ตอนที่ 12 กระบองเงินอัลบีด้า
วิล ที่ตื่นขึ้นมาที่โรงแรมในวันรุ่งขึ้นก็รู้สึกว่าเมื่อวานเขาลืมอะไรบางอย่างไป
แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าลืมอะไรไป เพราะเขาคิดว่าเขาน่าจะบอกสิ่งที่อยากจะบอกกับลูฟี่ไปหมดแล้ว
น่าจะบอกหมดแล้วหล่ะมั้ง หรือฉันลืมบอกขอโทษไปนะ?
ขอโทษนะเพื่อน ฉันขอรับต้นหนแกไปก่อนหล่ะ?
ขอโทษตูดมึงสิ!
สองปีต่อจากนี้มานามิจะขึ้นเรือลูฟี่ แล้วตอนนี้เขาจะเอาเธอมาอยู่บนเรือเขา มันจะมีอะไรผิกไปหล่ะ? ขโมยลูกเรือในอนาคตของลูฟี่นั้นไม่เรียกว่า ปล้น หรอกนะเฟ้ย!
เพียงเพราะว่าลูฟี่เป็นพระเอก นามิและคนอื่นๆเลยต้องรอราชาโจรสลัดในอนาคตงั้นเหรอ?
ทำไมวิลต้องยอมให้มันเกิดขึ้นด้วย !
ไม่เห็นเป็นไรเลยหริ เอาเป็นว่าขโมยเธอไปก่อนแล้วกัน!
ดังนั้นวิลเลยใช้เวลาทั้งวันเริ่มถามกับตัวเองว่าจะต้องไปที่ไหน ... เขาจะไปไหนกันและ หมู่บ้านของนานามินั้นชื่ออะไร
เขานั้นจำได้แต่ส้ม...
ดังนั้นแล้ว เขาจึงทำได้เพียงถามใครสักคนเพื่อหาที่อยู่ของหอการค้าบลูเบิร์ด จากนั้นก็ค่อยขอความช่วยเหลือจากเฒ่าจอห์นเอา
โชคดีที่ธุรกิจของ เฒ่าจอห์นนั้นมีแหล่งข้อมูลดีๆ ซึ่งทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลามากในการถามวิลว่ามันคือที่ใหน
หมู่บ้านโคโคยาชิ!
นี่คือหมู่บ้านที่นามิต่อสู้ดิ้นรนมาเป็นเวลาหลายปีเพื่อจะสลัดหนีจากกลุ่มโจรสลัดอารอง
สรุปแล้วตอนนี้นามิน่าจะอายุ 16 แล้วมั้ง?
เจ้าสัตว์เอ้ย!
ทันใดนั้น วิลก็ตัดสินใจว่าจะเอานามิมาอยู่บนเรือของเขาให้ได้!
ดังนั้น ภายใต้ การโน้มน้าวเบาๆ ของวิล ในที่สุดเฒ่าจอห์น ก็ไม่สามารถทนต่อการจู้จี้ของเขาอีกต่อไปได้ เฒ่าจอร์นจึงสัญญาว่าจะจัดเรือสินค้าพาเขาไปที่หมู่บ้านโคโคยาชิ แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนเขาก็ได้จัดงานคุ้มกันเรือให้วิลด้วยเช่นกัน
แน่นอน วิลนั้นตบอกบอกว่าไม่เป็นไร!
หลังจากที่เขาจากไป ก็ได้มีชายหนุ่มคนหนึ่งออกไปจากที่นั่นอย่างเงียบ ๆ และหมอนั่นก็เดินมาถึงทางซอยตันแล้วจึงโยนบางสิ่งอย่างรีบร้อนพร้อมกับหันหัวไปมองรอบๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ชายผู้เคร่งขรึมที่คลุมตัวด้วยเสื้อคลุมสีดำก็ปรากฏตัวขึ้นณ ที่แห่งนี้ จากนั้นเขาก็หยิบข้อความที่ชายหนุ่มคนก่อนหน้านี้ได้ทำไว้แล้วจึง ยิ้มและเดินจากไป
ในตอนกลางคืน วิลที่นอนออยู่คนเดียวในโรงแรมอย่างหนาวเย็นก็ได้ตบหัวตัวเองเพราะในที่สุดเขาก็จำสิ่งที่เขาลืมไปได้!
บ้าเอ้ย!
ไข้ของเธอหายแล้วหรือยังนะ?
บ้าเอ๊ย ทำไมฉันถึงลืมมันไปนะ!
