บทที่ 18 "แฟนคลับ" ที่เป็นอันตราย

บทที่ 18 "แฟนคลับ" ที่เป็นอันตราย

“เกิดอะไรขึ้น?” เหมิงเสี่ยวไป่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ซูเหลียนเยว่กล่าวต่อ: “อันที่จริง ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ถูกต้อง เริ่มจากที่แฟนคลับได้ยัดโปสการ์ดที่หน้าบ้านของฉันพร้อมด้วยคำชื่นชมบางอย่างบนนั้น”

“เธอประกาศที่อยู่ของเธออกไปเหรอเปล่า” เมิ่งเสี่ยวไป่ถามด้วยความประหลาดใจ

“ไม่!” ซูเหลียนเยว่ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ฉันรู้ว่าอินเทอร์เน็ตจะต้องแตกต่างจากความเป็นจริง ดังนั้นฉันไม่เคยประกาศที่อยู่ของฉัน และไม่รู้ว่าแฟนคลับคนนั้นหาที่อยู่ของฉันได้ยังไง?

”

“นี่มันแปลก” เมิ่งเสี่ยวไป่กล่าว

“ใช่ และจะมีไปรษณียบัตรทุกวันด้วยการเขียนคำต่างๆ ไว้บนนั้น ตอนแรกก็ดีอยู่ จนกระทั่งฉันพูดในการถ่ายทอดสดเมื่อวานก่อนว่าจะหยุดออกอากาศ คำในจดหมายในวันรุ่งขึ้น แตกต่างออกไป” ซู่เหลียนพูดจบ เธอหยิบโปสการ์ดหนึ่งกองจากกระเป๋าของเธอแล้วมอบให้เมิ่งเสี่ยวไป่

เหมิงเสี่ยวไป๋เห็นว่าไม่มีลายเซ็นหรือที่อยู่ทางไปรษณีย์บนไปรษณียบัตร มันไม่ใช่ไปรษณียบัตรจากที่ทำการไปรษณีย์เลย แต่ถูกวางเทียมเหมือนโฆษณาขนาดเล็ก

ในสองสามแผ่นแรก การเขียนยังคงปกติ เช่น:

“มาเถอะ แองเคอร์ ฉันเป็นแฟนเธอ”

“ผู้ประกาศข่าว เพลงที่คุณร้องวันนี้ดีมาก และเสื้อผ้าที่คุณใส่ก็สวยด้วย!”

คำเหล่านี้ง่ายมาก ลายมือคดเคี้ยว ดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจ แต่เจ้าของลายมือแย่มาก

ในภาพถัดๆ ไป เนื้อหาก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ มันเขียนว่า "ฉันรักเธอ อยากอยู่กับเธอทุกวันในความฝัน" "ฉันชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ" "สิ่งที่ฉันเฝ้ารอทุกวันมากที่สุดคือการได้เจอเธอ "...

เมื่อวานวันก่อน เนื้อหาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และพูดว่า: "ทำไมคุณไม่ออกอากาศ คุณต้องการทิ้งฉัน คุณทำให้ฉันเศร้า! ฉันหวังว่าคุณสามารถกลับไปออกอากาศ! คุณ!"

ซูเหลียนเยว่กล่าวเสริม: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะคุยกับเขา แต่เป็นเวลาสองวันติดต่อกัน เสื้อผ้าของฉันถูกขโมยไป! ฉันเกรงว่าเขาจะทำอย่างนั้น!”

“คนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกโรคจิต! เธอได้โทรแจ้งตำรวจหรือเปล่า?” เหมิงเสี่ยวไป่ถาม

“ใช่” ซูเหลียนเยว่ พยักหน้าและกล่าวว่า “ฉันไปพบตำรวจในวันที่เสื้อผ้าถูกขโมย แต่ตำรวจที่นั่นบอกฉันว่าเสื้อผ้าถูกขโมยไปที่นั่นทุกวัน ให้ฉันใส่ใจในเรื่องพวกนี้ด้วยตัวเอง”

“เธอได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับไปรษณียบัตรหรือยัง”

“ใช้! แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้มากนัก พวกเขาบอกว่าพวกเขาเจอเคลสแบบนี้ตลอดและพวกมันมักจะเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นเท่านั้น พวกเขายังบอกว่าพวกเขาจะสอบสวน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเลย” ซูเหลียนเยว่พูดที่นี่ด้วยท่าทางกังวลว่า "ตอนนี้ตัวฉันกลัวมาก ฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ฉันต้องการจะเคลื่อนไหวอะไรบางอย่าง แต่สิ่งนี้ปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อเช้านี้"

การ์ดใบสุดท้ายอ่านว่า: "อย่าคิดที่จะย้ายที่อยู่! ฉันสามารถหาคุณได้ทุกที่ที่คุณย้ายไป!"

“นี่เป็นภัยคุกคาม!” การแสดงออกของ  เหมิงเสี่ยวไป๋เริ่มจริงจัง “คนนี้กลัวว่าเขาจะเป็นคนผิดปกติทางจิตใจ ถ้าเขาสามารถหาที่อยู่ของเธอและขโมยสิ่งของของเธอ เขาก็อาจใช้มาตรการที่รุนแรงกับเธอได้ตลอดเวลา!”

