323 - เข้าสู่เหมืองโบราณ
323 - เข้าสู่เหมืองโบราณ
หลังจากเดินไปอีกไม่ถึงร้อยลี้ พวกเขาเห็นเสาหินบางต้นที่ตั้งอยู่บนพื้น ไม่ทราบว่าผ่านไปกี่แสนปีแล้วแต่เสาหินพวกนี้ยังคงตั้งอยู่เหมือนเดิม
“นี่จะเป็นสิ่งก่อสร้างที่มีขนาดใหญ่แค่ไหนกัน ถ้าเป็นอาคารมันจะเป็นที่อยู่ของยักษ์หรือไม่?” มีคนแปลกใจ
“ดูสิ เสาหินนี้มีลวดลายบางอย่างมันถูกแกะสลักเป็นรูปปีศาจที่น่ากลัวยิ่งกว่าผีอีก”
“ทำไมพูดจาเหลวไหลอีกแล้ว!” ใบมีดผุกังวลและจ้องไปที่ชายหนุ่ม
“สิ่งนี้ขัดกับข้อห้ามด้วยหรือ ชายหนุ่มก็มีความโกรธเช่นกัน
“เจ้าต้องรู้ว่าเจ้ามาทำอะไร เหมืองโบราณน่ากลัวกว่าที่เจ้าคิด!” ใบมีดผุดุอย่างโกรธเคืองและกล่าวว่า
“เมื่อห้าปีที่แล้ว ข้าเห็นด้วยตาของข้าเองว่ามีผู้ฝึกตนมากกว่าสามสิบคนเสียชีวิตต่อหน้าเสาพวกนี้”
"เกิดอะไรขึ้น?" คนอื่นๆตื่นตระหนก
“ไม่รู้ ข้าเห็นจากระยะไกล คนเหล่านั้นถูกเผาจนแห้ง เลือดพุ่งขึ้นไปบนฟ้า ร่างกายของพวกเขากลายเป็นเถ้าถ่าน” ใบมีดผุๆมีสีหน้าหวาดกลัวอย่างยิ่ง
"เอาล่ะ ไปกันเถอะ" คนอื่นๆรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่ออยู่ที่นี่
ใบมีดผุสูดลมเข้าไปอย่างหนาวเหน็บจากนั้นก็พยายามเดินหลีกเลี่ยงจากชายหนุ่มที่มักจะส่งเสียงพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมา
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่ฟ่านก็เดินตามหลังใบมีดผุโดยทิ้งชายคนนั้นให้อยู่ห่างไกลที่สุด
ฝูงชนเคลื่อนไปข้างหน้าหลายร้อยลี้ ห่างจากขอบเหมืองไม่มากแล้ว ในขณะนั้นใบมีดผุก็กล่าวว่า
"ข้าขอแนะนำว่าอย่าเดินไปข้างหน้าอีก เหมืองโบราณอยู่ที่นั่นพวกเจ้าดูได้แต่ห้ามใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ในการดู ห้ามบินขึ้นไปบนฟ้าด้วย”
“อีกร้อยลี้ยังอยู่ในระยะปลอดภัย ทำไมไม่ไปต่อล่ะ”
“ท่านผู้อาวุโสไปอีกหลายสิบลี้ ก็ไม่ได้หรือ”
"อีกนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร" ใบมีดผุตอบกลับ
หลังจากก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งเป็นระยะทางห้าสิบลี้ไม่ว่าจะอย่างไรเขาก็ปฏิเสธที่จะไปต่อ
“ไม่มีปัญหาที่จะไปอีกสองสามสิบลี้ ข้ายังต้องการขุดหินสองสามก้อนที่ขอบเหมืองโบราณต้นกำเนิด บางทีข้าอาจจะโชคดีและทำกำไรได้มหาศาล”
"เจ้ากำลังพูดอะไร?!" ดวงตาของใบมีดผุเบิกกว้าง หนวดเคราของเขาชี้ชันด้วยความโกรธ
“ก็แค่ก้อนหินไม่กี่ก้อนเจ้าจะโวยวายไปทำไม” ชายหนุ่มกล่าว
“เจ้า ......” ใบมีดผุไม่พูดอะไรอีกแต่รีบหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว
“ท่านผู้อาวุโสอย่าไป เรายังต้องการให้ท่านนำทาง” คนอื่นแนะนำ.
