ตอนที่ 1081-1082 คุณไม่ชอบฉันแล้วเหรอ?

แต่ในความเป็นจริง เธอขี้ขลาดเสียกระไร

เธอเป็นคนประเภทที่กลาจีบผู้ชายหล่อด้วยคำพูดก็เท่านั้น ถ้าเขาเอาเข้าใจ ก็จะเขินจนพูดอะไรไม่ออก

แต่ถ้าเธอเมา...

ไม่มีอะไรที่เจียงหลัวลี่ไม่กล้าทำ

เมื่อเธอได้สติ เธอไม่กล้าทำในสิ่งที่เธอต้องการ หลังจากที่เธอเมา เธอจะพร้อมทำทุกอย่าง อย่างกล้าหาญ

ดังนั้น จากสิ่งที่เธอพูดกับเหมาซวีเสียในตอนนี้ ก็คิดได้ว่า นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ และเพ้อฝันถึงเขามาโดยตลอด

เฉียวเมียนเมียนไม่ได้กังวลเลยกับสิ่งที่เหมาซวีเสียจะทำกับเจียงหลัวลี่

เธอกังวลมากกว่าคือ เจียงหลัวลี่จะทำอะไรเหมาซวีเสีย

เธอมีความรู้สึกว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นในคืนนี้แน่

และสิ่งทีเกิดขึ้นนี้จะเปลี่ยนความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่างเหมาซวีเสียและเจียงหลัวลี่

...

คนขับรถเหลือบมองกระจกหลัง เห็นว่านายของตัวเองกำลังถูกหญิงสาวจีบและหยอกเย้า ดวงตาของเขาแทบจะหลุดออกจาเบ้า

เขาสงสัยอยู่ครู่หนึ่งว่าเขาเห็นอะไร

คนที่สง่างามและจริงจังอย่างเจ้านายของเขาจะถูกผู้หญิงหยอกเย้าขนาดนี้ได้อย่างไร

และดูเหมือนเจ้านายจะเขินจนหน้าแดงด้วย?

นี่หายากยิ่งกว่าการที่ดวงอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกเสียอีก

ถ้าเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของตัวเอง ใครมาพูดให้ฟัง เขาก็คงไม่มีทางเชื่อว่าเจ้านายจะถูกหญิงสาวรังแกได้ถึงขนาดนี้

ฉากนี้...

ไม่ว่าเขาจะมองอย่างไร ดูเหมือนว่าเขากำลังถูกปีศาจล่อลวง

“เจียงหลัวลี่”

เหมาซวีเสียถูกเจียงหลัวลี่บังคับจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถถอยหลบได้อีกต่อไปแล้ว

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าบึ้งและขยับเข้ามาใกล้เขา เขายืดร่างกายของเขาและผลักศีรษะของเธอออกไป พูดอย่างจริงจังว่า “ทำตัวให้ดีหน่อย หยุดเล่นได้แล้ว อย่าแกล้งผมด้วย...”

เหมาซวีเสียปฏิบัติตามกฎและมารยาททุกรูปแบบมาตลอดตั้งแต่เขายังเด็ก

เขาทำสิ่งต่าง ๆ ตามหนังสือและตามกฎเกณฑ์ที่ดี

ตั้งแต่เด็กจนโต เขาไม่เคยทำเรื่องไร้สาระเลยแม้แต่ครั้งเดียว

สิ่งเดียวที่เขาพบว่าเป็นเรื่องไร้สาระคือคืนนั้น

เหตุการณ์นั้นรบกวนชีวิตปกติของเขา

เธอกลายเป็น “เรื่องบังเอิญ” เดียวในรอบยี่สิบกว่าปีของเขา

อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่นั้นมา ดูเหมือนว่าชีวิตของเขาจะไม่มีวันหวนคืนสู่เส้นทางเดิมได้อีก

ทั้ง ๆ ที่เขาได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว

ทว่าดูเหมือนจะไร้ประโยชน์

ในตอนนี้ หญิงสาวที่กลายเป็น “เรื่องบังเอิญ” เพียงอย่างเดียวในชีวิตของเขาและทำให้ชีวิตของเขายุ่งเหยิงไปจากเดิม อยุ่เคียงข้างเขา

เธอเมา

เธอเอาแต่โวยวายเหมือนคนพาล

นอกเหนือจากการหลบเลี่ยงแล้ว เหมาซวีเสียไม่สามารถทำอะไรกับเอได้เลย

เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่า “เรื่องบังเอิญ” ในคืนนั้นเกิดจากเขา

ดังนั้นเขาจึงต้องรับผิดชอบอย่างเต็มที่

“เหมาซวีเสีย คุณนี่เกินไปแล้วนะ” เจียงหลัวลี่ไม่กลัวการคุกคามของเขาเลย

หลังจากที่เขาผลักเธอออกไป เธอก็กอดเขาอีกครั้งและกอดแขนของเขาทันที

“คัณบอกเองนี่ว่าจะให้ฉันจูบคุณ แต่ตอนนี้ทำไมไม่ได้ล่ะ”

“คุณจะกลับคำพูดเหรอ ถ้าโกหกต้องเป็นหมานะ!”

เหมาซวีเสีย : “…”

เป็นครั้งที่ 101 ที่เขาเสียใจที่ปล่ยอให้เจียงหลัวลี่สัมผัสขาดไวน์ขวดนั้น

ทำไมเขาถึงอยากดื่มกับเธอนะ?

