ตอนที่ 23 ฟิวชั่นสมุนไพร
ตอนที่ 23 สมุนไพรฟิวชั่น
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย
“แล้วจู่ๆ วัตสันมาเป็นเจ้าของคฤหาสน์ได้ยังไงกัน? แล้วพวกเราอยู่ที่นี่ได้จริงเหรอ?” ซีคที่อยู่บนเตียงค่อยๆ ดึงผ้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดออกจากร่างกาย ที่เศษผ้าเต็มไปด้วยสะเก็ดบาดแผล ซีคที่เจ็บปวดฝืนแสยะยิ้มออกมา
ทั้งคู่กำลังนอนอยู่ในห้องของผู้คุ้มกันคนหนึ่ง ที่คฤหาสน์แห่งนี้มีห้องสำหรับผู้คุ้มกัน มันเป็นห้องที่แยกกันอยู่กับคนงาน มันเป็นเหมือนห้องเก็บของส่วนตัวสำหรับเหล่าผู้คุ้มกัน มันคือผลประโยชน์อันน้อยนิดที่ไมล์มอบให้กับข้ารับใช้
“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ” ซีโน่เองก็อยู่ที่นั่นด้วย ในขณะที่พูดตัวเขาก็เหลือบมองสิงโตทองคำตัวน้อยที่กำลังเดินไปเดินมา
วัตสันเป็นผู้ทิ้งสิงโตตัวนั้นไว้เอง สิงโตทองคำถูกสั่งให้ปกป้องทั้งสองคนและไม่ให้ใครมารบกวน
สิงโตทองคำหันมาสบตากับซีโน่ สิงโตตัวน้อยยืดอกก่อนที่จะเอาอุ้งเท้าตบไปที่หน้าอกอย่างภาคภูมิใจ สิงโตตัวน้อยกำลังทำเหมือนกับบอกว่า ‘วางใจได้เลย ฉันจะปกป้องที่นี่เอง’
ช่างเป็นสัตว์วิเศษที่ฉลาดอะไรขนาดนี้
เมื่อมองสิงโต ซีโน่ก็นึกถึงวัตสันที่เพิ่งจะเดินจากไปอย่างเร่งรีบ ซีโน่รู้ดีว่าวัตสันกำลังทำอะไร “ซีค นายไม่รู้สึกเหรอไงว่าวัตสันไม่เหมือนเดิม?”
ก่อนหน้านี้วัตสันมักจะติดตามสการ์เล็ตไปล่าสัตว์ด้วยความกระฉับกระเฉงอยู่เสมอ ท้ายที่สุดวัตสันมักจะทำหน้าที่เก็บซากเหยื่อ และก็เพราะแบบนั้นจึงทำให้วัตสันพลาดขาหักไป วัตสันที่ขาหักร้องไห้อยู่นาน น้องชายคนนี้ยังซุ่มซ่ามมาโดยตลอด วัตสันมักจะทำให้ผู้เป็นพี่เป็นห่วงอยู่เสมอ
แต่ในตอนนี้วัตสันเลิกตามสการ์เล็ตแล้ว มันตรงกันข้ามกัน สการ์เล็ตจะต้องตามวัตสันด้วยซ้ำ นอกจากนี้เขายังใช้เวทมนตร์ได้อีกด้วย และในวันนี้วัตสันก็มาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวเพื่อช่วยทั้งสองคน การตัดสินใจอันเยือกเย็นและกล้าหาญเป็นสิ่งที่ทำให้แตกต่างจากวัตสันเด็กขี้แยคนก่อน
“พี่ใหญ่บอกเอาไว้ว่าวัตสันอาจจะได้พบกับอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ อาจารย์ของเขาคงจะมอบไก่หอมหวนห้าสีให้ แต่ฉันน่ะไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ!”