“เขาจะฆ่าทุกคน” ใบหน้าของใบมีดผุดูมืดมนถึงขีดสุด
“เรื่องนั้นก็ทำไม่ได้เรื่องนี้ก็ทำไม่ได้ ใบมีดผุเจ้าจะเอายังไงกันแน่” เด็กหนุ่มคนนั้นทนไม่ได้อย่างรุนแรง
แต่ทันใดนั้นบนท้องฟ้าที่พวกเขายืนอยู่กลับมีเมฆสีดำเข้ามาปกคลุมอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันสายลมที่พัดแรงก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขาราวกับพายุใหญ่
“มีลมแรงได้อย่างไร เมื่อสักครู่นี้ดวงอาทิตย์ยังอยู่บนท้องฟ้าชัดๆ”
“ก็แค่ลม พวกเราเป็นผู้บ่มเพาะต้องกลัวมันด้วยหรือ”
“หุบปาก!” ใบมีดผุมองดูเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างโกรธเคือง
ในตอนนั้นฝุ่นทรายแดงกระจัดกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้าในขณะที่กลิ่นอายเลือดก็เข้มข้นสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน
“วูวู...”
“พายุสีดำ!” ใบหน้าของใบมีดผุบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง
“นี่มันลมอะไรกันแน่” เมื่อมองดูพายุสีดำกำลังใกล้เข้ามาผู้คนก็เริ่มตื่นตระหนกและกระสับกระส่าย
“วูวู...”
พายุสีดำม้วนตัวและเคลื่อนเข้าหาพวกเขาราวกับน้ำวนขนาดใหญ่
"อา... "
ในทันใดนั้นแม้ว่าพายุจะยังมาไม่ถึงแต่เด็กหนุ่มที่มักจะพูดมากอยู่เสมอก็ร้องด้วยความเจ็บปวด ในเวลาเพียงเสี้ยวลมหายใจร่างกายของเขาก็บิดเบี้ยวก่อนจะถูกดูดกลืนเข้าไปในพายุ
ดวงตาของเย่ฟ่านเบิกกว้างด้วยความกลัว ในตอนที่พายุพัดเข้ามาเขาสัมผัสได้ถึงพลังงานมากมายมหาศาลของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง
"อา... "
ทันใดนั้นเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็กรีดร้องอย่างน่าสังเวชในขณะที่เขาถูกดูดเข้าไปในพายุเช่นกัน
ในตอนนี้ไม่มีเวลาให้ปิดบังตัวเองอีกแล้ว เย่ฟ่านนำหม้อของเขาออกมาตั้งไว้บนพื้นจากนั้นเขาก็นำเตาหลี่ฮัวออกมาครอบหม้อของเขาอีกชั้นแล้วตัวเขาค่อยเข้าไปนั่งอยู่ข้างใน
“ดัง แดง ดัง...”
พายุสีดำโหมกระหน่ำ เหมือนกับคมดาบที่ฟาดฟันเข้าใส่เตาทองแดงของเขาอย่างรุนแรง
ในทันใดนั้นสีทองแพรวพราวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ก็ถูกยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า เตาทองแดงนั้นส่องแสงสว่างไสวในขณะที่หงส์เพลิงสีแดงฉานบินเข้าสู่พายุสีดำด้วยความโกรธเกรี้ยว
"แดง แดง"...
เสียงดังที่น่าตกใจยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง เย่ฟ่านมีความรู้สึกคล้ายกับมือขนาดยักษ์ที่ฟาดเข้าใส่เตาทองแดงของเขาอยู่ตลอดเวลา
“มันจะมีพายุที่แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง”
ร่างกายของเย่ฟ่านสั่นสะเทือนด้วยความประหลาดใจ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับอันตรายแต่แค่เพียงเสียงที่สะท้อนเข้ามาก็ทำให้เขาเจ็บปวดแก้วหูแล้ว
ท่ามกลางพายุที่บ้านคลั่งเย่ฟ่านได้ยินเสียงลมหายใจอย่างชัดเจนในใจกลางของพายุ
“มีสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในพายุจริงๆ?”
ปัง!
