อสูรมังกรฟ้า เล้งซาน ตอนที่ 12 ความลับของการปรุงยา

"นะ..นะ..นั่นมัน วิชาอะไรกัน!! ถ่ายโอนลมปราณที่โจมตี ลงสู่ปฐพี มะ..มะ..ไม่อยากจะเชื่อว่ามีวิชาเช่นนี้อยู่ในโลก อัศจรรย์โดยแท้!!"

"อีกทั้งท่าทางวิชาตัวเบาที่ราวปาฏิหาริย์นั่นอีก ชุนเกียงตู้ การที่เจ้าเรียกมันว่ามังกรนั้น มิผิดแม้แต่น้อย!!"

เซี่ยวหลินหลุน ม่านตาเบิกกว้าง กายสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น ขณะที่กล่าวยังมิอาจเก็บอาการไว้ได้ทั้งหมด แม้แต่ ชุนเกียงตู้ ที่เคยสัมผัสโดนตรงกับเคล็ดวิชานี้มาแล้ว แต่การที่ได้มาเห็นประจักษ์สายตาในฐานะผู้ชมอีกครั้งนั้น มันยังอดตื่นเต้นมิได้

หลี่เย่กวน แข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง หากเป็นการต่อสู้อย่างสูสีและพลาดพลั้งพ่ายแพ้มันอาจเจ็บใจจนเก็บอาการไม่อยู่ แต่ครั้งนี้กลับเป็นการพ่ายแพ้อย่างขาดลอย!! ไม่ว่าจะเป็นกระบวนท่าหรือพลังฝีมือมันประจักษ์เป็นที่เรียบร้อยว่าไม่สามารถเปรียบเทียบสิ่งใดกับเล้งซานได้เลย โดยรู้แจ้งอยู่แก่ใจเลยว่าเล้งซานยังมิได้ใช้ฝีมือทั้งหมดของมันเสียด้วยซ้ำ!! หลี่เย่กวนขอยอมแพ้แต่โดยดีพลางประสานมือให้แก่เล้งซาน เป็นเชิงขอบคุณที่เล้งซานยั้งมือให้แก่มันดังที่เคยกล่าวไว้

เซี่ยวหลินฟง พยักหน้าเล็กน้อย

"ท่านพ่อ ยินดีด้วย ปีนี้เรามีหวังแล้ว"

"ฮ่าๆๆ วิเศษ...วิเศษ จริงๆ ข้าขอประกาศ!! เล้งซาน เจ้าจงเป็นตัวแทนหมู่บ้าน เมฆาล่อง เข้าร่วมประลองที่เมือง เมฆคราม ที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ช่วงเวลาต่อจากนี้ เจ้ามิจำเป็นต้องทำงานในเรือน จงหมั่นลับฝีมือ เพื่อขึ้นประลอง มีผู้ใดคัดค้านหรือไม่?"

ทุกคนพยักหน้าเห็นพ้อง มีเพียง เซี่ยวหลินเยว่ ที่หันหลังและเดินเข้าเรือนตนเองโดยมิกล่าวสิ่งใด เซี่ยวหลินหลุน ชำเลืองมองเล็กน้อยแต่มิพูดอะไรออกมา เพียงทอดถอนหายใจเล็กน้อยเท่านั้น

"เมื่อไม่มีผู้ใดคัดค้าน เป็นอันตกลงตามนี้ เล้งซาน เจ้าไปพักได้ ขาดเหลือสิ่งใด ขอให้จงบอกแก่ข้าโดยตรง"

เล้งซานประสานมือ ก้มโค้งตัวลง

"ขอบคุณนายท่านที่เมตตา ผู้เยาว์จะทำสุดความสามารถให้สมกับที่นายท่านตั้งความหวัง ข้ามิขาดเหลือสิ่งใดขอเพียงมีข้าวทุกมื้อ และที่ซุกหัวนอน ก็นับเป็นบุญคุณมากล้นแล้ว"

"ยอดเยี่ยม!! นับว่าเจ้ามีความถ่อมตน น่าส่งเสริม"

"ถ้าเช่นนั้นผู้เยาว์ขอตัวไปพักก่อน"

เล้งซาน หลบมาพักใต้ต้นไม้สวนตะวันตก โคจรดูดซับพลังตกค้างของ หลี่เย่กวน แต่ยังไม่เพียงพอให้มันขึ้นสู่ขั้นที่ 5 เพราะช่องว่างของพลังจะมากขึ้นเรื่อย ๆ ตามระดับชั้นและระดับขั้นลมปราณ

"เฟรย่า ท่านมีวิธีการได้ เพิ่มลมปราณอย่างก้าวกระโดดหรือไม่?"

"เหอะ!! ข้าคือธิดาแห่งราชาเผ่าเทพ ในอดีตพลังปราณของเราสูงกว่าเจ้าเสียอีก เราล้วนมีวิธีเพิ่มลมปราณอย่างก้าวกระโดด นับสิบวิธี"

"จริงหรือ!!"

