจะขายผักเสร็จแล้วและเก็บแผงลอยกลับบ้านไปแล้วก็ได้ ”
"ฉันไม่สนหรอกน่า ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ตลาดในหมู่บ้านหนึ่งไม่น่าจะใหญ่นัก ขอเพียงเขาอยู่ ก็ต้องหาเจอแน่ ”
“......”
หนึ่งอยากไปและหนึ่งไม่อยากไป
สุดท้ายซ่งเซียวก็ต้องยอมหลินเสี่ยวหยุน
คนสองคนขึ้นรถมอเตอร์ไซค์และออกเดินทางไปยังตลาดซวงหลง
......
