ตอนที่ 2 ผลปีศาจสายโซออน
หลังจากนั่งดูทะเลที่สงบนิ่งมาทั้งวันแล้ว วิลก็ยืนขึ้นเพื่อไปตามหาลิง
หลังจากวันอันเป็นมิตรและสงบสุข เจ้าลิงก็ดูเหมือนจะรู้จักเขาในฐานะตัวแปลกประหลาดและไร้พิษสงไปเสียแล้ว
ในป่าแห่งนี้ ฝูงลิงของพวกมันเป็นสัตว์ประเภทที่อ่อนแอที่สุด ไม่อย่างนั้นพวกมันก็คงจะไม่อยู่ส่วนนอกสุดของป่าแบบนี้
โชคดีที่พวกมันกินแต่ผลไม้ และผลไม้ในป่านี้ก็อุดมสมบูรณ์มาก ตราบใดที่พวกมันรวมตัวกันเพื่อต่อต้านศัตรูที่ทรงพลัง พวกมันก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างสบาย
ดังนั้นเมื่อพวกมันเห็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยเห็นมาก่อนและดูอ่อนแอมากจนทำได้เพียงเดินตามพวกมันเพื่อเก็บผลไม้ไปกิน พวกมันจึงหันมาสนใจเขา
หลังจากการเฝ้าดู ทุกครั้งที่วิลมาหามันก็มักจะมีลิงน้อยขี้สงสัยสองสามตัวถือผลไม้ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนบนโลกมามอบให้กับเขา
ทางด้านวิลก็ยังทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อแสดงว่าเขามาดี
ตัวอย่างเช่น การใช้มือซ้ายของเขาซึ่งไม่มีถุงมืออินฟินิตี้จับและลูบขนของลิงน้อยเหล่านี้ซึ่งพวกมันก็เป็นมิตรมาก
น่าเสียดายที่แม้ลิงมันจะฉลาดแต่มันก็พูดไม่ได้
ท้ายที่สุดผู้คนก็ยังเป็นสัตว์สังคม และบนเกาะที่อันตรายแห่งนี้กฌไม่มีคนอื่นให้ติดต่อด้วย อารมณ์ของวิลจึงหดหู่ลงไปทุกวัน
การมองในแง่ดีเป็นเพียงตัวช่วยชีวิตเดียวเท่านั้น แต่เมื่อถึงขีดจำกัด แม้แต่คนที่มองโลกในแง่ดีที่สุดก็ทรุดลงได้ในทันที
แต่ลิงน้อยน่ารักเหล่านี้กลับช่วยให้วิลสบายใจแถมยังบรรเทาภาวะซึมเศร้าของเขาทีละน้อย
ขณะที่วิลกำลังนั่งกินผลไม้รสหวานอร่อยและฉ่ำด้วยมือข้างหนึ่งอยู่บนพื้นและช่วยเกาลิงน้อยซุกซนสองสามตัวด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เขาก็หันไปเจอผลไม้ที่รูปลักษณ์ที่แปลกมากแถมมันกลับทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยด้วย
หลายวันมานี้เขากินผลไม้หน้าตาแปลกๆ ไปเยอะมาก แต่นี่มันเป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้เห็นผลไม้ที่ทำให้เขารู้สึกแปลกๆ
ดังนั้นเขาจึงหยิบผลไม้ขึ้นมาด้วยความสงสัยและเริ่มดูมัน
ถ้าเราพูดถึงรูปร่างเพียงอย่างเดียว มันก็ไม่ต่างจากกล้วยที่เขาเห็นทุกที่บนโลก
แต่ว่าสีขาวดำและลวดลายเกลียวที่ดูแปลกแต่กลับก็ดูคุ้นเคย นั้นทำให้เขามือแข็งค้างไปชั่วขณะและจากนั้นเขาจึงเริ่มครุ่นคิด
ทำไมเจ้านี้มันคล้ายกับขยะที่เขาซื้อกลับมาในงานนิทรรศการทางการเกษตรก่อนหน้านี้จังวะเนี่ย?
เขานั้นจำได้ว่าตอนนั้นเขากำลังจีบนักศึกษาสาวสวยของมหาวิทยาลัยเกษตรแห่งชาติ และจากนั้นเขากลับโดนต้มในนิทรรศการอย่างน่าสังเวช และต้องจ่าย 100,000 เพื่อซื้อผลปีศาจสามชิ้นในตำนานพวกนั้น!
รูปร่างและสีมันเหมือนในมังงะเป๊ะ!
พูดตามตรง วิลนั้นรู้สึกทึ่งกับคนที่สามารถปลูกผลไม้ให้ดูสวยงามและมหัศจรรย์ขนาดนี้ได้ ดังนั้นเมื่อเขาซื้อมันกลับบ้าน เขากลับพบว่ามันรสชาติแย่เชี่ยๆ แถมเขายังไม่ได้ความสามารถใดๆเลย มันจึงทำให้เขาเลือกจะแก้แค้น!
หลังจากที่เขาให้เงินนักศึกษาคนสวยคนนั้น เธอก็ตกลงเป็นแฟนเขาอย่างไว และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการแก้แค้นของเขา
ในทุกๆวัน วิลนั้นได้ให้เธอแต่งตัวเป็นตัวละครในวันพืช ซึ่งรวมไปถึงตัวละครอย่างนามิ โรบิน และอื่นๆ ซึ่งทำให้เขาแก้แค้นเธอสำหรับผลไม้ปีศาจปลอมทั้งสามนี้ได้อย่างชื่นใจ!
