ตอนที่ 8 ผลเนียนนุ่ม
มันกลับกลายเป็นว่าเฒ่าจอห์นรู้ที่อยู่ของผลปีศาจโดยบังเอิญ และจากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปทำการค้าขายที่นั่นเพื่อปกปิดการตรวจสอบ
แต่ผู้คุมกันที่เขาจ้างมานั้นกลับถูกฆ่าตายจนหมดและสุดท้ายแล้วเขากลับได้ทำการหลบหนีจนมาถึงที่นี่แต่วิลนั้นกลับโชคดีกว่าเขา
เมื่อเทียบกับชีวิตของเขา เจ้าผลปีศาจนี่ที่มีมูลค่าอย่างน้อย 100 ล้านเบรี ก็ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
แล้วทำไมเขาถึงไม่กินมันแล้วค่อยสู้กับหน่ะหรอ...
อย่าล้อเล่นสิะ ผลปีศาจมันคือสิ่งที่ขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งและจินตนาการของผู้ใช้ ไม่ใช่ทุกคนที่จะกินผลไฟและใช้งานมันได้เหมือนซาโบ้ที่เลียนแบบท่าทางของเอซได้อย่างสมบูรณ์แบบ!!
ตามปกติแล้ว มันก็เหมือนกับว่าลูฟี่ที่เพิ่งกินผลยางไปในตอนเด็ก ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ยากจะควบคุมและนี่ยังไม่ต้องพูดถึงการใช้พลังของมันด้วย
ในขณะนี้ วิลนั้นก็ได้ตั้งตัวเป็นพระเอกชาวยุโรปซึ่งแม้ว่าเขาจะถูกฝูงชนชาวแอฟริกันลุมกระทืบจนตาย แต่เขาก็อยากจะรักษาเกียรติภูมิของเขาไว้!
แม้ว่าผลปีศาจนี้จะขายได้ไม่ถึง 500 ล้านเบรีแต่ปกติแล้ว เงินมันซื้อผลปีศาจได้ซะที่ใหนเล่า!
เขานั้นอยากจะได้เงินมาใช้จ่ายปรับปรุงความเป็นอยู่ของเขาหลังจากออกไปจากที่นี่ได้แล้วค่อยเก็บหอมรอมริบเงินเอาไว้เพราะเมื่อมีการประมูลขายผลปีศาจหล่ะก็ เขาจะได้เข่าไปร่วมประมูลได้ไง
สำหรับเขา ผู้ที่มีถุงมืออินฟินิตี้ยิ่งมีผลปีศาจมากเท่าไหร่ก็ยิ่งดีอยู่แล้ว!
แม้แต่พลังขยะก็ยังใช้เสริมความแข็งแกร่งให้ได้ เพราะงั้นไม่มีผลใหนที่ไร้ประโยชน์!
ดังนั้นวิลจึงคว้าผลปีศาจมาจากมือของ เฒ่าจอห์นที่แสดงสีหน้าอันเจ็บปวด
โดยไม่พูดอะไรเลย
“เอาเป็นว่าฉันจะรับงานนี้ก็แล้วกัน ส่วนนี่เป็นค่าตอบแทนล่วงหน้าละกัน ได้ใหม?”
“ได้ .. ได้เลย” เฒ่าจอห์นพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจจะแยกกับผลปีศาจเลย
“ว่าแต่ผลปีศษจนี่มีพลังอะไรกัน”
วิล รู้ดีว่ามีคนที่ได้รวบรวมหนังสือภาพของผลปีศาจที่ปรากฏขึ้นแต่เขาไม่รู้ว่าผลนี้มันอยู่ในนั้นหรือเปล่า หรือว่ามันยังไม่ถูกค้นพบกัน
เขานั้นก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบในเรื่องนี้แต่เขาไม่คิดว่าเฒ่าจอห์นจะทำให้เขาประหลาดใจมากๆ
"หลังจากพบผลปีศาจนี้ ฉันได้ตรวจดูภาพประกอบแล้วซึ่งฉันพบว่ามันน่าจะเป็นเป็นผลเนียนนุ่ม สายพารามีเซีย"
หืม... ผลเนียนนุ่ม?
ทำไมมันฟังดูคุ้นๆจัง...
โอ้ เช็ดเด้!
นี่มันผลของนางอ้วนขี้เหร่อัลบีด้าที่โดนลูฟี่จัดไปซึ่งมันทำให้เธอกลายเป็นสาวงาม...
ในด้านประสิทธิภาพโดยเฉพาะสำหรับผู้หญิงแล้ว ผลของผลไม้นี้มันขัดแย้งกับธรรมชาติอย่างแท้จริง แม้แต่ผู้หญิงอ้วนที่น่าเกลียดก็สามารถกลายเป็นสาวงาม นม 36D เอวเล็กซึ่งเทียบเท่าผลผ่าตัด ในตำนานเลยนะ!
แต่ในแง่ของพลังการต่อสู้นั้น ไม่ขอพูดถึงละกัน...
ไม่น่าแปลกใจเลยเฒ่าจอห์นไม่เคยคิดที่จะกินผลไม้นี้ด้วยตัวเองหรือให้ใครสักคนกินทั้งๆที่อยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเช่นนี้
นอกจากคำถามที่ว่าจะใช้ได้หรือเปล่า ความสามารถของผลไม้กลับเป็นปัญหาใหญ่มากกว่า!
หากมีคนรู้ว่าผลนี้เทียบได้กับการทำศัลยกรรมหล่ะก็ ผู้หญิงทั่วโลกคงจะต้องคลั่งมันแน่ๆ...
ดังนั้นนี่มันดีหรือไม่ดีกันแน่ฟะเนี่ย?