"เรา มิเคยโป้ปด"

"ไหนท่านลองแจ้งแก่ผู้น้อย สักหนึ่งวิธีเป็นอย่างไรเล่า?" เล้งซานกล่าวอย่างตื่นเต้น มือสองข้างถูสีกันไปมาราวกับเด็กอยากได้ของเล่น

"ง่ายมาก!! สำหรับเจ้านั้น ด้วยทรัพยากรของโลกมนุษย์ วิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้คือ ใช้โอสถ และเม็ดยาเพิ่มลมปราณ"

เล้งซานขมวดคิ้วเล็กน้อย พร้อมส่ายหน้าและถอนหายใจหนักหน่วง

"เฮ้ออออ.. วิธีเช่นนั้นข้าย่อมรู้อยู่แล้ว แต่ด้วยเงินที่พอเพียงยาไส้ อีกทั้งที่นี่ยังเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ ไหนเลยจะหาโอสถชั้นดีได้ หากอยู่ที่ตระกูลเล้งในอดีตด้วยทรัพยากรมากมาย ข้าย่อมไปถึงขั้นลมปราณสีน้ำเงิน ใน 1 ปี"

"เจ้าเด็กโง่!! คิดว่าโอสถ ทั้งหลายมาจากที่ใด?"

"ล้วนถูกปรุงโดยนักปรุงยา"

"และเหตุใดนักปรุงยาเหล่านั้น จึงปรุงยาได้?"

"เพราะมีสูตรยาที่สืบทอดมาแต่โบราณ ถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น"

"ผิด!! จริงอยู่ที่สูตรยามีการสืบทอดมา แต่สูตรยาในโลกมนุษย์กว่า 8 ส่วนมาจากพวกเราเผ่าเทพ ที่เมตตาและแสดงสูตรยาให้แก่มนุษย์"

"ทะ..ท่านจะบอกว่า ตัวท่านสามารถปรุงยาได้!!"

"เหอะ!! เราธิดาแห่งราชาเผ่าเทพ มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าผู้ฝึกสอนวิชาแพทย์ และวิชาปรุงยาในเผ่าเทพ เรารู้วิธีรักษาโรคภัยและอาการบาดเจ็บ กว่าเจ็ดพันวิธี สูตรปรุงยากว่าสองหมื่นสูตร แม้หมอเทวดา ในโลกมนุษย์ที่พวกเจ้ายกย่องสรรเสริญ ก็มีความรู้ทางการแพทย์และปรุงยา ไม่ถึง 3 ในสิบส่วนของเรา!!"

เล้งซาน เบิกตากว้าง มันมิเคยรู้เรื่องเกี่ยวกับการปรุงยา เพราะที่ตระกูลจะจัดหาให้มันมาตลอดมิเคยขาด การที่มาอยู่ ณ ดินแดนเช่นนี้ด้วยตัวคนเดียว วิชาแพทย์และวิชาปรุงยามีความสำคัญเป็นรองเพียงแค่พลังฝีมือเท่านั้น

"เฟรย่า ท่านผู้เป็นถึงหัวหน้าผู้ฝึกสอน มิคิดจะสอนผู้น้อยบ้างหรือ?"

"ชิ!! เจ้าเด็กแก่แดด หากอยากเรียนอย่างน้อยเจ้าต้องมีปราณอัคคีเสียก่อน จึงจะปรุงยาเองได้ เรานั้นไร้ร่างกาย ทำได้เพียงสอนวิธีเท่านั้น"

"ช่างน่าเสียดาย ตระกูลเล้งของข้า ไม่ได้มีเคล็ดวิชาปราณอัคคี ข้าคงต้องรอจนกว่าจะเจอสำนักไหนสักแห่งที่มีเคล็ดวิชาสายอัคคีนี้" เล้งซานเศร้าใจเล็กน้อยและรู้สึกเสียดายโอกาส ในการเป็นนักปรุงยา

"มีวิธีที่ง่ายกว่านั้นอยู่ เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเจ้าเป็นร่างสถิตมังกรฟ้า"

"เกี่ยวอันใดกับร่างสถิตมังกรฟ้า?"

"หากเจ้าทะลวงถึงขั้นลมปราณสีคราม เจ้าจะได้รับพร ลมหายใจแห่งมังกร"

"ลมหายใจแห่งมังกร?" เล้งซานขมวดคิ้วเล็กน้อย

"หายใจเข้าคือวายุ หายใจออกคือเปลวเพลิง นั่นคือมังกร พรลมหายใจแห่งมังกรคือการที่เจ้าเปลี่ยนลมปราณในร่างให้กลายเป็นอัคคีได้ดังใจ ควบคุมและเคลื่อนไหวอัคคีได้รวดเร็วดั่งวายุ ปลดปล่อยพลังได้ง่ายดายเทียบเท่าการหายใจ ซึ่งนั้นก็คือปราณธาตุอัคคี และยังเป็นอัคคีแห่งมังกร ส่วนแตกต่างจากอัคคีทั่วไปอย่างไรนั้น แม้ปู่เจ้าก็มิอาจบอกได้..."

.............................................