“ใช่ พี่เหมิง ฉันควรทำอย่างไร?” ซูเหลียนเยว่มองเขาอย่างน่าสงสาร “ฉันไม่มีเพื่อนในเจียงเฉิง และตำรวจไม่พบบุคคลนั้น ฉันไม่รู้จริงๆว่าต้องทำอย่างไร”

“ใจเย็นๆ ฉันอยู่นี่แล้ว! ก่อนที่ฉันจะไปหยางเฉิง ฉันจะช่วยเธอแก้ปัญหานี้อย่างแน่นอน!” มองไปที่ซูเหลียนเยว่ผู้น่าสงสาร ความยุติธรรมของเมิ่งเสี่ยวไป๋ก็ปะทุขึ้น

“ขอบคุณพี่เหมิง” ซูเหลียนเยว่ รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย ยังมีคนอื่นอีกที่สามารถช่วยเธอด้วยความกระตือรือร้นเช่นนั้น

“เธอได้รายงานอาชญากรรมแล้วใช่ไหม ก่อนอื่น ไปดูสถานที่ที่เธออาศัยอยู่กัน แล้วไปหาตำรวจเพื่อค้นหาสถานการณ์ก่อนที่เราจะหาทางได้” เมิ่งเสี่ยวไป๋กล่าว

“อืม ฉันจะฟังพี่” ซูเหลียนเยว่ไม่มีข้อโต้แย้ง

หมู่บ้านเหม่ยเฉิง เป็นหมู่บ้านในเมืองในเจียงเฉิง ที่นี่มีอาคารเก่าแก่มากมาย เนื่องจากค่าเช่าถูก แรงงานข้ามชาติจำนวนมากจึงอาศัยอยู่ที่นั่น

“เธอพักอยู่ที่นี้จริงๆ ไม่แปลกเลยที่การรักษาความปลอดภัยจะไม่ดีมากนัก” เหมิงเสี่ยวไป๋มองไปที่ซูเหลียนเยว่

ซูเหลียนเยว่รู้สึกเขินอายเล็กน้อยและกล่าวว่า "ฉันเป็นนักเรียนยากจนที่ไม่มีเงิน รายได้จากการถ่ายทอดสดจะใช้เวลาสองสามเดือนกว่าจะได้ และเนื่องจากการลาออกของฉัน เงินจำนวนมากจึงถูกหักไป"

“ไม่น่าแปลกใจ” เมิ่งเสี่ยวไป๋แสดงความเข้าใจ เพราะที่ที่เขาอาศัยอยู่ไม่ได้ดีไปกว่านี้มากนัก

ชุมชนหมู่บ้านเหม่ยเฉิงเป็นชุมชนที่พัฒนาเต็มที่ ซึ่งหมายความว่าทุกคนสามารถเข้าและออกได้ มีแค่ตู้รักษาความปลอดภัยเล็กๆ ครับ รปภ. นอนอยู่ มีหน้าที่เก็บค่าจอดรถเป็นหลัก

ทั้งสองมาถึงที่ที่ซูเหลียนเยว่อาศัยอยู่ บนชั้นสอง มีห้องนอนเดี่ยวเล็กๆ แม้ว่ามันจะไม่ใหญ่แต่ก็จัดวางอย่างเรียบร้อย

“ที่นี่เล็กมาก ไม่มีที่ให้นั่ง” ซูเหลียนเยว่ยื่นแก้วน้ำให้เขา และเมิ่งเสี่ยวไป่มองไปรอบๆ

“มันไม่มีกล้องตรงทางเดินที่นี่เหรอ?” เหมิง เสี่ยวไป่กล่าว

ซูเหลียนเยว่กล่าวว่า “ตำรวจไม่พบใครเลย มีกล้องวงจรปิดที่ประตูและทางแยกของชุมชน แต่ไม่มีประโยชน์” ซูเหลียนเยว่กล่าว

“ใช่ มีคนมากมายมาที่สี่แยกของชุมชน ผู้คนแค่นำโปสการ์ดและเสื้อผ้ามา แต่หากล้องไม่พบ” เหมิงเสี่ยวไป่กล่าวว่า "ว่าแต่ เสื้อผ้าอะไรของเธอที่ถูกขโมยไป?"

“เสื้อยืดลายทางและเดรสลายดอกไม้ ฉันยังมีรูปอยู่!” ซูเหลียนเยว่เอารูปนั้นให้เขาดู ซึ่งเป็นรูปเซลฟี่ของเธอในกระจก

“ส่งมาให้ฉัน” เหมิงเสี่ยวไป่กล่าว

ซูเหลียนเยว่: "???"

เหมิงเสี่ยวไป๋: "นี่จะเก็บไว้เป็นหลักฐาน มีผลอย่างไร?"

