อสูรมังกรฟ้า เล้งซาน ตอนที่ 8 ปล่อยมังกรลงรังสุนัข

"เรียนคุณหนู เมื่อวานตัวข้าและครอบครัวเดินทางผ่านป่าทางใต้ของหมู่บ้าน กลับถูกโจรชั่วดักปล้น ทั้งครอบครัวยังถูกสังหารมากมาย บิดาข้าเสี่ยงชีวิตเปิดทางหนีให้แก่ข้า ตัวผู้น้อยนั้นวิ่งหนีอยู่ร่วมครึ่งค่อนวันจนมาถึงหมู่บ้าน จากนั้น..."

"เหตุใดท่านถึงโกหก เรา!!"

มิทันที่เล้งซานจะพูดจบ นางก็กล่าวสวนขึ้นมาในทันที ทำเอาเล้งซาน ถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมอ้าปากแข็งค้างไปชั่วขณะหนึ่ง นางยังกล่าวต่ออีกว่า..

"เราเห็นเหตุการณ์ที่ท่านลุง ชุนเกียงตู้ ทดสอบท่านเมื่อตอนเช้า เห็นได้ชัดว่าด้วยพลังฝีมือของท่านไหนเลยโจรป่า จะทำอันตรายท่านได้ มิต้องพูดถึงบิดาท่าน หากเด็กหนุ่มเช่นท่าน ยังมีพลังฝีมือเยี่ยงนี้ คนในตระกูลล้วนต้องแข็งแกร่งระดับต้นๆของทวีปนี้!!"

เล้งซาน หน้าซีดในทันที

'บัดซบ!! นอกจากความงามล่มเมืองแล้ว ความฉลาดและไหวพริบยังร้ายกาจ ข้าไร้แก้ตัวโดยแท้'

ขณะที่เล้งซาน กำลังตะลึงกับประโยคตอบโต้ของหญิงงาม ทันใดนั้นเองมีเสียงดังมาจากหน้าประตูเรือน

"ท่านเจ้าเรือน กลับมาแล้ว เตรียมต้อนรับ!!"

หญิงสาวหันไปทางหน้าประตูในทันที เล้งซาน จึงใช้จังหวะนี้ปลีกตัวออกมาจากระยะสายตาของหญิงสาวอย่างรวดเร็วจนแทบจะใช้วิชาตัวเบา

'เกือบไปแล้ว หากท่านหัวหน้ามิกลับมาตอนนี้เราคงแย่ ต้องรีบหาข้อแก้ตัวก่อนนางจะไปรายงานบิดาของนางในเรื่องนี้'

เล้งซาน เมื่อเดินหลบมาทางห้องพักของมันก็พบ ชุนเกียงตู้ ยืนรออยู่

"ไปหานายท่าน กับข้า" ชุนเกียงตู้ กล่าวและหันหลังเดินไปที่ส่วนกลางของเรือนทันที เล้งซานจึงเดินตามหลังไปเช่นกัน

เมื่อมาถึงภายในเรือนส่วนกลาง มีห้องโถงใหญ่ หัวหน้าหมู่บ้านนามว่า เซี่ยวหลินหลุน รูปร่างสูงใหญ่องอาจ พลังปราณที่แผ่ออกมากนั้นบอกได้ทันทีว่ามันอยู่ในขั้นปราณสีน้ำเงินขั้นที่ 9 อีกก้าวเดียวคงทะลวงถึงขั้นลมปราณสีเขียว มันนั่งอยู่บนเก้าอี้ สลักลวดลายพญาอินทรีขนาดใหญ่ เป็นเก้าอี้ตัวโปรดที่อยู่กลางห้องโถง ข้อศอกขวาชันที่พนักพักแขนของเก้าอี้มือกุมศีรษะ ท่าทางเคร่งเครียด ถัดจากมันไปด้านขวา มีชายอีกคนรูปร่างสง่างาม หน้าตาหล่อเหลา อายุราว 20 ปี แต่กลับบรรลุถึงขั้นลมปราณสีครามขั้นที่ 8 นับได้ว่าเป็นอัจฉริยะผู้หนึ่ง คนผู้นี้คือบุตรชายของ เซี่ยวหลินหลุน มีนามว่า เซี่ยวหลินฟง

"คารวะท่านพ่อ และท่านพี่"

'นางมาจริงๆ'