น่าเสียดายที่เขามาอยู่ที่นี่และเขาก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง
แถมชีวิตที่ไล่จีบหญิงในทุกๆวันกลับหายไปเลย เมื่อคิดถึงมันแล้วเขาก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา!
โอ้ อีกอย่าง และก็หญิงสาวที่จะให้ ‘บริการหลังการขายแก่’เขาหลังเลิกงาน เขาไม่รู้ว่าเธอจะเสียใจใหมที่ไม่เจอเขา...
วิลนั้นก็คิดไปไกลจนเขาไม่รู้สึกตัว
มันเป็นอย่างงี้จนเจ้าลิงรู้สึกว่าเขาหยุดเกามันแล้ว พวกมันเลยดึงหัวเขาจนเขาหยุดคิด
เขาจึงรีบตบตัวเองสองสามทีเพื่อเคลียร์ความคิดที่ไม่จำเป็นออกไป
“เจ้านี้คงจะไม่ใช่ผลปีศาจจริงหรอกมั้ง ?ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดข้ามายุคโจรสลัดที่วุ่นวายนี้หรอกนะ?”
วิลก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาทันที
การพิสูจน์นั้นง่ายมากนั่นก็คือตราบใดที่กินกล้วยที่คล้ายกับผลปีศาจ ทุกอย่างมันก็จะชัดเจน
ผลไม้ปีศาจ!
แม้ว่ารูปร่างจะดูเหมือนจะเป็นสายโซออน แต่บนเกาะที่อันตรายแห่งนี้ การเสริมความสามารถในการเอาตัวรอดของตัวเองนั้นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด!
ปัญหาก็คือเขาไม่รู้ว่ามันคือสัตว์อะไร มันคงจะน่าอายมากหากต้องแปลงเป็นปลาไหล
‘มันเป็นสัตว์อะไรกันนะ ผลปีศาจสายโซออนเคยมีเป็นสัตว์ทะเลใหมแล้วมันมี'คำสาปแห่งท้องทะเล' ด้วยหรือเปล่านะ?’
ทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ควรรู้ว่ารสชาติของผลไม้นี้มันแย่ แม้แต่ลูฟี่เองก็ยังทนไม่ได้...
ลาก่อน เอสเตอร์บัน !
ลาก่อน ปลาต้มของฉัน!
ลาก่อน...
เมื่อวิลกำลังจะกัดและสัมผัสถึงรสชาติของปีศาจที่แท้จริง ทันใดนั้นถุงมืออินฟินิตี้ที่เงียบกริบมาตั้งแต่ข้ามโลกก็ได้เริ่มส่องแสงขึ้น
"หือ? นี่ฉันได้สูตรโกงแล้วสินะ?"
วิลก็เริ่มสังเกตปฏิกิริยาใหม่ของถุงมืออินฟินิตี้ที่มือขวาด้วยความตื่นเต้นในทันทีแต่หลังจากที่เขาลองวิธีการต่างๆ เช่นการถูหรือการเปิด แต่ทว่ามันกลับยังเป็นเหมือนเดิม
และดูเหมือนแสงจะอ่อนลงด้วย...
วิลนั้นจึงกังวลขึ้นมาแต่สุดท้ายเขาก็บังคับให้ตัวเองใจเย็นลง
ในฐานะคนรวยรุ่นที่สอง แม้ว่เขาาจะต้องรอความตายของครอบครัว เขาก็ยังมีสิ่งที่ดีกว่าคนอื่นๆเยอะ
อย่างน้อยพ่อของเขานั้นมักจะสอนเขาให้ไม่วิตกกังวลและไม่ประหม่าเมื่อสิ่งต่างๆเกิดขึ้นฉับพลันและยิ่งสถานการณ์ที่วิกฤตด้วย มีเพียงการสงบสติอารมณ์เท่านั้นที่จะพบกุญแจสำคัญในการก้าวผ่าน
หลักการหลายอย่างในโลกธุรกิจก็ยังสามารถเอามาใช้ได้กับชีวิต
ดังนั้นวิลจึงเริ่มนึกถึงข้อมูลทั้งหมดที่เขารู้เกี่ยวกับถุงมืออินฟินิตี้อย่างใจเย็น
แม้ว่าแสงบนถุงมืออินฟินิตี้จะอ่อนลงเรื่อยๆ และมีลิงน้อยสิบตัวแกะอยู่บนตัวเขา เขาก็ยังคงคิดอย่างใจเย็น
ถุงมืออินฟินิตี้... อัญมณีอินฟินิตี้... ผู้ขนส่ง... ฟิวชั่น... การปล่อยพลัง...
ฉันเข้าใจแล้ว!
วิลก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกว่าเขาคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ สิ่งที่เขาจะทำต่อไปนี้ก็เป็นสิ่งที่สุดยอดมาก!
เขานั้นก็ได้เมินแสงอ่อนๆที่ส่องประกายอยู่บนถุงมืออินฟินิตี้แล้วจึงหยิบผลไม้ที่น่าสงสัยว่าเป็นผลไม้ปีศาจหรือเปล่าขึ้นมา แต่คราวนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะกินมันเองแต่ใช้มัน ‘ยัด’ใส่ถุงมืออินฟินิตี้!
เขานั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาในขณะหยิบกล้วยเข้าหารูบนถุงมืออินฟินิตี้อย่สงช้าๆ...
#ของวันนี้มาแล้วเจอกันพรุ่งนี้น้าจ้าา