ทำไมเราไม่รีบไปดูตอนนี้เลยหละ สายไปวันหนึ่งคงไม่เป็นไรใช่ไหมนะ?
วิลน้นก็คิดอยู่สักพักแต่สุดท้ายเขาก็หยุดความคิดอันล่อตาล่อใจนี้ไว้ เพราะพรุ่งนี้เขาจะเดินออกไปจากที่นี่ด้วยเรือแล้ว หากว่าทำเรื่องบัดสีก่อนออกไปนี่มันแย่มากๆ!
วิล ที่คิดว่าเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ก็ไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นั้นไปทำให้ใครโมโหแน่ๆ
ถ้ามันมีอะไรก่อนที่เขาจะออกไป เขาคงจะทนไม่ได้แน่ๆถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ!
ไม่ต้องพูดถึงจุดประสงค์ของเขาซึ่งนั่นก็คือการเก็บสาวงามตัวน้อยไร้ที่ติดในทุกทางที่ผ่าน!
แน่นอนว่านอกจากนิสัยที่หิวเงิน บางครั้งเธอก็ไม่อาจจะควบคุมมือของตัวเองได้
. . . . . . . . . .
นี่ก็เป็นอีกวันที่อันแจ่มใสและสวยงาม!
ออกเดินทาง ออกเดินทาง!
อืม ฉันก็ไม่รู้ว่าแสดงให้ใครดูในตอนที่ฉันดูจะสนุก
อย่างไรก็ตาม สาวใหญ่และเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ผ่านไปต่างหันมามองเขาด้วยดวงตาเป็นประกายซึ่งมันเป็นความผิดของเขาที่เกิดมาหล่อ!
วิล จะไม่ยอมรับว่าผลกระทบที่น่าตื่นเต้นส่วนใหญ่ที่เขาก่อขึ้นในตอนนี้มาจากเอฟเฟกต์ของผลเนียนนุ่ม!
เราเกิดมาหน้าตาดี ไม่มีปัญหา!
ใบหน้าเขายังคงเหมือนเดิม แต่ภายใต้การสะสมของการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนนับไม่ถ้วน กลับดูแตกต่างออกไป เขามีใบหน้าที่หล่อเหลาไม่ต้องสงสัยเลยว่าผิวที่ดีของเขามันทำให้เกิดความอิจฉาขึ้น!
หลังจากรอเรือออกจากท่าเรือเป็นเวลานาน สาวๆ ที่หลงทางก็ยังคงจมอยู่ในความหล่อของ วิล
มีชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ดูขมขื่นแต่ภูมิใจในทิศทางที่เขากำลังจะจากไป แล้วหันหลังเดินจากไป
ความเร็วของเรือสินค้าไม่เร็วแต่ก็ไม่ช้า วิล เบื่อและเริ่มที่จะออกกำลังกายบนเรือ
น่าเสียดายที่มีแค่ผู้ชายอยู่บนเรือ มิฉะนั้น ใบหน้าของเขาและกล้ามเนื้อสีบรอนซ์ที่แข็งแรงซึ่งเปล่งประกายภายใต้เหงื่อและแสงนั้นคงจะทำให้สาวๆ พวกนั้นเลือดกำเดาไหลด้วยความตื่นเต้นได้เลย
แต่เพียงไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ยามที่ดูแลพื้นที่โดยรอบก็ตะโกนด้วยความหวาดกลัว: "โจรสลัด! มีโจรสลัด!"
นานแค่ไหนแล้วนะที่เราออกเรือมา แล้วนี่เรากลับไปเจอโจรสลัดด้วย?
วิลนั้นจึงเดินตรงไปที่ด้านข้างของเรือและมองดูพวกนั้น แน่นอนว่าเรือที่มีธงโจรสลัดกำลังเข้าแล่นเข้ามาประชิดเขาจากด้านข้างอย่างเร็ว
ซึ่งเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เรือสินค้าบรรทุกสินค้ามาเต็มลำจะหนีเรือโจรสลัดที่ขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูง
“ดูธงนั่นสิ บอกได้ไหมว่ามันคือโจรสลัดกลุ่มไหน?”