หรือเพราะผลปีศาจชิ้นแรกของฉันมันน่าเกลียดเกินไปเลย ทำให้พระเจ้าส่งมันมาให้ฉันเพื่อปลอบปะโลมกัน?
ในยุคที่หน้าตาคือความถูกต้อง วิลนั้นมั่นใจในภาพลักษณ์ของเขามาก ไมว่าจะอายุน้อย หล่อเหลามากๆจนจะตกสาวได้นับไม่ถ้วน!
แต่ในยุคของโจรสลัดนี้…
หลังจากส่ายหัวขจัดความคิดเหล่านั้นออกไป วิลก็ยื่นมืออกมาอีกครั้ง"เอามาสิ!"
“เอาอะไรเหรอ?” เฒ่าจอห์นก็ตกตะลึง
"สมุดภาพผลปีศาจ!"
"มันอยู่บนเรือหน่ะ..."
“งั้นก็ไปเร็วสิ หรือแกจะรอให้ฉันเลี้ยงอาหารหรือไง?”
...
ไม่กี่นาทีต่อมา วิลก็ไดเพาผู้รอดชีวิตเหล่านี้ไปที่ชายหาดที่พวกเขาได้จอดเรือทิ้งไว้ซึ่งคราบเลือดที่เหลืออยู่นั้นก็ยังคงเห็นเด่นชัดมากแถมยังมีแขนและขาที่หักนับไม่ถ้วนกองเกลื่อนกลาด
“โจรสลัดอยู่ที่ใหนแล้วอะ?”
"คำตอบอยู่ตรงหน้าแล้ว จะถามทำเบื้อกอะไรเล่า~"
ความรู้สึกอันไม่สบายใจกับฉากตรงหน้านั้นทำให้สีหน้าของวิลดูราวกับเขาเบื่อ
ใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกวิลพูดเยาะเย้ยนั้นแดงแจ๋ไปด้วยความอับอาย แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะโต้ตอบวิล เพราะพวกโจรสลัดเหล่านี้นั้นไม่ได้อ่อนแออย่างแน่นอนแต่มันกลับโดนวิลกวาดร้างได้อย่างง่ายดายราวกับดีดน้ำซะงั้น
แต่คนอื่นๆก็ไม่ได้โง่ ดังนั้นการได้เห็นคนที่ไล่ล่าพวกเขาได้ตกตายนั้นทำให้พวกเขาถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไปตรวจสอบตัวเรือสิ แล้วก็เราจะออกเรือได้เมื่อไหร่หล่ะ?”
เฒ่าจอห์นจึงสั่งการ “คงอีกครึ่งชั่วโมง เพราะเรือที่ขับมาใช้ไม่ได้แล้ว แต่โชคดีที่เรือของโจรสลัดยังอยู่ดี ดังนั้นราแค่เก็บกวาดข้าวของแล้วจึงออกเดินทาง”
“โอเค งั้นฉันจะไปบอกลาก่อนนะ”
วิลก็หันนหลังกลับและจากไปตามลำพังโดยที่ไม่กลัวว่า เฒ่าจอห์นจะทิ้งเขาหนีไป
ณ ตอนนี้ไม่มีนักสู้อยู่บนเรือของเขาอีกแล้วหากว่าเขาบังเอิญไปพบโจรสลัดหล่ะก็ มันก็เหมือนเขาไปส่งอ้อยเข้าปากช้างเพราะพวกเขานั้นไม่ได้โชคดีตลอด
เฒ่าจอห์นนั้นเข้าใจก็ความจริงนี้และรีบเตรียมการสำหรับออกแล่นอีกครั้ง
วิลที่กลับเข้าป่าก็ได้ส่งเสียงคำรามและเรียก 'เพื่อนเก่า' มาหาเขาอีกครั้ง
“จากนี้ไปพวแกต้องอยู่กันดีๆนะ ถ้าพวกแกเบื่อ งั้นก็วิ่งกลิ่นเล่นไปกับพื้นหรือสู้กัน .. ”
“ไอ้ลิงน้อยฉันขอฝากที่นี่ไว้กับแกนะ หากฉันกลับมาแล้วลิงหายไปแม้แต่ตัวเดียวหล่ะก็ ฉันจะอดไม่ให้แกกินอะไรเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์!”
“โดยเฉพาะแกไอ้ดำน้อย แก บลา บลา บลา...”
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงไอ้ดำน้อยก็เกือบจะทรุดตัวลงกับพื้นและในขณะเดียวกันดวงตาของขาวน้อยและดำใหญ่นั้นกลับหมุนติ้วๆเป็นวงกลมซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าพวกมันมึนงงมาก จากนั้นวิลก็ออกไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจ
เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับเมื่อไหร่หรือบางทีอาจจะไม่กลับมาเลยแต่เขาจะจดจำประสบการณ์นี้ไปตลอดชีวิต
. . . . . . . . . . . . . . . . .
ในปี 1518 วิล บนเรือโจรสลัดที่ถูกขโมยมา วิลก็ได้ออกท่องโลกเป็นครั้งแรก
ในเวลานี้เป็นเวลา 20 ปีแล้วตั้งแต่ที่ โรเจอร์ได้เริ่มยุคโจรสลัดอันยิ่งใหญ่
ปีนี้ลูฟี่ก็อายุได้ 15 ปีซึ่งเหลือเวลาอีกสองปีที่เขาจะเริ่มเดินทาง
สองปีต่อจากนี้โลกนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปยังทิศทางใหนกัน?
แต่แน่นอนว่า ยุคของวิลที่ข้ามโลกมานั้นจึงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...
#เจอกันพรุ่งนี้ครับอิอิ