ซีโน่มองดูสิงโตบนพื้นอีกครั้ง ตัวเขาสัมผัสได้ถึงออร่าที่คล้ายคลึงกับออร่าของไก่หอมหวนห้าสี “นอกจากนี้นิสัยของวัตสันยังเปลี่ยนไปมาก ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเวทมนตร์จะทำให้นิสัยของคนเราเปลี่ยนได้ วัตสันมีวุฒิภาวะและเฉลียวฉลาดมากขึ้น เขาน่ะเหมือนกับผู้ใหญ่มากกว่า”
ซีคและซีโน่ต่างก็เป็นเด็กที่โตเกินวัย ทั้งสองคนมักจะมีมันสมองที่ฉลาดมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน สิ่งนี้ทำให้ทั้งสองภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก แต่ไม่ว่าจะภาคภูมิใจแค่ไหนแต่ทั้งคู่ก็ต้องยอมรับให้กับน้องชายคนนี้ น้องชายที่เคยขี้แยฉลาดกว่าทั้งสองคนไปซะแล้ว
“สิ่งที่นายพูดก็น่าสนใจดีนะ แต่ไม่ว่าความจริงจะเป็นแบบไหน แต่วัตสันก็ยังเป็นน้องของเราอยู่ดี บางทีการเปลี่ยนแปลงนิสัยที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะน้องชายของพวกเราได้เติบโตไปแล้วก็ได้”
ซีคยิ้มก่อนที่จะฉีกเศษผ้าออกจากร่างกายต่อไป จากที่วัตสันพูดไว้ พวกเขาทั้งคู่จะต้องฉีกเศษผ้าทั้งหมดออกจากบาดแผลก่อนจะเช็ดตัวเพื่อขจัดสิ่งสกปรก มีเพียงวิธีนี้จะทำให้บาดแผลที่มีไม่ติดเชื้อ
ซีคไม่เข้าใจเลยว่าการติดเชื้อคืออะไร วัตสันได้พูดเอาไว้ ถ้าหากขาดยาปฏิชีวนะ บาดแผลที่ติดเชื้ออาจจะทำให้เป็นบาดทะยักได้ แม้จะได้ฟังคำอธิบายแบบนั้นแต่ทั้งคู่ก็ไม่รู้ความหมายอยู่ดี บางทีซีโน่อาจจะพูดถูกแล้วที่น้องชายคนนี้เปลี่ยนแปลงไป
แต่อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงทั้งหลายก็ยังเป็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดี เพราะแบบนั้นจึงไม่มีใครที่ไม่พอใจ
...
ในเวลาเดียวกันที่ห้องใกล้ๆ
“นายท่าน ทั้งหมดนี้ก็คือสมุนไพรในคฤหาสน์” อัลเลนชี้ไปที่ห่อสมุนไพรบนพื้นด้วยความเคารพ
ในโลกใบนี้สมุนไพรเป็นสิ่งที่หายาก มันมีสมุนไพรไม่มากนัก แต่ถึงแบบนั้นก็ยังสามารถผสมเป็นยาได้ ยาที่ดีไม่เพียงรักษาโรคภัยได้เท่านั้น มันยังสามารถช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งได้อีกด้วย เพราะแบบนั้นยาจึงมีค่ามาก มีเพียงผู้ปรุงยาเท่านั้นที่จะรู้สูตรยา ถ้าหากคนธรรมดาได้รับบาดเจ็บ...พวกเขาก็คงจะทำได้เพียงใช้สมุนไพรบรรเทาอาการบาดเจ็บเท่านั้น
ในคฤหาสน์ไมล์มีสมุนไพรสองร้อยชุด สมุนไพรมากกว่าครึ่งเป็นหญ้าดามัล หญ้าดามัลสามารถรักษาบาดแผลภายนอกได้ สมุนไพรชนิดนี้มักจะเติบโตในป่าหมอก มันสามารถขายได้สิบทองแดงต่อชิ้น
ซีคและซีโน่ถูกทรมานมาหลายวันแล้ว ไม่เพียงแต่จะได้รับบาดเจ็บภายนอกเท่านั้น แต่บาดแผลอาจจะติดเชื้อได้ สมุนไพรแค่นี้คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก
หลังจากที่ลังเลอยู่พักหนึ่งอัลเลนก็ได้พูดต่อ “นายท่าน ทำไมพวกเราไม่ตามคนปรุงยามาล่ะ?”
