ตอนที่ 52 การตกลง!

สนามบินในเมืองเพิ่งสร้างได้ไม่กี่ปี ที่นี่เป็นสนามบินขนาดเล็กที่รองรับเที่ยวบินภายในประเทศเท่านั้น จึงไม่แออัดเหมือนสนามบินนานานาชาติขนาดใหญ่ในเมืองจิน

เจียงเหยาขยี้ตาที่ง่วงนอนของเธอและเดินตามเขาเข้าไปในสนามบินเหมือนกับซอมบี้เดินได้ เธอเปิดปากกว้างหาววอด ๆ

ในขณะที่เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องบินดังก้องไปทั่วห้องโถงสนามบิน เจียงเหยาก็ตระหนักได้ว่าลู่ชิงสีออกจากบ้านช้าขนาดไหน ทันทีที่พวกเขามาถึงสนามบิน ก็เป็นเวลาที่เขาต้องเช็คอินและขึ้นเครื่องแล้ว

“รีบเลย! เร็วเข้า!” เจียงเหยาสะบัดมือออกและผลักเขาไปที่ประตู

เขามองดูใบหน้าที่เร่งรีบของเธอ ลู่ชิงสีก้มศีรษะลงและจูบเธอ เขากัดที่ริมฝีปากของเธอจนเธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขายกฟันขึ้นแต่เพิ่มความแรงในการจูบ ลิ้นของพวกเขาดันดันพัวพันกันราวกับงูคู่หนึ่ง

ผู้คนที่เดินไปมาในสนามบินต่างจ้องมองที่คู่รักคู่นี้กำลังจูบกันอย่างเร่าร้อนด้วยความตกใจ แม้ว่าสังคมปัจจุบันจะเปิดใจกว้างกว่าที่เคยเป็นมา แต่การจูบกันอย่างเร่าร้อนระหว่างคู่รักยังเป็นภาพที่หาได้ยากในที่สาธารณะ

จูบนั้นกินเวลานานถึงห้านาที กระทั่งถึงเวลาที่ลู่ชิงสีต้องเช็คอิน เขาจึงยุติการจูบลง แต่กระนั้นเขายังกอดเจียงเหยาไว้แน่น กระซิบบอกเธอ “มาหาผมในวันชาติ ได้ไหม?”

“ได้ไหม?” น้ำเสียงฟังดูเหมือนเป็นการต่อรอง ทว่ากลับมีกลิ่นอายของความเย้ายวนและเสน่หา

เจียงเหยายอมรับความพ่ายแพ้และพยักหน้าอย่างล้นเหลือ

“ได้! ได้! ได้! ฉันจะไป! พอใจรึยัง?” เอ้ย ผู้ชายคนนี้นี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะกวนใจได้ขนาดนี้

ทีแรกเธอตั้งใจจะไปหาเขาอยู่แล้ว แต่จะไปแบบเซอไพรส์ แต่ถ้าเธอไม่รับปาก พนันได้เลยว่าเขารบเร้าเธอต่อ โดยไม่สนใจเที่ยวบินที่กำลังจะออกอย่างแน่นอน

“ได้เหรอ? ตกลงแล้วนะ?” ลู่ชิงสีอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด เขาแค่อยากลองเสี่ยงดูเป็นครั้งสุดท้าย แต่โดยไม่คาดคิด คนที่ไม่ยอมแพ้มาตลอดทั้งคืน สุดท้ายก็รับปากกับเขาแล้ว

“ใช่ รับปากก็ได้!”

เจียงเหยาตอบคำตอบของเธออย่างกระวนกระวายใจ ผลักชายที่ไม่เต็มใจที่จะปล่อยเธอไป

“เครื่องบินจะออกอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือไง? รีบไปขึ้นเครื่องเดี๋ยวนี้เลย!”

ในที่สุดลู่ชิงสีก็ปล่อยมือของเธอ เขาบีบแก้มของเธอและพึมพำ “เป็นเด็กดีจังเลยนะ”

ด้วยคำสัญญาของเธอ เสียงฝีเท้าของเขารู้สึกเบาขึ้นและเดินจากไปในที่สุด

“ถึงกองทัพแล้วก็อย่าลืมโทรกลับมาบ้านล่ะ” เจียงเหยาเตือนลู่ชิงสี ขณะที่เธอยืนอยู่ข้างหลังเขาและผลักเขาไปที่ประตู

เธอรอจนกว่าจะดูให้แน่ใจว่าเที่ยวบินของเขาทยานขึ้นฟ้าและหายไปในกลีบเมฆแล้ว เจียงเหยาถึงออกจากสนามบิน

หลังจากขอบคุณคนขับรถที่ซื้ออาหารเช้ามาให้เธอ เจียงเหยานั่งในอยู่ในรถ ยิ้มให้กับความคิดเกี่ยวกับลู่ชิงสีที่ผุดขึ้นมารบกวนจิตใจของเธอ

ก่อนหน้านี้ เธอเคยคิดว่าลู่ชิงสีเป็นผู้ชายเงียบขรึม ออร่าในตัวเขาค่อนข้างน่ากลัวและเย็นชา แต่หลังจากใช้เวลาอยู่กับเขาสองวันที่ผ่านมา ความจริงแล้ว ลู่ชิงสีมีความเป็นเด็กที่ซุกซน เมื่อเขาอยู่กับเธอ

เจียงเหยากลับมาถึงบ้านประมาณ 10โมงเช้า เธอขอบคุณคนขับรถที่ขับรถมาส่งถึงบ้าน ร่างกายของเธออ่อนล้า ปวดเมื่อยและเจ็บอยู่บ้าง

ขณะนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน เมื่อเธอเข้าไปในห้องของเธอและเห็นความยุ่งเหยิงบนเตียง หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือดเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอหน้าแดงด้วยความเขินอายและสาปแช่งชายที่อยู่บนเครื่องบิน

ร่องรอยการต่อสู้อันเร่าร้อนยังคงประทับอยู่บนผ้าปูที่นอน เธอหน้าแดงด้วยความเขินอาย และเริ่มถอยผ้าปูที่นอน นำลงไปใส่ในถังซักผ้า แล้วขึ้นมาทำความสะอาดห้อง รวดถึงซักเสื้อผ้าที่เขาถอดเปลี่ยนหลังอาบน้ำเมื่อคืนนี้

ลู่ชิงสีอยู่บ้านเพียงสองวัน แต่เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่า และห้องที่ว่างเปล่าหลังจากที่เขาจากไป

เธอต้องยอมรับว่า เขาจากไปเพียงชั่วโมงกว่าเอง ทว่าตอนนี้เธอคิดถึงเขาเสียแล้ว