อสูรมังกรฟ้า เล้งซาน ตอนที่ 14 บ่อโลหิตอสูร

"เจ้าเด็กน้อย หลังจากตรงนี้เป็นต้นไป ขอให้เจ้ากระจายสัมผัสมังกร ตลอดเวลา ห้ามเว้นแม้ยามกิน ยามนอน"

เล้งซานขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงตั้งสมาธิ และค่อยๆกระจายสัมผัสมังกรออกไป โดยรอบบริเวณ

"เฟรย่า ในหุบเขานี้ ด้วยสัมผัสของท่านบอกได้หรือไม่ ว่ามีสัตว์อสูรเท่าใด?"

"เหอะ!! หากเราเอ่ยไป เจ้าก็จะได้หนีกลับหมู่บ้านหน่ะสิ"

"น่ากลัว ขนาดนั้นเลยหรือ?"

"อืม...ในป่ามีสัตว์อสูรชั้นลมปราณม่วงมากมาย ชั้นลมปราณสีครามอีกมิใช่น้อย แต่ที่น่ากลัวจริงๆสำหรับเจ้าคือ ชั้นลมปราณสีน้ำเงินและสีเขียว"

"มีกระทั่งชั้นลมปราณสีเขียว!!"

"ใช่และที่สำคัญที่สุด เราสัมผัสพลังลมปราณได้จาง ๆ จากสัตว์อสูรชั้นลมปราณสีเหลือง"

เล้งซาน หน้าซีดทันที

"สัตว์อสูรตั้งแต่ชั้นลมปราณสีเหลืองขึ้นไป จะมีสติปัญญาเฉกเช่นมนุษย์ สามารถใช้ปราณของมันรับรู้และพูดภาษามนุษย์ได้ บอกได้เลยว่าหากเราพบเจอมันโอกาสรอดไม่มีแม้แต่น้อย"

"ไม่เข้าถ้ำพยัคฆ์ มีหรือจะได้เจอลูกพยัคฆ์ เฟรย่าท่านสามารถสัมผัสถึงสมุนไพรที่ต้องการได้หรือไม่?"

"แม้เรามิอาจควบคุมร่างกายเจ้าได้ แต่เราใช้สัมผัสทั้งห้าร่วมกันกับเจ้า เพียงแค่ได้กลิ่นของสมุนไพรเราล้วนสามารถแยกแยะออกได้ ตัวเราสามารถบอกตำแหน่งได้หากเข้าใกล้สมุนไพรในระยะครึ่งลี้(250เมตร) "

"เยี่ยม!! ถ้าเช่นนั้นเพียงแค่ข้าเดินอย่างระวังไปเรื่อยๆ หากหุบเขานี้มีสมุนไพรที่เราต้องการ เราย่อมได้ครบอย่างแน่นอน เซี่ยวหลินหลุน ได้ให้ข้ายืมแหวนมิติมาใช้สำหรับเก็บของ แม้มันสร้างมิติได้ไม่กว้างมาก แต่น่าจะเพียงพอในการเก็บสมุนไพร รอข้ามีลมปราณสูงกว่านี้ ข้าย่อมมีวิธีสร้างมิติได้ด้วยตนเอง"

เล้งซานเดินเก็บสมุนไพรตามตำแหน่งที่เฟรย่าบอก และค่อยระวังหลบเลี่ยงสัตว์อสูรลมปราณทุกตัวที่มันสัมผัสได้ แม้จะมีแหวนมิติ แต่มิติที่แหวนสร้างขึ้น มีพื้นที่ไม่เพียงพอให้เก็บร่างของอสูรลมปราณที่มีขนาดใหญ่ลงไปได้ มันจึงหลีกเลี่ยงการต่อสู้โดยไม่จำเป็น พอตกค่ำมันหาถ้ำขนาดเล็กที่มีมากมายในหุบเขา พักผ่อน แต่ก็ไม่ลืมที่จะกระจายสัมผัสมังกรทิ้งไว้

"เจ้าเด็กน้อย ในวันรุ่งขึ้น เจ้าจงเข้าไปให้ลึกกว่านี้ อย่างน้อย 10 ลี้(5 กม.) จากนั้นหาถ้ำขนาดกลางที่มีความลึกจากปากถึงด้านใน มิต่ำกว่า 1 ส่วน 5 ลี้(100เมตร) ให้พบก่อนอาทิตย์ตกดิน"

"ตกลง" เล้งซานตอบโดยมิถามแม้แต่น้อยว่าเพราะเหตุใด มันย่อมเข้าใจว่าเฟรย่า จะสอนมันทำโอสถเพื่อเพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะพลังปราณ

เช้าวันรุ่งขึ้นเล้งซานเร่งเดินทางเข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาทันที แต่ก็มิลืมเก็บสมุนไพรไปด้วยตลอดทาง จบจนตะวันใกล้ตกดินเล้งซานเข้าไปในถ้ำแห่งหนึ่งในหุบเขาหมื่นพฤกษา

"เฟรย่า ถ้ำนี้ใหญ่พอหรือไม่?"

"อืม...นับว่าใช้ได้คราวนี้เจ้าจงขุดบ่อที่ด้านในถ้ำให้ลึกพอให้ตัวเจ้าลงไปแช่ตัวได้ จากนั้นตักน้ำมาใส่ให้เต็มบ่อ และจับอสูรลมปราณชั้นลมปราณสีม่วงขั้นกลางมา 1 ตัว เจ้ามีเวลา 1 ชั่วยามก่อนตะวันจะตก จงเร่งมือเสีย!!"