หลังจากที่พายุพัดกระหน่ำอยู่ประมาณครึ่งชั่วยาม สุดท้ายเตาทองแดงของเย่ฟ่านก็หล่นลงมากระแทกพื้นอย่างรุนแรง
เย่ฟ่านปีนออกมาจากหม้ออย่างช้าๆจากนั้นเขาก็เก็บหม้อของเขาและเตาทองแดงกลับเข้าไปในทะเลแห่งความทุกข์อีกครั้ง
“อาวุธนี้มีความแปลกประหลาดจริงๆ”
เย่ฟ่านรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เตาสุริยันศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง แม้ว่าของสิ่งนี้จะเป็นเพียงของลอกเลียนมันกลับไม่ถูกพายุอันบ้าคลั่งทำอันตรายใดๆได้
ในปัจจุบันทิวทัศน์รอบข้างของเย่ฟ่านเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เขารู้ว่าเขาถูกลมพายุพัดมาที่นี่ แต่เขาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่
ไม่ไกลจากเขามีค่ายกลขนาดเล็กตกลงมาจากท้องฟ้า เมื่อม่านแสงแตกออกใบมีดผุก็มีสีหน้าบิดเบี้ยวพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากัน นอกจากเขาแล้วยังมีคนอีกเจ็ดคนที่ถูกพัดเข้ามาที่นี่
“นี่มันเรื่องอะไรกัน เราอยู่ที่ไหน” เย่ฟ่านถาม
ทุกทิศทางรอบๆตัวของพวกเขาล้วนเต็มไปด้วยทรายสีแดงไม่มีสัญญาณของชีวิตแม้แต่น้อย
“บางทีเราอาจจะถูกดูดเข้ามาในเหมืองโบราณต้นกำเนิด” ใบมีดผุส่งเสียงหนักๆ
“เป็นไปไม่ได้!” เย่ฟ่านประหลาดใจมาก
“ผ่อนคลายพวกเรายังไม่ถูกดูดเข้าไปในเหมืองโบราณโดยตรง” ใบหน้าเหี่ยวย่นทั้งหน้าของใบมีดผุมีรอยขึ้นอีกหลายชั้น เขาสูดควันยาสูบเข้าไปหนักๆอีกครั้งแล้วกล่าวว่า
“เหมืองโบราณต้นกำเนิดนั้นมีหลายชั้นแต่ละชั้นก็มีระยะทางหลายพันลี้ พวกเราน่าจะอยู่ในเส้นรอบนอกสุด”
“แล้วนี่อันตรายหรือไม่.” เย่ฟ่านขมวดคิ้ว
กลุ่มคนที่นอนอยู่บนพื้นมีใบหน้าซีดเผือดด้วยความกลัว ใครบางคนในกลุ่มตะโกนขึ้นว่า
“พวกเราเข้ามาในเมืองโบราณต้นกำเนิดแล้วพวกเราจะไม่ตายหรือ!” พูดจบสีหน้าของเขาก็สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด
“แม้ว่าที่นี่จะอันตรายแต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคยมีใครรอดชีวิตต่อไป คนที่รอดชีวิตกลับไปได้เหมือนได้รับโชควาสนาบางอย่าง” ใบมีดผุมองไปยังสุดขอบฟ้าด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"จริงหรือ?"
“โอกาสค่อนข้างไม่แน่นอนถึงแม้จะน้อยแต่ก็เคยมีคนรอดไปได้จริงๆ”
“พายุสีดำนั้นคืออะไร” เย่ฟ่านถาม
"ข้าไม่รู้." ใบมีดผุส่ายหัวกล่าวว่า “บริเวณต้องห้ามนี้มักจะมีลมพัดพิเศษ พายุสีดำนั้นถือได้ว่าอ่อนแอที่สุด”
“ท่านผู้เฒ่า ท่านรู้ทิศทางหรือไม่หากพวกเราเดินเข้าไปในเหมืองโบราณต้นกำเนิดจริงๆคงยากจะรอดได้” ผู้รอดชีวิตตัวสั่นด้วยความกลัว
ใบมีดผุไม่ได้พูดอะไรแต่ออกเดินทางโดยตรง
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่ข้างในเหมืองโบราณต้นกำเนิดจริงๆแต่พวกเขาก็ไม่กล้าบินขึ้นสู่ท้องฟ้า หลังจากที่เดินไปหลายลี้ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงแม่น้ำสีแดงขนาดใหญ่
เย่ฟ่านขมวดคิ้วพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าไปอย่างหนาวเหน็บ เขารู้ว่านี่คือแม่น้ำอะไรเพราะมันถูกเขียนไว้ในตำราต้นกำเนิดสวรรค์อย่างชัดเจน
“อย่าลงไป!” เมื่อเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินไปข้างหน้าใบมีดผุก็คำรามออกมาด้วยความกลัว
แต่เมื่อเด็กหนุ่มคนนั้นหันหลังกลับมาด้วยความสงสัย โดยที่ไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาก็ค่อยๆละลายกลายเป็นหมอกเลือดโดยที่เขาไม่ทันได้แสดงความเจ็บปวดด้วยซ้ำ
“เป็นแบบนี้ได้ยังไง!” คนอื่นมีใบหน้าซีดขาวไร้สีเลือด
