ตอนที่ 53 ไหวพริบขาดหาย

หลังจากจัดห้องเรียบร้อยแล้ว เจียงเหยาก็กลับไปนอนพักต่อ เธอหลับลึก กระทั่งแม่ลูกขึ้นมาปลุกให้ไปทานอาหารกลางวัน

“เช้านี้ได้ไปส่งชิงสีที่สนามบินหรือเปล่า?” แม่ลู่ถามขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นเสื้อผ้าของเจียงเหยายับ เธอคงออกไปข้างนอกมา และมาถึงก็คงจะทันในทันที

เจียงเหยาพยักหน้าด้วยความง่วง “ค่ะ เที่ยวบินเขาออกตอนเก้าโมงเช้า หนูกลับมาถึงบ้านตอนสิบโมง รู้สึกง่วงนิดหน่อย เลยเผลองีบไป ไม่คิดว่าจะนอนนานขนาดนี้”

แม่ลู่ยิ้ม เธอไม่ได้กล่าวโทษเจียงเหยา เธอเหลือบมองเข้าไปในห้องและเห็นว่าผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนและห้องได้รับการทำความสะอาดแล้ว จากรูปการแล้ว เธอรู้ว่าลูกชายของเธอคงเป็นต้นเหตุที่ทำให้เจียงเหยาพักผ่อนไม่เพียงพอ ลู่ชิงสีคงทรมานเธอทั้งคืน

แม่ลู่ยิ้มดีใจมากขึ้นเมื่อได้ยินว่าเจียงเหยาไปส่งลู่ชิงสีที่สนามบิน ดูเหมือนว่าเมล็ดพันธุ์แห่งความรักภายในใจเจียงเหยาจะเบ่งบานแล้ว

“ไม่เป็นไร มาเถอะ มากินข้าวกัน หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ก็กลับไปนอนพักต่อเถอะ” แม่ลู่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เธอถึงกับคิดเมนูอร่อย ๆ ให้กับเจียงเหยาในมื้อเย็นของวันนี้

เจียงเหยาเองก็คิดว่าแม่สามีของเธอไม่ได้สงสัยว่าทำไหมเธอถึงทำความสะอาดห้องซะใหม่เอี่ยมขนาดนี้ เธอพยักหน้าและลงไปรับประทานอาหารกลางวันที่ชั้นล่าง

ในตอนบ่าย เจียงเหยากลับไปนอนต่อกระทั่ง บ่ายสามโมงเย็น เสียงโทรศัพท์ดังปลุกให้เธอตื่น ในทีแรกเธอเข้าใจว่าเป็นโทรศัพท์จากลู่ชิงสีเสียอีก ทว่าเมื่อรับสายกลับกลายเป็นลู่เสี่ยวเซียว ที่โทรมาชวนเธอไปดูหนังในเมือง

“พี่สะใภ้ เรื่องนี้ตลกมาก ๆ เลยนะ คนขับรถกำลังไปรับพี่ คืนนี้พี่นอนที่บ้านฉันนะ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะไปส่งพี่ที่บ้าน” หลังจากที่ได้คุยกันเมื่อคืนก่อน ลู่เสี่ยวเซียวได้รู้ว่าเจียงเหยาชอบดูหนังตลก เธอเลยอยากจะดูหนังกับเจียงเหยา เธอบอกว่าหากพวกเธอได้ดูหนังด้วยกันคงสนุกมากแน่ ๆ

ลู่เสี่ยวเซียวรู้สึกเศร้าใจแทนเจียงเหยา ในตอนที่เธอได้ยินเรื่องราวที่เจียงเหยาเล่าเกี่ยวกับการดูหนังตลกร่วมกับลู่ชิงสี เขาไม่หัวเราะแม้แต่ครั้งเดียว การได้ดูหนังกับลู่ชิงสีคงเป็นเรื่องที่ทรมานน่าดูเลยสิ ยากจริง ๆ ที่จะบังคับให้ซอมบี้หัวเราะ หึ!

จริงอย่างที่ลู่เสี่ยวเซียวอธิบายเกี่ยวกับลู่ชิงสีว่าเป็นเหมือนซอมบี้ แม้ว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอจะคิดว่าลู่ชิงสีเป็นคนที่หยิ่ง ๆ และเท่ แต่สำหรับเธอแล้ว เธอคิดว่าเขาเป็นซอมบี้ที่ไร้ความรู้สึก

หลังจากที่เจียงเหยาอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า คนขับรถก็ปรากฏตัวที่ประตู ครึ่งชั่วโมงต่อมา หญิงสาวทั้งสองคนนัดพบกันที่ทางเข้าโรงภาพยนตร์

ลู่เสี่ยวเซียวพุ่งเข้าหาเธอตามปกติ แม้ว่าเจียงเหยาจะตัวเล็ก ดูผอมบางก็ตาม เธอหัวเราะคิกคักอย่างตื่นเต้นขณะที่เจียงเหยาอดทนต่ออ้อมกอดของเธอ ทั้งที่ตัวสั่น

“พี่สะใภ้ พี่ชายไม่อยู่ เวลานี้คุณอากับคุณน้าต่างก็ไปทำงาน พี่ก็อยู่บ้านคนเดียว ทำไมไม่มาพักในเมืองกับฉันสักสองสามวันล่ะ วันนี้พ่อของฉันก็เดินทางไปทำธุรกิจ ฉันเองก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน” ลู่เสี่ยวเซียวปล่อยเจียงเหยาและเปลี่ยนมาจับมือเธอแทน

“ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว น่ากลัวจะตายไป”

“ที่บ้านก็มีแม่บ้าน กับคนขับรถอยู่นี่” เจียงเหยารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จากการจู่โจมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของลู่เสี่ยวเซียว สุดท้ายเธอก็ยอมจำนน “ฉันต้องโทรบอกแม่ก่อน”

เจียงเหยานึกขึ้นได้ว่าไม่มีใครอยู่ที่บ้าน ถ้าหากลู่ชิงสีโทรไปและไม่มีใครรับสายเล่า? เขาต้องโทรไปบอกแม่ที่ทำงานก่อนน่าจะดีกว่า

“ได้ ได้!” ลู่เสี่ยวเซียวดึงเจียงเหยาไปที่ตู้โทรศัพท์ใกล้ ๆ

เธอคุยกับแม่ลู่ทางโทรศัพท์และวางสายไป จากนั้นก็หันไปหาเจียงเหยาและร้องด้วยความดีใจ

“เย้! คุณน้าอนุญาตล่ะ ปะ ไปดูหนังกัน!”

เจียงเหยาเหลือบมองเธอด้วยความไม่เชื่อว่า เด็กคนนี้น่ะเหรอที่โง่มาตั้งแต่เกิด?