ทำไมเขาไม่หยุดเธอ หลังจากที่เธอขอดื่มแก้วที่สอง

เขาคิดว่าเธอคงดื่มได้ทั้งขวด และไม่เป็นไร

“โอ้ย เหมาซวีเสีย คุณไม่ชอบฉันใช่ไหม?” เจียงหลัวลี่มองไปที่การแสดงออกที่ไม่แยแสของชายคนนี้และรู้สึกผิด ดวงตาของเธอแดงขึ้น “เสียใจใช่ไหม์ ไม่อยากเป็นแฟนกับฉันใช่ไหม”

เหมาซวีเสีย “...ไม่ใช่อย่างนั้น”

“ใช่สิ คุณเสียใจ” เจียงหลัวลี่รู้สึกเศร้ามากขึ้น เธอร้องไห้และพูดว่า “คุณดูถูกฉัน คุณต้องการเลิกกับฉัน คุณไม่ได้รักฉัน ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ ทำไมคุณถึงเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้ ทำไมคุณถึงไม่ชอบฉันอีกแล้วล่ะ”

“หึ คุณไม่ไม่ชอบฉันงั้นเหรอ? ฉันน่ะชอบคุณมากเลยนะ ทำไมคุณถึงไม่ชอบฉันล่ะ!”

เมื่อไดยินเสียงหายใจไม่ออกของหญิงสาว เหมาซวีก็ก้มหน้าลง เขาเห็นดวงตาแดงของเธอ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

เขารีบอธิบายทันที

“อย่าคิดมาก ผมไม่ได้เสียใจ และไม่ตั้งใจจะเลิกกับคุณ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เลิกชอบฉันแล้วใช่ไหม” เจียงหลัวลี่รู้สึกเศร้ามากขึ้น เธอกระพริบตาขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม

เหมาซวีเสียตื่นตระหนกเมื่อเห็นดวงตาสีแดงของเธอ

เขาพูดทันที “ไม่ใช่”

“คุณไม่ได้ชอบฉันแล้ว! ไม่ยอมให้ฉันจูบ ก็เพราะคุณไม่ได้ชอบฉัน!” เจียงหลัวลี่อารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเธอพูด ขณะที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอก็ผลักเหมาซวีเสียออกไปและปิดหน้าร้องไห้

เธอร้องไห้เสียใจอย่างหนัก

เธอสะอื้นไห้และบ่นว่า “คุณเป็นคนโกหก คุณเป็นคนโกหก ฉันไม่อยากจะเชื่อคำพูดของคุณอีกต่อไปแล้ว”

“อย่าร้องไห้เลยนะ” เหมาซวีไม่เคยกล่อมผู้หญิงมาก่อน นับประสาอะไรกับผู้หญิงร้องไห้ เมื่อเห็นเธอร้องไห้ออกมา เขาก็รู้สึกแย่

เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรหรือจะปล่อบเธออย่างไร

เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้กับหญิงสาว แต่เขาไม่กล้าที่จะทำอะไรมากจนเกินไป สัมผัสของเขานุ่มนวลและอ่อนโยน เสียงของเขาก็อ่อนดยนอย่างไม่น่าเชื่อ

“ผมไม่ได้โกหกคุณ ผมบอกว่าให้ถึงบ้านก่อนไง ตอนน..เรายังมีถึงบ้านเลยไ

ความรู้สึกชื้นที่ปลายนิ้มและใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของหญิงสาวทำให้เขารู้สึกแปลก ๆ

เขาแสดงความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยแสดงมาก่อน

เป็นความอ่อนโยนที่แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

หลังจากร้องไห้อยู่พักหนึ่ง เจียงหลัวลี่ก็เงยหน้าขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา

“ยัง...ยังไม่ถึงบ้านเหรอ?”

“ยัง เรายังไม่ถึงบ้านเลย” เมื่อมองดูดวงตาสีแดงและบวมของเธอ เหมาซวีเสียก็ถอนหายใจเบา ๆ และเช็ดน้ำตาให้เธอต่อ “เพราะงั้นอย่าร้องไห้ โตแล้วนะ ยังจะร้องไห้อีก”

“ถ้างั้นถึงบ้านแล้วจะจูบฉันไหม” เจียงหลัวลี่ยืนกรานมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

เหมาซวีเสีย “...ครับ”

เขายังสงสัยในความเมาของเธอ

เธอเมา แต่เธอกลับจำบางเรื่องได้อย่างชัดเจน

“งั้นเรียกฉันว่าที่รัก”

“...”

“คุณไม่รักฉันแล้วเหรอ?”

“...”

“คุณไม่แม้แต่จะเรียกฉันว่าที่รัก ไม่ได้รักฉันแล้วล่ะสิ!”

“...”

“ฉันรู้แล้ว คุณไม่ชอบฉันแล้ว”

เจียงหลัวลี่เม้มริมฝีปากของเธอ ดวงตาเริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง ใบหน้าของเหมาซวีเสียก็แข็งทื่อ ริมฝีปากของเขาขยับและพูดอย่างลำบากว่า “...ที่รัก”

เขาใช้ความอดทนทั้งหมดไปกับเจียงหลัวลี่

ในที่สุดเจียงหลัวลี่ก็ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการ รอยยิ้มที่พึงพอใจปรากฎบนใบหน้า เธอโอบรอบตัวเหมาซวีเสียอีกครั้ง พร้อมกับเขย่าแขนของเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างไพเราะย่าว “ฉันอยากได้ยินที่รักของฉัน เรียกฉันว่าที่รัก”

คนขับรถ: "…"

เขาอาจได้ยินผิดไป

เขาต้องประสาทหลอนแน่ ๆ