ซูเหลียนเยว่ไม่เชื่อ แต่ก็ยังส่งรูปถ่ายให้เขา

เหมิงเสี่ยวไป๋หยิบหุ่นยนต์มดขนาดเล็กสองสามตัวออกจากกระเป๋าของเขาโดยอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำ เขาแค่ตกลงให้ซูเหลียนเยว่ช่วยเธอแก้ปัญหา ไม่ใช่คุยอวดว่าจะไปไหโข่ว แต่เพื่อให้มั่นใจระดับหนึ่ง นี่เป็นเพียงโอกาสทดสอบหุ่นยนต์มดจิ๋วตัวใหม่ของเขาไม่ใช่หรือ

“พวกนายสองสามคน อยู่ที่นี่และเฝ้าสังเกตเงื่อนไขในทางเดิน นายมีหน้าที่มองไปรอบๆที่นี่ บันทึกกลิ่นของซูเหลียนเยว่และดูว่านายสามารถหาเสื้อผ้าของเธอได้หรือไม่” เหมิงเสี่ยวไป๋ควบคุมอุปกรณ์

เขาคาดว่าคนที่ข่มขู่ซูเหลียนเยว่ รู้ที่อยู่ของเธอเป็นอย่างดี และสามารถยัดโปสการ์ดเข้าไปในประตูของเธอได้ทุกวัน เขาต้องคุ้นเคยกับสถานที่นี้ หรือคนที่อยู่ใกล้ชุมชนนี้

หุ่นยนต์มดสามารถบันทึกข้อมูลกลิ่นและอาจพบบางสิ่งในบริเวณใกล้เคียง

ทันทีที่เสียงของเขาลดลง หุ่นยนต์มดตัวจิ๋วเหล่านั้นก็ล้มลงกับพื้น กางออก และหายตัวไปในมุมห้อง

เหมิงเสี่ยวไป๋สามารถเปลี่ยนมุมมองได้ตลอดเวลาและดูฉากที่หุ่นยนต์มดจิ๋วแต่ละตัวเห็นผ่านเสี่ยววานจื่อ

“ไปกันเถอะ ไปถามตำรวจ บางทีพวกเขาอาจมีเบาะแสด้วย” เหมิงเสี่ยวไป๋พูดกับซูเหลียนเยว่

สถานีตำรวจเหม่ยเซิงชุน สถานีตำรวจแห่งนี้มีขนาดเล็กมากและมีเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่มากนัก เมื่อทั้งสองล้มลง มีเจ้าหน้าที่ตำรวจเพียงไม่กี่นายในสำนัก

“คุณลุงตำรวจ ฉันได้มาลงทะเบียนเมื่อวานก่อน” เหมือนกับที่ซูเหลียนเยว่พูด เจ้าหน้าที่ตำรวจอายุ 30 กว่าๆ ที่ฝั่งตรงข้ามก็พูดว่า "โปรดเรียกฉันว่าสหายตำรวจ ขอบใจนะ"

“สหายตำรวจ เราอยากจะถามว่าคดีที่เธอรายงานมีคืบหน้าหรือไม่” เมิ่งเสี่ยวไป่กล่าว

ตำรวจพลิกสมุดทะเบียนแล้วถามว่า "ชื่อ? คุณแจ้งความเมื่อไร"

หลังจากที่ซูเหลียนเยว่ พูดจบทีละคน เขาพบบันทึกและพูดว่า "โอ้ เสื้อผ้าถูกขโมยไป"

“ไม่ มีคนยัดโปสการ์ดมาที่บ้านของฉัน!” ซูเหลียนเยว่เน้นย้ำ

“โฆษณาเล็กๆ น้อยๆ!” ตำรวจไม่สนใจและกล่าวว่า “บ้านไหนๆและทุกบ้านมีกันหมด และเสื้อผ้านี้ถูกขโมย เรากำลังสืบสวนอยู่ กรุณาอดทนรอ”

“สหายตำรวจ เราอยากรู้ว่ามีเบาะแสอะไรไหม!” เหมิงเสี่ยวไป๋เน้นย้ำ

ตำรวจมองมาที่เขา ลูบผมของเขาแล้วพูดว่า "สหายน้อย คุณรู้ไหมว่ามีรายงานว่าถูกขโมยไปกี่คดีในละแวกนี้"

“หมู่บ้านในเมืองนี้ไม่ใช่ชุมชน แต่เป็นชุมชนหลายแห่ง แรงงานข้ามชาติและผู้เช่ามีขนาดใหญ่เป็นพิเศษ ผู้อยู่อาศัยเปลี่ยนเกือบทุกวัน และสิ่งต่างๆ เช่น ขโมยรถแบตเตอรี ขโมยเสื้อผ้า ขโมยแมวและสุนัข เกิดขึ้นทุกวัน บอกตรงๆว่าเราทำได้แค่ทำให้ดีที่สุดเท่านั้น และคุณอย่ามีความหวังมากเกินไป”

“แต่ฉัน...” ซูเหลียนเยว่กังวลเล็กน้อย เธอจะทำอย่างไร