“แล้วรู้จักคนปรุงยาแถวๆ นี้ไหม?”
“ผมเองก็ไม่รู้ แต่จะต้องมีในเมืองมอนเตแน่” เนื่องจากเมืองมอนเตเป็นเมืองที่ใกล้ที่สุด เพราะแบบนั้นมันจึงเจริญรุ่งเรืองจนแทบจะมีทุกอย่าง
“เมืองมอนเตอยู่ไกลจากที่นี่ การเดินทางไปกลับคงจะใช้เวลาเกือบสี่วัน ผมน่ะรอได้ แต่พี่ๆ ของผมคงจะรอไม่ได้แน่”
“แต่ว่า...” อัลเลนอยากที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อต้องพบกับสายตาอันแน่วแน่ของวัตสัน อัลเลนก็เลือกที่จะเก็บคำพูดนั้นไป ถึงแม้ว่าการตามคนปรุงยาจะใช้เวลานาน แต่อัลเลนก็คิดว่ามันดีกว่าถ้าหากวัตสันทำการรักษาด้วยตัวเอง วัตสันเป็นเพียงเด็กสิบขวบเท่านั้น เป็นไปได้ยากที่เขาจะรู้วิธีเกี่ยวกับการรักษาได้ ถ้าหากทำการรักษาผิดวิธี เป็นไปได้สูงที่พี่ๆ ของเขาจะต้องตาย
“ถ้าฉันรู้เวทมนตร์เยียวยาก็คงจะไม่ลำบากแบบนี้หรอก! น่าเสียดายที่มีเพียงนักบวชที่จะใช้เวทมนตร์เยียวยารักษาได้ การจะเป็นนักบวชเป็นได้ที่โบสถ์ภายในเมืองเท่านั้น ดูเหมือนว่าฉันจะต้องหาโอกาสไปเมืองมอนเตแล้วล่ะ” วัตสันพึมพำคนเดียว
ยังไงซะอาการบาดเจ็บหรือล้มป่วยก็ยังเป็นสิ่งที่ไม่สามารถหลีกหนีได้ ถ้าหากอยากจะทำให้ชีวิตครอบครัวดีขึ้น วัตสันจะต้องเตรียมพร้อมตั้งแต่เนิ่นๆ
แต่ในตอนนี้ไม่จำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้น
วัตสันเหลือบมองลงมา ในตอนนั้นตัวเขาก็ได้เห็นข้อมูลของสมุนไพร
[สมุนไพรระดับเหล็ก: หญ้าดามัน]
[ผล: ใช้รักษาบาดแผลภายนอก ผลเยียวยาอ่อนแอ]
นอกจากหญ้าดามันแล้วยังมีสมุนไพรระดับเหล็กอีกชนิด มันมีชื่อว่าหญ้าตะเกียง เป็นสมุนไพรที่ใช้บำรุงร่างกายที่อ่อนแอ
“สมุนไพรพวกนี้ก็พอแล้ว ฟิวชั่นทุกอย่าง”
[ยินดีด้วย ฟิวชั่นสมุนไพรสองร้อยชิ้นสำเร็จ ได้รับสมุนไพรระดับทองคำ: โสมเจ็ดสี]
สมุนไพรทั้งสองร้อยชุดหายไปก่อนที่จะหลอมรวมเข้าด้วยกัน มันกลายเป็นโสมที่มีขนาดเท่าฝ่ามือ โสมที่เห็นมีรากหนาแน่นหนา โสมที่ปรากฏขึ้นค่อยๆ ส่งกลิ่นหอมฉุนไปบนอากาศ ในขณะที่แกว่งไปแกว่งมา โสมก็เริ่มส่องแสงสีรุ้งระยิบระยับให้เห็น สายรุ้งที่เห็นราวกับสายรุ้งที่ถูกตัดขาดจากท้องฟ้า
[สมุนไพรระดับทอง โสมเจ็ดสี]