วิลก็ได้จับลูกเรือมาถาม
แม้ว่าเขาจะจำได้ว่าในทะเลอีสต์บลูนี้ ไม่ควรจะมีศัตรูที่เขาไม่สามารถรับมือได้ในขณะนี้ แต่เรื่องบังเอิญนั้นก็มักจะเกิดขึ้น ดังนั้นระมัดระวังตัวไว้จะดีกว่าเพราะโจรสลัดในโลกนี้มันเยอะแยะ บางทีสักวันหนึ่งอาจจะเผลอไปพบกับศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งมีค่าหัวต่ำๆ
ซึ่งผลปีศาจนั้นก็มีพลังแปลกๆหลายอแบบเช่นความสามารถของซูก้า...
ถ้าเขาเจออะไรแบบนั้นละก็ เขาก็คงจะหายาแก้ความเสียใจไม่เจอแน่ๆ!
ลูกเรือที่ถูกเขาจับนั้นก็ตกใจแล้วจึงตะโกนว่า: "นั่นคือกลุ่มโจรสลัดอัลบีด้า! โจรสลัดสาว กระบองเงินอัลบีด้าที่มีค่าหัว 5 ล้านเบรี!"
หลังเห็นธงโจรสลัดรูปหัวใจสีชมพู หลายคนนั้นก็จำได้ทันที!
ท้ายที่สุด ในทะเลอีสต์บลูในปัจจุบัน ผู้มีค่าหัวนับสิบล้านก็คือคนที่มีความสำคัญมากที่สุดในโลก!
ตัวอย่างเช่น 'โอเวอร์ลอร์ด' แห่งทะเลอีสต์ลูในปัจจุบันหรือที่รู้จักในชื่อดอนครีกซึ่งเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งและมีค่าหัว 17 ล้าน!
แม้ว่า กระบองเงินอัลบีด้าจะมีค่าหัวเพียง 5 ล้าน แต่สำหรับลูกเรือธรรมดาๆ อย่างพวกเขา การพบเธอก็เหมือนท้องฟ้าถล่มลงมา!
หลังจากฟังคำอธิบายที่น่าสะพรึงกลัวของลูกเรือ วิลก็ครุ่นคิด...
เอิ่มมมม...
แล้วฉันควรจะพูดเรื่อง ชาวบ้านหน้าใหม่ผู้อ่อนแอดีใหม?
ยังไงก็แล้วแต่ ดูเหมือนว่า ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์เงือกอารอนที่มีค่าหัว 20 ล้านเบรี และโจรสลัดคุโระที่แกล้งตายมาหลายปีก็ยังดีกว่า ดอนครีก คนนี้ซะอีก
ทะเลอีสต์บลูที่มีโจรสลัดยักษ์ใหญ่หลายในอดีตนั้นได้ตกต่ำมาถึงขึ้นที่ถูกไอ้แก่อ่อนดอนครีกยึดครอง
นี่ฉันควรจะขอบคุณกองทัพเรือสำหรับ 'การดูแลอันพิเศษ' สำหรับทะเลอีสต์บลูในช่วงหลายปีมานี้ดีใหมนะ?
ในขณะที่ทุกคนกำลังต่างพยายามดิ้นรนเพื่อจะหนี วิลก็ได้เลิกคิด
“เราไม่จำเป็นต้องหนีหรอก มาต้อนรับพวกนั้นดีกว่า!”
"แต่ว่า..."
“ไม่มีแต่ เดี๋ยวพวกกระจอกพวกนี้ฉันจัดการเองแหละ มิฉะนั้นแล้วแกคิดว่าบอสของพวกแกจะกลับมาตัวเป็นๆได้อย่างไรกัน”
วิลก็ตะโกนออกมาเพราะการที่พวกนี้ต่างสงสัยในความแข็งแกร่งของเขาที่จะกำลังเข้าจัดการโจรสลัดกลุ่มนี้มันช่างน่าขายหน้ามาก!
เมื่อเห็นว่าวิลมั่นหน้ามากและความจริงที่ว่าพวกเขาไม่มีทางหนิแล้ว ทางกัปตันจึงกัดฟันตัดสินใจต่อสู้กับโจรสลัด!
เมื่อเรือทั้งสองลำเข้ามาใกล้ ในที่สุดวิลก็ได้เห็นคนที่ยืนอยู่บนเรือ
แล้วเขางงงวยไปเลย!
นี้มันจะบังเอิญอะไรขนาดนี้!
ผู้หญิงอ้วนคนนี้ที่มีใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยและกำลังถือกระบองนี้มันไม่ใช่ผู้หญิงโชคร้ายท่ถูกลูฟี่จัดการในตอนที่หมอนั่นพึ่งออกเริ่มการผจญภัยไม่ใช่หรอ แต่ตอนนี้คือตาของเขาแล้ว!