เล้งซาน มองดูบุตรี ของ เซี่ยวหลินหลุน เดินเข้ามาที่หน้าประตู จากนั้นทั้งคู่ได้สบตากันในช่วงครึ่งลมหายใจ เล้งซานรีบเบือนหน้าหนีทันทีแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้เฉไฉมองทางอื่น

"โอ้! ลูกเยว่ เจ้ามิต้องออกมาต้อนรับพ่อก็ได้ ร่างกายเจ้ามิค่อยแข็งแรง"

บุตรีของ เซี่ยวหลินหลุน มีนามว่า เซี่ยวหลินเยว่ นางมีร่างกายที่อ่อนแอ แต่กำเนิด ไม่สามารถฝึกยุทธได้ จึงไร้พลังลมปราณ สาเหตุหลักที่ เซี่ยวหลินหลุน ซึ่งเป็นบุตรคนที่ 4 ของเจ้าเมือง เมฆคราม มาตั้งหลักปักฐาน ณ หมู่บ้านแห่งนี้ล้วนเป็นเพราะ ความงามล่มเมือง ของนาง

"ท่านพ่อกล่าวเกินไป แม้ร่างกายข้าอ่อนแอ แต่ข้ามิได้ล้มป่วย ท่านพ่อจากเรือนไปหลายวัน เมื่อกลับมา ลูกย่อมต้องมาต้อนรับท่าน"

"ฮ่า ๆ พ่อกลับมาเจอหน้า ลูกเยว่ ออกมาต้อนรับพ่อก็หายเหนื่อยในทันที"

เซี่ยวหลินหลุน ดีอก ดีใจที่ลูกสาวออกมาต้อนรับ ตัวมันนั้นรักลูกสาวมากจนยอมทิ้งบ้านเกิดเพื่อความสุขของลูกสาว

เมื่อเห็นหัวหน้าอารมณ์ดีขึ้น ชุนเกียงตู้ จึงก้าวเท้าออกมาเดินมาด้านหน้าเล็กน้อย

"นายท่าน การหาผู้เยาว์เข้าร่วมประลองเป็นอย่างไรบ้าง"

"เฮ้อ..ในหมู่บ้านเรา มีเพียงบุตรชายหัวหน้าทหารเฝ้าประตูทิศใต้ หลี่ซุน เท่านั้นที่พอจะมีสิทธิ์เข้าร่วม ปีนี้มันอายุครบ 18 ปี ตามเกณฑ์สูงสุดของผู้เข้าร่วมได้พอดี มันบรรลุ ขั้นลมปราณสีคราม เมื่อเดือนก่อน แต่พูดตามตรงว่าด้วยลมปราณสีครามขั้น 1 การส่งมันลงประลองมิต่างจากปล่อยไก่ลงในรังสุนัข หลายวันมานี้ข้าออกไปหมู่บ้านใกล้เคียง ก็พบผู้เยาว์อีกคนหนึ่ง อายุ 17 ปี แต่มีลมปราณสีครามขั้นที่ 3 นับว่ามีโอกาสเข้ารอบลึกในการประลองได้ แต่มันเป็นลูกชาย ของหัวหน้าหมู่บ้านแห่งนั้น มันบอกว่าหากข้ายอมจ่ายให้มัน 5,000 เหรียญทอง มันจึงจะยอมลงประลองในนามหมู่บ้านเรา"

"5,000 เหรียญทอง!! บัดซบ!! นี่มันปล้นเราชัดๆ"

"ข้าก็คิดเช่นนั้น เราคงทำได้แต่ส่งลูกชายของ หลี่ซุน เข้าร่วมประลอง จริงอยู่ที่เมื่อ 3 ปีก่อนเราได้อันดับ 3 ในการประลองด้วยฝีมือของลูกชายข้า เซี่ยวหลินฟง แต่ในปีนั้น ลูกฟงก็อายุได้ 18 ปีพอดี ในปีถัดไปจึงมิอาจเข้าร่วมได้ 2 ปีล่าสุดนี้ นับว่าสร้างความอนาถใจสำหรับพวกเรานักที่มิอาจกระทั่งผ่านรอบแรกของการประลอง"

ชุนเกียงตู้ ยิ้มเล็กน้อย พลางประสานมือและกล่าว

"หากว่าการส่งบุตรชายของหลี่ซุน ลงประลองนั้นมิต่างจากปล่อยไก่ลงในรังสุนัข ถ้าเช่นนั้น เหตุใดเรามิปล่อยมังกรลงไปเล่า!!"

.............................................