[ผล: เมื่อกลืนโสมจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดได้ พลังรักษาเยียวยาจะมีประสิทธิภาพสูงสำหรับผู้ที่มีพลังต่ำกว่าระดับทอง ยิ่งผู้ใช้แข็งแกร่งผลที่ได้รับก็จะน้อยลง]
[ผลเพิ่มเติม: หลังจากกลืนโสมเข้าไป อายุขัยจะเพิ่มขึ้นหนึ่งร้อยปี ร่างกายจะได้รับพละกำลังเพิ่มขึ้นหนึ่งร้อยชั่ง และยังได้รับพลังเพิ่มพลังสำหรับเรื่องบนเตียงเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง]
วัตสันมองดูผลของสมุนไพรด้วยสีหน้าที่แปลกประหลาด ผลที่ได้จากการกินโสมแรกๆ ไม่ใช่เรื่องแย่ แต่ผลลัพธ์สุดท้ายมันเป็นสิ่งที่แปลกประหลาด “เพิ่มพลังสำหรับเรื่องบนเตียงเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง” บางทีมันอาจจะเป็นผลที่เกิดมาเพื่อผู้เป็นพ่อของเขาก็ได้
พรึ๊บ
ในขณะที่ใช้ความคิดอยู่ ในตอนนั้นก็มีเสียงอะไรบางอย่างกระทบกับพื้นก็ดังขึ้น
วัตสันหันกลับมามองอัลเลนที่กำลังคุกเข่าอยู่ อัลเลนจ้องมองโสมเจ็ดสีในขณะที่สั่นไปทั้งตัว “ถ้าหากจำไม่ผิด...นี่ก็คือราชาแห่งโสม โสมเจ็ดสี โสมที่ผู้ชายทุกคนใฝ่ฝันอยากจะครอบครอง”
อัลเลนเป็นเพียงนักรบระดับทองแดง เพราะแบบนั้นตัวเขาจึงไม่รู้เรื่องสมุนไพรเท่าไหร่ แต่มันไม่ใช่สำหรับโสมที่เห็น โสมเจ็ดสีเป็นสมุนไพรล้ำค่าที่มีชื่อเสียง โสมธรรมดามักจะทำหน้าที่บำรุงร่างกายของมนุษย์ ทุกๆ หนึ่งร้อยปีโสมจะมีสีสันเพิ่มขึ้นมาหนึ่งสี เท่ากับว่าโสมที่เห็นจะต้องเติบโตมาอย่างน้อยกว่าเจ็ดร้อยปี มันคือโสมที่ดีที่สุด เป็นโสมที่มีค่ามากกว่าพันเหรียญทอง
โดยปกติแล้วขุนนางผู้ยิ่งใหญ่มักจะรักษาโรคนกเขาไม่ขันโดยใช้โสมชนิดนี้ เพียงแค่โสมคำเดียวก็มากพอแล้วที่จะทำให้หอกที่เคยหักไปกลับมาตั้งตระหง่านได้อีกครั้ง โสมเจ็ดสีถือเป็นสิ่งที่ผู้ชายคนตามหา
วัตสันขมวดคิ้ว “แล้วทำไมคุณถึงคุกเข่าล่ะครับ?”
มันคือโสมเจ็ดสีของจริงไม่ผิดแน่!
เมื่อรู้แล้วว่ามันเป็นของจริงริมฝีปากของอัลเลนก็เริ่มสั่นไหว เขาไม่คิดเลยว่าวัตสันจะหลอมรวมของสิ่งอื่นนอกเหนือไปจากสัตว์วิเศษ เวทมนตร์ที่เด็กคนนี้ใช้มันมหัศจรรย์เหนือคำบรรยายใด
“นายท่าน ผม...ผมก็แค่เจ็บขาน่ะ! นายท่านให้ผมกินโสมนั่นสักคำจำได้ไหม? แค่คำเล็กๆ ก็ได้”
“ไม่!”
ติดตามข่าวสาร/พูดคุยเสนอแนะความคิดเห็นได้ที่เพจผู้แปล FB: ND Translate นิยายแปลไทย