เล้งซานรีบดำเนินการทันที จากนั้นเฟรย่าก็ได้ให้เล้งซานบดสมุนไพรตามที่บอกทีละชนิด และค่อยๆใส่ลงไปในบ่อที่ขุดไว้ ซึ่งรวมแล้วกว่า 16 ชนิด จากนั้นสังหารอสูรที่จับมาและนำเลือดของมันใส่ลงในบ่อที่ขุดไว้ ผ่านไปสักพัก น้ำในบ่อก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วงเข้มมองดูแล้วช่างน่ากลัวมิต่างจากยาพิษ!!

"เจ้าเด็กน้อย เจ้าลองเอานิ้วจุ่มลงไปสักเล็กน้อยและค้างไว้ 10 ลมหายใจ"

เล้งซานทำตามทันที สีม่วงจากบ่อค่อยๆซึมผ่านผิวหนังทีละนิดเข้าไปในนิ้วและเมื่อผ่านไปสิบลมหายใจ มันรู้สึกถึงความผิดปรกติที่นิ้ว มันรีบชักนิ้วออกจากบ่อทันที

อ๊ากกกกก!!!

"เฟรย่า!! นี่มันอะไรกันข้าใส่ยาผิดสูตรรึ เหตุใดนิ้วข้าจึงรู้สึกราวกับถูกแมลงนับพัน กัดและฉีกกระชากเนื้อออกเช่นนี้!!"

"เหอะ!! อย่าได้สำออยนักสิ สูตรยานั่นนับว่าถูกแล้ว นี่คือบ่อโอสถ ชื่อว่าบ่อโลหิตอสูร หากร่างกายถูกแช่ในบ่อ การบ่มเพาะลมปราณภายในนั้นจะรวดเร็วกว่าการบ่มเพาะปรกติหลายสิบเท่า แต่สิ่งที่ต้องแลกมาคือความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส เพราะโลหิตของสัตว์อสูรนั้นมีความเป็นพิษสำหรับมนุษย์แต่มันกลับมีประโยชน์อย่างมากสำหรับพลังลมปราณ ยิ่งสัตว์อสูรลมปราณชั้นสูงเลือดยิ่งเป็นพิษร้ายแรงขึ้นตามลำดับ แต่ก็เพิ่มความเร็วในการบ่มเพาะก็มากขึ้นตามลำดับด้วยเช่นกัน สมุนไพรที่ให้เจ้าใส่ไปในบ่อทั้ง 16 ชนิดคือสมุนไพรใช้สลายพิษในเลือดสัตว์อสูร แต่มิได้สลายความเข้มข้นในการบ่มเพาะพลังปราณ"

"หากไม่รวมวันที่เราจะต้องเดินทางกลับ ก่อนถึงวันประลองที่เมือง เมฆคราม  เราเหลือเวลาบ่มเพาะเพียง 20 วันเท่านั้น!! เพราะฉะนั้นในวันพรุ่งนี้เจ้าจงออกไปเตรียมเสบียงสำหรับ 20 วันมาไว้ในถ้ำให้เพียงพอ จากนั้นปิดปากถ้ำซะ!! ป้องกันมิให้สัตว์อสูรมารบกวน จงใช้เวลา 10 วัน ค่อยๆจุ่ม แขนทีละข้าง ขาทีละข้าง เพื่อให้คุ้นเคยกับความเจ็บปวดซะ จากนั้นใน 7 วันสุดท้ายเจ้าต้องลงไปแช่ทั้งตัวอย่างน้อยวันละ 5 ชั่วยาม จะกว่าจะครบกำหนดเวลา ข้าคิดว่านั่นคงพอให้เจ้าทะลวงขั้นที่ 7 ของลมปราณสีม่วงได้ไม่ยาก"

เล้งซานยืนจ้องมองที่บ่อโลหิตอสูร มือขวายังคงสั่นเทาจากความเจ็บปวดที่นิ้ว แต่ภายในใจกลับร้อนรุ่มครุ่นคิดจนหลงลืมความเจ็บปวดเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น

"ที่ท่านกล่าว นับว่าช้าเกินไป!!!" เล้งซานพุ่งไปที่ปากถ้ำในทันที ลมปราณสีม่วงเปล่งประกายที่หมัดขวา มันซัดเข้ากับผนังถ้ำอย่างจัง

ตูม!!

เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วหุบเขา ปากถ้ำพังลงมาปิดทางทั้งหมด ภายในถ้ำมืดสนิทจนมิอาจมองเห็นกระทั่งมือตนเองที่ยกขึ้นมา แต่ด้วยสัมผัสมังกร แม้ในถ้ำมืดมิด แต่เล้งซาน ยังสัมผัสทุกอย่างได้ชัดเจนราวกับยืนกลางแจ้ง

"เจ้าจะทำสิ่งใด!!" เฟรย่าร้องตะโกนขึ้นมา

เล้งซาน มิตอบอะไรมันปลดสายรัดเอว สลัดเสื้อทั้งหมดออก และโดดลงบ่อโลหิตในทันที!!

"เจ้าเด็กโง่!! อยากตายหรือไง เจ้าทนความเจ็บปวดแสนสาหัสนี้ไม่ไหวหรอก เจ้าจะตายเสียก่อน!!!"

' 1 ลมหายใจ'

' 2 ลมหายใจ'

'3 .....'

'4 ....'

'5 ...'

'6 ..'

'7.'

'8'

'9'

'10!!!'

.............................................